Sygn. akt II W 800/15
Dnia 23 maja 2016 r.
Sąd Rejonowy w Grudziądzu - Wydział II Karny w składzie:
Przewodniczący – Sędzia SR Piotr Gensikowski
Protokolant: Wioletta Fabińska
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 września 2015 r., 27 listopada 2015 r., 2 lutego 2016 r. 30 marca 2016 r. oraz 23 maja 2016 r.
sprawy z oskarżenia Komendy Miejskiej Policji w G.
przeciwko
W. S.
s. A. i K. z d. P., ur. (...) w O., przeb. (...)w G., PESEL: (...),
obwinionemu o to, że:
1. w dniu 24.02.2015 r. około godziny 19:30 w G. przy ul. (...), fałszywą informacją, wprowadził w błąd policję, co spowodowało niepotrzebne czynności policjantów,
tj. o czyn z art. 66 § 1 kw
2 . w dniu 2 kwietnia 2015 roku około godziny 13.05 w G. przy ul. (...) chcąc wywołać niepotrzebną czynność fałszywą informacją o byciu bitym przez żonę wprowadził w błąd Policję, co wywołało niepotrzebną czynność,
tj. o czyny z art. 66 § 2 kw
orzekł:
1. Obwinionego W. S. uznaje za winnego czynów zarzucanych mu we wnioskach o ukaranie, z tym ustaleniem, że dokonał ich chcąc wywołać niepotrzebną czynność, tj. dwóch wykroczeń określonych w art. 66 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 66 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. wymierza mu karę 200 (dwieście) złotych grzywny;
2. Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. Ł. K. kwotę 324 zł (trzystu dwudziestu czterech) złotych + 23% podatku VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej obwinionemu z urzędu,
3. Zwalnia obwinionego od obowiązku uiszczenia opłaty, zwalnia obwinionego od obowiązku uiszczenia wydatków postępowania, którymi obciąża Skarb Państwa.
Dnia 24 lutego 2015 roku w G. przy ulicy (...) W. S. wezwał telefonicznie patrol policji z tego powodu, że nieznana kobieta podająca się za kuratora chce od niego pieniędzy.
dowód: notatka urzędowa z 24.2.2015 r. (k. 4)
Funkcjonariusze policji na miejscu nie zastali W. S.. Z relacji jego żony wynikało, że mąż wezwał telefonicznie policję z powodu jakiejś kobiety, która miała od niego żądać pieniędzy. Zdaniem żony taka sytuacja nie miała miejsca, bo przyszła do jej męża jego kurator celem przeprowadzenia wywiadu, ale opuściła miejsce zamieszkania z powodu tego, że W. S. był pod wpływem alkoholu i jej ubliżał. Żona dodała, że przed przybyciem policji W. S. opuścił miejsce zamieszkania.
dowód: zeznania świadka E. H. (k. 73v.), notatka urzędowa z 24.2.2015 r. (k. 4-4v.)
Dnia 2 kwietnia 2015 roku w G. przy ulicy (...) W. S. wezwał telefonicznie patrol policji z tego powodu, że jego żona go bije i wszczyna awantury.
dowód: zeznania świadka R. D. (k. 115v.), notatka urzędowa z 2.4.2015 r. (k. 4)
Funkcjonariusze policji na miejscu W. S., który zażądał wezwania funkcjonariuszy z (...)w B.. W. S., rozpytany o przyczynę wezwania patrolu, poinformował, że „chciał jedynie zobaczyć funkcjonariuszy policji”, a następnie zaczął być wulgarny wobec funkcjonariuszy przybyłych na miejsce.
dowód: notatka urzędowa z 2.4.2015 r. (k. 4)
W dniu 13 kwietnia 2015 r. W. S. został osadzony w (...)w B. celem odbycia kary.
dowód: wydruk z systemu (...) (k. 14)
Obwiniony W. S. w toku postępowania nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów zabronionych i odmówił składania wyjaśnień (k. 87v.). Sąd odmówił wiary wyjaśnieniom obwinionego, gdyż były sprzeczne z zeznaniami funkcjonariuszy policji E. H. (k. 73v.) oraz R. D. (k. 115v.). W ocenie Sądu zeznania wymienionych świadków zasługiwały na wiarygodność, gdyż znajdowały wsparcie w notatkach urzędowych sporządzonych z przebiegu w interwencji z 24.2.2015 r. (k. 4) oraz interwencji z 2.4.2015 r. (k. 4). Sąd dał wiarę tym dokumentom albowiem żadna ze stron ani sąd z urzędu nie zakwestionował ich prawdziwości lub autentyczności.
W. S. został obwiniony o to, że:
1. w dniu 24.02.2015 r. około godziny 19:30 w G. przy ul. (...), fałszywą informacją, wprowadził w błąd policję, co spowodowało niepotrzebne czynności policjantów, tj. o czyn z art. 66 § 1 kw
2. w dniu 2 kwietnia 2015 roku około godziny 13.05 w G. przy ul. (...) chcąc wywołać niepotrzebną czynność fałszywą informacją o byciu bitym przez żonę wprowadził w błąd Policję, co wywołało niepotrzebną czynność, tj. o czyn z art. 66 § 2 kw
Obwiniony W. S. w toku postępowania nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Na podstawie zeznań świadka E. H. oraz zeznań świadka R. D. , znajdujących wsparcie w notatkach urzędowych przez nich sporządzonych, należało jednak przyjąć, że obwiniony w dniu 24.02.2015 r. oraz 2.4.2015 r. bezpodstawnie wezwał na interwencję funkcjonariuszy policji, wprowadzając ich w błąd co do przyczyny interwencji, gdyż po przybyciu na miejsce interwencji okazało się, że te przyczyny nie istniały. Zarówno dnia 24.2.2015 r. oraz 2.4.2015 r. intencją zachowania obwinionego było spowodowanie niepotrzebnej czynności funkcjonariuszy policji. Jak wynika z wymienionych dowodów cel zamierzony przez obwinionego został osiągnięty, gdyż dnia 24.2.2015 r. oraz 2.4.2015 r. jego zachowanie spowodowało niepotrzebną czynność funkcjonariuszy policji. Z tych względów należało przyjąć, że zachowanie obwinionego dwukrotnie wyczerpało znamiona wykroczenia z art. 66 § 1 k.w.
Wykroczenie określone w art. 66 k.w., w zw. z art. 9 § 2 k.w., jest zagrożone karą aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny do 1500 zł. W ramach tego ustawowego zagrożenia w niniejszej sprawie sąd uznał, iż odpowiednią sankcją wobec obwinionego jest wymierzenie kary grzywny. Wymierzając wobec obwinionego wspomnianą karę sąd na niekorzyść obwinionego uwzględnił brak usprawiedliwionych przyczyn, z powodu których popełnił przypisane mu dwa wykroczenia. Na korzyść obwinionego Sąd uwzględnił natomiast krótki odstęp czasu pomiędzy czynami obwinionego, a także ich tożsamość rodzajową.
Uwzględniając całokształt okoliczności niniejszej sprawy Sąd wymierzył obwinionemu za popełnione przez niego dwa wykroczenia, na podstawie art. 66 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w., karę 200 złotych grzywny. Kara ta spełnia w ocenie Sądu dyrektywy przewidziane w art. 33 § 1 k.w. Przede wszystkim jest ona odpowiednia z uwagi na jej wymiar do niezbyt znacznego stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przez obwinionego czynów zabronionych. Zdaniem Sądu wymierzona kara nie przekracza również stopnia winy obwinionego, który należy ocenić jako dość znaczny. Należy uznać również, że spełni cele zapobiegawcze oraz wychowawcze w stosunku do obwinionego. Obwiniony nie popełnił wcześniej podobnych czynów, w związku z czym należy przyjąć, że czyny, których popełnienia obwiniony dopuścił się, mogą być traktowane w kategoriach incydentu. Wymierzenie obwinionemu kary ograniczenia wolności nie byłoby zasadne, gdyż z uwagi na jego stan zdrowia mógłby on mieć ograniczone możliwości wykonania prac społecznie użytecznych. Z tych względów dla powstrzymania obwinionego przed popełnieniem innych lub podobnych wykroczeń wystarczające należy zatem uznać wymierzenie mu kary 200 złotych grzywny. W ocenie Sądu kara ta zdaje się wreszcie czynić zadość wskazaniom prewencji ogólnej, a mianowicie uzmysławia ona środowisku obwinionego, a także innym społecznościom, że nie można bezpodstawnie wzywać służb policyjnych na interwencję, a naruszenie reguł obowiązujących w tym zakresie nie jest bezkarne.
Z tych wszystkich względów orzeczono jak w punkcie 1-szym sentencji wyroku.
W punkcie 2-gim wyroku orzeczono o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej obwinionemu z urzędu, zasądzając od Skarbu Państwa na rzecz adw. Ł. K. kwotę 324 zł (trzystu dwudziestu czterech złotych) + 23% podatku VAT.
Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.s.w. oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. z 1983 r. Dz. U. Nr 49, poz. 223 ze zm.) w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. i art. 119 k.p.s.w. Sąd w punkcie 3-cim wyroku zwolnił obwinionego od obowiązku uiszczenia wydatków postępowania i opłaty, mając na względzie odbywanie przez niego aktualnie kary w zakładzie karnym.