UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 27 czerwca 2013 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie oddalił powództwo (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. wytoczone przeciwko (...) spółce akcyjnej w S.. Sąd Rejonowy wskazał w uzasadnieniu wyroku, że powództwo o zapłatę kwoty 6198,22 złotych z tytułu odszkodowania z zawartej pomiędzy stronami umowy ubezpieczenia auto casco pojazdów mechanicznych jest niezasadne, gdyż sąd powziął wątpliwości co do wykazania przez powódkę zakresu uszkodzeń. Podniesiono, że sam przebieg zdarzenia nie budzi w sprawie wątpliwości, niemniej po przeanalizowaniu dokumentów dołączonych zarówno do pozwu jak i do sprzeciwu Sąd Rejonowy dostrzegł liczne sprzeczności i luki informacyjne, które uniemożliwią poczynienie obiektywnych ustaleń w przedmiocie zakresu uszkodzeń, zakresu ekonomicznie uzasadnionych i uwzględnionych napraw i kosztów materiałowych, zaś w dalszej perspektywie - wysokości szkody w związku z incydentem z 19 grudnia 2011 r. Wskazano, że protokół zgłoszenia szkody (k. 32) z opisem zdarzenia odpowiadającego zeznaniom M. G., zawiera informacje o dacie szkody w dniu 12 grudnia 2011 r. Posiłkując się treścią zlecenia (k. 85) w powiązaniu z zeznaniami reprezentanta powódki sąd Rejonowy wskazał, iż można złożyć, że dnia 12 grudnia 2011 r. miała miejsce zupełnie oddzielna szkoda w pojeździe, zgłoszona pozwanej i zarejestrowana pod numerem (...). Pozwana likwidowała z kolei szkodę z 19 grudnia 2011 r. pod numerem (...). Sąd Rejonowy podkreślił, że brak jest dowodów ażeby przyjąć, że obie szkody były połączone i prowadzone wspólnie przez pozwaną, aż do podjęcia jednej decyzji odszkodowawczej. Powódka dowodziła istnienie i wysokość roszczenia odszkodowawczego w oparciu o treść faktury VAT z dnia 31 stycznia 2012 r., w której znajduje się adnotacja o przeprowadzeniu naprawy na kwotę 6 198,22 zł według protokołu szkody (...). Trzeba jednak zauważyć, że wykonana przez pozwaną kalkulacja naprawy z dnia 27 stycznia 2012 r. o wartości 6 387,60 zł w sprawie SZ20/8043/11 obejmuje zakwalifikowane do naprawy elementy pojazdu, które nie pozostają w adekwatnym związku przyczynowym z okolicznościami zdarzenia z 19 grudnia 2011 r. (lusterko zewnętrzne prawe, listwa i klamka drzwi przednich prawych). Nie sposób zatem przyjąć, ażeby koszty naprawy pojazdu wyliczone przez autoryzowany serwis w fakturze pozostawały tożsame z ustaleniami i wyliczeniami uzyskanymi przez zakład ubezpieczeń. Dla okoliczności zdarzenia z 19 grudnia 2011 r. w pełni przystająca pod względem zakresu uszkodzeń i przewidywanego rodzaju napraw jest kalkulacja pozwanej z 28 grudnia 2011 r., zawierająca adnotacje o zgodzie na naprawę, która jednak dotyczy szkody nr (...) z 12 grudnia 2011 r. Biorąc pod uwagę wszystkie opisane wyżej niezgodności Sąd stwierdził, że istnieje zasadnicza przeszkoda w rozpoznaniu roszenia odszkodowawczego powódki. Nie można bowiem rozstrzygnąć, czy uszkodzenia pojazdu uwzględnione przez zakład naprawczy w fakturze nr (...) w ślad za wynikami postępowania likwidacyjnego nr (...), dotyczą szkody z dnia 19 grudnia 2011 r., a jeśli nie tak w jakiej części. Kalkulacja naprawy w sprawie (...) wykracza w przedmiocie zakresu napraw i części zamiennych poza rodzaj i charakter uszkodzeń wynikający z opisu zdarzenia z dnia 19 grudnia 2012 r. W pełni zgodna pod względem przedmiotowym ze szkodą z 19 grudnia 2011 r. jest kalkulacja pozwanej z dnia 28 grudnia 2011 r. na kwotę 1979,42 złotych, która jednak pozostaje w oderwaniu od podstawy faktycznej żądania. W tym stanie rzeczy zachodzi brak udowodnienia wysokości roszczenia odszkodowawczego powódki w ramach podstawy faktycznej powództwa co prowadziło do oddalenia powództwa jako niewykazanego.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła strona powodowa. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia polegający na przyjęciu, że uszkodzenia pojazdu uwzględnione przez zakład naprawczy w fakturze nr (...) nie dotyczą szkody z dnia 19 grudnia 2011 roku, a jeśli tak to nie wiadomo w jakiej części, podczas gdy powódka wykazała fakt poniesienia szkody oraz wykazała jaki był zakres uszkodzeń, co w świetle znajdującej się w aktach szkody kalkulacji, która błędnie została opisana jako kalkulacja szkody nr (...) (czyli szkody z dnia 12 grudnia 2011 roku) przesądza o wysokości poniesionej przez powódkę szkody (kwota 1979,42 złotych) wynikającą z kalkulacji w sprawie (...). Zarzucono także naruszenie przez Sąd Rejonowy przepisów prawa procesowego art. 187 § 1 pkt 2 k.p.c w związku z art. 232 k.p.c w zw. z art. 6 k.c poprzez przyjęcie, że powódka nie dopełniła obowiązku przytoczeń faktycznych uzasadniających jej żądanie, a w szczególności nie wykazała, że naprawa na kwotę 6198,22 zł związana była ze zdarzeniem z dnia 19 grudnia 2011 roku, 321 k.p.c poprzez przyjęcie, że uwzględnienie żądania powoda w świetle materiału dowodowego stanowiłoby orzeczenie ponad żądanie, podczas gdy żądanie zapłaty dotyczyło tylko i wyłącznie zdarzenia z dnia 19 grudnia 2011 roku oraz został przeprowadzony dowód z kalkulacji uwzględniającej uszkodzenia powstałe w wyniku wymienionego zdarzenia, a skoro koszt naprawy wyniósł kwotę 1979,42 złotych, to żądanie powódki mieściło się w granicach kwotowych powództwa i w jego podstawie faktycznej, art. 233 § 1 k.p.c poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów w tym samym ich ocenę wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, a w szczególności dowodu w postaci kalkulacji do szkody nr (...) poprzez przyjęcie, że kalkulacja ta dotyczy zdarzenia z dnia 12 grudnia 2011 roku, podczas gdy sąd sam stwierdził, że wymienione w kalkulacji uszkodzenia korespondują z okolicznościami zdarzenia z dnia 19 grudnia 2011 roku, będącego podstawę roszczeń powódki, w związku z czym powinna ona stanowić dowód na okoliczność poniesionej przez powódkę szkody. Wskazując na powyższe zarzuty powódka częściowo cofnęła pozew wniesiony w dniu 22 maja 2012 roku w zakresie kwoty 4208,80 złotych i jednocześnie zrzekła się pozostałych po dniu 19 grudnia 2011 roku roszczeń, ponadto wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kwoty 1979,42 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 24 kwietnia 2012 roku.

W odpowiedzi na apelacje strona pozwana wniosła o oddalenie apelacji, oraz zasądzenia od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się nieuzasadniona.

Na wstępie należy odnieść się do dokonanego w apelacji częściowego cofnięcia powództwa. Należy zauważyć, że w istocie cofnięcie to związane jest ze zmianą podstaw faktycznych powództwa.

Niniejsza sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym. Zasadniczo pozew może zostać cofnięty także po wydaniu wyroku (art. 332 § 2) aż do jego uprawomocnienia się. Jednocześnie w myśl art. 505⁴ . § 1 k.p.c zmiana powództwa w postępowaniu uproszczonym jest niedopuszczalna. Przepisów art. 75-85 oraz art. 194-196 i art. 198 nie stosuje się.

Z lektury uzasadnienia apelacji wynika, że powód podnosi, że Sąd Rejonowy dostrzegając, że skoro w postępowaniu likwidacyjnym omyłkowo oznaczono kalkulację powinien ową omyłkę zinterpretować w sposób korzystny dla powoda. Podniesiono w szczególności, że naprawa uszkodzeń dokonana w (...) serwisie (...) za którą została wystawiona faktura VAT numer (...) na kwotę 6198,22 złotych została dokonana na podstawie protokołu szkody nr Sz (...), w rzeczywistości naprawa ta dotyczyła uszkodzeń wynikłych ze zdarzeń zarówno z dnia 12 grudnia 2011 roku jak i 19 grudnia 2011 roku. Powyższe twierdzenia są odmienne aniżeli te zaprezentowane w pozwie i w toku procesu. Z uzasadnienia pozwu wynika, że koszt naprawy w kwocie 6198,22 złotych udokumentowany fakturą VAT numer (...) roku dotyczy szkody zaistniałej w dniu 19 grudnia 2011 roku, co strona powoda odnosi do zdarzenia polegającego na wjechaniu do garaży przy niezamkniętych drzwiach pojazdu. Jednocześnie do pozwu załączono protokół szkody z dnia 12 grudnia 2011 roku. Należy podkreślić, że w treści faktury VAT (...) wskazano, ze dotyczy ona kalkulacji szkody (...), która to szkoda bezspornie dotyczyła zdarzenia zaistniałego w dniu 12 grudnia 2012 roku. Trafnie Sąd Rejonowy przyjął, że kalkulacja naprawy z dnia 27 stycznia 2012 roku w sprawie SZ20/8043/11 obejmuje zakwalifikowane do wymiany elementy, która w żaden sposób nie przystają do opisywanych uszkodzeń zaistniałych w dniu 19 grudnia 2011 roku. Kalkulacja ta wykracza w przedmiocie zakresu napraw i części zamiennych poza zakres uszkodzeń wynikający z opisu zdarzenia z dnia 19 grudnia 2011 roku. Strona apelująca nie neguje owych wywodów zaprezentowanych przez Sąd I instancji, co aprobuje także w wywiedzionej apelacji, podnosząc, że w rzeczywistości numery szkód w kalkulacjach zostały podane odwrotnie. Obecnie strona powoda podnosi, ze szkoda z dnia 19 grudnia 2011 roku likwidowana była pod numerem Sz (...), choć w toku procesu strona powodowa podnosiła inaczej. Należy wskazać na twierdzenia zaprezentowane w odpowiedzi na sprzeciw, gdzie odnosząc się do faktury VAT (...) roku wskazano, że dotyczy ona zdarzenia z dnia 19 grudnia 2011, przy czym faktura obejmuje zarówno zakres wykonanej naprawy jak i również jej koszt. Powyższe potwierdził także, przesłuchany na rozprawie reprezentant powoda, który wskazał, że naprawa uszkodzeń zaistniałych w dniu 19 grudnia 2011 roku obejmuje kwotę około 8-10 tyś, a naprawa odpowiadała sporządzonemu kosztorysowi. Ponadto kwota dochodzona pozwem w istocie pokrywa się z kwotą wskazana na fakturze VAT (...). Jednocześnie w toku postępowania przed Sądem Rejonowym strona powoda w żaden sposób nie naprowadziła żadnych twierdzeń, ze numery kalkulacji zostały omyłkowo zamienione przez rzeczoznawcę, brak jest także ku temu jakichkolwiek dowodów. Ramy postępowania apelacyjnego w postępowaniu uproszczonym nie pozwalają na występowanie z nowymi roszczeniami, tak należy potraktować zmianę powództwa i związane z tym cofnięcie.

Przechodząc do rozważenia zarzutów błędnych ustaleń faktycznych przez pryzmat ściśle z nimi powiązanych zarzutów wadliwej oceny materiału dowodowego, należy w pierwszym rzędzie wskazać, iż z przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wynika, iż Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. W praktyce, jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to taka ocena nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, chociażby na podstawie tego samego materiału dowodowego w równym stopniu można byłoby wysnuć wnioski odmienne. Jedynie w przypadku, gdy brakuje logiki w powiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej, albo - wbrew zasadom doświadczenia życiowego - nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może zostać skutecznie podważona (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 września 2002 roku, II CKN 817/00 LexPolonica nr 3761152; tak też H. P., Zarys metodyki pracy sędziego w sprawach cywilnych, LewisNexis 2007. s. 370 - 373).

Zatem dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 czerwca 2008 r., sygn. akt I ACa 180/08, LEX nr 468598).

W apelacji powoda zabrakło takiego kompleksowego wywodu, który uzasadniałby naruszenie przez Sąd Rejonowy art. 233 k.p.c. Skarżący formułował ten zarzut odwołał się bowiem do stanu faktycznego, który w jego przekonaniu odpowiadał rzeczywistości, a nie wykazał w rozumowaniu Sądu Rejonowego żadnych uchybień logicznych dyskwalifikujących dokonaną ocenę dowodów i poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne.

Strona powodowa domagała się także w apelacji przeprowadzenia dowodu z uzupełniającego przesłuchania reprezentanta powódki. Jak stanowi art. 381 k.p.c. sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później. Uregulowanie zawarte w tym przepisie jest wyrazem dążenia do koncentracji materiału dowodowego przed sądem pierwszej instancji. Potrzeba powołania nowych faktów i dowodów powinna być następstwem zmienionych okoliczności sprawy, które są niezależne od zapadłego rozstrzygnięcia pochodzącego od sądu pierwszej instancji albo otwarcia się możliwości dowodzenia okoliczności faktycznych wcześniej niemożliwych do wykazania z przyczyn obiektywnych. Strona, która dopuszcza się zaniedbania w zakresie przysługującej jej inicjatywy dowodowej w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, musi się liczyć z tym, że sąd drugiej instancji jej wniosku dowodowego nie uwzględni (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 2002 r., IV CKN 980/00, LEX nr 53922). Podkreślić należy, iż wydanie niekorzystnego dla strony wyroku nie może stanowić samoistnej podstawy powołania się w postępowaniu apelacyjnym na nowe fakty i dowody (por. Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 1999 r., I PKN 640/98, OSNP 2000/10/389. W judykaturze uważa się, że przepis dający możność podjęcia określonej decyzji w pewnych wypadkach nie oznacza pozostawienia tej kwestii do dowolnego uznania, ale nakłada na sąd obowiązek rozważenia sprawy i wydania takiej decyzji, jaką uzasadniają okoliczności (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu orzeczenia z dnia 18 marca 1950 r., C 349/49, Zb. Urz. 1951, nr 3, poz. 66). Wypływa z tego wniosek, że sąd jest z reguły obowiązany dopuścić nowe elementy materiału procesowego. Obowiązek ten nie ma zaś charakteru bezwzględnego tylko dlatego, że zależy od przyczyn, których wykazanie, czy zachodzą, należy do zainteresowanego podmiotu (por. E. Mielcarek, Wnioski..., s. 140). Ocena tych przyczyn objęta jest dyskrecjonalną władzą sędziowską. Za takim kierunkiem wykładni art. 381 przemawia również samo jego ujęcie redakcyjne. Należy podkreślić, że jeżeli strona uważa, że do udowodnienia jej twierdzeń wystarczy określony dowód i dlatego nie przytacza innych dowodów, to jej błąd nie jest usprawiedliwiony, sama ponosi winę niezgłoszenia dalszych dowodów i nie może zarzucać nieuzasadnionego uniemożliwienia wykazania jej praw ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 7 maja 2013 r.I ACa 159/13).

W realiach niniejszej sprawy reprezentant powoda został wysłuchany na rozprawie poprzedzającej wydanie wyroku wskazał odnosząc się na zdarzenia z dnia 19 grudnia 2011 roku, że naprawa odpowiadał kosztorysowi, oraz, że koszty naprawy oscylowały pomiędzy kwotą 8-10 tyś złotych. Formułowany w apelacji dowód w postaci uzupełniającego przesłuchania reprezentanta powoda w celu wykazania, że faktura VAT (...) obejmowała także naprawę uszkodzeń powstałych podczas zdarzenia z dnia 12 grudnia 2011 roku nie posiada cech nowości i zgodnie z treścią art. 381 k.p.c został pominięty.

Mając zatem na względzie przywołaną powyżej argumentację na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy apelację oddalił jak w punkcie I sentencji wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach znajduje oparcie w treści art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. Na koszty poniesione przez stronę powodową w postępowaniu apelacyjnym złożyły się jedynie koszty zastępstwa prawnego w kwocie 300 zł ustalone na podstawie § 6 pkt 4 i § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).

VIII GC 306/13

ZARZĄDZENIE:

1. Odnotować,

2. Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda

3. Przedłożyć z wnioskiem pozwanego o nadanie klauzuli wykonalności.

WYROK

UZASADNIENIE