UZASADNIENIE

P. Ł. został oskarżony o to, że:

w dniu 8 maja 2007 w miejscowości K. gm. C. woj. (...) kierował na drodze publicznej samochodem m-ki M. (...) nr rej. (...)będąc w stanie nietrzeźwości
I-0,49 mg/l, II-0,45 mg/1 alkoholu w wydychanym powietrzu oraz nie zastosował się do wyroku sądowego zakazującego kierowania wszelkimi pojazdami mechanicznymi przez Sąd Rejonowy Warszawa Mokotów, to jest o czyn z art. 178a § 1 k.k. w zb. z art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim wyrokiem z dnia 24 listopada 2015 roku w sprawie o sygn. akt II K 209/14:

1. uznał oskarżonego P. Ł. za winnego popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu stanowiącego przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. w zb. z art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 178a § 1 k.k. w zb. z art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. oskarżonego skazał, a na podstawie art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

2. na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 4 (czterech) lat próby;

3. na podstawie art. 538 § 1 k.p.k. w zw. z art. 545 § 1 k.p.k. na poczet okresu próby warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres próby od dnia 5 października 2007 roku do dnia 23 kwietnia 2009 roku;

4. na podstawie art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 4 (czterech) lat;

5. na podstawie art. 538 § 1 k.p.k. w zw. z art. 545 § 1 k.p.k. zaliczył na poczet orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym okres od dnia 10 listopada 2008 roku do dnia

10 listopada 2012 roku i uznał ten środek karny za wykonany w całości;

6. na podstawie art. 49 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. zobowiązał oskarżonego
do uiszczenia świadczenia pieniężnego na rzecz Stowarzyszenia (...) z siedzibą w W. w kwocie 2.000 zł (dwa tysiące złotych);

7. na podstawie art. 538 § 1 k.p.k. w zw. z art. 545 § 1 k.p.k. zaliczył na poczet orzeczonego środka karnego w postaci świadczenia pieniężnego kwotę 2.000 zł wpłaconą przez oskarżonego w dniu 17 listopada 2009 roku na rzecz Stowarzyszenia (...) z siedzibą
w W. i uznał ten środek karny za wykonany w całości;

8. na podstawie art. 50 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzekł podanie treści wyroku
do publicznej wiadomości poprzez zamieszczenie jego treści przez 7 (siedem) dni
na tablicy ogłoszeń w urzędzie Gminy w C.;

9. na podstawie art. 538 § 1 k.p.k. w zw. z art. 545 § 1 k.p.k. zaliczył na poczet orzeczonego środka karnego w postaci zamieszczenia jego treści przez 7 (siedem) dni
na tablicy ogłoszeń w urzędzie Gminy w C. zamieszczenie treści wyroku na tablicy ogłoszeń w okresie od 30 października 2007 roku do 6 listopada 2007 roku i uznał ten środek karny za wykonany w całości;

10. na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 624 § 1 kpk zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa tytułem kosztów postępowania kwotę 489,89 zł (czterysta osiemdziesiąt dziewięć złotych i osiemdziesiąt dziewięć groszy) oraz zwolnił oskarżonego od opłaty za skazanie.

Z powyższym wyrokiem nie zgodził się obrońca oskarżonego. Na podstawie art. 427 § 1
i 2 kpk oraz art. 438 kpk zaskarżył przedmiotowy wyrok w całości i wyżej wymienionemu wyrokowi zarzucił:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, polegający na przypisaniu oskarżonemu zarzucanych mu
w akcie oskarżenia czynów, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego
w sprawie materiału dowodowego nie daje wystarczających podstaw do przypisania oskarżonemu zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu;

2. błąd w ustaleniach faktycznych na skutek wadliwie przeprowadzonego postępowania dowodowego, w szczególności poprzez uwzględnianie w toku całego postępowania okoliczności przemawiających jedynie na niekorzyść oskarżonego, tj. zeznań świadków-policjantów przeprowadzających czynności wobec oskarżonego, przy jednoczesnym pominięciu dowodu z wyjaśnień oskarżonego oraz świadków J. G., D. L., jak również pominięciu wniosków dowodowych jego obrońcy w postaci wyciągu z KSIP na okoliczność ustalenia dokładnego miejsca zatrzymania, czasokresu interwencji, osób uczestniczących i jej miejsca;

3. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na wyprowadzeniu ze zgromadzonego materiału wniosków z niego nie wynikających, w szczególności wskutek zaniechania ustalenia dokładnego miejsca zatrzymania oskarżonego i pomimo tego przyjęcie, jakoby do zatrzymania oskarżonego doszło na drodze publicznej, mimo braku dostatecznych dowodów na tą okoliczność w sytuacji kiedy wszelkie wątpliwości powinny być rozstrzygane na korzyść oskarżonego;

4. błędne ustalenia faktyczne w wyniku przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów wskutek przyjęcia, iż droga, na której doszło do zatrzymania oskarżonego jest drogą publiczną jedynie w oparciu o mapę tej drogi oraz pismo z UG C. z 2013 r., w sytuacji gdy do popełnienia czynu miało rzekomo dojść w maju 2007 r., nie na drodze publicznej, w sytuacji gdy w ówczesnym czasie droga nie posiadała statusu drogi publicznej;

5. naruszenie art. 70 § 1 pkt. 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk i orzeczenie kary nieznanej ustawie zgodnie z treścią art. 439 § 1 pkt. 5 kpk poprzez skazanie oskarżonego na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 4 lat, podczas gdy w chwili orzekania okres próby, w świetle art. 70 § 1 kk (po nowelizacji KK) może wynosić maksymalnie 3 lata;

6. naruszenie art. 49 § 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk i art. 50 kk w zw. z art. 4 § 1 kk przez zastosowanie w/w przepisów i orzeczenie środków karnych nieznanych ustawie zgodnie z treścią art. 439§ 1 pkt. 5 kpk poprzez skazanie oskarżonego (pomimo uznania, iż środki karne nimi orzeczone zostały wykonane całości) w sytuacji, gdy zarówno w chwili orzekania jak i obecnie (po nowelizacji KK) w/w przepisy nie obowiązywały;

7. obrazę przepisów postępowania, w postaci art. 545 §1 kpk w zw. z art. 443 kpk poprzez skazanie oskarżonego na karę surowszą aniżeli pierwotnie orzeczona, tj. na jego niekorzyść w sytuacji kiedy pierwotny wyrok zaskarżony został, w wyniku wniosku o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem, na korzyść oskarżonego;

8. obrazę przepisów postępowania, tj. art. 424 § 1 kpk poprzez zaniechanie wskazania podstawy faktycznej orzeczenia, poprzez brak wskazania w treści wyroku przyczyn pominięcia poszczególnych dowodów.

Wskazując na powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów, względnie o uznanie w całości kary orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia
27 września 2007 r., sygn. akt V K 464/07 ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku
i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się zasadna w odniesieniu do piątego zarzutu kwestionującego prawidłowość rozstrzygnięcia Sądu I instancji co do naruszenia art. 70 § 1 pkt. 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk i orzeczenie kary nieznanej ustawie zgodnie z treścią art. 439 § 1 pkt. 5 kpk poprzez skazanie oskarżonego na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 4 lat, podczas gdy w chwili orzekania okres próby, w świetle art. 70 § 1 kk mógł wynosić maksymalnie 3 lata, w pozostałej zaś części nie zasługiwała na uwzględnienie.

