UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił przyznania ubezpieczonej A. A. od dnia 1.10. 2014 roku dalszego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na podstawie przepisu art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS ( Dz. U. z 2009 roku nr 153, poz. 1227)

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS ubezpieczona została uznana za zdolną do pracy zarobkowej.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła ubezpieczona, który wniosła o przyznanie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona wskazała, iż aktualny stan jej zdrowia nie pozwala na podjęcie pracy zarobkowej, powołała się także pogorszenie stanu zdrowia co potwierdziły wyniki badań.

W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczona A. A. (-z zawodu technik budowlany, wykonywała pracę sekretarza w szkole i sprzedawcy) do dnia 30.09.2014 roku była uprawniona do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Rentę pobierała nieprzerwanie od 11.12.2006 r. W dniu 1.10. 2014 roku ubezpieczona złożyła w organie rentowym wniosek o przyznanie prawa do renty na dalszy okres. Pozwany organ rentowy poddał ubezpieczoną badaniu przez lekarza orzecznika ZUS i komisję lekarską ZUS. Lekarz Orzecznik w orzeczeniu z dnia 12.09.2014r. stwierdził, że ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy do dnia 30.09.2016 r. Komisja Lekarska ZUS w wydanym orzeczeniu z dnia 3.10.2014 r. nie uznała ubezpieczonej za osobę niezdolną do wykonywania zatrudnienia.

-okoliczności bezsporne

W celu zweryfikowania orzeczeń wydanych przez lekarza orzecznika i komisję lekarską ZUS, Sąd powołał biegłych lekarzy sądowych z zakresu neurologii, endokrynologii i medycyny pracy.

Biegli w wydanej opinii rozpoznali u ubezpieczonej następujące schorzenia:

-Chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa.

-Dyskopatię szyjną C5/C6 i lędźwiową L3/L4/L5.

-Przewlekły zespół bólowy szyjno-barkowy i lędźwiowo-krzyżowy objawowy

z okresami zaostrzeń.

-Niedoczynność tarczycy wyrównana leczeniem substytucyjnym. Przewlekłe zapalenie ucha środkowego prawego.

-Żylaki kończyn dolnych.

Orzeczenie lekarskie

Na podstawie przeprowadzonych badań sądowo-lekarskich i po zapoznaniu się z dokumentacją lekarską zawartą w aktach sprawy i ZUS oraz dostarczoną przez ubezpieczona biegli stwierdzili, iż stan jej zdrowia nie uległ poprawie i upośledza sprawność organizmu w stopniu powodującym nadal okresową częściową niezdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji do sierpnia 2017r..

Przyczyną, w ocenie biegłych, są nadal schorzenia układu kostno-stawowego i układu nerwowego ubezpieczonej. Choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa z dyskopatią szyjną C5/C6 i lędźwiową L3/L4/L5 (badanie MRI kręg. lędźwiowo-krzyżowego 20.07.2015r. - centralno-boczna dyskopatia L3/L4/L5) przebiega w okresie kolejnego zaostrzenia zespołów bólowych z obecnymi objawami neurologicznymi.

Biegli zgodzili się z orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS, nie podzielili orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS.

Swoja opinię biegli wydali na podstawie dokumentacji medycznej w aktach sprawy oraz karty wypisowej z leczenia szpitalnego w Oddziale Neurologicznym w dniach 19.07. - 21.07.2015r. na której widnieje aktualne badanie MRI kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego.

-dowód; opinia biegłych k. 16-17 akt sądowych

Po zapoznaniu się z opinią wydaną przez biegłych pozwany organ rentowy zgłosił do niej zastrzeżenia, wskazując, że z opisu badania biegłego neurologa wynika brak zmian powodujących długotrwałą niezdolność do pracy i wniósł o wydanie opinii uzupełniającej.

W opinii uzupełniającej wydanej przez biegłych w dniu 28.10. 2015 roku, biegli w całości podtrzymali wcześniej wydane orzeczenie, nadto wskazali, że w przypadku ubezpieczonej schorzenie ma charakter przewlekły i postępujący co potwierdziła hospitalizacja w lipcu 2015r. i wykonane wówczas badanie MRI kręgosłupa. W trakcie badania sądowo-lekarskiego objawy zaostrzonego procesu chorobowego utrzymywały się nadal, mimo leczenia szpitalnego i oszczędzającego trybu życia.

W przypadku podjęcia pracy zawodowej sprzedawcy z narażeniem na dźwiganie ciężarów i "wymuszoną pozycją ciała , zdaniem biegłych, stan zdrowia ubezpieczonej uległby pogorszeniu.

dowód :opinia biegłych k.36

W kolejnym piśmie procesowym organ rentowy zakwestionował opinię biegłych wskazując, że schorzenie kręgosłupa może mieć zmienny przebieg i być leczone w ramach zwolnień lekarskich. Ponadto organ rentowy podniósł, że wystąpiła w sprawie nowa okoliczność w postaci karty hospitalizacji na oddziale neurologicznym oraz wyniku badania MRI. Wobec powyższego, pozwany wniósł o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez ZUS.

W kolejnej opinii uzupełniającej wydanej na zlecenie sądu, biegli wyjasnili dodatkowo, że ubezpieczona z powodu swoich dolegliwości dotyczących kręgosłupa była uprzednio kilkukrotnie hospitalizowana a wykonane badania obrazowe kręgosłupa ujawniły zmiany dyskopatyczne C5/C6 i L3/L4/L5/S]. Ostatnie badanie MRI kręgosłupa, które organ rentowy uznał za nowy dowód w sprawie tylko potwierdziło dalszy postęp wcześniej istniejących schorzeń. Jednocześnie przedłożona dokumentacja potwierdziła przewlekły i postępujący charakter schorzeń układu kostno-stawowego z objawami neurologicznymi. Biegli podtrzymali swoją opinię.

- dowód: opinia uzupełniająca k. 57 akt sądowych

Po zapoznaniu się z opinią uzupełniającą biegłych, pozwany wniósł do niej ponownie zastrzeżenia, w których wskazał, iż Przewodniczący Komisji Lekarskich ZUS podtrzymuje stanowisko w sprawie, ponieważ Biegli przy wydawaniu orzeczenia posiadali nowe dowody leczenia, które nie były dostępne podczas badania przez komisję ZUS.

Ponadto w opisie badania przedmiotowego u Biegłego neurologa nie wykazano zaników mięśniowych, zaburzeń funkcji zwieraczy, zaburzeń chodu, czy innej istotnej dysfunkcji ruchowej, pomimo schorzenia kręgosłupa.

W tej sytuacji organ rentowy podtrzymał wniosek o uchylenie decyzji, przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi rentowemu i umorzenie postępowania na zasadzie art. 477¹⁴§4 k.p.c.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd uwzględnił wydaną przez biegłych opinię wraz z opinią uzupełniającą i uznał ją za wyczerpującą, poddającą wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonej w odniesieniu do jej możliwości zawodowych.

Opinia biegłych została szczegółowo uzasadniona, a ponadto wnioski w niej zawarte nie nasuwały wątpliwości, co do ich trafności, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego. Biegli są bowiem doświadczonymi specjalistami z tych dziedzin medycyny, które odpowiadały schorzeniom ubezpieczonej. Opinię wydali po zapoznaniu się z wszystkimi dokumentami leczenia przedłożonymi przez ubezpieczoną oraz po przeprowadzeniu stosownego badania ubezpieczonej. Stanowisko swoje fachowo, logicznie i wyczerpująco uzasadnili, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego. Podkreślić należy, iż biegli w wydanej opinii uzupełniającej wyczerpująco odnieśli się do zarzutów organu rentowego.

Sąd nie podzielił stanowiska pozwanego organu rentowego o konieczności zastosowania w przedmiotowej sprawie przepisu art. 477¹⁴ §4 k.p.c.

Zgodnie z jego treścią: w sprawie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, a podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie lekarza orzecznika ZUS lub orzeczenie komisji lekarskiej ZUS i odwołanie od decyzji opiera się wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia, sąd nie orzeka, co do istoty sprawy na podstawie nowych okoliczności dotyczących stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, które powstały po dniu złożenia odwołania od tej decyzji. W takim wypadku sąd uchyla decyzję, przekazuje sprawę do rozpoznania organowi rentowemu i umarza postępowanie.

Sąd nie uwzględnił powyższego wniosku, albowiem występujące u ubezpieczonej schorzenie pod postacią choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa z dyskopatia szyjną i lędźwiową będące zasadniczą przyczyną orzeczonej niezdolności do pracy nie stanowi nowej okoliczności o jakiej mowa w art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. Ubezpieczona była hospitalizowana z powodu tego schorzenia kolejny raz w okresie od 19.07.2015 r. do 21.07.2015 r. i przedłożyła wprawdzie nowy wynik MRI z dnia 20.07.2015r. potwierdzający dalszy postęp wcześniej istniejącego schorzenia, jednak to dodatkowe badanie nie wniosło do sprawy żadnych nowych okoliczności dotyczących stanu zdrowia ubezpieczonej, potwierdziło jedynie występowanie u ubezpieczonej schorzenia pod postacią schorzenia układu kostno-stawowego i układu nerwowego.

Jak wynika z dokumentacji medycznej ubezpieczonej, z powodu tego schorzenia jest ona leczona od około 10 lat, a choroba ma charakter przewlekły i postępujący.

Powyższe okoliczności w ocenie Sądu Okręgowego, świadczą o zaawansowaniu występującego u niej schorzenia.

Lekarze Orzecznicy ZUS w oparciu o dostępną dokumentację medyczną, w tym zaświadczenia o stanie zdrowia ubezpieczonego potwierdzające występowanie postacią choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa z dyskopatia szyjną i lędźwiową powinni byli uwzględnić te okoliczności, a w przypadku jakichkolwiek wątpliwości winni byli przeprowadzić badanie w powyższym kierunku, do czego uprawniał ich przepis § 4 ust.3 Rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 14 grudnia 2004 roku w sprawie orzekania o niezdolności do pracy ( Dz. U. z 2004 roku, nr 273, poz. 2711) Reasumując, Sąd uznał, że na etapie postępowania orzeczniczego organ rentowy powinien był dokonać prawidłowych ustaleń. Od chwili wniesienia odwołania nie nastąpiła żadna zmiana mogąca stanowić podstawę do zastosowania powołanego art. 477 ¹⁴§ 4 k.p.c., a wykonana po badaniu przez lekarzy orzeczników badanie MRI potwierdza jedynie występujące dotychczas u ubezpieczonej schorzenie..

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy uznał opinię biegłych sądowych za miarodajną dla oceny stanu zdrowia ubezpieczonej.

Przedmiotem niniejszego postępowania jest prawo ubezpieczonej do renty z tytułu niezdolności do pracy. Spór stron w tej kwestii należy więc rozstrzygać w oparciu o przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych / t.j. Dz. U. z 2009 roku nr 153 poz. 1227/,a ściślej rzecz ujmując m.in. o treść art. 57 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała w okresie składkowym lub nieskładkowym albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Podstawą przyznania renty jest ustalenie, że osoba dochodząca tego świadczenia jest niezdolna do pracy, a więc jest częściowo lub całkowicie niezdolna do wykonywania zatrudnienia, a po przesądzeniu tej przesłanki, czy posiada ona wymagany okres zatrudnienia i czy niezdolność do pracy powstała w odpowiednim okresie.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności po przekwalifikowaniu. Częściowo niezdolną do pracy jest zgodnie z ust. 3 cytowanego przepisu osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Oceniając stopień niezdolności do pracy należy, w myśl art. 13 wymienionej ustawy, uwzględnić stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, możliwość przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Dokonując analizy stanu zdrowia ubezpieczonej przez pryzmat wszystkich wymienionych wyżej przesłanek, Sąd doszedł do przekonania, że występujące u ubezpieczonej schorzenia stanowią podstawę orzeczenia o niezdolności do pracy na okres wskazany w opinii biegłych.

Jak z powyższego wynika ubezpieczona spełnia przesłanki uzasadniające przyznanie prawa do renty wymienione w art. 57 cytowanej ustawy z dnia 17 grudnia 1998roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych,.

Mając na względzie powyższe okoliczności, Sąd na podstawie art. 477¹⁴§ 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję orzekając jak w wyroku.

Wobec faktu, iż biegli sądowi dysponowali nie tylko materiałem dowodowym, który był analizowany przez organ rentowy ale również nowym wynikiem badania lekarskiego z dnia 20.07.2015 r., Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 118 ust. 1a powołanej wyżej ustawy emerytalnej orzekł o braku odpowiedzialności pozwanego organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Stosownie bowiem do art. 118 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, z uwzględnieniem tego, iż w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji; organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego (ust. 1a). Jeżeli na podstawie przedstawionych środków dowodowych nie jest możliwe ustalenie prawa lub wysokości świadczenia, za datę wyjaśnienia ostatniej okoliczności, o której mowa w ust. 1, uważa się datę końcową dodatkowego terminu do przedstawienia niezbędnych dowodów, wyznaczonego przez organ rentowy, albo datę przedstawienia tych dowodów (ust. 3).

W niniejszej sprawie, przyznanie ubezpieczonej z opóźnieniem prawa do dalszej renty z tytułu niezdolności do pracy, nie było jedynie następstwem okoliczności, za które organ rentowy ponosi odpowiedzialność, z uwagi na charakter schorzenia ubezpieczonej, bowiem dowodem potwierdzającym w sprawie oceny stanu zdrowia ubezpieczonej był wynik badania uzyskany już po wydaniu zaskarżonej decyzji.

SSO Ewa Milczarek

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE