UZASADNIENIE

Powódka G. M. Ł. domagała się zasądzenia od pozwanego K. S. (1) kwoty 15.260 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 01.04.2014 roku do dnia zapłaty tytułem opłaty rocznej (za 2014 rok) za użytkowanie wieczyste działki o nr (...), w położonej w Ł., w obrębie(...)przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy wL. prowadzi księgę wieczystą o nr (...).

Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w L.w dniu 30.07.2015 roku w sprawie o sygn. akt I Nc 2679/15 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, uwzględniając opisane powyżej powództwo.

Pozwany K. S. (1) złożył sprzeciw od orzeczenia wydanego przez Referendarza Sądowego, wnosząc o oddalenie powództwa w całości . Pozwany przyznał, że był użytkownikiem wieczystym opisanego gruntu, a także podniósł, iż w całości zapłacił dochodzoną pozwem kwotę, bowiem w dniu 26.08.2014 roku wykonał przelew bankowy na rachunek G. M. Ł. na sumę 56.178,40 zł tytułem „podatku od nieruchomości i wieczystego użytkowania”. W dalszych pismach procesowych oraz podczas przesłuchania przed Sądem podtrzymał zgłoszone stanowisko, wskazując ostatecznie, że G. M. Ł. nie mogła w całości przeznaczyć wpłaconej przez niego kwoty na poczet wymagalnych zaległości z tytułu podatku od nieruchomości, gdyż przy wykonaniu operacji przelewu bankowego wyraźnie powoływano się na wpłatę należności na poczet dwóch rodzajowych długów – wspomnianej daniny publicznej oraz opłaty za użytkowanie wieczyste.

Powódka – w odpowiedzi na zarzuty zgłoszone w sprzeciwie – w pierwszej kolejności cofnęła częściowo powództwo, zrzekając się roszczenia powyżej kwoty 7.232,82 zł z uwagi na fakt, że pozwany był użytkownikiem wieczystym omawianej nieruchomości do dnia 23.06.2014 roku, w związku z czym nie był zobowiązany do zapłaty opłaty rocznej w całości, a tylko proporcjonalnie za czas korzystania z nieruchomości . Dodatkowo G. M. Ł. wyjaśniła sposób, w jaki zarachowała przelaną przez K. S. (1) kwotę, a nadto przedstawiła zapatrywanie, że mogła zaliczyć całą sumę na poczet należności publicznoprawnych .

Sąd Rejonowy w L.na mocy postanowienia z dnia 26.11.2015 roku umorzył postępowanie w sprawie prowadzonej ponad kwotę 7.232,82 zł oraz zasądził od strony powodowej G. M. Ł. na rzecz strony pozwanej K. S. (1) 1.200 zł zwrotu kosztów procesu.

Wyrokiem z dnia 4 kwietnia 2016 roku Sąd Rejonowy w L. zasądził od pozwanego K. S. (1) na rzecz powódki G. M. Ł. kwotę 7.232,82 zł wraz z należnymi odsetkami ustawowymi od dnia 01.04.2014r. do dnia zapłaty (punkt 1 sentencji) oraz kwotę 1.488 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (punkt 2 sentencji).

Przedmiotowe orzeczenie zostało oparte na następujących ustaleniach. G. M. Ł. jest właścicielem zabudowanej działki o nr (...), położonej w Ł., w obrębie (...)przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w L.prowadzi księgę wieczystą o nr (...). Użytkownikiem wieczystym nieruchomości od dnia 16.08.2011 roku do dnia 23.06.2014 roku był Pozwany. Na mocy porozumienia zawartego w dniu 23.06.2014 roku, pomiędzy N. M., a K. S. (1) doszło do zmiany umowy spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G., m.in. poprzez modyfikację wysokości udziałów poszczególnych wspólników spółki oraz pokrycie udziałów przez K. S. (1) wkładem niepieniężnym w postaci zorganizowanej części przedsiębiorstwa, w skład którego wchodzi prawo użytkowania wieczystego opisanej w zdaniu pierwszym nieruchomości wraz z własnością budynków posadowionych na tym gruncie i innych ruchomości pozostających częścią składową przedsiębiorstwa.

G. M. Ł. na podstawie tytułów wykonawczych o nrS.– (...),(...) – (...) oraz (...) dochodziła w administracyjnym postępowaniu egzekucyjnym, prowadzonym przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w S., od K. S. (1) zaległości w zapłacie podatku od nieruchomości za IV ratę 2012 roku oraz za raty I - IV 2013 roku. Egzekucji podlegała łączna kwota 49.846,00 zł wraz z odsetkami w wysokości 10% naliczanymi odpowiednio od kwoty 9.970,00 zł od dnia 15.03.2013 roku do dnia zapłaty, od kwoty 9.969,00 zł od dnia 15.05.2013 roku do dnia zapłaty, od kwoty 9.969,00 zł od dnia 15.11.2012 roku do dnia zapłaty, od kwoty 9.969,00 zł od dnia 15.09.2013 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 9.969,00 zł od dnia 16.11.2013 roku do dnia zapłaty oraz łączna kwota odsetek skapitalizowanych w wysokości 1.800,30 zł. W toku postępowania egzekucyjnego nie wyegzekwowano żadnej kwoty, a pismem z dnia 08.09.2014 roku B. M. Ł. poinformował Naczelnika Urzędu Skarbowego w S. o uregulowaniu należności przez Pozwanego. W dniu 02.09.2014 roku G. M. Ł. wydała zaświadczenie stanowiące podstawę do wykreślenia z działu IV księgi wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy w L.pod nr (...) hipoteki przymusowej na kwotę 51.672,70 zł ustanowionej na rzecz G. M. Ł. i wpisanej do księgi w dniu 21.03.2014 roku.

Ustalił także Sąd I instancji, że K. S. (2) przelewem bankowym z dnia 26.08.2014 roku dokonał zapłaty na rzecz G. M. Ł. kwoty w wysokości 56.178,40 zł. W tytule operacji wskazano, że przelana kwota dotyczy „podatku od nieruchomości i wieczystego użytkowania Ł. N. (...) K. S. F. (...)”. Powódka zarachowała powyższą wpłatę na poczet wyżej opisanych należności wynikających z opisanego tytułów wykonawczych w całości, w tym 47.768,00 zł na poczet należności głównej, 6.384,00 zł tytułem odsetek od należności głównej oraz 26,40 zł tytułem kosztów upomnień. Pozwany dokonał zapłaty z tytułu podatku od nieruchomości za rok 2011 w wysokości 12.674,00 zł.

Analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy przez pryzmat art. 232 k.c., art. 233 k.c., art. 238 k.c., art. 451 § 1 k.c. i art. 71 ust. 1 oraz art. 72 ust. 1 i 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami, Sąd I instancji zauważył, że strony zgadzały się co do stanu właścicielskiego nieruchomości, okresu w jakim pozwanemu przysługiwało prawo użytkowania wieczystego w stosunku do przedmiotowego gruntu, wysokości opłat za użytkowanie wieczyste, a także wysokości wpłat dokonanych przez K. S. (1) na poczet należności związanych z korzystaniem z gruntu (tj. podatku od nieruchomości oraz opłat rocznych za użytkowanie wieczyste). Istotą sporu był natomiast sposób, w jaki dokonano rozdysponowania wpłaconej przez pozwanego kwoty na poczet istniejącego zadłużenia. Jak utrzymywał pozwany, zgłoszone roszczenie było całkowicie bezzasadne, ponieważ właściwe zarachowanie wpłaconej przez niego sumy 56.178,40 zł powinno wystarczyć na pokrycie należności związanych z użytkowaniem wieczystym. W ocenie K. S. (1) do zapłaty na rzecz Gminy pozostawała jedynie kwota 51,672,70 zł, do wysokości której wpisano hipotekę przymusową w księdze wieczystej tytułem podatku od nieruchomości, a z ww. rozrachunku wynika, iż pozostała jeszcze suma 4.505,70 zł. Pozwany konsekwentnie utrzymywał także, że G. M. Ł. nie wyjaśniła w sposób pewny jak obliczyła wysokość należnych odsetek od należności głównej za zapłatę podatku. Z kolei powódka uznała takie stanowisko za niezasadne, ponieważ w jej ocenie dopuszczalne było całkowite zaliczenie wpłaconej kwoty na poczet zadłużenia podatkowego.

Sąd Rejonowy wskazał, że K. S. (1) był użytkownikiem wieczystym wskazanego gruntu i właścicielem posadowionych tam budynków do 23.06.2014 roku, a co za tym idzie był obowiązany do uiszczenia opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste. Jak ostatecznie wywodziła G. M. Ł., pozwem objęto jedynie kwotę 7.232,82 zł z uwagi na fakt, że pozwany był użytkownikiem wieczystym omawianej nieruchomości do dnia 23.06.2014 roku, w związku z czym nie był zobowiązany do zapłaty opłaty rocznej w całości, a tylko proporcjonalnie za czas korzystania z nieruchomości. W ocenie Sądu ograniczenie żądania (w zakresie czasowym) znajdowało swoje potwierdzenie w materiale procesowym zgromadzonym w aktach sprawy. Z kolei wyliczona przez powódkę częściowa opłata roczna w wysokości 7.232,82 zł – jako proporcjonalna część całej opłaty do której zapłaty zobowiązany byłby K. S. (1) – zasługiwała na aprobatę co do samej zasady.

Sąd I instancji podkreślił, że kluczowe dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy okazało się ustalenie, w jaki sposób należało rozliczyć kwotę 56.178,40 zł wpłaconą przez pozwanego na rzecz powódki w dniu 26.08.2014 roku. W ocenie Sądu, G. M. Ł., nie była związana oświadczeniem złożonym przez pozwanego zawartym w tytule przelewu z dnia 26.08.2014 roku. Jak bowiem wynika z załączonego do akt dokumentu potwierdzenia operacji bankowej, w tytule przelewu zapisano, że przelana suma dotyczy „podatku od nieruchomości i wieczystego użytkowania”. Jednak w tytule tym nie wskazano precyzyjnie, które dokładnie należności i w jakiej wysokości mają być pokryte. Zdaniem Sądu I instancji pozwany, z całą pewnością, miał świadomość, że w tamtym czasie było prowadzone przeciwko niemu administracyjne postępowanie egzekucyjne na podstawie trzech tytułów wykonawczych, dotyczących zapłaty podatku od nieruchomości, stanowiącej przedmiot użytkowania wieczystego, za trzy różne okresy, a nadto miał wiedzę, iż nie uiścił należności związanych z wieczystym użytkowaniem gruntu za co najmniej dwa okresy. Aby więc złożone oświadczenie woli mogło w okolicznościach sprawy odnieść skutek prawny, musiało zawierać pełne dane identyfikujące rodzaj i charakter długu, który ma zostać spełniony. W sytuacji, gdy takiego oświadczenia zabrakło, powódka miała prawo rozdysponować zaległe należności w pierwszej kolejności na poczet najdawniej wymagalnych długów, tj. zobowiązań podatkowych. Dodatkowo pozwany był żywo zainteresowany uregulowaniem podatku od nieruchomości, ponieważ chciał zbyć prawo użytkowania wieczystego nieruchomości, a byłoby to bardzo utrudnione, gdyby nie nastąpiło wykreślenie hipoteki przymusowej ustanowionej dla zabezpieczenia zobowiązań podatkowych. Dopiero po spłacie zobowiązania do wysokości ustanowionej hipoteki, G. M. Ł. wystawiła zaświadczenie stanowiące podstawę wykreślenia opisanego prawa z księgi wieczystej i zakończono postępowanie egzekucyjne. W sposób oczywisty brak było, zdaniem Sądu, podstaw do uznania, że zaspokojenie należności do wysokości ustanowionej hipoteki spowoduje wygaśnięcie całego zobowiązania, bowiem wymagalna należność może przekraczać jej wysokość. Stąd, powódka rozliczyła dokonaną wpłatę w pierwszej kolejności na należności zabezpieczone hipotecznie, a w dalszej części na pozostałe odsetki od sumy dłużnej. W ocenie Sądu I instancji, wobec niejasności określeń jakimi posłużył się pozwany, nie było obowiązku po stronie powódki zaliczenia kwoty wpłaconej kwoty także na poczet opłat za użytkowanie wieczyste, podczas gdy nie wystarczyła ona nawet na pełne pokrycie należności dawniej wymagalnych.

W zakresie zarzutów błędnego zarachowania odsetek przez powódkę Sąd uznał, że strona pozwana nie zadośćuczyniła swoim wnioskom dowodowym, które pierwotnie wskazywała w pismach procesowych, albowiem wysokość odsetek naliczanych od zaległości podatkowej podlega odrębnemu reżimowi prawnemu i ich ustalenie następuje na podstawie przepisów podatkowych, w tym w szczególności ustawy Ordynacja Podatkowa i nie mają tutaj zastosowania odsetki ustawowe przeznaczone na rozliczenia cywilnoprawne. Zaprezentowane przez powódkę w piśmie z dnia 10.01.2016 roku wyliczenie wysokości odsetek oraz sposób rozdysponowania kwot należało w pełni zaaprobować, ponieważ zsumowanie kwot daje równowartość sumy wpłaconej w dniu 26.08.2014 roku przez pozwanego, a nadto metodologia dokonanych obliczeń oraz podane szczegółowe ich parametry nie budzą wątpliwości.

Pozwany nie zgadzając się rozstrzygnięciem Sądu I instancji, zaskarżył powyższy wyrok apelacją, domagając się jego zmiany, poprzez oddalenie powództwa w całości, ewentualnie jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Nadto wniósł o zasądzenie na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu za obie instancje. Skarżonemu orzeczeniu zarzucił naruszenie:

⚫: art. 233 § 1 k.p.c., poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i bezzasadne przyjęcie, że: skoro pozwany w treści przelewu z dnia 26.08.2014 r. nie wskazał precyzyjnie, w jakiej wysokości wpłacone należności mają być przeznaczone na poczet danego długu wobec powódki, to nie sposób przyjąć, że powódka była związana oświadczeniem pozwanego złożonym w tym tytule przelewu, podczas gdy wystarczającym jest wskazanie, który z długów dana płatność ma zaspokoić, a w przypadku niesprecyzowania kwotowego rozliczenia, wierzyciel zobowiązany jest rozliczyć wpłatę na wskazane długi, w tym z na związane z tymi wskazanymi długami należności uboczne oraz na zalegające świadczenia główne; świadczenie pozwanego zawarte w treści tytułu przelewu co do wskazania, jakich długów dotyczy płatność, nie mogło odnieść skutku prawnego, bo nie zawierało danych identyfikujących rodzaj i charakter długu, którego wpłata dotyczyła; wpłata z 26.08.2014 r. dotyczyła jedynie zobowiązania z tytułu podatku od nieruchomości, ponieważ pozwany nosił się z zamiarem zbycia wieczystego użytkowania oraz wykreślenia ustanowionych hipotek związanych z powstaniem zaległości z tytułu tego podatku, podczas gdy przyjęciu temu przeczy treść złożonego przez pozwanego w tytule przelewu oświadczenia woli; powódka mogła zaliczyć część wpłaty pozwanego na odsetki liczone od dnia powstania tytułów wykonawczych, do dnia zapłaty, podczas gdy ustalenia stron co do wysokości zobowiązania z tytułu podatku od nieruchomości były zgoła odmienne, a ponadto powódka nigdy nie złożyła pozwanemu oświadczenia co do tego, że jego wpłata pokrywa dodatkowo te odsetki;
⚫: art. 451 § 1 k.c., poprzez przyjęcie, że pozwany obowiązany był do precyzyjnego wskazania, jakie dokładnie kwoty z wpłaty z dnia 26.08.2014 r. mają być zaliczone na poczet danego, wskazanego w tytule przelewu długu; podczas gdy przepis ten mówi jedynie o wskazaniu długu, który dłużnik przy spłacie chce zaspokoić;
⚫: art. 61 k.c. w zw. z art. 65 § 1 k.c., poprzez uznanie, że oświadczenie pozwanego nie zawierało woli dłużnika zaspokojenia długu z tytułu opłaty za wieczyste użytkowanie, podczas gdy przeczy temu literalna treść tego oświadczenia, jak i okoliczności związane z wykreśleniem hipotek, zbyciem przez pozwanego prawa wieczystego użytkowania oraz zachowanie samej powódki, która składając pozew nie była w stanie precyzyjnie wskazać, na co dokładnie zaliczyła tę wpłatę.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego jako bezzasadna nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że mając na uwadze treść art. 382 k.p.c., sąd II instancji ma nie tylko uprawnienie, ale wręcz obowiązek rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału oraz dokonania własnej, samodzielnej i swobodnej oceny, w tym oceny zgromadzonych dowodów (uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 1998 r., II CKN 704/97 - za pośrednictwem Systemu (...) Prawnej Lex). Sąd II instancji nie ogranicza się zatem tylko do kontroli sądu I instancji, lecz bada ponownie całą sprawę, a rozważając wyniki postępowania przed sądem I instancji, władny jest ocenić je samoistnie. Postępowanie apelacyjne jest przedłużeniem procesu przeprowadzonego przez pierwszą instancję, co oznacza, że nie toczy się on na nowo.

Sąd Okręgowy w pełni akceptuje poczynione przez Sąd I instancji ustalenia stanu faktycznego, jak i zaprezentowane w uzasadnieniu skarżonego orzeczenia rozważania prawne. Sąd Rejonowy właściwie ocenił zebrany materiał dowodowy, kierując się przy tym zasadami logicznego rozumowania. Dokonał także prawidłowej oceny merytorycznej zgłoszonego przez powoda roszczenia. W konsekwencji, zarzuty podniesione w treści apelacji, w ocenie Sądu II instancji, stanowią w istocie gołosłowną polemikę z prawidłowymi wskazaniami i rozważaniami Sądu I instancji.

Przede wszystkim, nie sposób było zgodzić się z apelującym w zakresie, w jakim zarzucał on naruszenie w niniejszej sprawie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów. Przepis ten daje wyraz obowiązywaniu zasady swobodnej oceny dowodów, która odnosi się do wyboru określonych środków dowodowych i do sposobu ich przeprowadzenia. Mają być one ocenione konkretnie i w związku z całym zebranym materiałem dowodowym. Ocena wiarygodności i mocy dowodów jest podstawowym zadaniem sądu orzekającego, wyrażającym istotę sądzenia, a więc rozstrzygania kwestii spornych w warunkach niezawisłości, na podstawie własnego przekonania sędziego przy uwzględnieniu całokształtu zebranego materiału (orz. SN z 16 lutego 1996 r., II CRN 173/95, niepubl.). Przysługujące sądowi prawo swobodnej oceny dowodów musi być tak stosowane, aby prawidłowość jego realizacji mogła być sprawdzona w toku instancji (por. np. orz. SN z 8 sierpnia 1967 r., I CR 58/67, (...) 1968, nr 1, poz. 22). Skuteczne jednak postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej, niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (tak: SN w orz. z 6 listopada 1998 r., II CKN 4/98, LexPolonica nr 1934200, niepubl., por. również orz. SN: z 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/2000, LexPolonica nr 345713 (OSNC 2000, nr 10, poz. 189) oraz z 5 sierpnia 1999 r., II UKN 76/99, LexPolonica nr 346462 (OSNAPiUS 2000, nr 19, poz. 732).

W ocenie Sądu II instancji taka sytuacja nie ma miejsca w realiach rozpoznawanej sprawy. Przede wszystkim zauważyć bowiem należy, że pozwany dokonując w dniu 26 sierpnia 2014r. wpłaty na rachunek G. M. Ł. kwoty 56.178,40 zł jako tytuł operacji wskazał „podatek od nieruchomości i wieczyste użytkowanie Ł. ul. (...) (…)”. Gdyby kwota ta była wystarczająca do pokrycia zobowiązań pozwanego wobec Gminy zarówno z tytułu zobowiązań podatkowych jak i zobowiązań wynikających z nieuiszczenia opłaty za wieczyste użytkowanie nie byłoby wątpliwości, że dłużnik precyzyjnie określił jakie swoje zobowiązania wobec wierzyciela reguluje. Taka sytuacja jednak nie miała miejsca w niniejszej sprawie, bowiem w dacie dokonywania wpłaty na rachunek Gminy, na pozwanym ciążyło zobowiązanie z tytułu zaległości w podatku od nieruchomości (w związku z nieuiszczeniem w terminie IV raty w/w podatku za 2012r. oraz czterech rat za 2013r., których to należności Gmina bezskutecznie dochodziła w oparciu o tytuły wykonawcze w administracyjnym postępowaniu egzekucyjnym, prowadzonym przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w S. - w/w egzekucji podlegała kwota 49.846 zł z odsetkami naliczanymi od zaległości podatkowych oraz kwota skapitalizowanych odsetek w wysokości 1800,30 zł), ponadto pozwany miał zobowiązanie wobec Gminy w związku z nieuiszczeniem opłaty za użytkowanie wieczyste za 2014r.

W świetle przepisu art. 451 § 1 k.c. w sytuacji, w której dłużnik posiada względem tego samego wierzyciela kilka długów tego samego rodzaju, może przy spełnieniu świadczenia wskazać, który dług chce zaspokoić. Co do zasady więc, decyzja w kwestii zarachowania spełnionego świadczenia należy do dłużnika. Dopiero w ramach wskazanego zobowiązania (długu) wierzyciel jest uprawniony do zarachowania, wbrew woli dłużnika, w pierwszej kolejności całości lub części świadczenia na poczet wymagalnych należności ubocznych, np. odsetek za opóźnienie. W stosunku do sposobu zarachowania dokonanego przez wierzyciela dłużnikowi nie przysługuje prawo sprzeciwu. W przypadku istnienia długu wraz z należnościami ubocznymi wierzyciel nie jest związany wyborem sposobu zaliczenia zapłaty dokonanym przez dłużnika i nawet wówczas, gdy dłużnik wyraźnie stwierdzi, że spłaca należność główną może zaliczyć wpłatę na poczet należności ubocznych. Prawo dłużnika do wyboru na rzecz, którego z istniejących długów chce uiścić wpłatę jest ograniczone do sytuacji, gdy dłużnikowi względem wierzyciela przysługuje kilka długów tego samego rodzaju, nie zaś do wyboru na rzecz którego ze świadczeń, głównych czy ubocznych chce zarachowania wpłaty. W tym względzie prawo wyboru zostało przyznane wierzycielowi, co wynika z faktu, że świadczenia te przedawniają się w krótszym czasie niż świadczenia główne.

Zasadnie zatem Sąd Rejonowy uznał, że skoro przelana w dniu 26 sierpnia 2014r. kwota nie pokryła w całości należności z tytułu długu wskazanego jako pierwszy na dokumencie potwierdzającym dokonanie operacji (w tym należności ubocznych z tego tytułu) to nie było możliwości zaliczenia wpłaconej kwoty także na poczet długu wskazanego jako drugi na
„potwierdzeniu operacji”.

Wbrew twierdzeniom apelującego, pozwany – mający dwa długi wobec powódki – dokonując przelewu na rzecz powódki, zobowiązany był wyraźnie wskazać, który z długów i w jakiej wysokości reguluje, z całą pewnością z treści oświadczenia złożonego przez pozwanego w tytule przelewu to nie wynika. Także twierdzenie apelującego pozwanego, iż Sąd I instancji bezzasadnie przyjął, iż powódka mogła zaliczyć część wpłaty pozwanego na odsetki nie zasługuje na uwzględnienie z przyczyn, o których mowa wyżej.

W ocenie Sądu Okręgowego bezzasadne są także zarzuty apelującego dotyczące naruszenia prawa materialnego tj. art. 451 § 1 kodeksu cywilnego i art. 61 k.c. w zw. z art. 65 § 1 k.c.

W zasadzie – co wynika z treści art. 451 § 1 k.c. - o sposobie zarachowania wpłaty na poczet długu decyduje wola dłużnika, wyrażona przez niego przy zapłacie w sytuacji, gdy ma kilka długów wobec tego samego wierzyciela. Może on w takiej sytuacji, spełniając świadczenie, wskazać, który z długów przez swoje świadczenia zamierza zaspokoić. Wola dłużnika zaliczenia spełnionego świadczenia na poczet określonych długów może być określona w dowolny sposób, a jej interpretacja podlega zasadom określonym w art. 65 § 1 k.c. W szczególności o zamiarze dłużnika może świadczyć także wysokość spełnionego świadczenia. W przypadku spełnienia świadczenia odpowiadającemu wysokością jednemu z dwóch świadczeń głównych można domniemywać – wobec braku innych okoliczności – że zamiarem dłużnika było zaspokojenie tego długu, który wysokością odpowiada spełnionemu świadczeniu (F. Zoll (w:) System prawa prywatnego, t. 6, Suplement, s. 46; wyrok SN z dnia 16 lutego 2012 r., IV CSK 233/11, LEX nr 1164749).

W przedmiotowej sprawie – pozwany jako dłużnik powoda, wiedząc o tym, że ciążą na nim długi wobec powoda z tytułu podatku i opłaty za użytkowanie wieczyste – winien przy spełnieniu świadczenia wskazać dokładnie kwoty jakich zaspokojenia z tytułu określonych długów domaga się. Pozwany nie dokonał takiego precyzyjnego wskazania, a ponadto z całokształtu okoliczności sprawy, w szczególności mając na uwadze potrzebę uzyskania przez pozwanego zaświadczenia Gminy niezbędnego do dokonania wykreślenia hipoteki z Księgi wieczystej, należy przyjąć, za Sądem I instancji, że wolą pozwanego w pierwszej kolejności było uregulowanie długu (a więc należności głównej i odsetek) związanego z podatkiem od nieruchomości. Z zaświadczenia B. M. Ł. z dnia 2 września 2014r. ( kilka dni po dokonaniu wpłaty) stanowiącego podstawę do wykreślenia hipoteki, wyraźnie wynika, że Burmistrz potwierdził okoliczność dokonania przez pozwanego w dniu 26.08.2014r. (a więc w dniu dokonania przelewu kwoty 56.178,40 zł) spłaty zaległości podatku od nieruchomości określonej w trzech tytułach egzekucyjnych. Jednocześnie z pisma Naczelnika Urzędu Skarbowego w S. z dnia 14 grudnia 2015r. wynika, że w trakcie prowadzonego przeciwko pozwanemu postępowania egzekucyjnego nie wyegzekwowano żadnej kwoty.

W takiej sytuacji – zdaniem Sądu II instancji - wolą dłużnika było przede wszystkim zaliczenia spełnionego świadczenia na poczet zaległości podatkowych wobec powodowej Gminy, tym samym przyjąć należało, że pozwany nie uregulował zaległości z tytułu opłaty za użytkowanie wieczyste nieruchomości w Ł. za 2014r. Wbrew też twierdzeniom apelującego, powódka w trakcie procesu w sposób szczegółowy wskazała, w jaki sposób rozliczyła wpłatę dokonaną przez pozwanego w dniu 26.08.2014r.

Mając na uwadze powyższe, apelację pozwanego jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c. należało oddalić.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE