UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) Sp. z o.o. SKA w K. wystąpiła przeciwko pozwanemu P. G. o zapłatę kwoty 970,64 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 6.06.2013r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania sądowego.

Jak argumentowała, w dniu 08 kwietnia 2013r. pozwany zlecił jej naprawę samochodu osobowego marki S. (...) o nr rej. (...) w ramach bezgotówkowego rozliczenia kosztów naprawy. Upoważnił także (...) Centrum (...) w K. do odbioru od ubezpieczyciela należnego odszkodowania z tytułu usunięcia szkody. Jednocześnie P. G. zobowiązał się do pokrycia kosztów naprawy w całości lub części w sytuacji, gdyby ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania, bądź ograniczył swoją odpowiedzialność odszkodowawczą. Na czas naprawy uszkodzonego pojazdu, pozwany otrzymał samochód zastępczy. Powód wykonał naprawę zgodnie ze zleceniem, wydając pozwanemu pojazd w dniu 30.04.2013r., w dalszej zaś kolejności wystawiając fakturę VAT opiewającą na kwotę 5.012,72 zł z terminem płatności na dzień 5.06.2013r. Ubezpieczyciel, uznając częściowo swoją odpowiedzialność za zaistniałą szkodę, dokonał w dniu 11.06.2013r., na rzecz strony powodowej, zapłaty kwoty 4.042,08 zł. P. G., pomimo wezwania, nie uregulował brakującej części należności w kwocie 970,64 zł.

Na rozprawie w dniu 7.10.2015r. (...) Sp. z o.o. SKA w K. zmodyfikowała swoje roszczenie, domagając się zapłaty ustawowych odsetek za opóźnienie od dnia 9.02.2014r., tj. po upływie pięciu dniu licząc od dnia doręczenia pozwanemu pierwszego wezwania do zapłaty.

W odpowiedzi na pozew, P. G. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz obciążenie strony powodowej kosztami postępowania sądowego.

Pozwany wskazał, iż oddając uszkodzony pojazd do naprawy w (...) Sp. z o.o. SKA w K., skorzystał z możliwości bezgotówkowego rozliczenia kosztów naprawy tego samochodu oraz kosztów używania samochodu zastępczego. Samochód osobowy marki S. (...) został po naprawie wydany pozwanemu w dniu 30.04.2014r., a więc 18 dni po ustalonym przez strony terminie naprawy. W ocenie pozwanego, to strona powodowa odpowiada za koszty wygenerowane przedłużającym się czasem naprawy pojazdu (tj. koszty użytkowania w tym czasie przez pozwanego pojazdu zastępczego). Jeżeli zaś powód twierdzi, że to ubezpieczyciel winien pokryć w całości powstałe koszty, winien zwrócić się bezpośrednio do niego ze stosownym żądaniem zapłaty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15.03.2013r., w K., w wyniku kolizji, uszkodzeniu uległ samochód osobowy pozwanego P. G. marki S. (...) o nr rejestracyjnym (...) i nr nadwozia (...). Sprawca szkody posiadał obowiązkowe ubezpieczenie OC w (...) S.A. w S..

fakty bezsporne

W dniu 08.04.2013r. (...) Sp. z o.o. SKA w K., w ramach polisy ubezpieczeniowej sprawcy kolizji, przyjęła od P. G. zlecenie naprawy samochodu osobowego marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...), zakreślając orientacyjny termin wykonania usługi na dzień 12.04.2013r. Rozliczenie z tytułu naprawy pojazdu miało nastąpić w formie bezgotówkowej. Pozwany w tym celu upoważnił stronę powodową do odbioru od (...) S.A. w S. bezspornej części odszkodowania. Jednocześnie P. G. zobowiązał się do pokrycia kosztów naprawy w całości lub w części w przypadku ujawnienia okoliczności wyłączających lub ograniczających odpowiedzialność ubezpieczyciela.

(dowody:

zlecenie – k10 i 11,

protokół oględzin samochodu – k12,

zlecenie naprawy – k13,

przesłuchanie pozwanego P. G. – k58, 79-80,

zeznania świadka G. S. (1) – k70-71,

zeznania świadka W. G. – k77-79)

W dniu 8.04.2013r., strony zawarły również umowę zatytułowaną „umowa użyczenia”, na podstawie której pozwany otrzymał na czas trwania naprawy, której zakończenie określono z kolei na dzień 15.04.2013r., do używania samochód zastępczy marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Dobowa stawka czynszu została oznaczona na kwotę 120 zł netto. Strony pozostawały w przekonaniu, że koszty związane z korzystaniem przez pozwanego z pojazdu zastępczego zostaną pokryte z odszkodowania należnego P. G.. Nadzorujący naprawę pracownik strony powodowej G. S. (1) zalecał jednak pozwanemu, aby ten skontaktował się z zakładem ubezpieczeń, celem uzyskania informacji odnośnie zasad rozliczenia kosztów naprawy. Żadna ze stron nie znała bowiem treści polisy ubezpieczeniowej sprawcy szkody, ani warunków ubezpieczenia.

Pozwany nie skontaktował się z przedstawicielem (...) S.A. w S..

(dowody:

umowa użyczenia – k14,

wyjaśnienia pozwanego P. G. – k58, 79-80,

zeznania świadka G. S. (1) – k70-71)

(...) Sp. z o.o. SKA w K. wykonała w uszkodzonym pojeździe prace mechaniczne w zakresie: wymiany zderzaka przedniego, w tym: spoilera zderzaka, kraty chłodnicy, kraty wlotu powietrza, reflektora przeciwmgielnego i uchwytu tablicy rejestracyjnej, wyregulowania reflektorów przeciwmgielnych, wymiany zderzaka przedniego i reflektora przeciwmgielnego lewego oraz prace blacharsko-lakiernicze. Stawka roboczogodziny została ustalona na poziomie kwoty 155 zł.

Doprowadzenie samochodu pozwanego do stanu sprzed zdarzenia wymagało wymiany części w postaci zderzaka przedniego. Wskazana część, po dokonaniu jej specyfikacji na podstawie numeru nadwozia, została przez (...) Sp. z o.o. SKA w K. zamówiona w serwisie (...) w N.. Element dostarczony przez autoryzowany serwis nie odpowiadał jednak typowi zderzaka zamontowanego w pojeździe powoda (zderzak o profilu sportowym). Ostatecznie powód zmuszony był sprowadzić rzeczoną część bezpośrednio od producenta mającego siedzibę w Hiszpanii, jednak, jak się okazało, również nie była ona tożsama z częścią oryginalnie zamontowaną w pojeździe. Ponadto była droższa. Pozwany wyraził jednak zgodę na montaż, a strona powodowa pokryła różnicę w cenie.

Naprawę samochodu pozwanego ukończono w dniu 30.04.2013r. W tym samym dniu pozwanemu wydano pojazd, natomiast pozwany zwrócił powodowi samochód zastępczy. Koszty używania samochodu zastępczego przez powoda począwszy od jedenastego dnia od daty zlecenia naprawy do ukończenia naprawy pokryła strona powodowa.

P. G. nie zgłaszał zastrzeżeń odnośnie zrealizowanego zlecenia.

(dowody:

kalkulacja naprawy – k55-56,

wyjaśnienia pozwanego P. G. – k58, 79-80,

zeznania świadka G. S. (1) – k70-71,

zeznania świadka L. L. – k71,

zeznania świadka W. G. – k77-79)

Strona powodowa sporządziła kosztorys w systemie audatex, a następnie, w dniu 22.05.2013r. wystawiła fakturę VAT nr (...) ( (...)), zobowiązującą pozwanego do zapłaty należności w łącznej wysokości 5.012,72 brutto, przy czym w kwocie 3.905,72 zł tytułem naprawy uszkodzonego pojazdu oraz 1.107 zł tytułem najmu samochodu zastępczego na okres 10 dni (obniżono stawkę oznaczoną w umowie).

Kosztorys i faktura VAT zostały przedłożone do zapłaty (...) S.A. w S.

(dowody:

faktura VAT nr (...) ( (...)) – k15-16,

kalkulacja naprawy – k55-56).

W piśmie z dnia 11.06.2013r., ubezpieczyciel poinformował stronę powodową o przyznaniu odszkodowania w łącznej wysokości 4.042,08 zł brutto. Po analizie przedłożonego przez powoda kosztorysu naprawy, ubezpieczyciel skorygował stawki za prace blacharsko-lakiernicze do kwoty 140 zł za roboczogodzinę oraz niezbędny czasookres używania pojazdu zastępczego, ustalając w konsekwencji uzasadniony koszt najmu tego pojazdu w kwocie 442,80 zł, zamiast, jak zakładał powód – 1.107 zł. Należność z tytułu lakierowania pomniejszył natomiast o 306,44 zł, wypłacając ostatecznie powodowi tytułem naprawy pojazdu kwotę 3.599,28 zł, zamiast żądanej 3.905,72 zł.

W dniu 11.06.2013r. ubezpieczyciel przekazał na rachunek bankowy strony powodowej kwotę 4.042,08 zł.

(dowody:

dowód przelewu – k17,

pismo z dnia 11.06.2013r. – k57)

Pismem z dnia 20.01.2014r. strona powodowa wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 970,64 zł, stanowiącej różnicę pomiędzy wypłaconą przez ubezpieczyciela częścią odszkodowania a kosztami poniesionymi w związku ze zleceniem naprawy, w terminie pięciu dni, licząc od daty otrzymania wezwania. Wskazała, iż ubezpieczyciel pokrył koszty usunięcia szkody jedynie do kwoty 4.042,08 zł.

Pismem z dnia 21.03.2014r. powód dokonał ostatecznego, przesądowego wezwania P. G. do zapłaty kwoty 970,64 zł, w terminie 7 dni od daty doręczenia pisma wraz z odsetkami liczonymi od dnia 6.06.2013r. do dnia zapłaty.

Pozwany nie kwestionował ustalonych przez spółkę kosztów naprawy i należności z tytułu korzystania z pojazdu zastępczego.

(dowody:

kalkulacja naprawy – k55-56,

wyjaśnienia pozwanego P. G. – k58, 79-80,

zeznania świadka G. S. (1) – k70-71,

zeznania świadka L. L. – k71,

zeznania świadka W. G. – k77-79)

wezwanie do zapłaty z dnia 20.01.2014r. wraz z dowodem nadania – k18,

ostateczne przesądowe wezwanie do zapłaty – k19)

Pozwany ostatecznie nie uiścił żądanej należności.

bezsporne

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo należało uwzględnić w całości.

W pierwszej kolejności podkreślić należy, że poza sporem pomiędzy stronami pozostawała kwestia wysokości należności objętej fakturą VAT z dnia 22.05.2013r, tak, w zakresie kosztów naprawy, jak i tych związanych z korzystaniem przez pozwanego z samochodu zastępczego. Spór ogniskował się natomiast wokół zagadnienia dotyczącego podmiotu zobowiązanego do pokrycia tych kosztów.

Ustalenia faktyczne w sprawie, poddanej ocenie Sądu Rejonowego, zostały poczynione w oparciu o dowody z dokumentów prywatnych zaoferowanych przez stronę powodową, zeznania świadków w osobach G. S. (1) i L. L., będących w dacie zdarzenia pracownikami strony powodowej, W. G. – ojca pozwanego, a nadto wyjaśnienia pozwanego.

Roszczenie powoda swoją podstawę znajduje w umowie zawartej w dniu 08.04.2013r., której przedmiotem było wykonie naprawy samochodu osobowego marki S. (...) o nr rejestracyjnym (...). Umowę tę należy zakwalifikować jako umowę mieszaną, do której stosuje się m. in. przepisy umowy o dzieło (por. wyrok SN z dnia 25.11.2004r., sygn. V CK 235/04). W myśl art. 627 k.c., przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. Jednym z obowiązków zamawiającego, wynikającym z art. 627 k.c., jest zatem obowiązek zapłaty wynagrodzenia. W umowie – zleceniu naprawy z dnia 8.04.2013 r. – strony nie ustaliły wysokości wynagrodzenia strony powodowej, albowiem w chwili zawierania umowy jego precyzyjna wysokość była trudna do przewidzenia, a to z uwagi na brak dysponowania przez stronę powodową dokładną wiedzą w przedmiocie zakresu i rodzaju uszkodzeń w pojeździe powoda oraz możliwości zastosowania, w ramach naprawy, części określonego rodzaju (a więc i określonej wartości). W świetle przepisu art. 628 k.c. uznać należało, że strony miały na myśli zwykłe wynagrodzenie za dzieło tego rodzaju. Swoje wynagrodzenie powód ustalił sporządzając kalkulację naprawy w powszechnie stosowanym systemie audatex oraz wystawiając na jej podstawie fakturę VAT. Kalkulacja nie była kwestionowana przez pozwanego tak po wydaniu mu naprawionego samochodu, jak i w toku postępowania sądowego.

Zlecając naprawę samochodu, pozwany upoważnił stronę powodową do odbioru bezspornej części odszkodowania, która winna być wypłacona przez ubezpieczyciela w terminie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody. Jednocześnie P. G. zobowiązał się do pokrycia kosztów naprawy w całości lub w części w przypadku ujawnienia okoliczności wyłączających lub ograniczających odpowiedzialność (...) S.A. w S. za szkodę, a więc także do zapłaty brakującej części należności w przypadku niewypłacenia przez ubezpieczyciela całości odszkodowania. Co prawda umowa nie przewidywała wprost sytuacji, w której ubezpieczyciel bezpodstawnie odmawia wypłaty odszkodowania w ogóle lub w pełnej wysokości (tj. wynikającej z kalkulacji szkody dokonanej przez warsztat). Jednak wobec braku jakichkolwiek zastrzeżeń umownych w tym zakresie, nie powinno budzić wątpliwości, że koszty naprawy w takiej sytuacji powinny być pokryte przez pozwanego. Obowiązek zapłaty przez niego wynagrodzenia za wykonaną pracę (naprawę samochodu) wynika właśnie z faktu zawarcia przez niego umowy z powodem.

Zasady korzystania przez pozwanego z samochodu zastępczego ocenić z kolei należało w kontekście przepisów kodeksu cywilnego o umowie najmu. Pomimo wydania pozwanemu pojazdu zastępczego na podstawie dokumentu zatytułowanego „umowa użyczenia”, pomiędzy stronami doszło de facto do zawarcia umowy najmu (art. 659 i nast. k.c.; zob. uchwała SN z dnia 17.11.2011r., sygn. III CZP 05/11). Przez umowę najmu bowiem wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz (w przedmiotowej sprawie - samochód osobowy marki S. (...) nr rej. (...)) do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Umowa użyczenia zaś jest umową nieodpłatną. Jest ona zawierana w celu niesienia bezinteresownej pomocy osobie, która takiej pomocy oczekuje. Użyczający za swoją uczynność wobec biorącego, za pozbawienie siebie użytku z rzeczy, nie otrzymuje zatem żadnej korzyści.

W ocenie sądu, stanowisko pozwanego co do braku podstaw roszczenia powoda wynika z jego błędnego rozumienia treści zapisów zlecenia naprawy (k 13). Zważyć bowiem należy, iż w przypadku naprawy bezgotówkowej (a więc dokonanej w ramach polisy ubezpieczeniowej), pozwany jedynie upoważnił stronę pozwaną do zaspokojenia swoich należności bezpośrednio z kwoty przyznanego przez ubezpieczyciela odszkodowania. W treści dokumentu z dnia 08.04.2013r. wprost wskazano, iż upoważnienie dotyczy wyłącznie odbioru bezspornej części odszkodowania.” Pozwany nigdy nie dokonał cesji przysługującego mu wobec ubezpieczyciela roszczenia odszkodowawczego na rzecz strony powodowej (podstawowym wynikiem przelewu wierzytelności jest sukcesyjne wstąpienie cesjonariusza w miejsce cedenta), tym samym, po stronie (...) Sp. z o.o. SKA w K. brak jest ewentualnej legitymacji do dochodzenia swoich należności bezpośrednio od ubezpieczyciela sprawcy szkody.

Zważyć należy, iż ubezpieczyciel, w ramach prowadzonego postępowania likwidacyjnego, dokonał korekty kalkulacji szkody dokonanej przez serwis samochodowy, obniżając stawkę roboczogodziny, nadto, za zasadne uznał koszty używania pojazdu zastępczego wyłącznie za okres 3 dni (z dziesięciu dni zadeklarowanych przez stronę powodową do rozliczenia). Zasadność działania ubezpieczyciela w zakresie wysokości kwoty należnego pozwanemu odszkodowania, nie jest przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie, albowiem może ona zostać zakwestionowana wyłącznie przez stronę stosunku zobowiązaniowego wywołanego czynem niedozwolonym, tj. poszkodowanego w procesie skierowanym przeciwko ubezpieczycielowi. Podkreślenia zaś w tym miejscu wymaga, iż pomiędzy stroną powodową a ubezpieczycielem nie istnieje węzeł obligacyjny tego rodzaju, który legitymowałby (...) Sp. z o.o. SKA w K. do skutecznego podważania decyzji (...) S.A. w S. tak poza procesem, jak i w drodze procesu cywilnego.

Nie sposób przyjąć za pozwanym, iż z winy strony powodowej doszło do znacznego opóźnienia w realizacji zlecenia naprawy z dnia 8.04.2015r., w konsekwencji, wydłużonego okresu najmu samochodu zastępczego. Wskazany bowiem w zleceniu (k10 i 11) termin naprawy uszkodzonego pojazdu ma wyłącznie charakter orientacyjny, co wprost wynika z ww. dokumentu, sygnowanego także przez P. G.. Na podstawie zeznań przesłuchiwanych w sprawie świadków: G. S. (1), L. L. i W. G., sąd ustalił, iż od momentu oddania samochodu osobowego marki S. (...), (...) Sp. z o.o. SKA w K. przystąpiła do jego niezwłocznej naprawy, zaś przedłużający się (ponad wstępnie prognozowany) czas serwisowania uszkodzonego pojazdu był wynikiem konieczności oczekiwania pracowników powodowej spółki na brakującą i niedostępną na polskim rynku część w postaci zderzaka przedniego. Również przesłuchiwany w charakterze świadka W. G. - ojciec pozwanego (k. 77-78), a który w związku ze zleceniem naprawy regularnie kontaktował się z pracownikiem powoda G. S. (2), wskazał, że w trakcie naprawy nie wystąpiły żadne okoliczności, które wyłączałyby lub ograniczały odpowiedzialność ubezpieczyciela. Zeznał, że od G. S. (1) uzyskał informację, że odpowiedniego modelu zderzaka nie ma w ogóle w magazynach (...)-a w całej Polsce i należy sprowadzić część bezpośrednio od producenta z Hiszpanii, co automatycznie wydłuży czas naprawy. Co więcej, jak się następnie okazało, producent w tym samym czasie miał przerwę produkcyjną, co nie pozostało bez wpływu na przebieg naprawy. Jednocześnie świadek podkreślił, że G. S. (2) było przykro z tego powodu, ale zdaniem świadka, nie był w stanie nic więcej zrobić, nie ponosił żadnej winy w tym zakresie. W ocenie sądu, trudno jest zatem dopatrywać się po stronie powoda działań, bądź zaniechań świadczących o niskiej jakości świadczonych przez ww. usług, a tym samym o jego winie. Podkreślić należy, że strona powodowa pokryła nadto koszty różnicy cenowej pomiędzy modelem zderzaka zamontowanego ostatecznie w pojeździe powoda, a modelem zderzaka, który uległ uszkodzeniu, nadto zobowiązała się do pokrycia kosztów związanych z najmem samochodu zastępczego w okresie jego dalszej eksploatacji przez pozwanego po dniu 18.04.2013r. (łącznie do 30.04.2013r.). Ostatecznie obniżyła również należność z tytułu najmu pojazdu w stosunku do deklarowanej w umowie (za 10 dni żądano zapłaty kwoty 1107 zł brutto).

Jak wynika z postępowania dowodowego (zwłaszcza zeznań świadka G. S. (1), k. 70-71), P. G. od momentu oddania uszkodzonego pojazdu do naprawy w autoryzowanym serwisie, pomimo ponagleń ze strony pracownika strony powodowej, nie kontaktował się z ubezpieczycielem sprawcy kolizji celem ustalenia warunków, na jakich dojdzie do zlikwidowania poniesionej przez niego szkody majątkowej. Wprawdzie pozwany, składając wyjaśnienia (k. 79-80) podtrzymywał, że zapewniano go w warsztacie samochodowym, że należność z tytułu korzystania z samochodu zastępczego pokryje ubezpieczyciel, niemniej jednak potwierdził jednocześnie, że nie podjął nawet próby kontaktu z zakładem ubezpieczeń, nie znał zasad zwrotu kosztów naprawy, wypłaty odszkodowania, zakładając jedynie, że skoro oddaje samochód do autoryzowanego serwisu, to nie zaistnieją problemy związane zamówieniem i montażem części w czasie wymaganym przez ubezpieczyciela (choć faktycznie pozwany nie posiadał wiedzy o czasie naprawy wymaganym przez ubezpieczyciela). W ocenie sądu zatem, ww. wykazał się nienależytą starannością w zakresie dbałości o swoje interesy. Natomiast co do kosztów związanych z lakierowaniem pojazdu, skorygowanych przez ubezpieczyciela, pozwany nie zajął żadnego stanowiska w tym zakresie (art. 230 k.p.c.).

Mając na uwadze powyższe, sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 970,64 zł jako kwotę odpowiadającą niezaspokojonemu wynagrodzeniu za wykonanie naprawy samochodu i korzystania z pojazdu zastępczego. Odsetki ustawowe zasadzono na podstawie art. 481 § 1 k.c. od dnia 9.02.2014r., a więc dnia następującego po upływie pięciodniowego okresu zakreślonego ww. do zapłaty należności na rzecz strony powodowej w wezwaniu do zapłaty z dnia 20.01.2014r.

Rozstrzygnięcie kosztach procesu co do zasady znajduje oparcie w art. 98 § 1 k.p.c. Na zasądzone koszty składa się: opłata sądowa od pozwu (30 zł) uiszczona zgodnie z art. 28 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2010 Nr 90, poz. 594) wynagrodzenie pełnomocnika (180,00 zł) ustalone zgodnie z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.z 2002, Nr 163, poz. 1349) oraz opłata skarbowa za przedłożenie dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa (17 zł) uiszczona na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o opłacie skarbowej (Dz. U. z 2006r. Nr 225, poz. 1635).

Biorąc pod rozwagę poczynione ustalenia faktyczne, treść przywołanych przepisów prawa oraz przeprowadzone rozważania należało orzec jak w sentencji wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE