UZASADNIENIE

Powódka S. Spółdzielnia (...) w S. wniosła powództwo przeciwko K. M. i domagała się zasądzenia od pozwanego kwoty 4.327,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 8 października 2010 roku do dnia zapłaty. Uzasadniając żądanie pozwu powódka podniosła, że pozwany występując jako profesjonalny pełnomocnik powódki w sprawie o sygn. akt VIII GC 241/10 prowadzonej w Sądzie Okręgowym w Szczecinie z powództwa Ośrodka (...) spółki z ograniczona odpowiedzialnością w L. dopuścił się zaniedbania wskutek którego powódka była zmuszona wnieść sprzeciw od wyroku zaocznego, który podlegał opłacie w wysokości 4.327 zł. Wskazała na niestaranne i nieprofesjonalne działanie pełnomocnika.

Nakazem zapłaty z dnia 23 marca 2015 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie uwzględnił żądanie pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o odrzucenie pozwu, a w przypadku nie przychylenia się do powyższego wniosku - o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Podniósł, że roszczenie objęte treścią niniejszego powództwa zostało prawomocnie rozstrzygnięte w sprawie o sygn. akt VIII GC 89/12. Z ostrożności procesowej pozwany wskazał, że w sprawie nie zaistniały przesłanki odpowiedzialności kontraktowej. Zauważył, że powódka po wydaniu wyroku zaocznego samodzielnie wniosła i opłaciła sprzeciw, a trzy tygodnie później zawarła z Ośrodkiem (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w L. ugodę pozasądową, w ramach której zrezygnowała ze zwrotu kosztów wniesionego sprzeciwu.

W odpowiedzi na sprzeciw, powódka wskazała że w niniejszej sprawie nie zachodzi powaga rzeczy osądzonej, albowiem przedmiotem sprawy o sygn. akt GC 89/12 były zupełnie inne roszczenia. Nadto powódka zauważyła, że poniosła szkodę majątkową, ponieważ była zmuszona wnieść sprzeciw do wyroku zaocznego i ponieść jego koszt, który nie podlega końcowemu rozliczeniu.

Wyrokiem z dnia 4 listopada 2015 roku Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie w sprawie o sygnaturze akt XI GC 564/15 zasądził od pozwanego K. M. na rzecz powódki S. Spółdzielni (...) w S. dochodzoną kwotę 4.327,00 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 8 października 2010 roku wraz z kosztami procesu w kwocie 834 zł.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało oparte przez Sąd I instancji na następujących ustaleniach i rozważaniach:

Pozwem z dnia 13 lipca 2010 roku powódka Ośrodek (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w L. wniosła przeciwko pozwanej S. Spółdzielni (...) w S. pozew o zapłatę kwoty 173 058,22 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 2 czerwca 2009 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu wg norm przepisanych. Zarządzeniem z dnia 4 sierpnia 2010 roku zobowiązano pozwaną do złożenia odpowiedzi na pozew, w terminie 14 dni, pod rygorem wydania wyroku zaocznego. Ze względu na to, iż pozwana nie przedłożyła dowodu doręczenia odpowiedzi na pozew stronie powodowej, zarządzeniem z dnia 1 września 2010 roku odpowiedź na pozew zwrócono. Pozwaną reprezentował profesjonalny pełnomocnik -radca prawny K. M..

Sąd I instancji ustalił, że strony zawarły umowę zlecenia w dniu 30 sierpnia 1999 roku, na mocy której pozwany miał świadczyć usługi prawne polegające na wydawaniu opinii prawnych, opracowywaniu nietypowych umów, reprezentowania przed sądami i organami administracji, opracowywanie pism do sądów i prokuratury, udzielanie porad prawnych, prowadzenie i nadzór sprawa pozasądowych i wykonywanie innych czynności zleconych. Za powyższe czynności pozwany miał otrzymywać wynagrodzenie w wysokości 2000 złotych plus VAT miesięcznie. Czynności objęte leceniem miał wykonywać w siedzibie Spółdzielni w poniedziałki i środy w godzinach od 12.00-15.00. W § 4 umowy strony zastrzegły, że w razie zwłoki w wykonaniu umowy lub nienależytego jej wykonywania przez Zleceniobiorcę Spółdzielni miała prawo dostąpić od umowy po wyznaczeniu dodatkowego terminu do jej wykonania i domagać się kary umownej w wysokości 10% umownego wynagrodzenia albo nie zwalniając Zleceniobiorcy od wykonania prac określonych w umowie żądać kary umownej za zwłokę w wysokości 0,5% wynagrodzenia za każdy dzień zwłoki.

Dnia 8 września 2010 roku Sąd Okręgowy w Szczecinie w sprawie z powództwa Ośrodka (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w L. przeciwko S. Spółdzielni (...) w S. wydał wyrok zaoczny, w którym zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 173 058,22 zł wraz z kwotą 12 170,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Dnia 20 września 2010 roku pozwana wniosła sprzeciw od wyroku zaocznego, uiszczając opłatę w wysokości 4 327 zł. Pozwaną reprezentował radca prawny P. K..

Ośrodek (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w L. zawarła ze S. Spółdzielnią (...) w S. ugodę pozasądową, wobec czego powództwo zostało cofnięte, a wyrok zaoczny uchylony.

W ocenie Sądu I instancji – w świetle zebranego w sprawie materiału procesowego powództwo okazało się zasadne w całości.

Sąd Rejonowy podkreślił, że umowa o zastępstwo strony przed sądem przez radcę prawnego jest umową o świadczenie usług, do której na mocy odesłania z art.750 k.c. stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu, w zakresie nieuregulowanym normami dotyczącymi funkcjonowania radców prawnych. Stosunek prawny pełnomocnictwa procesowego jest unormowany w przepisach prawa procesowego w sposób wyczerpujący jako stosunek prawny samodzielny i niezależny od jego aspektu materialnoprawnego. Nie zmienia to faktu, że udzielenie pełnomocnictwa procesowego łączy się nieuchronnie z powstaniem materialnoprawnego zobowiązania pomiędzy mocodawcą i pełnomocnikiem, zwanego stosunkiem podstawowym.

Umowa rodząca stosunek materialnoprawny pomiędzy mocodawcą i pełnomocnikiem może być zawarta pisemnie, ustnie lub nawet per facta concludentia - poprzez przyjęcie pełnomocnictwa przez pełnomocnika lub poprzez rozpoczęcie przez pełnomocnika wykonywania jego obowiązków procesowych. Treść stosunku podstawowego określa przede wszystkim odpowiedzialność cywilną pełnomocnika procesowego i mocodawcy za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, a także terminy przedawnienia roszczeń z tego tytułu. (K. Knoppek, Kodeks postępowania cywilnego, komentarz, Lex 2013, tom I, teza 6 do art. 86).

Sąd Rejonowy podkreślił, że w judykaturze także wskazuje się, iż umowa o zastępstwo procesowe należy do kategorii umów o świadczenie, do których stosuje się odpowiednio, na podstawie odesłania zawartego w art. 750 k.c., przepisy o zleceniu, w zakresie nieuregulowanym przepisami dotyczącymi funkcjonowania adwokatów lub radców prawnych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2012 r., II CSK 219/12). Wzorzec należytej staranności radcy prawnego określa ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych. Przy wykonywaniu swojego zawodu radca prawny zobowiązany jest do zachowania staranności wynikającej z wiedzy prawniczej oraz zasad etyki a celem udzielonej przez niego pomocy prawnej jest ochrona interesów mocodawcy (art. 3 ust. 2 ustawy), w tym celu powinien samodzielnie prowadzić sprawę dbając o należyte wykorzystanie przewidzianych przez prawo środków (art. 14 ustawy). Osoby, które z racji wykonywanego zawodu występują jako pełnomocnicy stron zobowiązane są do zachowania podwyższonej staranności, jakiej można wymagać od profesjonalnych uczestników obrotu prawnego. Kryterium należytej staranności jest podwyższone z tej racji, że adwokat, radca prawny lub doradca podatkowy posiadają stosowne przygotowanie i znajomość procedur zapewniające prawidłowe prowadzenie sprawy. Naruszenie należytej staranności w myśl art. 472 kc stanowi przesłankę odpowiedzialności odszkodowawczej na podstawie art. 471 kc.

Sąd I instancji podkreślił, że adwokat i radca prawny odpowiadają za szkody wyrządzone mocodawcy wskutek własnych zaniedbań i błędów prowadzących do przegrania sprawy, której wynik byłby korzystny dla strony, gdyby pełnomocnik zachował należytą staranność, ocenioną przy uwzględnieniu profesjonalnego charakteru ich działalności. Zatem, co do zasady pełnomocnik może ponosić wobec mocodawcy odpowiedzialność za niewykonanie bądź nienależyte wykonanie umowy, choć nie jest wykluczona również w określonych sytuacjach jego odpowiedzialność wynikająca z czynu niedozwolonego.

Sąd Rejonowy wskazał, że odpowiedzialność pozwanego należało ocenić pod kątem należytego wykonania zobowiązania, a więc art. 471 k.c. Dla zaistnienia odpowiedzialności odszkodowawczej konieczne jest kumulatywne wystąpienie: a) szkody po stronie poszkodowanego, b) winy po stronie zobowiązanego oraz c) związku przyczynowego pomiędzy ową winą a wystąpieniem szkody.

W ocenie Sądu I instancji powódka wykazała przesłankę odpowiedzialności odszkodowawczej tj. szkodę. Bezspornym jest, że powódka w sprawie o sygn. akt VIII GC 241/10 zmuszona była wnieść sprzeciw do wyroku zaocznego, który podlegał opłacie w wysokości 4.327 zł. W przeciwnym razie wyrok zyskałby przymiot prawomocności. Bezsprzeczne jest również to, że gdyby nie zaniedbanie ze strony profesjonalnego pełnomocnika (pozwanego), to powódka nie musiałaby ponosić dodatkowych kosztów związanych z wniesieniem środka zaskarżenia. Pozwany nie dołożył należytej staranności i wnosząc odpowiedź na pozew nie dołączył dowodu doręczenia jej odpisu drugiej stronie, co było wymogiem formalnych determinującym skuteczne złożenie pisma. Stanowił o tym art. 479[9] k.p.c (obecnie jego normę zawiera art. 132 ust. 1 k.p.c).

Konsekwencją braku dołączenia takiego dowodu był zwrot odpowiedzi na pozew, a dalej wydanie wyroku zaocznego. W takiej sytuacji, powódka, by zaskarżyć wydane orzeczenie, zmuszona była wnieść sprzeciw, który podlega stosownej opłacie (nie musiałaby tego czynić, gdyby odpowiedz na pozew została skutecznie złożona). Sąd Rejonowy zauważył, że koszty rozprawy zaocznej i sprzeciwu ponosi strona pozwana, choćby następnie wyrok zaoczny został uchylony, chyba że niestawiennictwo pozwanego było niezawinione lub że nie dołączono do akt nadesłanych do sądu przed rozprawą wyjaśnień pozwanego (art. 348 k.p.c). Oznacza to, że nawet gdyby powódka wygrała proces, to i tak musiałaby ponieść koszty opłaty od złożonego sprzeciwu. Zdaniem Sądu Rejonowego oczywistym jest, że w zakresie w jakim powódka była zmuszona uiścić opłatę od złożonego - wskutek zaniedbania pozwanego – sprzeciwu od wyroku zaocznego, poniosła szkodę.

Sąd I instancji wskazał, że wbrew twierdzeniom pozwanego, bez znaczenia jest to, że powódka trzy tygodnie od złożenia środka zaskarżenia zawarła ugodę, a wyrok zaoczny został uchylony. Są to kwestie od siebie niezależne. W niniejszej sprawie decydująca winna być wola powódki, która zdecydowała się podjąć obrony swych praw poprzez złożenie odpowiedzi na pozew. Wskutek zaniedbania pełnomocnika powódki (pozwanego w tutejszej sprawie), możność obrony tych praw została w znacznym stopniu ograniczona- uzależniona bowiem od uiszczenia stosownej opłaty. Powódka więc, by realizować swe uprawienia procesowe zmuszona była uiścić opłatę od sprzeciwu i w tym zakresie bez wątpienia poniosła szkodę. Co więcej, jak słusznie wskazała powódka, negocjacje ugodowe były możliwe dzięki temu, że ów sprzeciw został w ogóle wniesiony – w przeciwnym razie druga strona dysponowałaby prawomocnym orzeczeniem podlegającym egzekucji. Bez wątpienia była więc to jej taktyka procesowa, której celem było uzyskanie jak najbardziej korzystnego zakończenia sprawy. Niezależnie od sposobu zakończenia procesu – wygranej lub przegranej Spółdzielni, czy też zawarcia ugody czy to sądowej czy pozasądowej, koszt opłaty od sprzeciwu był kosztem, który nie podlegał zwrotowi ani zasądzeniu od przeciwnika. W każdej wiec sytuacji procesowej stanowił on stratę powodowej Spółdzielni, której nie byłoby, gdyby pełnomocnik w sposób prawidłowy zrealizował swoje obowiązki.

W ocenie Sądu I instancji, wskazane okoliczności stanowią o nienależytym wykonaniu powierzonych obowiązków i dopuszczeniu się uchybienia natury procesowej przez pozwanego będącego radcą prawnym reprezentującego powódkę.

Mając powyższe na względzie Sąd Rejonowy uznał, że powódka poniosła szkodę w rozumieniu art. 361 § 2 k.c., a pomiędzy działaniem pozwanego a szkodą zaistniał normalny związek przyczynowy w rozumieniu przepisu art. 361 § 1 k.c., który rodzi odpowiedzialność pełnomocnika. Gdyby bowiem pozwany wywiązał się ze swych obowiązków zgodnie z przyjętym dla niego, jako fachowego pełnomocnika procesowego, miernikiem należytej staranności powódka nie byłaby zmuszona do złożenia podlegającego opłacie sprzeciwu i nie poniosłaby szkody. Powyższe pozwala na przyjęcie oceny, że powódka wykazała istnienie przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego przewidzianej w art. 471 k.c.

Orzeczenie o kosztach oparto o treść art. 98 § 1 k.p.c.

W apelacji od powyższego wyroku pozwany zarzucił zaskarżonemu wyrokowi naruszenie:

- błędne ustalenie stanu faktycznego poprzez przyjęcie, iż powódka wykazała szkodę oraz związek przyczynowy pomiędzy nią a winą pozwanego, skutkujących przyjęciem odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego w trybie art. 471 k.c.,

- obrazę art. 84 § 2 k.c. oraz art. 122 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 25 czerwca 2015 roku Regulamin urzędowania sądów powszechnych (Dz.U z 2015r., poz. 925) poprzez nieprzypozwanie wskazanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty ubezpieczyciela,

- ewentualnie obrazę art.362 k.c. poprzez jego niezastosowanie.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego wg. norm przepisanych oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

W uzasadnieniu apelacji skarżący zakwestionował stanowisko Sądu I instancji, że powódka zmuszona była wnieść w sprawie VIII GC 241/10 sprzeciw od wyroku zaocznego, który podlegał opłacie w kwocie 4237,00 zł, gdyż w przeciwnym razie wyrok uzyskałby przymiot prawomocności. Pozwany podniósł, że nie ma obowiązku wnoszenia sprzeciwu od wyroku zaocznego, w szczególności w celu zapobieżenia jego uprawomocnieniu. Decyzja o zaskarżeniu orzeczenia powinna zmierzać do uchylenia zaskarżonego orzeczenia, a w przedmiotowej sprawie taki cel nie przyświecał powódce skoro zawarła następnie w sprawie ugodę pozasądową na kwotę 350.000 zł. Zbędnym w konsekwencji było ponoszenie w tej sytuacji kosztów w postaci opłaty od sprzeciwu od wyroku zaocznego.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o jej oddalenie jako bezzasadnej i zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania apelacyjnego.

Postanowieniem Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie z dnia 16 czerwca 2016 roku ujawniono w KRS powodowej Spółdzielni postawienie jej w stan likwidacji z dniem 1 marca 2016 roku (k. 110).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

W ocenie Sądu Okręgowego zaskarżony wyrok jest trafny i brak jest podstaw do jego wzruszenia. Sąd Odwoławczy podziela i przyjmuje za własne poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne, jako znajdujące oparcie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, ocenionym przez ten Sąd w granicach zakreślonych przepisem art. 233 § 1 k.p.c. Akceptuje również oceny prawne wyrażone przez ten Sąd na gruncie ustalonego stanu faktycznego i wnioski wyciągnięte z tych ocen. Zarzuty apelacyjne podniesione przez stronę pozwaną nie mogły skutkować poczynieniem odmiennych ustaleń i ocen w kwestionowanych zagadnieniach.

Podkreślić należy, że przedmiotem sprawy jest odpowiedzialność pełnomocnika procesowego – radcy prawnego za szkodę wywołaną nienależytym wykonaniem umowy o świadczenie obsługi prawnej powódki. Jest to umowa o świadczenie usług (art. 750 k.c w zw. z art. 734 § 1 k.c). Istotę takiej umowy przedstawił wyczerpująco Sad Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Dodać należy, że wobec braku szczególnych regulacji odpowiedzialności, odnoszących się do kwalifikowanych pełnomocników w zakresie ich odpowiedzialności odszkodowawczej za nienależyte wykonanie tego rodzaju umowy, zastosowanie mają ogólne zasady odpowiedzialności odszkodowawczej za niewykonanie zobowiązań umownych przewidziane w art. 471 i nast. k.c, w tym także w art. 472 w zw. z art. 355 § 2 k.c. wymagające od adwokata zachowywania należytej staranności uwzględniającej zawodowy charakter prowadzonej działalności (por. wyroki Sadu Najwyższego z dnia 8 marca 2012 r, V CSK 104/1, OSNC-ZD 2013/3/58). Miernikiem należytej staranności zawodowej adwokata lub radcy prawnego przy prowadzeniu imieniem klienta sprawy sądowej są obiektywne zasady wiedzy prawniczej i etyka zawodowa. Profesjonalizm pełnomocnika wymaga także, by prowadząc sprawę korzystał z dorobku orzecznictwa i doktryny prawniczej.

Wbrew zarzutom apelacji, ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie umożliwiły dokonanie przez Sąd Rejonowy oceny czy pozwany, zajmując się sprawą powódki prowadzoną przed Sądem Okręgowym w Szczecinie pod sygn. akt VIII GC 241/10 dopuścił się błędów i zaniedbań, które w konsekwencji doprowadziły do poniesienia szkody, której rekompensaty powódka dochodzi w niniejszym procesie.

Sąd Rejonowy dokonał ustaleń faktycznych, które obrazują charakter czynności podejmowanych przez pozwanego w sprawie VIII GC 241/10. W ocenie Sądu Okręgowego ustalenia Sądu I instancji są prawidłowe i nie prowadzą do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., co bezzasadnie zarzuca apelująca.

Bezspornym pozostaje w sprawie, iż pozwany wnosząc w imieniu powódki odpowiedź na pozew w sprawie VIII GC 241/10 nie dołączył dowodu doręczenia jej odpisu stronie przeciwnej co było wymogiem formalnym, od którego zależało w myśl art. 479 ⁹ k.p.c., mającego zastosowanie w sprawie, skuteczne złożenie tej odpowiedzi. Zaniechanie powyższe skutkowało wydaniem przez sąd zarządzenia o zwrocie odpowiedzi na pozew i wydaniem wyroku zaocznego na posiedzeniu niejawnym. Pozwana w takiej sytuacji była zmuszona wnieść sprzeciw, który podlega opłacie. Wysokość tej opłaty jak przyjął Sąd Rejonowy stanowiła szkodę powódki - gdyby pozwany złożył skutecznie odpowiedź pozwana nie musiała by ponosić tej opłaty.

Argumentacja skarżącego kwestionująca zaistnienie w sprawie przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego sprowadzająca się do stanowiska, iż powódka nie miała obowiązku wnoszenia sprzeciwu od wyroku zaocznego nie może być uznana za trafną. Skarżący pomija, iż strona powodowa, którą reprezentował w sprawie VIII GC 241/10 kwestionowała roszczenie strony przeciwnej we wskazanej sprawie. Niewątpliwym bowiem jest, iż pozwany jako pełnomocnik procesowy wniósł w tej sprawie odpowiedź na pozew. Gdyby powódka we wskazanej sprawie nie kwestionowała pozwu zbędnym byłoby wnoszenie odpowiedzi na pozew, jej niezłożenie skutkowałoby wydaniem w sprawie wyroku zaocznego na posiedzeniu niejawnym. Wnosząc odpowiedź na pozew pozwany winien był zatem działać z należytą starannością i zgodnie z wolą powódki, nie doprowadzając do wydania w sprawie wyroku zaocznego. Brak dołączenia do złożonej odpowiedzi na pozew dowodu doręczenia stronie przeciwnej kopii odpowiedzi na pozew lub dowodu nadania skutkował zgodnie z obowiązującymi przepisami wydaniem wyroku zaocznego. Nie można także podzielić stanowiska skarżącego, iż zawarcie następnie przez powódkę ugody pozasądowej z przeciwnikiem procesowym w sprawie VIII GC 241/10 prowadzi do wniosku, iż zbędnym było składanie sprzeciwu od wyroku zaocznego. Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu I instancji, jako zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, iż skuteczne wniesienie sprzeciwu od wyroku zaocznego dawało podstawy do podjęcia rozmów ugodowych. Podkreślić należy, iż pozwany w żaden sposób nie wykazał na czym opiera swoje przekonanie, iż w sytuacji uprawomocnienia się wyroku zaocznego strona, dysponująca tytułem egzekucyjnym byłaby skłonna do prowadzenia negocjacji ugodowych dotyczących zadłużenia powódki jako jej dłużnika.

Za niezasadny Sąd Okręgowy uznał także zarzut naruszenia art. 84 § 2 k.p.c. (w apelacji błędnie wskazano art. 84 § 2 k.c). Z analizy akt sprawy wynika bowiem, iż na rozprawie w dniu 4 listopada 2015 roku Sąd Rejonowy wydał zarządzenie w trybie art. 84 § 2 k.p.c., które zostało skierowane do ubezpieczyciela wskazanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty tj. (...) S.A – Centrum Operacyjne Likwidacji S. i Świadczeń.

Wobec niezasadności zarzutów – apelację oddalono jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c., o czym orzeczono w punkcie I sentencji wyroku.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w punkcie II sentencji na podstawie art. 108 § 1 w zw. z art. 98 § 1 k.p.c. Na poniesione przez powódkę koszty niezbędne do celowej obrony złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym stosownie do art. 98 § 3 w zw. z art. 99 k.p.c. w kwocie 600 zł stosownie do § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804).

SSO (...)SSO (...)SSO (...)

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE