UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 09 lutego 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił ubezpieczonemu A. G. prawa do emerytury z uwagi na fakt, że wnioskodawca nie spełnił wszystkich przesłanek niezbędnych do nabycia prawa do dochodzonego świadczenia – tj. nie udowodnił legitymowania się 15- letnim stażem pracy w szczególnych warunkach.

Jak wyjaśnił pozwany do stażu pracy w szczególnych warunkach nie zaliczono następujących okresów zatrudnienia wnioskodawcy.

- od 01 września 1968 r. do 27 października 1972 r. oraz od 04 listopada 1974 r. do 30 czerwca 1975 r. z tytułu zatrudnienia skarżącego w Przedsiębiorstwie Państwowym (...) w O.

- od 19 sierpnia 1975 r. do 30 września 1989 r. z tytułu zatrudnienia ubezpieczonego w (...) (...)

Odwołanie od powyższej decyzji wywiódł ubezpieczony, wskazując, że świadczył pracę w szczególnych warunkach w okresie od 19 sierpnia 1975 r. do 31 grudnia 1989 r. podczas zatrudnienia w (...) (...) w G..

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację zaprezentowaną w treści zaskarżonych decyzji.

W piśmie procesowym z dnia 31 marca 2016 r. wnioskodawca wniósł o zaliczenie do stażu pracy w szczególnych warunkach okresu od 01 września 1968 r. do 27 października 1972 r. oraz od 04 listopada 1974 r. do 30 czerwca 1975 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony A. G., urodzony w dniu (...), w dniu 27 stycznia 2016 r. złożył w organie rentowym wniosek o prawo do emerytury z tytułu wykonywania prac w szczególnych warunkach w obniżonym wieku emerytalnym.

Odwołujący się nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego, a w dniu 30 września 2013 r. ukończył wiek 60 lat.

W toku postępowania przed organem rentowym na dzień 01 stycznia 1999 r. wnioskodawca udowodnił 30 lat, 2 miesiące i 12 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym 5 lat 11 miesięcy i 14 dni stażu pracy w szczególnych warunkach.

Zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzją z dnia 09 lutego 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił ubezpieczonemu A. G. prawa do emerytury z uwagi na fakt, że wnioskodawca nie spełnił wszystkich przesłanek niezbędnych do nabycia prawa do dochodzonego świadczenia – tj. nie udowodnił legitymowania się 15- letnim stażem pracy w szczególnych warunkach.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych uznał, że skarżący świadczył pracę w szczególnych warunkach od 01 stycznia 1993 r. do 31 grudnia 1998 r podczas zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) Spółka z o.o. w G..

Do stażu pracy w szczególnych warunkach pozwany nie zaliczył następujących okresów zatrudnienia wnioskodawcy.

- od 01 września 1968 r. do 27 października 1972 r. oraz od 04 listopada 1974 r. do 30 czerwca 1975 r. z tytułu zatrudnienia skarżącego w Przedsiębiorstwie Państwowym (...) w O.

- od 19 sierpnia 1975 r. do 30 września 1989 r. z tytułu zatrudnienia ubezpieczonego w (...) (...)

Okoliczności bezsporne, vide: akta rentowe: wniosek ubezpieczonego – k.1-3, karta przebiegu zatrudnienia – k. 14, decyzja pozwanego z dnia 09 lutego 2016 r. – k. 15,

W okresie od 01 września 1968 r. do 30 czerwca 1975 r. wnioskodawca był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Przedsiębiorstwie Handlowo- Usługowym (...) Sp. z o.o.

W okresie od 01 września 1968 r. do 31 sierpnia 1971 r. odwołujący się świadczył pracę jako uczeń nauki zawodu.

W okresie od 01 września 1971 r. do 30 czerwca 1975 r. wnioskodawca świadczył pracę jako monter samochodowy.

Do obowiązków ubezpieczonego należało wykonywanie napraw hamulców , końcówek drążków oraz zawieszeń pojazdów. Wykonując powyższe czynności odwołujący się przebywał wyłącznie w kanale remontowym.

W okresie od 28 października 1972 r. do 15 października 1974 r. ubezpieczony odbywał zasadniczą służbę wojskową.

Po powrocie z wojska odwołujący się rozpoczął świadczenie pracy z dniem 04 listopada 1974 r. i wykonywał analogiczne jak uprzednio czynności związane z naprawą samochodów, które odbywały się w kanałach remontowych.

W świadectwie z dnia 05 lutego 2015 r. pracodawca wskazał, że w okresie od 01 września 1971 r. do 27 października 1972 r. odwołujący się stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę montera samochodowego wskazana w wykazie A dziale XIV pkt 16 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983 r.

Dowód, vide: akta rentowe: książeczka wojskowa – k. 4-6 plik dot. kapitału początkowego, świadectwo pracy – k. 7 plik dot. kapitału początkowego,

Dowód, vide: akta sprawy: zeznania ubezpieczonego – k. 32-33,

W okresie od 19 sierpnia 1975 r. do 31 grudnia września 1989 r. odwołujący się był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) (...) na następujących stanowiskach: montera silnikowego, montera samochodowego, specjalisty w zawodzie mechanika samochodowego.

W okresie od 01 października 1989 r. do 31 grudnia 1989 r. wnioskodawca przebywał na urlopie bezpłatnym.

W okresie od 01 listopada 1988 r. do 30 czerwca 1989 r. , w okresie od 01 września 1988 r. do 30 czerwca 1989 r, skarżący szkolił pracowników do wykonywania czynności mechanika pojazdów samochodowych.

Z dniem 01 lutego 1982 r. pracodawca powierzył ubezpieczonemu obowiązki brygadzisty

W dniu 20 października 1975 r. odwołujący się został przeniesiony ze Stacji nr 6 do Stacji Obsługi Nr 9.

W dniu 20 sierpnia 1980 r. pracodawca powierzył wnioskodawcy stanowisko mechanika napraw pojazdów samochodowych.

W dniu 01 października 1982 r. pracodawca powierzył wnioskodawcy stanowisko starszego mechanika samochodowego.

Z dniem 01 lutego 1983 r. pracodawca powierzył ubezpieczonemu obowiązki brygadzisty brygady napraw silników.

Z dniem 01 września 1985 r. pracodawca przyznał skarżącemu dodatek brygadzistowski.

Począwszy od 20 października 1975 r., aż do końca zatrudnienia we wskazanym powyżej zakładzie pracy ubezpieczony świadczył pracę na jako mechanik samochodowy na dziale silnikowym, w którym dokonywano napraw silników oraz osprzętu silników. We wskazanym powyżej dziale pracowało 6 pracowników. W trakcie pracy wnioskodawca najczęściej naprawiał silniki, jednakże z uwagi na to, ze nie istniał szczegółowy podział prac na poszczególnych pracowników, wnioskodawca wykonywał wszelkie zlecone powyższemu działowi prace – w zw. z powyższym zajmował się tez naprawą gaźników, silników oraz głowic, pompy wtryskowych, pompy paliwowych, wtryskiwaczy.

Wykonywana przez skarżącego praca na naprawie silnika polegała na demontażu całego silnika oraz weryfikacji jego części, naprawie osprzętu silników. Uszkodzone części pojazdów były przez wnioskodawcę wymienione, przenoszone na myjnie gdzie były myte, a naprawiony silnik zostawał przekazywany innej brygadzie, która zajmowała się jego montażem do samochodu. Części trzeba było przetransportować na myjnię, myło się je.

Tak zwana silnikownia , gdzie pracował ubezpieczony , była to wydzielona i ogrodzona część warsztatu , gdzie rozbierano i składano silniki i gdzie nie było kanału remontowego , jednakże jeśli była potrzebna pomoc silnikowca przy montażu silnika wiązało się to z pracą w kanale remontowym. Mimo, że inne osoby naprawiały silnik a inne go montowały do samochodu to bardzo często silnikowcy musieli uczestniczyć w montażu.

Przez silnikowców, w tym ubezpieczonego były wykonywane także wszelkie naprawy i regulacje gaźnika , pompy paliwowej , wtryskiwaczy .

Zatrudnionym w tożsamym zakładzie pracy co skarżący, począwszy od 28.05.1976 r. był także J. G. (1), który świadczył pracę w charakterze mechanika samochodowego. W/ w świadek wykonywał przypisane mu czynności obok ubezpieczonego, w kanałach i widział ubezpieczonego w trakcie wykonywania przypisanych mu czynności, wtedy, gdy przechodził przez dział, w którym odwołujący się świadczył pracę do magazynu.

Współpracownikiem ubezpieczonego ze spornego okresu zatrudnienia był także Z. K., który świadczył prace we w/w zakładzie pracy od 1975 r. w charakterze mechanika.

W tożsamym zakładzie pracy co wnioskodawca od 1977 r. był zatrudniony także M. L., który aż do 15.12.2015 r. świadczył pracę obok wnioskodawcy, zajmując się wykonywaniem napraw bieżących.

Wraz z ubezpieczonym w przywołanym powyżej przedsiębiorstwie w latach 1976-1989 na dziale silnikowym pracował również B. P..

Na przestrzeni lat, na skutek przekształceń zmienia ulegała nazwa zatrudniającego wnioskodawcę przedsiębiorstwa. Do 1989 r. przedsiębiorstwo nosiło nazwę (...) (...), (...), a od 1993 r. Przedsiębiorstwie (...) Spółka z o.o. w G.

Dowód, vide: akta sprawy: świadectwo pracy – k. 15, akta osobowe wnioskodawcy – k. 22, zeznania świadka Z. K. – k. 32, zeznania świadka J. G. (2) – k. 3, zeznania świadka marka L. – k. 32, zeznania świadka B. P. – k. 32, zeznania ubezpieczonego – k. 32-33

Od 01 stycznia 1993 r do chwili obecnej skarżący jest zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. na stanowisku mechanika silnikowego.

Wskazane powyżej przedsiębiorstwo powstało na skutek przekształcenia (...) (...)

Okres od 01 stycznia 1993 r. do 31 grudnia 1998 r. został uwzględniony przez pozwanego przy ustalaniu stażu pracy w szczególnych warunkach jakim legitymuje się wnioskodawca.

Okoliczności bezsporne, vide: akta rentowe: świadectwo pracy – k. 10,

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy w tym aktach osobowych wnioskodawcy oraz w aktach ubezpieczeniowych pozwanego organu emerytalnego, których prawdziwość i rzetelność nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Sąd również nie znalazł podstaw do podważenia jej wiarygodności z urzędu.

Podstawę ustaleń stanu faktycznego stanowiły także zeznania świadków: B. P., M. L., Z. K., J. G. (1) oraz samego ubezpieczonego bowiem korespondowały z pozostałym uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym. W szczególności podkreślenia wymaga, że zgromadzimy w sprawie materiał dowodowy w tym zeznania wzajemnie się uzupełniając, stworzyły spójną całość.

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego jako zasadne zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem niniejszego postępowania była kwestia ustalenia prawa ubezpieczonego do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach.

Wyniki przeprowadzonego przez Sąd postępowania dowodowego wykazały, że wnioskodawca legitymuje się wymaganym 15 – letnim stażem pracy w szczególnych warunkach, co sprawia, że stanowisko organu emerytalnego odmawiające wnioskodawcy prawa do wcześniejszej emerytury nie jest słuszne.

Ogólne zasady nabywania prawa do emerytury dla ubezpieczonych urodzonych po 1948 r. zostały uregulowane w treści art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz. U. z 2015, 748 j.t.), zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, tj. spełniają łącznie następujące warunki na dzień 01 stycznia 1999 r. :

1) legitymują się okresem zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż: 65 lat - dla mężczyzn, 60 dla kobiet,

2) mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej: 25 lat dla mężczyzn, 20 dla kobiet,

3) nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Należy także zaznaczyć, iż dla uzyskania uprawnień do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym wymagane jest osiągnięcie wskazanego w przepisach wykonawczych wieku, a także przepracowanie określonej ilości lat w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Aktem wykonawczym, do którego odsyła ustawa o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Stosownie do treści § 4 tego rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli na dzień 1 stycznia 1999 r. spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W wykazie A – prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego – stanowiącym załącznik do rozporządzenia w dziale XIV ( prace różne) pod poz. 14 wskazano prace przy naprawie pomp wtryskowych, wtryskiwaczy i gaźników do silników spalinowych.

Ponadto trzeba podkreślić, że w wykazie A, w dziale XIV ( prace różne) pod poz. 16 wskazano prace wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych

Dodatkowo wskazać należy, iż zgodnie z przepisem § 2 ust 1 i 2 powołanego wyżej rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Okresy pracy natomiast, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (§ 2 ust. 2).

Trzeba jednak zwrócić uwagę, że zgodnie z utartą praktyką i orzecznictwem w postępowaniu przed sądem, okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przewidziane rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze mogą być ustalane także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia z zakładu pracy (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., III UZP 6/84 oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r. III UZP 48/84), a więc wszelkimi dopuszczalnymi przez prawo środkami dowodowymi.

Bezspornym jest, iż ubezpieczony na dzień 1 stycznia 1999 r. udokumentował okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze przekraczającym 25 lat, nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego, a w dniu 30 września 2013 r. ukończył wymagany prawem wiek 60 lat. Nie udokumentował natomiast na dzień 1 stycznia 1999 r. wymaganych 15 lat pracy w szczególnych warunkach,

W ocenie Sądu wynik przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego daje jednak podstawę do stwierdzenia, iż ubezpieczony legitymuje się wymaganym przez prawo 15- letnim okresem pracy w warunkach szczególnych.

Za taki okres należy uznać okres od 01 września 1971 r. do 27 października 1972 r. oraz od 04 listopada 1974 r. do 30 czerwca 1975 r. w trakcie którego podczas zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Handlowo- Usługowym (...) Sp. z o.o. odwołujący się stale oraz w pełnym wymiarze czasu pracy zajmował się naprawa elementów pojazdów do których dostęp możliwy był wyłącznie od strony podwozia – tj. wykonywał pracę określoną pod poz. 16 działu XIV wykazu A stanowiącego załącznik do cytowanego powyżej Rozporządzenia.

Powyższa okoliczność wynikała z treści dokumentacji sporządzonej przez pracodawcę ( świadectwa pracy), w których wskazano, że od 01 września 1971 r. odwołujący się rozpoczął świadczenie pracy w charakterze mechanika.

Nie uszło uwadze Sądu, że w trakcie składanych zeznań wnioskodawca wprost wskazywał, że wówczas do jego obowiązków należało naprawa takich elementów pojazdów jak m. in. hamulce.

Mając na uwadze fakt, ze dostęp do w/w części pojazdów niewątpliwie możliwy jest wyłącznie od strony podwozia zrozumiałym jest, ze wnioskodawca świadczył pracę w szczególnych warunkach stale oraz w pełnym wymiarze czasu pracy.

Nie uszło uwadze Sądu, ze w okresie od 28 października 1972 r. do 15 października 1974 r. wnioskodawca odbywał zasadniczą służbę wojskową.

Niewątpliwie aktualna treść przepisu art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony (Dz. U. z 2004 r., Nr 241, poz. 2416 ze zm.) daje podstawę wliczenia odbywania służby wojskowej do okresu zatrudnienia jedynie w zakresie uprawnień wynikających ze stosunku pracy w przypadku spełnienia przewidzianych w ustawie warunków. Zgodnie z treścią tego przepisu, pracownikowi, który w ciągu trzydziestu dni od dnia zwolnienia z czynnej służby wojskowej podjął pracę u pracodawcy, u którego był zatrudniony w dniu powołania do tej służby, czas odbywania służby wojskowej wlicza się do okresu zatrudnienia u tego pracodawcy w zakresie wszystkich uprawnień wynikających ze stosunku pracy. Jednakże oparcie się na aktualnym brzmieniu art. 120 ust. 1 ustawy o powszechnym obowiązku obrony nie jest trafne.

Ocenę, czy w ustalonym stanie faktycznym czas odbywania przez wnioskodawcę czynnej służby wojskowej należy traktować jako okres zrównany z okresem pracy w warunkach szczególnych w zakresie uprawnień pracowniczo – emerytalnych w kontekście przepisów regulujących uprawnienia związane z odbywaniem czynnej służby wojskowej – należy odnosić do regulacji obowiązujących w czasie, kiedy wnioskodawca odbywał służbę wojskową, tj. w latach 1972 – 1974, a nie do przepisów dotyczących tej materii obowiązujących w dacie złożenia wniosku lub wydania decyzji przez organ rentowy.

Analiza przepisów o powszechnym obowiązku obrony wskazuje, że podlegały one częstym zmianom, przy czym w stanie faktycznym sprawy podstawowe znaczenie ma brzmienie ustawy obowiązujące w okresie odbywania przez wnioskodawcę zasadniczej służby wojskowej. Zgodnie z obowiązującym wówczas art. 120 ust. 1 ustawy o powszechnym obowiązku obrony, pracownikowi, który w ciągu trzydziestu dni od zwolnienia z zasadniczej lub okresowej służby wojskowej podjął pracę, czas odbywania służby wojskowej wlicza się do okresu zatrudnienia w zakładzie pracy, w którym podjął pracę, w zakresie wszelkich uprawnień wynikających z Kodeksu pracy oraz przepisów szczególnych. Podkreślenia wymaga, że na wskazanych warunkach okres zasadniczej lub okresowej służby wojskowej podlegał zaliczeniu do okresu zatrudnienia w zakresie „wszelkich uprawnień wynikających z Kodeksu pracy oraz przepisów szczególnych”. Należy więc uznać, że „wszelkie uprawnienia wynikające z Kodeksu pracy oraz przepisów szczególnych” to także uprawnienia wynikające z ubezpieczenia społecznego, będące pochodnymi pozostawania w stosunku pracy, a więc okres czynnej służby wojskowej zaliczony na wskazanych warunkach do okresu zatrudnienia (stosunku pracy) trzeba traktować w prawie ubezpieczeń społecznych tak, jak okres podlegania ubezpieczeniu z tytułu stosunku pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2009 r. I UK 126/09, OSNP 2011/7 – 8, 112, oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 06 kwietnia 2006 r. III UK 5/06, OSNP 2007/7-8/108, M.P.Pr. 2007/8/434).

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy uznał, iż okres odbytej przez skarżącego zasadniczej służby wojskowej podlega zaliczeniu do stażu pracy w szczególnych warunkach z uwagi na fakt, iż w dniu powołania do służby skarżący świadczył pracę uznawaną za pracę wykonywaną w szczególnych warunkach , a po jej zakończeniu ( 15 października 1974r ) powrócił ,do macierzystego zakładu pracy przed upływem miesiąca od daty wyjścia z wojska – i rozpoczął wykonywania analogicznych jak uprzednio czynności- tj. świadczył prace w charakterze mechanika wykonującego przypisane mu zadania w kanałach remontowych.

Wyjaśnić jednakże należy, ze Sąd nie znalazł podstaw by zaliczyć do stażu pracy w szczególnych warunkach całego okresy zatrudnienia ubezpieczonego w Przedsiębiorstwie Handlowo- Usługowym (...) Sp. z o. o. albowiem w początkowym okresie zatrudnienia tj. od 01 września 1969 r. do 01 września 1971 r. ubezpieczony świadczył pracę w charakterze ucznia dopiero przygotowującego się do zawodu. W związku z powyższym zrozumiałym jest, ze nie wykonywał wszystkich prac samodzielnie, lecz jedynie uczył się pracy jak również nie świadczył pracy w pełnym wymiarze czasu pracy- tym samym nie był narażony w równym stopniu jak inni pracownicy na szkodliwe środowisko pracy.

W ocenie Sądu zaliczeniu do stażu pracy w szczególnych warunkach podlega także okres od 20 października 1975 r. do 31 grudnia września 1989 r. w trakcie którego odwołujący się będąc zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) (...) wykonywał prace określoną pod poz. 14 działu XIV wykazu A stanowiącego załącznik do cytowanego powyżej rozporządzenia.

Orzekając w tym zakresie Sąd miał na uwadze fakt, że jak wynika z dokumentacji znajdującej się w aktach osobowych wnioskodawcy- z dniem 20 października 1975 r. został on przeniesiony na Oddział silnikowy- w którym dokonywano napraw silników.

Jak wynika ze spójnych zeznań powołanych w sprawie świadków: B. P., M. L., Z. K., J. G. (1) do obowiązków skarżącego należało dokonywanie napraw gaźników, silników oraz głowic, pomp wtryskowych, pomp paliwowych, wtryskiwaczy. .

Powyższa okoliczność została także poparta zeznaniami samego wnioskodawcy.

W trakcie zatrudnienia ubezpieczony pełnił funkcje brygadzisty jak również szkolił innych pracowników do wykonywania pracy mechanika silnikowego. Jednakże w ocenie Sądu wykonywanie w/w dodatkowych czynności miało charakter uboczny, dodatkowy względem pracy mechanika naprawy silników i w żaden sposób nie neguje uznania, że odwołujący się w uznanym przez Sąd okresie świadczył prace w szczególnych warunkach stale oraz w pełnym wymiarze czasu pracy.

Nie bez znaczenia dla wydanego w toku sprawy rozstrzygnięcia odgrywa fakt, że mimo zmiany nazwy zatrudniającvch odwołującego się zakładów pracy, począwszy od 19 sierpnia 1975 r. wnioskodawca de facto świadczył pracę w tym samym miejscu, wykonując te same zadania oraz obowiązki. Mając na uwadze powyższe należy wyjaśnić, że w uznanym w toku postepowania przed organem okresie ( podczas zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) Spółka z o.o. w G.) ubezpieczony wykonywał identyczna pracę jak w trakcie zatrudnienia w w (...) (...).

Zaliczenie spornych okresów sprawia, ze wnioskodawca legitymuje się wymaganym przepisami prawa 15- letnim stażem pracy w warunkach szczególnych.

W konkluzji z wyżej przytoczonych względów Sąd Okręgowy na mocy art. 477¹⁴ § 2 k.p.c. w związku z cytowanymi wyżej przepisami, zmienił decyzję organu rentowego i przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury począwszy od 01 stycznia 2016 roku ( tj. od pierwszego dnia miesiąca w którym ubezpieczony złożył w organie rentowym wniosek o przedmiotowe świadczenie) na zasadzie art. 129 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Ponadto działając na podstawie art. 118 ust. 1a ustawy, Sąd wnioskując a contrario, nie stwierdził odpowiedzialności pozwanego organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, mając na uwadze fakt, iż dopiero wyniki niniejszego postępowania dowodowego pozwoliły na ustalenie okoliczności mających wpływ na prawo do wnioskowanego świadczenia.

SSO Wiesława Szulczewska

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE