UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w niniejszej sprawie, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 czerwca 2013 r. około godziny 19:20 P. K. (1) kierował samochodem marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) (...)jadąc ul. (...) w T.. P. K. (1) w samochodzie jechał sam, poruszał się z prędkością 90-95 km/h. P. K. (1) był trzeźwy.

W tym samym miejscu i czasie, ul. (...) w T., która jest ulicą prostopadłą do ulicy (...), zbliżając się do skrzyżowania ulic (...) jechał S. K. – kierując rowerem. Rowerzysta był pod wpływem alkoholu, miał we krwi 1,1 ‰ alkoholu etylowego. S. K. wyjechał z podporządkowanej ulicy (...) na ulicę z pierwszeństwem przejazdu – R.. S. K. wykonując manewr skrętu w lewo poruszał się skośnie do osi jezdni ul. (...), w momencie kiedy wjeżdżał na pas ruchu, którym poruszał się P. K. (1), rower znajdował się w odległości 63,4 metra od samochodu O. (...). Doszło do zderzenia obu pojazdów, w ten sposób, że samochód uderzył przednią częścią w lewy bok roweru. Na skutek niniejszego wypadku drogowego kierujący rowerem S. K. w wyniku urazu głowy oraz klatki piersiowej, poniósł śmierć na miejscu zdarzenia.

Skrzyżowanie ulic położone jest w obszarze zabudowanym, gdzie obowiązuje ograniczenie prędkości do 50 km/h. W dniu 17 czerwca 2013 r. około godziny 19:20 na jezdni był bardzo mały ruch, panowały dobre warunki atmosferyczne, jezdnia była sucha, przejrzystość powietrza duża. Samochód marki O. (...) przed zdarzeniem były sprawny technicznie.

Dowody: częściowych wyjaśnień P. K. (1) (k. 25-26, 136-137, 196-197, 199), zeznania J. K. (k. 44-45, 198-199), zeznania D. P. (k. 68-69, 215), zeznania P. K. (2) (k. 71-72, 215-216), szkic miejsca wypadku (k. 5), protokół oględzin miejsca wypadku (k. 3-4v), protokoły oględzin pojazdów (k. 7-8v, 10-10v), protokół badania na zawartość alkoholu P. K. (1) (k. 6-6v), protokołu sądowo-lekarskich oględzin i sekcji zwłok (k.91-99),opinia z badań stanu technicznego pojazdu O. (...) (k. 49-65), wynik badania krwi S. K. (k.100), opinia wydana na podstawie ekspertyzy kryminalistycznej (k. 112-129).

Podczas prowadzonego w sprawie postępowania przygotowawczego P. K. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Przyznał jedynie, że jechał z nadmierną prędkością.

W toku rozprawy P. K. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że krytycznego dnia jechał sam samochodem marki O. (...). Wyjaśnił, że poruszając się ul. (...) jechał w kierunku miejscowości S. do swojej dziewczyny. Według relacji oskarżonego w chwili, gdy dojeżdżał do skrzyżowania, z jego prawej strony wyjechał rowerzysta. Odruchowo nacisnął na hamulec i skręcił w lewą stronę. Oskarżony wyjaśnił, że zaczął hamować przed skrzyżowaniem. Wskazał także, że jego prędkość wynosiła 78-80 km/h. P. K. (1) twierdził, że zdarzenie nie nastąpiło z jego winy.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy jest kompletny i wystarczający do prawidłowego rozstrzygnięcia w przedmiocie odpowiedzialności karnej oskarżonego.

Zdaniem Sądu wyjaśnienia złożone przez oskarżonego w toku postępowania sądowego w znacznej części polegają na prawdzie. Ponad wszelką wątpliwość P. K. (1) brał bowiem udział w wypadku drogowym z udziałem rowerzysty S. K., którego przebieg jest co do zasady zbieżny z relacją oskarżonego. Prawdą jest wszak, że P. K. (1) – tak jak wskazał – kierując samochodem marki O. (...) poruszał się ul. (...) w T.. Wątpliwości Sądu nie budzi także fakt, iż oskarżony nie chciał, spowodować zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Bezsprzecznie stwierdzić można również, iż P. K. (1) nie miał zamiaru doprowadzić do skutku w postaci śmierci rowerzysty.

Jednakże fakt, że oskarżony nie zachował należytej ostrożności i nie dostosował techniki i taktyki jazdy, a przede wszystkim prędkości do warunków w jakich się poruszał, tj. terenu zabudowanego, doprowadził do zderzenia z rowerzystą, na skutek którego zdarzenia S. K. zmarł na miejscu zdarzenia.

Sąd dał częściowo wiarę wyjaśnieniom oskarżonego. Sąd nie podziela wyrażonej przez P. K. (1) oceny swojego własnego zachowania na drodze, a mianowicie prędkości z jaką poruszał się oskarżony. Twierdził on bowiem, że jechał z prędkością 70-80 km/h. Z opinii ekspertyzy kryminalistycznej, którą sąd uznał w całości za wiarygodną, wynika natomiast, że prędkość z jaką poruszał się oskarżony zawierała się w zakresie 90-95 km/h.

W okolicznościach niniejszej sprawy Sąd nie mógł zgodzić się także z przyjętym przez oskarżonego stanowiskiem, że wprawdzie popełnił czyn zabroniony, jednakże nastąpiło to nie z jego winy.

Powyższe stanie się przedmiotem szczegółowych rozważań Sądu w dalszej części uzasadnienia, w tym miejscu zasygnalizować trzeba jednak, iż z ustalonego przez Sąd stanu faktycznego, w szczególności w oparciu o zeznania świadków oraz rzetelną opinię powołanego w sprawie biegłego z zakresu badań wypadków komunikacyjnych wynika, że oskarżony jechał z nadmierną prędkością, nie zachowując wymaganej w danej sytuacji szczególnej ostrożności na skutek czego potrącił wykonującego skręt w lewo rowerzystę.

Sąd obdarzył przymiotem wiarygodności zeznania złożone w sprawie przez J. K., córkę zmarłego S. K.. Wypowiedzi tego świadka nie przyczyniły się w istotnym stopniu do poczynienia znaczących dla sprawy ustaleń faktycznych. Nie była ona bowiem obecna przy wypadku drogowym, do jakiego doszło w dniu 17 czerwca 2013 r. w miejscowości T.. Z jej spójnych i logicznych wypowiedzi wynika, że krytycznego dnia została powiadomiona przez sąsiadkę, o tym że jej ojciec miał wypadek. Następnie kobieta niezwłocznie udała się na miejsce zdarzenia, gdzie po przybyciu zobaczyła ojca leżącego na jezdni. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które wskazywałyby na konieczność zakwestionowania depozycji J. K.. Wskazać należy, iż były one rzeczowe i wyważone, zaś świadek w ocenie Sądu nie dążyła do celowego obciążenia oskarżonego.

Na prawdzie polegały również zeznania złożone przez, przesłuchanych w charakterze świadka, D. P., która nie była bezpośrednim świadkiem zdarzenia. Krytycznego dnia jechała rowerem po ul. (...) w stronę m. Pólka. Zgodnie z depozycjami świadka, prędkość z jaką poruszał się O. (...) znacznie przekraczała prędkość dozwoloną przepisami ruchu drogowego.

Sąd obdarzył przymiotem wiarygodności również relację P. K. (2), który zeznał, że rowerzysta próbował ominąć lewą stroną samochód wyjeżdżający z ul. (...). Świadek zeznał, że usłyszał głośny dźwięk hamowania, a później odgłos zderzenia samochodu z rowerem. Z relacji świadka wynika również, że samochód kierowany przez P. K. (1) poruszał się z dużą prędkością.

Sąd nie znalazł podstaw, aby zeznania świadka M. G. uznać za niewiarygodne. Jednakże, z uwagi na fakt, że świadek ten znał przebieg zdarzenia jedynie z relacji innych świadków, jak również w krytycznym momencie pozostawała na swoim stanowisku pracy – w sklepie, zeznania te nie przyczyniły się w żaden sposób do wyjaśnienia okoliczności niniejszej sprawy.

W toku postępowania dowodowego Sąd dysponował sporządzoną na etapie postępowania przygotowawczego opinią biegłego z zakresu badań wypadków drogowych. Opinia ta jest rzetelna, jasna i bezsprzeczna. Biegły udzielił wyczerpujących odpowiedzi na stawiane mu pytania, a w szczególności na podstawie zabezpieczonych śladów kryminalistycznych ustalił prędkość z jaką poruszał się samochód O. (...), gdzie określił ją na 90-95 km/h. Określił również, że prędkość ta była prędkością nadmierną i przekraczała dopuszczalną prędkość o 40-45 km/h. Ze sporządzonej opinii wynika także, iż kierowca w chwili, kiedy ocenił sytuację na skrzyżowaniu jako niebezpieczną znajdował się w odległości co najmniej 63,4 m od miejsca zdarzenia. Odległość tę samochód jadący z dopuszczalną prędkością przebyłby w czasie większym o co najmniej 1,9s niż w czasie wypadku – nawet gdyby kierowca nie hamował i nie podejmował żadnych manewrów obronnych. W tym czasie rowerzysta przebyłby odcinek co najmniej 5,1 m większy - zjechałby z jezdni lub włączył do ruchu na jezdni ul. (...) w kierunku przeciwnym do kierunku jazdy samochodu. Manewr jakiego dokonywał rowerzysta nie wymagał więc praktycznie żadnej reakcji, wykonania manewru obronnego od kierowcy O. (...) , pod warunkiem że ten poruszałby się z prędkością nieprzekraczającą dopuszczalnej na danym terenie. Ze sporządzonej opinii jednoznacznie wynika zatem, że bezpośrednią przyczyną wypadku była nadmierna prędkość samochodu O. (...) kierowanego przez P. K. (1) oraz że kierowca uniknąłby zderzenia nawet przy uzyskanej prędkości, gdyby poruszał się po prawej części jezdni nie zmieniając pasa ruchu.

W ocenie Sądu przywołana wyżej pisemna opinia biegłego, sporządzona została w sposób rzetelny, jest pełna, jasna, nie zawierała wewnętrznych sprzeczności, ponadto zaś przygotowała ją osoba dysponująca wymaganymi prawem kwalifikacjami oraz doświadczeniem zawodowym. Powołany w sprawie biegły dokonał gruntownej analizy całości zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, na którego podstawie wyprowadził logiczne wnioski, które szczegółowo uzasadnił.

Zauważyć w tym miejscu należy, że sposobu sporządzenia opinii jak i wniosków z niej płynących nie kwestionowała żadna ze stron postępowania.

W ocenie Sądu walor rzetelności przyznać należało również sporządzonym w sprawie opiniom z badań stanu technicznego pojazdu O. (...) (k. 49-65) Opinia te również sporządzona została przez uprawnione osoby, jest jasne, pełne, nie budzą żadnych wątpliwości.

Prawdziwość, autentyczność i rzetelność sporządzenia zgromadzonych w sprawie pozostałych dowodów nieosobowych nie wzbudziła żadnych wątpliwości Sądu, nie była także przedmiotem zarzutów stron postępowania. Protokoły zostały sporządzone poprawnie, kompleksowo i w sposób zgodny ze standardami rzetelnego postępowania. Z tych względów Sąd nie odmówił wskazanym dowodom nieosobowym wiarygodności i mocy dowodowej.

Mając na względzie powyższe rozważania w kontekście analizy materiału dowodowego ocenianego swobodnie, Sąd doszedł do przekonania, że zarówno sprawstwo, wina oskarżonego, jak i okoliczności popełnienia przypisanego mu czynu zabronionego nie budzą wątpliwości.

Przestępstwa opisanego w art. 177 § 1 k.k. dopuszcza się ten, kto naruszając, chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1 (tj. naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia, inny niż określony w art. 156 § 1, trwający powyżej 7 dni). Odpowiedzialności za typ kwalifikowany przestępstwa, określony w art. 177 § 2 k.k. podlega sprawca opisanego wyżej czynu, jeśli następstwem wypadku jest w szczególności śmierć innej osoby. Zdaniem Sądu oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał wszystkie znamiona przedmiotowe, jak i podmiotowe zarzuconego mu występku.

W przekonaniu Sądu bezpośrednią przyczyną wypadku było nieprawidłowe zachowanie się oskarżonego P. K. (1), który jadąc ul. (...) w T. w kierunku ulicy (...) nie zachował należytej ostrożności, nie dostosował techniki i taktyki jazdy oraz prędkości do panujących warunków drogowych, w wyniku czego uderzył samochodem w wyjeżdzającego z ul. (...) rowerzystę S. K..

W tej konkretnej sytuacji drogowej odnosząc się do wzorca dobrego i rozważnego kierowcy przestrzegającego zasad bezpieczeństwa w ruchu od oskarżonego należało wymagać, aby dostosował prędkość z jaką się porusza przede wszystkim do terenu w jakim się znajdował. Wtedy też bez przeszkód, nie wykonując żadnego manewru minął by bezkolizyjnie skręcającego w lewo rowerzystę i nie doszłoby do zderzenia pojazdów.

W okolicznościach niniejszej sprawy stwierdzić należy, że P. K. (1), jadąc z nadmierną prędkością, umyślnie naruszył zasady ruchu drogowego wskazane w art. 3 ust. 1, art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym. Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. W realiach niniejszej sprawy zgodnie z treścią art. 19 ust. 1 prawa o ruchu drogowym oskarżony był obowiązany jechać z prędkością zapewniającą panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch się odbywa, a w szczególności: rzeźby terenu, stanu i widoczności drogi, stanu i ładunku pojazdu, warunków atmosferycznych i natężenia ruchu, a także nie przekraczać predkości dopusczalnej. Uczynienie zadość jazdy z prędkością zapewniającą panowanie nad pojazdem przejawiało się w konieczności poruszania się z prędkością do 50 km/h.

W ocenie Sądu P. K. (1) umyślnie naruszył wskazane wyżej zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, miał bowiem wybór i samodzielnie dokonał decyzji, z jaką będzie jechał na danym terenie.

Jest również oczywistym dla Sądu, iż opisane zachowanie oskarżonego było główną przyczyną zaistnienia wypadku drogowego. W tej sytuacji stan nietrzeźwości rowerzysty nie miał znaczenia w przedmiotowej sprawie. Taki stan rzeczy musiał znaleźć stosowne odzwierciedlenie w wymiarze kary dla oskarżonego.

Mając na względzie, że wina P. K. (1), jak i okoliczności czynu którego się dopuścił nie budzą wątpliwości Sąd wymierzył oskarżonemu karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności jako najbardziej adekwatną zarówno do stopnia winy, jak i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu. Należy zwrócić uwagę, że czyn o znamionach opisanych w art. 177 § 2 k.k., który ostatecznie stanowił podstawę wymiaru kary, przewiduje zagrożenie sankcją od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności. Trudno zatem nie zauważyć, że orzeczona kara znajduje się w dolnej granicy zagrożenia ustawowego i ma spełniać przede wszystkim cele o charakterze prewencji indywidualnej wobec oskarżonego. Kara ta ma uświadomić oskarżonemu naganność podejmowania na drodze zachowań ryzykownych oraz konsekwencje naruszania reguł ostrożności i łamania kardynalnych zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym. Pozwoli ona również zrozumieć oskarżonemu istotę czynu, którego się dopuścił i zapobiegnie w przyszłości powieleniu przez niego podobnych zachowań.

Jako okoliczność obciążającą Sąd wziął pod uwagę tragiczne i nieodwracalne w skutkach następstwa naruszenia przez oskarżonego zasad bezpieczeństwa ruchu w postaci śmierci S. K..

Jako okoliczność łagodzącą Sąd uwzględnił, że oskarżony poruszał się po drodze z pierwszeństwem przejazdu oraz fakt, że oskarżony tuż po zdarzeniu, mimo iż pozostawał w szoku prosił świadków aby natychmiast wezwać karetkę pogotowia, z czego wynika, że los pokrzywdzonego S. K. nie pozostawał mu obojętny. Uwadze Sądu nie uszło także, iż P. K. (1) nie był dotychczas karany (k. 139), prowadzi ustabilizowane życie zawodowe.

Mając na względzie powyższe okoliczności oraz właściwości i warunki osobiste oskarżonego Sąd uznał, iż w stosunku do P. K. (1) istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna. Zawieszając wobec oskarżonego wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności Sąd doszedł do przekonania, że groźba zarządzenia jej wykonania spowoduje, iż będzie on respektować porządek prawny, a co za tym idzie cele kary zostaną osiągnięte. Wymierzona oskarżonemu kara roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności pozwala na skorzystanie wobec niego z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia jej wykonania w świetle dyspozycji art. 69 § 1 k.k. (zgodnie z poprzednio obwiązującymi przepisami) Za zawieszeniem wykonania orzeczonej kary przemawiała nadto okoliczność, że popełnienie przez P. K. (1) przypisanego mu czynu miało charakter incydentalny, o czym świadczy fakt, że nie był on dotychczas karany, zaś popełnione przez niego przestępstwo było czynem nieumyślnym. Reasumując powyższe, uwzględniając postawę oskarżonego, w tym sposób jego dotychczasowego życia oraz zachowanie po popełnieniu przestępstwa, Sąd doszedł do przekonania, że wspomniane wyżej cele orzeczonej kary pozbawienia wolności zostaną osiągnięte bez konieczności faktycznej izolacji oskarżonego w warunkach zakładu karnego. Gwarancją właściwego zachowania oskarżonego będzie maksymalny, bo pięcioletni okres próby, który umożliwi oskarżonemu poprawę, zrozumienie oraz przemyślenie swego postępowania, w szczególności w zakresie obowiązków przestrzegania zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym oraz skutków zbyt szybkiej jazdy samochodem. Sądowi pozwoli zaś na kontrolowanie jego zachowania w okresie próby w zakresie przestrzegania porządku prawnego. Zawieszając wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności Sąd wymierzył oskarżonemu, przyjmując za podstawę art. 71 § 1 k.k., karę 100 stawek dziennych grzywny. Uwzględniając sytuację rodzinną i materialną oskarżonego, w tym jego stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe Sąd określił wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 15 zł. W tym miejscu wskazać należy, że wobec zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, orzeczona względem P. K. (1) kara grzywny stanowić będzie dla niego realną i bezpośrednio odczuwalną dolegliwość.

Ponadto na podstawie art. 42 § 1 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów samochodowych w rozumieniu ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym na okres 1 roku od uprawomocnienia się wyroku, zobowiązując jednocześnie oskarżonego, na podstawie art. 43 § 3 k.k., do zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdów właściwemu staroście. Wyznaczając czas stosowania powyższego środka wobec oskarżonego przez rok, Sąd miał na względzie dość wysoki stopień dolegliwości, jaki stanowi ów zakaz dla oskarżonego. Niewątpliwie wymierzenie go obok kary wydatnie podnosi represyjność całego orzeczenia. Jednakże zdaniem Sądu, orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów samochodowych wobec oskarżonego, zważywszy na znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, jest niezbędne, aby spełnić cele wychowawcze i prewencyjne wobec oskarżonego jak również cele z zakresu prewencji generalnej. Zdaniem Sądu zważywszy na okoliczności popełnienia czynu i stopień naruszenia reguł ostrożności brak jest podstaw do wymierzenia ww. zakazu na dłuższy okres tym bardziej iż wcześniej był tylko raz ukarany za naruszenia przepisów ruchu drogowego i to niezbyt istotnego (k. 190)

Sąd w wyroku orzekł również o dowodach rzeczowych, nakazując zwrot J. K. dowodu rzeczowego w postaci roweru wymienionego pod poz. 1 wykazu dowodów rzeczowych z k. 77 akt sprawy, albowiem dowód ten stał się zbędny na obecnym etapie postępowania, a niewątpliwie ww. osobę można uznać za osobę uprawnioną do jego odbioru.

Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej J. K. kwotę 504 zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych przez nią w związku z ustanowieniem jednego pełnomocnika z wyboru stosownie do rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu albowiem nie przedłożony został rachunku w tym zakresie wskazujący na poniesienie innych kosztów.

Sąd obciążył oskarżonego kosztami postępowania nie znajdując podstaw do zwolnienia go od ich ponoszenia. P. K. (1) pracuje zawodowo i uzyskuje miesięczny dochód w wysokości 1.600 zł, zatem uiszczenie przez niego należnych Skarbowi Państwa opłaty i kosztów nie będzie dla niego zbyt uciążliwe. Na koszty postępowania składały się w niniejszej sprawie opłaty w kwocie 450 złotych oraz wydatki w łącznej kwocie 3652,03 zł.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

WYROK

UZASADNIENIE