UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Rudzie Śląskiej zasądził solidarnie od pozwanych D. K. (1) i A. S. na rzecz powódki Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) w K. kwotę 7000 zł. jako świadczenie solidarne z zasadzonym świadczeniem od D. K. (2) w nakazie zapłaty wydanym 20 listopada 2014r. w sprawie sygn. akt I Nc 6226/14 oraz orzekł o kosztach procesu.

Sąd ustalił, że E. K., mąż pozwanej D. K. (1) i ojciec pozwanych A. S. i D. K. (2) zmarły 10 grudnia 2010r, po którym pozwani nabyli prawa do spadku na podstawie ustawy, wykonywał na rzecz powódki usługi związane z remontem dachu i z tego tytułu w dniu 7 marca 2008r. wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 17.088,89 zł. Powódka na poczet należności z faktury w okresie od 7 kwietnia 2008r. do 30 kwietnia 2008r. przelała na konto E. K. kwotę 24.088,89 zł. Pismem z 7 marca 2011r. powódka wezwała E. K. do zwrotu nadpłaconej kwoty w wysokości 7000 zł. w terminie 7 dni, a następnie pismami z 24 stycznia 2014r. wezwała jego spadkobierców do zapłaty. Wezwania były bezskuteczne.

Ustalając powyższe uznał sąd I instancji, że żądanie pozwu jest uzasadnione, albowiem nadpłacona omyłkowo przez powódkę kwota 7000 zł. była świadczeniem nienależnym podlegającym zwrotowi na podstawie art. 405 k.c. w zw. z art. 410 k.c. i art. 922 § 1 k.c. w zw. z art. 1034 k.c. Nie wykazały przy tym pozwane przesłanek wyłączenia zwrotu świadczenia z art. 411 pkt 1 k.c. Ponieważ powódka mogła najwcześniej wezwać do zwrotu nienależnego świadczenia w dniu 8 kwietnia 2008r., od tego dnia rozpoczął bieg 10 letni termin przedawnienia roszczenia, który w dniu wniesienia pozwu nie upłynął. Nie podzielił przy tym Sąd Rejonowy stanowiska pozwanych, że roszczenie ma swoje źródło w umowie o roboty budowlane, gdyż umowa została przez obie strony wykonana, a tym samym zakończona, a pozwane nie zgłaszały zarzutów, aby wykonane przez E. K. prace miały wyższą wartość niż wynikającą z faktury. Stąd też nie mógł znaleźć zastosowania w sprawie dwuletni termin przedawnienia roszczenia. Nie przyjął też Sąd Rejonowy argumentów, iż dla roszczenia jako związanego z działalnością gospodarczą powódki i E. K. termin przedawnienia wynosi 3 lata. Podniósł, że zadaniem powódki jest sprawowanie zarządu nieruchomością wspólną i jej utrzymywanie w stanie niepogorszonym, a nie prowadzenie działalności gospodarczej.

O kosztach orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c.

W apelacji pozwane zarzuciły sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego materiału dowodowego mającą wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia poprzez przyjęcie, że powództwo podlegało uwzględnieniu podczas gdy okoliczności winny uzasadniać oddalenie powództwa w całości, albowiem sąd I instancji błędnie przyjął, że powódka nie prowadzi działalności gospodarczej, mimo, że będąc podmiotem praw i obowiązków prowadzi działalność gospodarczą za pośrednictwem profesjonalnego zarządcy, a tym samym winien zostać zastosowany trzyletni termin przedawnienia. Zarzuciły też naruszenie prawa procesowego - art. 299 k.p.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. poprzez niedopuszczenie dowodu z przesłuchania stron podczas gdy fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy nie zostały wyjaśnione i zachodziła potrzeba ich wyjaśnienia.

W uzasadnieniu podniosły, że w sprawie winien mieć zastosowanie 2 letni termin przedawnienia wynikający z wykonywania przez E. K. prac w oparciu o umowę o dzieło, a ponadto zarzuciły, iż to, że przelewy dokonane przez powódkę na rzecz E. K. wskazują na zapłatę zobowiązań wynikających z faktury nr (...) nie przesądza, czy powódka miała zapłacić tylko za zobowiązania z tej faktury, czy też za inne jeszcze dodatkowe usługi wykonywane przez E. K. na jej rzecz.

Przedstawiając powyższe zarzuty wniosły o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na ich rzecz od powódki kosztów procesu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Powódka wniosła o oddalenie apelacji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja nie mogła odnieść skutku.

Trafnie bowiem Sąd Rejonowy ocenił, iż w prawidłowo ustalonych i bezspornych okolicznościach sprawy, a to omyłkowej nadpłaty kwoty 7000 zł dokonanej przez powódkę na rzecz E. K. z tytułu wykonanego remontu dachu i kominów w budynku mieszkalnym należącym do powódki, podstawą żądania zwrotu są przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu.

Nie wykazały bowiem pozwane, by powódka była zobowiązana wobec E. K. do zapłaty z innego jeszcze tytułu, a powołanie w treści przelewów z 7 kwietnia 2008r., 24 kwietnia 2008r. i 30 kwietnia 2008r. numeru faktury (...) i tytułu przelewu „remont dachu i kominów” wskazuje jednoznacznie, że przelewy dotyczyły wyłącznie tych prac. Ponieważ z treści faktury wynika iż należność z tego tytułu wyniosła 17.088,89 zł., to kwota nadpłacona w wysokości 7000 zł stanowiła świadczenie nienależne, podlegające zwrotowi.

Stąd też bezzasadny okazał się zarzut naruszenia art.299 k.p.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c., albowiem wbrew zarzutom pozwanych, fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy zostały dostatecznie wyjaśnione. Podkreślić należy, że sąd nie jest zobowiązany do zarządzenia dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Nie ma też obowiązku przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawiania dowodów spoczywa bowiem na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie obciąża tę stronę, która wywodzi z nich określone skutki prawne (art. 6 k.c.). Strona, która nie przedstawi dowodów na poparcie swoich twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia.

Zasadnie też sąd I instancji odrzucił argumentację pozwanych, iż w sprawie winien mieć zastosowanie 2 letni lub 3 letni termin przedawnienia. Zlecenie przez powódkę remontu dachu i kominów, a więc czynności zmierzającej do utrzymania budynku w stanie niepogorszonym w żadnym razie nie może być traktowane jako działalność gospodarcza powódki. Zadaniem Wspólnoty nie jest bowiem prowadzenie zarobkowej działalności o której mowa w art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Nie jest też trafny zarzut, że roszczenie przedawniło się w 2 letnim terminie jako wynikającym z umowy o dzieło lub roboty budowlane. Na podstawie tej umowy zapłacona została wynikająca z faktury należność w wysokości 17.088,89 zł., zaś nadpłata stanowiła świadczenie nienależne. Zasadnie przy tym wskazał Sąd Rejonowy, że pozwane nie wykazały przesłanek wyłączających możliwość zwrotu świadczenia z art. 411 pkt 1 k.c.

Z tych względów, ponieważ wyrok Sądu Rejonowego jest prawidłowy, apelacja jako bezzasadna została oddalona na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w oparciu o przepis § 6 pkt 4 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28.9.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( Dz. U. 2013. 490 t.j. ze zm.) zasądzając solidarnie od pozwanych na rzecz powódki wynagrodzenie jej pełnomocnika będącego radcą prawnym w wysokości 600 zł.

SSR (del.) Łukasz Malinowski SSO Lucyna Morys-Magiera SSO Teresa Kołeczko-Wacławik

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE