Sygn. akt III Ca 722/16
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 grudnia 2015 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi zasądził od J. N. na rzecz Miasta Ł. – Zarządu Zieleni Miejskiej kwotę 15,11 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 lutego 2013 roku do dnia zapłaty, zasądził od B. N. na rzecz Miasta Ł. – Zarządu Zieleni Miejskiej kwotę 44,07 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 lutego 2013 roku do dnia zapłaty oraz oddalił powództwo w pozostałej części.
Apelację od powyższego wyroku w części oddalającej powództwo w stosunku do J. N. w zakresie żądania ponad kwotę 15,11 zł, tj. co do kwoty 2.377,19 zł wraz z ustawowymi odsetkami od tej kwoty od 16 lutego 2013 r. do dnia zapłaty oraz oddalającej powództwo w stosunku do B. N. w zakresie żądania ponad kwotę 44,07 zł, tj. co do kwoty 6733,35 zł, wraz z ustawowymi odsetkami od tej kwoty od 16 lutego 2013 roku wywiódł powód, podnosząc następujące zarzuty:
- naruszenia art. 233 k.p.c. przez wyprowadzenie z materiału dowodowego, tj. z dokumentów oraz przesłuchania pozwanych, wniosków z nich niewynikających, a ponadto sprzecznych z zasadami logicznego rozumowania i doświadczeniem życiowym, że oboje pozwani bezumownie korzystali z tej samej części nieruchomości tym samym ustalenia, że powodowi należy się tylko jedno wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości podczas gdy każdy z pozwanych korzystał bezumownie z dwóch różnych części całej nieruchomości a tym samym wynagrodzenie za bezumowne korzystanie należne jest od każdego pozwanego oddzielnie;
- naruszenia art. 224 § 2 k.c. w zw. z art. 225 k.c. w zw. z 230 k.c. poprzez ich błędną wykładnie polegająca na przyjęciu, że wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości należne jest w wysokości „netto” ora2 proporcjonalnie do zajmowanej przez każdego z pozwanych powierzchni.
W oparciu o tak sformułowane zarzuty powód wniósł o zmianę w zaskarżonego wyroku w części oddalającej powództwo w stosunku do J. N. w zakresie żądania ponad kwotę 15,11 zł, wraz z ustawowymi odsetkami od tej kwoty od 16 lutego 2013 roku poprze; uwzględnienie powództwa także co do kwoty 2.377,19 zł wraz z ustawowymi odsetkami od tej kwoty od dnia 16 lutego 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty; a także zmianę w zaskarżonego wyroku w części oddalającej powództwo w stosunku do B. N. w zakresie żądania ponad kwotę 44,07 zł, wraz z ustawowymi odsetkami od tej kwoty od 16 lutego 2013 r. poprzez uwzględnienie powództwa także co do kwoty 6733,35 zł wraz z ustawowymi odsetkami od tej kwoty od dnia 16 lutego 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty. Powód wniósł także o zasądzenie od każdego z pozwanych na jego rzecz kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.
W odpowiedzi na apelację pozwani wnieśli o jej oddalenie.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja jest niezasadna.
Ustalenia faktyczne, jak również ocena prawna przedstawiona w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia przez Sąd Rejonowy, znajdują pełną akceptację Sądu Okręgowego.
W pierwszej kolejności należało odnieść się do zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c., w ramach którego powód usiłuje wykazać, że wysokość należnego mu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z terenu lunaparku powinna odpowiadać stawkom za korzystanie z całej jego powierzchni przez każdego z pozwanych z osobna. Ze stanowiskiem tym nie można się zgodzić. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika bowiem jednoznacznie, że pozwani korzystali z poszczególnych wydzielonych części terenu lunaparku, a nie z jego całej powierzchni. Z całej powierzchni nieruchomości gruntowej stanowiącej tzw. wesołe miasteczko wynoszącej 34060 m 2 powierzchnia użytkowana łącznie przez 11 podmiotów, wśród nich przez pozwanych wynosi 9808, 29 m 2. Na B. N. przypada 3095,5 m 2 zaś na J. N. 1068 m 2. Stąd też kwota wynagrodzenia za bezumowne korzystanie powinna być ustalona proporcjonalnie do zajmowanej każdego z nich części. Powyższe znajduje potwierdzenie w zeznaniach świadka J. M., który wskazał, że kwota wynagrodzenia ze bezumowne korzystanie została wyliczona na podstawie pomiarów. Taki pogląd prezentował również powód kierując do pozwanych w dniu 1 lutego 2013 roku pisma wzywające ich do zapłaty należności z tego tytułu ze wskazaniem, iż żądana kwota do zapłaty ustalona została w oparciu o wizję lokalną proporcjonalnie do terenu zajmowanego przez urządzenia należącego do każdego z pozwanych. Co więcej, stanowisko to skarżący podtrzymuje w uzasadnieniu zarzutów apelacji twierdząc, iż pozwanym udostępniono dwie oddzielne części całej nieruchomości.
Nadto, należy przy tym zauważyć, że występując z żądaniem pozwu sama strona pozwana różnicowała wysokosć dochodzobego odszkodowania za bezumowne korzystanie z terenu w zakleżnosci od powierzchni zajmowanej przez każdego z pozwanych. Stanowisko zaprezentowane w apelacji stoi w sprzecznosci z twierdzeniami zawartymi w pozwach , w obu połączonych sprawach.
Skarżący błędnie także kwestionuje wysokość opłat należnych za bezumowne korzystanie z przedmiotowej nieruchomości przez pryzmat art. 224 § 2 w związku z art. 225 i 230 k.c. Sąd I instancji w tym zakresie zasięgnął wiadomości specjalnych w zakresie wyliczenia wysokości należnej powodowi opłaty z tytułu bezumownego korzystania z części należącego odo niego terenu od pozwanych za okres od 1 stycznia 1013 roku do dnia 28 lutego 2013 roku w postaci opinii biegłego z zakresu wyceny czynszów. Kwota przypadająca (proporcjonalnie do zajmowanej powierzchni) na B. N. wynosi 1.643,07 złotych, natomiast na J. N. to 566,89 złotych. Uwzględniając wpłaty faktycznie dokonane przez pozwanych na rzecz powoda, zasądzeniu podlegała jedynie ich różnica, co odpowiada kwotom odpowiednio 44,07 złotych oraz 15,11 złotych.
Nie budzi przy tym żadnych zastrzeżeń konkluzja Sądu Rejonowego, że złożona opinia biegłego sądowego jest rzetelna, jasna, a przedstawione w niej wnioski należycie umotywowane. Jako taka opinia była w pełni przydatna dla celów dowodowych i poczynienia ustaleń w sprawie. Sporządzona opinia została wykonana zgodnie z zakreśloną tezą dowodową, w oparciu o wnikliwą analizę zebranego w sprawie materiału dowodowego. Godzi się przy tym zauważyć, że opinia biegłego podlega ocenie nie tylko według zasad logiki, prawidłowości podstaw teoretycznych opinii i sposobu motywowania, ale także z uwzględnieniem stopnia stanowczości wyrażonych w niej sądów. Także w ocenie Sądu Okręgowego należało więc przyjąć, że opinia biegłego była jednoznaczna i ostateczna co do wyliczenia wysokości należnego powodowi wynagrodzenia. Opinia ta nie była również kwestionowana przez żądną ze stron.
Bezzasadny jest także zarzut co do tego , że odszkodowanie należne stronie powodowej zostało określone w wysokosci netto. Załącznik nr 3 do zarządzenia Nr 145/VI/11 Prezydenta Miasta M. Ł. z dnia 4 lutego 2011 r. ( -k. 164 ) wskazywał stawkę 88,24 zł za całą udostępnioną nieruchomość. W załączniku tym brak jest jakichkolwiek dodadatkowych określeń „ brutto czy netto” , należało zatem przyjąć, że stawka ustalona w tym załączniku stanowi całą kwotę obciażającą pozwanych z tego tytułu.
Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy uznał, iż apelacja nie zawiera uzasadnionych zarzutów mogących podważyć stanowisko Sądu Rejonowego, a tym samym jako bezzasadna podlega oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.