Sygn. akt V W 134/16
Dnia 18 lipca 2016 r.
Sąd Rejonowy w Giżycku V Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Węgorzewie
w składzie:
Przewodniczący SSR Lidia Merska
Protokolant st. sek. sąd. Danuta Betlej
w obecności oskarżyciela publicznego --------------------
po rozpoznaniu w dniu 18 lipca 2016 roku na rozprawie
sprawy przeciwko S. N. (1)
synowi R. i W. z d. P.
ur. (...) w O.
obwinionego o to, że: W dniu 30 kwietnia 2016 roku około godziny 17:00 w miejscowości K. gmina W. kierując samochodem m-ki A. o nr rej. (...) w terenie zabudowanym przekroczył dozwoloną prędkość jazdy o 41 km/h jadąc z prędkością 91 km/h
tj. o czyn z art. 92a kw
1. Obwinionego S. N. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 92 a kw w zw. z art. 24§1 kw skazuje go na karę grzywny w wysokości 400,00 (czterysta) złotych.
2. Na podstawie art. 118§1 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 140,00 (sto czterdzieści) złotych tytułem opłaty sądowej i zryczałtowanych kosztów postępowania.
Sygn. akt V W 134/16
W dniu 30 kwietnia 2016r S. N. (1) kierował samochodem osobowym marki A. o nr rej. (...) w miejscowości K., jechał wówczas od strony W.. W tym czasie patrol policji w składzie – R. K. i P. D. – dokonywali pomiaru prędkości pojazdów poruszających się w tej miejscowości urządzeniem (...) nr (...). Około godziny 17.00 R. K. zatrzymał do kontroli drogowej kierującego samochodem S. N. (1), który wg wskazań urządzenia pomiarowego przekroczył dopuszczalną prędkość o 41 km/h. Poruszał się wówczas z prędkością 91 km/h, a odległość z jakie została zmierzona prędkość to 753m. Kierowca odmówił przyjęcia mandatu twierdząc, iż nie jest to pomiar jego prędkości. S. N. (1) okazano świdetwo legalizacji urządzenia U., zaś w czasie pomiaru prędkości przed jego pojazdem w odległości 150 – 200 metrów poruszał się inny pojazd.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań świadka R. K. k. 22v, notatki urzędowej k. 1, a także częściowo wyjaśnień obwinionego k. 22.
Obwiniony S. N. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Opisał jedynie okoliczności związane z kontrolą drogową policjanta, nie potrafił podać z jaką prędkością się tego dnia poruszał. Kwestionował, iż zarejestrowana prędkość nie była prędkością jego samochodu.
Zauważyć należy, iż policjant obserwował samochód jadący z jego lewej strony, pasem ruchu najbliższym dla niego, pojazd którego prędkość została zmierzona i podjął czynności związane z ukaraniem za popełnione wykroczenie. Świadek R. K. szczegółowo przedstawił okoliczności związane z ujawnieniem wykroczenia a także podjętymi czynnościami. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka ponieważ w sposób bezstronny przedstawił on powody i miejsce dokonywania kontroli drogowej obwinionego oraz wartości dokonanego pomiaru. Świadek jest funkcjonariuszem policji od kilkunastu lat, ma doświadczenie zawodowe w ruchu drogowym oraz obsługi tego urządzenia.
Reasumując powyższe dowody Sąd doszedł do przekonania, iż obwiniony jest winny popełnienia zarzucanego mu czynu, którego dopuścił się z winy umyślnej, w zamiarze bezpośrednim. Obwiniony doskonale zdawał sobie sprawę, że porusza się w terenie zabudowanym, gdzie obowiązuje ograniczenie prędkości do 50 km/h, dużo wcześniej miał znak terenu zabudowanego.
Odpowiedzialności za popełnienie wykroczenia kwalifikowanego z art. 92a kw podlega ten, kto prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym. Miejsce, w którym dokonano pomiaru prędkości pojazdowi prowadzonemu przez S. N. (1) znajdowało się w miejscu, gdzie z godnie z art.20 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu pojazdów na obszarze zabudowanym w godzinach 5.00-23.00 wynosi 50 km/h (t.j. Dz. U. z 2012r poz. 1137 z późn. zm.).
Zdaniem Sądu kara grzywny w kwocie 400zł nie jest karą nadmiernie wygórowaną bądź szczególnie dotkliwą. Obwiniony utrzymuje się z prowadzonej działalności gospodarczej. Poza tym obwiniony w dniu 04.01.2016r był karany mandatem za popełnienie czynu kwalifikowanego z art. 86§1kw – k. 12.
Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania oparto na treści art. 118§1kpw, zaś ich wysokość wynika z ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973r (Dz. U. nr 49 poz. 223 z 1983r z późn. zm.) - art. 21 ust. 2 w zw. z art. 3 ust.1 oraz § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001r w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. nr 118 poz. 1269).