W pierwszym rzędzie stwierdzić należy, że w ocenie Sądu odwoławczego - Sąd pierwszej instancji rozpoznając przedmiotową sprawę w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, po czym poczynił trafne ustalenia faktyczne, w zakresie określonym w części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, po przeprowadzeniu gruntownej analizy i oceny całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie dochodząc do słusznego wniosku, że materiał zebrany w sprawie pozwala na niebudzące żadnych wątpliwości stwierdzenie, że oskarżony P. Ł. dopuścił się zarzucanych mu czynów. W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy zgodnie z zasadami wyartykułowanymi w treści art. 7 k.p.k.,
jak i uwzględniając treść art. 5 § 2 k.p.k. zebrał i ocenił dowody niezbędne do ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia o przedmiocie procesu, opierając wyrok na kompletnym materiale dowodowym. Lektura uzasadnienia wskazuje nadto, że sąd dokonał zgodnej z wymogami zasadami procesowymi, wszechstronnej i rzetelnej analizy oraz oceny całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, uwzględnił zarówno dowody przemawiające na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego nie przekraczając przy tym zasady swobodnej ich oceny, z których to wyprowadził prawidłowe wnioski, które odpowiadają zasadom logicznego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, zgodnie z treścią art. 7 k.p.k. Sąd orzekający wskazał, jakie fakty uznał za udowodnione, na czym opierał poszczególne ustalenia i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. W przedmiotowej sprawie nie doszło także do obrazy art. 5 § 2 k.p.k. Skuteczne posłużenie się tym zarzutem, może przynieść skarżącemu oczekiwany efekt jedynie wówczas, gdy zostanie wykazane, że orzekający
w sprawie sąd rzeczywiście miał wątpliwości o takim charakterze i rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Dla zasadności tego zarzutu nie wystarczy zaś zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości co do stanu dowodów. Na marginesie dodać tylko należy, że przepis art. 5 § 2 k.p.k. wprost odnosi się do istnienia wątpliwości przy ustalaniu stanu faktycznego po stronie sądu orzekającego. O naruszeniu tego przepisu można zatem mówić wówczas, gdy sąd ustalając, że zachodzą nie dające się usunąć wątpliwości, rozstrzygnie je na niekorzyść skazanego,
co w niniejszej sprawie, wbrew przekonaniu obrońcy, nie miało miejsca.

Przechodząc, w pierwszej kolejności do stawianego w apelacji obrońcy zarzutu błędu
w ustaleniach faktycznych, to godzi się przypomnieć, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego. Podkreślić trzeba, że zarzut ten nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazywać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające
w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu.

W realiach niniejszej sprawy obrońca zarzucając wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu oskarżonego za winnego popełnienia przestępstw, stwierdza, że nie pozwala na to ujawniony materiał dowodowy. Prezentuje w tym względzie własną ocenę dowodów – wyjaśnień oskarżonego P. Ł., świadków J. G., D. L.. Neguje przedłożone do akt sprawy mapy oraz pisma z Urzędu Gminy C., wskazując, że Sąd dokonał jej błędnej oceny w świetle wyjaśnień oskarżonego i świadków,
o których mowa wyżej.

Na względzie jednak mieć należy, że ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd I instancji oparł swe przekonanie o winie oskarżonego na dowodach osobowych, jak i nieosobowych, które pozwoliły na obiektywną weryfikację treści zeznań świadków M. K. i P. D.- funkcjonariuszy policji dokonujących kontroli drogowej P. Ł.. Zeznania tych świadków wykonujących swoje obowiązki służbowe w ocenie Sądu odwoławczego zasługują także na przyznanie im waloru wiarygodności, albowiem korespondują z treścią notatników służbowych oraz informacją z KSSIP. Łączą się z wiarygodnym badaniem stanu trzeźwości oskarżonego, którego skarżący nie kwestionuje a także uwzględniają topografię terenu w którym miało dojść do czynności służbowych z udziałem oskarżonego. Treść tych dowodów potwierdziła i uzupełniała relację świadków, że w dniu 8 maja 2007 roku funkcjonariusze dokonywali dwóch czynności służbowych z udziałem oskarżonego. W pierwszej kolejności, ok. godziny 0:40 funkcjonariusze legitymowali oskarżonego oraz osoby z nim przebywające nad jeziorem, a następnie ok. godz. 1:20 zatrzymali do kontroli drogowej oskarżonego, gdy ten wracając znad jeziora prowadził swój pojazd po drodze publicznej biegnącej równolegle do trasy numer 7.

Wartość dowodowa wyżej wymienionych dokumentów nie budziła wątpliwości Sądu odwoławczego. Dowody łączą się w logiczną całość i stanowią podstawę do uznania, że okoliczności popełnienia przypisanego mu czynu i wina nie budzą wątpliwości, których doszukuje się obrońca oskarżonego. Swoim zachowaniem oskarżony wypełnił ustawowe znamiona przestępstw z art. 178a § 1 k.k. i art. 244 k.k. Oskarżony, kierował swoim pojazdem wbrew orzeczonemu wobec niego dwuletniego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy- Mokotowa w Warszawie z dnia
23 lutego 2007 r. w sprawie o sygn. akt III K 160/07. Przedmiotowy wyrok uprawomocnił się
w dniu 14 marca 2007 roku, a zatem oskarżony zaledwie dwa miesiące po uprawomocnieniu przedmiotowego wyroku podjął się ponownie jazdy pojazdem mechanicznym po drodze publicznej będąc pod wpływem alkoholu i mając świadomość braku uprawnień do kierowania pojazdami.

Sąd I instancji poddał swobodnej ocenie zeznania świadków J. G. (k. 365-367, 511-513) i D. L. (k.357, k. 567-569), i dał im wiarę w części odnoszącej się do spotkania, okoliczności w których doszło do pierwszego wylegitymowania oskarżonego. Na okoliczność wylegitymowania świadka J. G. wskazuje wszakże sama treść notatnika służbowego. (k. 533) Treść zeznań świadka J. G. i samego oskarżonego w pewnym zakresie odnoszącym się do osoby kierującej pojazdem, ilości obecnych osób przed wylegitymowaniem, miejsca drugiej kontroli pozostaje w świetle zeznań także powoływanego świadka D. L. niespójna, niepełna i budzi wątpliwości Sądu orzekającego.
(k. 512, k. 567-568 i k. 585).

Znamiennym w niniejszej sprawie jest także to, że Sąd Rejonowy mając na uwadze rozbieżności w treści wyjaśnień samego oskarżonego w toku rozprawy odczytał mu uprzednio złożone wyjaśnienia w toku postępowania przygotowawczego, w których sam przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Oskarżony przesłuchany na rozprawie nieumiejętnie zasłaniał się niezrozumieniem pojęcia i definicji prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości, mimo iż uprzednio poniósł już odpowiedzialność karną za ten czyn przed Sądem. (k. 12- 14, k. 584-586) W tym stanie rzeczy można dojść do wniosku, że istocie jedynie na skutek braku porozumienia co do wymiaru kary zaproponowanej przez prokuratora oskarżonemu sprawa została skierowana na rozprawę.

Ponadto, Sąd odwoławczy, mając wiedzę o prawomocnym wyroku Sądu Rejonowego
w N. z dnia 21 czerwca 2007 roku odnoszącym się do czynu z art. 94 § 1 k.w. i art. 95 k.w. doszedł do wniosku, że treść wyjaśnień oskarżonego, jak i wymowa zeznań wskazywanych przez niego świadków w niniejszej sprawie stanowi wyłącznie uwiarygodnienie jego linii obrony i stanowi realizację prawa do obrony. P. Ł. w toku tego postępowania pod sygn. akt V W 290/07 przyznał się zarzucanego mu wykroczenia, nie kwestionował również wskazania pomiaru alkoholu w wydychanym powietrzu. (k. 9-10 akt
o sygn. V W 290/07) Opis czynu zarzucanego obwinionemu wówczas P. Ł.
w tymże postępowaniu wskazywał, że 8 maja 2007 roku o godzinie 1.20 to P. Ł. prowadził na drodze publicznej pojazd marki M. o nr rej. (...) C bez uprawnień
i wymaganych dokumentów. P. Ł. toku postepowania wykroczeniowego nie negował zaistniałych tamże okoliczności odnoszących się do sposobu kontroli przeprowadzonej przez funkcjonariuszy Policji świadków M. K. i P. D., jak i samego ujawnienia wykroczenia z jego udziałem. Wobec powyższego prawomocny wyrok obiektywnie wykazuje spójność z ujawnionym i prawidłowo ocenionym materiałem dowodowym w niniejszej sprawie. (k. 281)

Nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem obrońcy, że Sąd I instancji zaniechał poczynienia ustaleń faktycznych co do statusu drogi, która poruszał się oskarżony, bądź wykonał tą czynność procesową nienależycie. Sąd Rejonowy dokonał pogłębionej weryfikacji powyższych okoliczności na skutek wniosku samego obrońcy i mając na uwadze poprzednio prowadzone postępowanie doprecyzował swoje pytanie, czy na czas zarzucanego oskarżonego czynu – maj 2007 r. i czy do czasu przesłania mapy w kwietniu 2014 r. nastąpiły jakieś zmiany jeśli chodzi o możliwość dojazdu nad jezioro w miejscowości K., czy stan dróg w tym zakresie zmieniał się. Jeśli tak, zwrócił się o nadesłanie mapy obrazującej stan dróg dojazdowych do jeziora w miejscowości K. na dzień 08.05.2007 r. (k. 514 i k. 520) Jak wynika z pisma UG C. z dnia
5 marca 2015 roku na dzień popełnienia zarzucanego oskarżonemu czynu jest i była to droga publiczna w zarządzie (...) Oddział w W.. (k. 590)

Zgodnie z wiarygodną treścią zeznań świadków M. K. i P. D. a także w oparciu o topografię map dołączonych do akt sprawy oskarżony P. Ł. bez wątpliwości będąc w stanie nietrzeźwości kierował pojazdem mechanicznym
w miejscowości K. gm. C. po drodze biegnącej równolegle do drogi nr (...). Powyższe zachowanie z racji na wcześniej orzeczony zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych wypełniło zatem znamiona art. 178a § 1 k.k., jak i art. 244 k.k. Uwzględniając powyższe rozważania zarzuty obrońcy wyrażone w punktach 1-4 apelacji nie zasługiwały na uwzględnienie.

Odnosząc się do zawartego w apelacji obrońcy piątego zarzutu naruszenia art. 70 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 4 k.k. polegającego na orzeczeniu przez Sąd I instancji kary nieznanej ustawie zgodnie z art. 439 § 1 pkt 5 k.p.k. poprzez skazanie oskarżonego na karę pozbawienia wolności
z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 4 lat, podczas gdy w chwili orzekania w świetle art. 70 § 1 k.k. mógł wynieść maksymalnie 3 lata stwierdzić należy, iż Sąd odwoławczy zobligowany był dokonać w tym zakresie stosownej zmiany. Niewątpliwie, Sąd I instancji orzekając ponownie w niniejszej sprawie na skutek wznowienia postępowania wydał orzeczenie surowsze, niż uchylone poprzednio. Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że w sytuacji P. Ł. uwzględniając niezbędne w tym zakresie dyrektywy wymiaru kary, m.in. okoliczności popełnienia czynu, jego społeczną szkodliwość, sposób życia oskarżonego przed i po popełnieniu zarzucanych mu przestępstw, uprzednią karalność- okres próby 3 lat jest adekwatny do uzyskania celów kary.

Zgodnie z treścią przepisu art. 4 § 1 k.k. jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Ustawą względniejszą dla sprawcy jest ta ustawa, której wybór opiera się na ocenie całokształtu konsekwencji wynikających dla niego z zastosowania obydwu wchodzących w grę ustaw, przy czym ocena ta musi być dokonana z uwzględnieniem okoliczności konkretnej sprawy (por. uchwała SN z 12.3.1996 r., I KZP 2/96, OSNK 1996, Nr 3–4, poz. 16).

Zagrożenie karne za przestępstwo z art. 178 a § 1 k.k. jak i art. 244 k.k. w dacie czynu,
jak też w dacie orzekania było takie samo. Zmianie uległy natomiast regulacje odnoszące się
do warunkowego zawieszenia wykonania kary oraz środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, a także świadczenia pieniężnego. Obecnie, zgodnie z treścią art. 69 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2015 roku, Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Według brzmienia tego przepisu obowiązującego w dniu popełnienia przestępstwa Sąd mógł warunkowo zawiesić wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności nieprzekraczającej 2 lat, kary ograniczenia wolności lub grzywny orzeczonej jako kara samoistna, jeżeli było to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Wymierzona oskarżonemu kara 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności nie mogłaby zatem obecnie zostać orzeczona z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Nadto przepis art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie przestępstwa nakładał na Sąd obowiązek orzeczenia zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów albo pojazdów określonego rodzaju na okres od 1 roku do 10 lat. Obecnie Sąd orzeka taki zakaz na okres od 3 lat, a nadto zobowiązany jest orzec od oskarżonego stosownie do przepisu art. 43 a § 2 k.k. świadczenie pieniężne wymienione w art. 39 pkt 7 k.k., na rzecz Funduszu (...) w wysokości co najmniej 5 000 zł.

Uznając zatem, że wymierzona oskarżonemu przez Sąd I instancji kara pozbawienia wolności w wysokości 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności była karą sprawiedliwą
i adekwatną do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości czynu Sąd Rejonowy prawidłowo zastosował ustawę obowiązującą w czasie popełnienia czynu jako względniejszą dla oskarżonego, bowiem obecnie brak byłoby możliwości warunkowego zawieszenia wykonania tejże kary,
a nadto należałoby orzec wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w wysokości co najmniej 5000 zł, zaś orzekając środek karny Sąd Rejonowy poruszałby się w granicach od 3 lat do lat 10. Sąd Okręgowy w całej rozciągłości podziela rozważania Sądu Rejonowego dotyczące wymierzenia oskarżonemu kary pozbawienia wolności oraz określenia jej wymiaru. Natomiast, Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że orzeczony na podstawie art. 69 § 1

i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. okres próby złagodził do 3 lat, co nie przemawia na niekorzyść oskarżonego i nie czyni kary rażąco niewspółmiernie surową.

Sąd Rejonowy w wyroku na poczet wymierzonych środków karnych, okresu próby zaliczył na podstawie art. 538 § 1 k.p.k. w zw. z art. 545 § 1 k.p.k. wykonane wcześniej środki karne oraz okres próby, który biegł od daty uprawomocnienia się poprzednio wydanego wyroku do dnia uprawomocnienia się postanowienia o zarządzeniu kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszonej. Nie jest to orzeczenie zapadłe na niekorzyść oskarżonego, albowiem respektuje wcześniej wydany prawomocny wyrok Sądu I instancji z dnia 27 września 2007 roku
w sprawie o sygn. akt V K 464/07, który uległ wznowieniu. Niemniej, co istotne i godne zapamiętania wcześniej po uprawomocnieniu podlegał wykonaniu.

Powyższe rozstrzygnięcie Sądu I instancji w odniesieniu co do zaliczenia na poczet kary wykonanych środków karnych i okresu próby nie powoduje, pomimo budzącej wątpliwości obrońcy techniki legislacyjnej, aby stanowiło to dodatkową dolegliwość lub represję karną dla oskarżonego. W istocie Sąd Rejonowy w myśl art. 538 § 1 k.p.k. w zw. z art. 545 § 1 k.p.k. dokonał niezbędnych zaliczeń respektujących wcześniej wydane orzeczenie, które podlegało wykonaniu, ażeby orzeczenie o karze, która aktualnie po uprawomocnieniu zaskarżonego wyroku podlegać będzie wykonaniu wobec oskarżonego było przejrzyste dla stron postępowania. Poprzez to Sąd Rejonowy podkreślił wagę tych okoliczności, że oskarżony poniósł już w większej mierze dolegliwość i karę a Sąd za to zobligowany będzie w toku postępowania wykonawczego respektować wykonanie tejże kary.

Reasumując, Sąd Rejonowy po ponownym rozpoznaniu sprawy wymierzając oskarżonemu na nowo karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawiesił tytułem próby prawidłowo uwzględnił wszystkie okoliczności wpływające na jej wymiar, tj. motywację i sposób zachowania się sprawcy, błahe pobudki dla których podjął się kierowania pojazdem w stanie nietrzeźwości, uwzględnił właściwości osobiste oskarżonego oraz sposób jego życia przed popełnieniem przestępstwa i po jego popełnieniu, a w tym uprzednią karalność (k. 646-647). Sąd Okręgowy uznał, że rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w zakresie orzeczenia o karze, po stosownej zmianie w odniesieniu do orzeczonego okresu próby, nie nosi cech rażącej niewspółmierności. Zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa tytułem kosztów postępowania kwotę 489, 89 zł należycie uwzględnił jego sytuacje materialną, która w tym zakresie pozwala na jej uiszczenie. Wątpliwości obrońcy co do prawidłowości ustalonego stanu faktycznego dokonanego przez Sąd I instancji nie mogły skutkować zmianą zaskarżonego orzeczenia, a zawarta w uzasadnieniu apelacji argumentacja sprowadza się de facto do polemiki z dokonaną przez Sąd meriti oceną dowodów i prezentowania własnych poglądów.

Sąd odwoławczy mając na uwadze konieczność zapłaty kosztów postępowania przed Sądem I instancji, jak i wysokość dochodów P. Ł. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Mając powyższe okoliczności na uwadze Sąd Okręgowy orzekł, jak w dyspozytywnej części wyroku.

SSO Adam Bednarczyk

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE