Sygn. akt IV Ka 661/16
Dnia 8 lipca 2016 r.
Sąd Okręgowy w Szczecinie w IV Wydziale Karnym Odwoławczym
w składzie:
Przewodniczący: SSO Władysława Motak (ref.)
Sędziowie: SO Beata Marzec
del. SR Marzanna Kucharczyk
Protokolant: Kamila Michalak
przy udziale Prokuratora Prok. Okr. Andrzeja Paździórko
po rozpoznaniu w dniu 8 lipca 2016 r.
sprawy M. H. (1)
oskarżonego z art. 279 § 1 kk i z art. 226 § 1 kk w zb. z art. 190 § 1 kk
i P. G. (1)
oskarżonego z art. 279 § 1 kk i z art. 226 § 1 kk
na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych
od wyroku Sądu Rejonowego w Goleniowie
z dnia 4 lutego 2016 r. sygn. II K 313/13
I. zmienia zaskarżony wyrok w odniesieniu do oskarżonych M. H. (1) i P. G. (1):
- uchyla rozstrzygnięcia o karach łącznych zawartych w pkt. IV i VI jego części dyspozytywnej,
- z opisu czynu przypisanego oskarżonym w pkt. I jego części dyspozytywnej eliminuje zwrot: „z włamaniem do domu jednorodzinnego”,
- czyn kwalifikuje z art. 278 § 1 kk i na podstawie art. 278 § 1 kk wymierza oskarżonemu M. H. (1) karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, oskarżonemu P. G. (1) karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolność,
- na podstawie art. 87 § 1 kk orzeka wobec oskarżonych kary łączne: oskarżonemu M. H. (1) karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności, oskarżonemu P. G. (1) 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności,
II. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,
III. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. S. kwotę 516,60 (pięciuset szesnastu i 60/100) złotych, w tym 96,60 (dziewięćdziesięciu sześciu i 60/100) złotych podatku VAT, tytułem kosztów nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu M. H. (1)
z urzędu przed Sądem Okręgowym jako drugą instancją,
IV. zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze po ½ części i wymierza im opłatę za obie instancje:
- oskarżonemu M. H. (1) w kwocie 180 (stu osiemdziesięciu) złotych,
- oskarżonemu P. G. (1) w kwocie 120 (stu dwudziestu) złotych.
del. SR M. K. SSO Władysława Motak SSO Beata Marzec
IV Ka 661/16
Sąd Rejonowy w Goleniowie wyrokiem z dnia 4 lutego 2016r. uznał oskarżonego P. G. (1) i M. H. (1) za winnych popełnienia czynów z art.279§1kk i art.226§1kk w zw. art.12 kk, a oskarżonego M. H. (1) także z art.190§1 kk,
( karta 686 – 688 akt ).
Rozstrzygnięcie Sądu I instancji zaskarżył obrońca oskarżonego P. G. (1) oraz obrońca oskarżonego M. H. (1).
Obrońca oskarżonego zakwestionował wyrok w całości.
( karta 719-720 akt).
Rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego zaskarżył w całości obrońca oskarżonego.
( karta 742-745)
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja obrońców oskarżonego okazała się częściowo zasadna.
Z uwagi na tożsamość stawianych apelacjami zarzutów i wniosków, Sąd odwoławczy postanowił łącznie ustosunkować się do wywiedzionych przez obrońców apelacji.
W pierwszej kolejności stwierdzić należy, iż Sąd orzekający zgromadził w sprawie w sposób prawidłowy wszystkie niezbędne dowody które pozwoliły mu na ustalenie stanu faktycznego, zarówno odnoszącego się do inkryminowanego zdarzenia w dniu 22 sierpnia 2012r. jak zdarzenia w dniu 19 października 2012r.
Dokonując oceny prawnej zajścia które miało miejsce w dniu 22 sierpnia 2012r. Sąd I instancji uznał, iż oskarżeni wespół z pozostałym oskarżonym dopuścili się popełnienia przestępstwa kradzieży z włamaniem do domu mieszkalnego.
Zaprezentowana przez Sąd I instancji ocena prawna działań oskarżonych nie znajduje akceptacji Sądu odwoławczego.
Oskarżeni pojechali w miejsce zamieszkania M. W. (1) wespół z M. S. (1) w godzinach południowych. W wyjaśnieniach wszystkich oskarżonych, w ocenie Sądu II instancji konsekwentnych, powodem udania się do domu M. W. (1) było odebranie od niego pożyczki. Czy pożyczka faktycznie istniała wiedział tylko M. S.. Oskarżeni mogli nie mieć wiedzy w tym zakresie. Bazowali na informacji przedstawionej przez M. S.. Po przyjeździe pod dom M. W. oskarżeni zachowywali się na głośno, przemieszczali się po posesji, swoją obecnością, zainteresowali sąsiadkę państwa W. świadka G. G. która miała możliwość obserwacji nie krytego zachowania oskarżonych, słyszała kierowane do M. W. (1) słowa obelżywe. Zatem, z ich zachowania, jak słusznie dostrzegają Autorzy apelacji, nie wynika aby w jakikolwiek sposób chcieli ukryć swój cel przyjazdu. Zatem, dać wiarę należy oskarżonym, iż powodem ich przybycia w miejsce zamieszkania M. W. było udzielenie pomocy M. S. w odebraniu od pokrzywdzonego pożyczki. Brak jest podstaw do podważania wyjaśnień oskarżonych w tym zakresie. Samo twierdzenie M. W. że pieniędzy nie pożyczał nie zmienia faktu, że oskarżeni wiedzeni tym zamiarem przyjechali w miejsce zamieszkania M. W.. Za wersją oskarżonych przemawia zdarzenie które miało miejsce dzień przed inkryminowanym zajściem, kiedy to oskarżeni również przybyli w to samo miejsce i podjęli nieudana próba odebrania owej pożyczki. Oskarżeni do domu M. W. dostali się wykorzystując uchylone okno. W pierwszej kolejności, co sam ustala Sąd Rejonowy, rozpoczęli penetrację domu w celu odnalezienia M. W.. Takie zachowanie potwierdza wersję oskarżonych, że cel ich wizyty nie wiązał się z zaborem mienia, lecz zamiarem ich było spotkanie z M. W., a w konsekwencji odebranie od niego pieniędzy udzielonych mu tytułem pożyczki. Będąc już w mieszkaniu, po bezskutecznym odnalezieniu M. W. dopiero wówczas zrodził się u oskarżonych zamiar zaboru przedmiotów tam znajdujących się, które później sprzedali rekompensując częściowo kwotę pożyczki. Powyższe zachowanie oskarżonych nie wyczerpuje, jak trafnie podnoszą skarżący, ustawowych znamion przestępstwa kradzieży z włamaniem. Z przestępstwem kradzieży z włamaniem ogólnie rzecz ujmując, mamy do czynienia wówczas gdy sprawca kierując się zamiarem kradzieży dokonuje włamania do obiektu w którym mienie się to znajduje i z którego zamierza mienie wbrew woli jego właściciela zabrać. Inkryminowane postępowanie oskarżonych należało ocenić na płaszczyźnie kradzieży zwykłej. Zamiar kradzieży pojawi się u oskarżonych w dopiero w momencie gdy zaprzestali poszukiwań M. W. w domu do którego dostali się nie pokonując przeszkody, a jedynie wykorzystując uchylone okno.
Nie dopatrzył się natomiast Sąd odwoławczy podstaw do podważania ustaleń Sądu I instancji w zakresie czynów przypisanego oskarżonym z art.226§1 kk, a także czynu z art.190§1kk przypisanego oskarżonemu M. H. (2). Sąd orzekający poczynił rekonstrukcję inkryminowanego zdarzenia w oparciu o zeznania interweniujących policjantów będących zarazem pokrzywdzonymi w niniejszej sprawie. Sąd trafnie ocenił ich wypowiedzi jako wiarygodne, bowiem nie sposób dopatrzyć się uzasadnionych podstaw do podważania ich wiarygodności. Twierdzenie obrony, iż brak było przesłanek do podjęcia interwencji i przetransportowania oskarżonych na Komisariat oparte jest na ich wypowiedziach, którzy nie są predysponowani do oceny zasadności podjętych interwencji. Ich obowiązkiem było dostosowanie się do poleceń funkcjonariuszy, a ewentualne ich bezprawne zachowania winno być zgłaszane w formie skargi do odpowiednich władz przełożonych. Zachowania oskarżonych nie usprawiedliwiają obrażenia jaki doznał P. G., które być może były bolesne, ale ich spotęgowanie spowodował sam oskarżony swoim zachowaniem.
Dlatego też należy, wbrew wywodom skarżącego, uznać ustalenia Sądu meriti w zakresie sprawstwa oskarżonych na gruncie wskazanych powyżej występków za prawidłowe, a zarzut błędu w ustaleniach faktycznych podnoszony apelacjami za chybiony.
Reasumując przedstawione wywody, Sad odwoławczy uznając częściową zasadność wywiedzionych przez obrońców apelacji, na podstawie art.437§2 kpk zmienił zaskarżony wyrok w odniesieniu do oskarżonych w ten sposób, że:
- uchylił rozstrzygnięcia o karach łącznych zawartych w pkt IV i VI jego części dyspozytywnej,
- z opisu czynu przypisanego oskarżonym w pkt. I wyeliminował zwrot „z włamaniem do domu jednorodzinnego”
- czyn zakwalifikował z art.278§1 kk i za ten czyn wymierzył oskarżonym: M. H. (3) karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, a oskarżonemu P. G. (1) 3 miesiące pozbawienia wolności mając na uwadze stopień społecznego niebezpieczeństwa czynu popełnionego oraz właściwości i warunków osobiste oskarżonych.
- na podstawie art87§1 kk orzekł wobec oskarżonych kary łączne: M. H. karę 7 miesięcy pozbawienia wolności, a oskarżonemu P. G. karę 4 miesiące pozbawienia wolności uznając, iż kara w takim kształcie jest karą adekwatną i sprawiedliwą.
W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok jako prawidłowy utrzymał w mocy.
Orzeczono o kosztach procesu w trybie art.636§1i 2 kpk, zaś orzeczenie o kosztach obrony z urzędu na podstawie §19,14 ust.2 pkt.4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2012r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów niepłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz.U.z 2009r. z póź.zm.).
del. SR M. K. SSO Władysława Motak SSO Beata Marzec