UZASADNIENIE

A. K. została oskarżona o to, że w dniu 11.12.2014 roku w miejscowości U., gmina U., powiat (...), województwo (...), naruszyła nietykalność cielesną interweniujących funkcjonariuszy Policji z Komisariatu Policji w R., w osobie E. S. i M. D. (1), podczas pełnienia przez nich obowiązków służbowych w ten sposób, że w trakcie podjętej interwencji szarpała za mundur M. D. (1), oraz drapała po dłoniach, a następnie uderzyła kolanem w plecy E. S., próbując przy tym swoim ciałem zepchnąć ją ze schodów wejściowych do domu jednorodzinnego,

tj. o czyn z art. 222 § 1 kk .

Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim wyrokiem z dnia 30 maja 2016 roku w sprawie II K 174/15 uznał oskarżoną A. K. za winną dokonania zarzucanego jej czynu, wyczerpującego dyspozycję art. 222 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym na dzień 11 grudnia 2014 roku i na podstawie art. 66 § 1 i 2 kk oraz art. 67 § 1 kk warunkowo umorzył postępowanie karne wobec oskarżonej na okres 1 roku próby;

- na podstawie art. 67 § 3 kk orzekł od oskarżonej na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 200 złotych;

- zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata B. B. kwotę 826,56 złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej oskarżonej z urzędu;

- zwolnił oskarżoną od kosztów sądowych.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez obrońcę oskarżonej A. K..

Apelacja została wywiedziona z podstawy prawnej art. 438 pkt 2 i 3 kpk w i zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi:

- obrazę przepisów postępowania karnego – art. 4 kpk – poprzez pominięcie dowodów przemawiających na korzyść oskarżonej jak i stwarzających wątpliwości w zakresie prawdziwości relacji składanych przez pokrzywdzonych,

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, wyrażający się w ustaleniu, że oskarżona A. K. dopuściła się w dniu 11 grudnia 2014 roku czynu zarzucanego aktem oskarżenia - naruszenia nietykalności cielesnej interweniujących funkcjonariuszy Policji w osobie E. S. i M. D. (1), podczas pełnienia przez nich obowiązków służbowych, w ten sposób, że w trakcie podjętej interwencji szarpała za mundur M. D. (1) oraz drapała po dłoniach, a następnie uderzyła kolanem w plecy E. S., próbując przy tym swoim ciałem zepchnąć ją ze schodów wejściowych do jej domu jednorodzinnego, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dostarczył ku temu podstaw.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Oceniając słuszność środka odwoławczego w zakresie wyznaczonym treścią zarzutów, stwierdzić trzeba, że Sąd Okręgowy nie dopatrzył się naruszenia przepisów postępowania ani zarzucanych przez skarżącego błędów w ustaleniach faktycznych, odnoszących się do oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Przeciwnie, zdaniem Sądu Okręgowego w całości wypada zaakceptować poczynione ustalenia, jak i wyprowadzone na ich podstawie wnioski końcowe. W konsekwencji nie może zyskać aprobaty tak postulat uniewinnienia oskarżonej od zarzucanego jej czynu, jak i wniosek ewentualny - uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Podkreślić należy, iż to, że Sąd Rejonowy ocenił poszczególne dowody zebrane w tej sprawie w sposób odmienny, aniżeli życzyłby sobie tego skarżący nie oznacza, że argumentacja i rozważania Sądu Rejonowego są wadliwe.

Wbrew zarzutowi skarżącego Sąd pierwszej instancji zasadnie przyjął za miarodajne dla poczynionych ustaleń zeznania funkcjonariuszy Policji E. S. i M. D. (1). Przytaczane przez nich fakty pozwalają na weryfikację postawionego oskarżonej zarzutu, gdyż z zeznań tych wynika logiczny i spójny obraz zachowań podsądnej związanych z jej przestępczym dokonaniem. Poza tym wyżej wymienieni jako osoby obce dla oskarżonej, które na miejscu zdarzenia pojawiły się jedynie w związku z podejmowanymi czynnościami służbowymi, nie mieli żadnego interesu aby złożyć nieprawdziwe zeznania.

Nie bez znaczenia dla oceny wiarygodności tychże zeznań jest to, że korespondują one z relacją świadka Z. T., który w ramach pomocy sąsiedzkiej montował inkryminowanego dnia w domu oskarżonej drzwi wewnętrzne. Świadek słyszał jak ww. krzyczała na funkcjonariuszy i widział jak siłą wypychała ich z domu.

Obrońca kwestionując poczynione przez Sąd meriti ustalenia faktyczne wybiórczo potraktował zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazując jedynie na te dowody lub ich fragmenty, które miałyby potwierdzać zarzuty apelacji. Pominął jednoznaczną wymowę zeznań funkcjonariuszy Policji i świadka Z. T., których uwzględniająca reguły logiki i doświadczenia życiowego treść, nie pozostawia wątpliwości, że oskarżona dopuściła się opisanego w wyroku zachowania.

Podstawy uwolnienia oskarżonej od zarzutu nie może stanowić fakt, iż w aktach sprawy brak jest dokumentacji medycznej potwierdzającej okoliczność tego, że M. D. (2) miał być drapany po dłoniach, a E. S. kopnięta w plecy. Brak takiej dokumentacji nie dowodzi, że oskarżona nie dopuściła się określonych zachowań, jako że nie musiały one doprowadzić do uwidocznienia skutków ich podjęcia.

Powyższe uprawnia do konstatacji, iż podniesiony przez obrońcę zarzut błędu w ustaleniach faktycznych - w wyniku wybiórczego i jednostronnego potraktowania przez Sąd pierwszej instancji zgromadzonego materiału dowodowego, stanowiący konsekwencję naruszenia przepisów postępowania - nie jest zasadny.

Sąd odwoławczy podziela również stanowisko Sądu pierwszej instancji co do wyboru reakcji karnej w postaci warunkowego umorzenia postępowania karnego. Za uznaniem takim przemawia epizodyczny charakter przedmiotowego zdarzenia oraz dotychczasowa niekaralność oskarżonej. Wyznaczony okres 1 roku próby, pozwoli sprawdzić przestrzeganie przez oskarżoną norm prawnych, a orzeczone w kwocie 200 złotych świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej nie tylko posłuży wzmocnieniu funkcji wychowawczej, a nadto zweryfikuje przyjętą wobec niej prognozę kryminologiczną.

Koszty nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej oskarżonej w postępowaniu odwoławczym z urzędu zasądzone zostały na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 4 ust. 1 i 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2015r., poz. 1801).

Sąd Okręgowy zwolnił oskarżoną od uiszczenia kosztów sądowych mając na uwadze okoliczność, iż aktualnie nie pracuje.

SSA w SO Andrzej Szawel