Sygnatura akt III K 868/15
Dnia 15 września 2016 r.
Sąd Rejonowy Wydział III Karny w Wałbrzychu w składzie:
Przewodniczący S.S.R. Sebastian Kowalski
Protokolant Joanna Czwojdzińska
przy udziale prokuratora Małgorzaty Czajkowskiej,
po rozpoznaniu w dniach: 14 kwietnia, 12 lipca i 8 września 2016 r.
spraw:
1. D. G.,
ur. (...) we W.,
syna G. i D. z d. G.,
oskarżonego o to, że:
I.
w dniu 21 czerwca 2015 r. w D., woj. (...), po uprzednim zabraniu w celu przywłaszczenia małoletniemu K. O. telefonu komórkowego marki S. (...) o wartości 350 zł, działając w celu utrzymania się w posiadaniu zabranego telefonu użył przemocy wobec pokrzywdzonego odpychając go, czym działał na szkodę K. O. i R. O., przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio karanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 18.11.2011 r., w sprawie II K 1062/2011, za czyn z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 283 k.k. na karę jednego roku pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 31.08.2011 r. do 1.09.2011 r. oraz od 9.08.2014 r. do 13.05.2015 r. oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 22.03.2012 r., w sprawie II K 122/12, za czyn z art. 280 § 1 k.k.
i in. na karę dwóch lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 10.01.2012 r. do 22.03.2012 r. oraz od 9.02.2012 r. do 9.08.2014 r., tj. o czyn z art. 281 k.k. w zw. art. 64 § 1 k.k.,
II. w dniu 21 czerwca 2015 r. w D., woj. (...), w zamian za zabrany w celu przywłaszczenia małoletniemu K. O. telefon komórkowy marki S. (...) o wartości 350 zł, zażądał pieniędzy w kwocie 50 zł, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanego w punkcie I, tj. o czyn z art. 286 § 2 k.k. w zw. art. 64 § 1 k.k.,
2. oraz sprawy tegoż D. G.
i B. F., ur. (...) w W.,
syna D. i K. z d. K.,
oskarżonych o to, że:
III. w dniu 21 czerwca 2015 r. w D., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu, grożąc użyciem przemocy małoletniemu K. O., dokonali zaboru w celu przywłaszczenia bluzy z kapturem koloru czarnego o wartości 140 zł, czym działali na szkodę K. O. i R. O., przy czym D. G. czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanego w punkcie I, tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k. w stosunku do B. F. i o czyn z art. 280 § 1 k.k. w zw. art. 64 § 1 k.k. w stosunku do D. G.,
I D. G. uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku, przy czym przyjmuje, że użył przemocy względem małoletniego pokrzywdzonego bezpośrednio po zabraniu telefonu komórkowego oraz, że był skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 18 listopada 2011 r. (sygn. akt II K 1062/2011), za przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 283 k.k. na karę jednego roku pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 9 sierpnia 2014 r. do 13 maja 2015 r., to jest za winnego popełnienia występku z art. 281 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 281 k.k., wymierza mu karę 1 (jednego) i 8 (ośmiu) miesięcy roku pozbawienia wolności;
II D. G. uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku, przy czym przyjmuje, że był skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 18 listopada 2011 r. (sygn. akt II K 1062/2011), za przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 283 k.k. na karę jednego roku pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 9 sierpnia 2014 r. do 13 maja 2015 r., to jest za winnego popełnienia występku z art. 286 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 286 § 2 k.k., wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;
III D. G. i B. F. uznaje za winnych popełnienia czynu opisanego w punkcie III części wstępnej wyroku, przy czym przyjmuje, obaj oskarżeni grozili natychmiastowym użyciem przemocy, zaś D. G. był skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 18 listopada 2011 r. (sygn. akt II K 1062/2011), za przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 283 k.k. na karę jednego roku pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 9 sierpnia 2014 r. do 13 maja 2015 r., to jest: D. G. za winnego popełnienia występku z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., zaś B. F. za winnego popełnienia występku z art. 280 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 280 § 1 k.k., wymierza im kary po 2 (dwa) lata pozbawienia wolności;
IV na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. – w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku – łączy kary pozbawienia wolności wymierzone D. G. i wymierza mu karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;
V na podstawie art. 69 § 1 k.k. w zw. z art. 70 § 2 k.k. – w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku – wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej względem B. F. warunkowo zawiesza na okres próby 4 (czterech) lat;
VI na podstawie art. 73 § 2 k.k. – w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku – oddaje B. F. w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;
VII na podstawie art. 63 § 1 k.k. – w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku – na poczet kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec D. G. zalicza dni jego zatrzymania: 21 i 22 czerwca 2015 r.;
VIII na podstawie art. 63 § 1 k.k. – w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku – na poczet kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec B. F., ewentualnie zarządzonej do wykonania, zalicza dni jego zatrzymania: 21 i 22 czerwca 2015 r.;
IX zasądza od każdego z oskarżonych obowiązek zwrotu wydatków wyłożonych przez Skarb Państwa w jego sprawie, zaś zwalnia z obowiązku uiszczenia opłaty.
Sygnatura akt III K 868/15
Wymierzając oskarżonemu D. G. kary jednostkowe i karę łączną, Sąd miał na względzie, co następuje.
Przestępstwo wskazane w punkcie I części dyspozytywnej wyroku cechował wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu – D. G. działał w miejscu publicznym względem bardzo młodego, słabszego fizycznie pokrzywdzonego zabierając mu wartościowy telefon, a następnie odpychając w celu utrzymania się w posiadaniu zabranej rzeczy, którą pokrzywdzony chciał odzyskać. Wysoki był stopień winy oskarżonego, który miał pełną świadomość naganności swego postępowania; w sprawie nie ujawniono jakiejkolwiek okoliczności uzasadniającej twierdzenie, że zachodzi okoliczność zmniejszająca stopień winy.
Oprócz wysokich stopni: społecznej szkodliwości i winy, dwie jeszcze okoliczności usprawiedliwiają wymierzenie oskarżonemu kary w wymiarze przekraczającym dolną granicę ustawowego zagrożenia karą. Po pierwsze, pomimo bardzo młodego wieku sprawcy, było to kolejne popełnione przez niego przestępstwo (zob. k. 55); co więcej, popełnione w warunkach recydywy. Po drugie, atakowany w niczym nie przyczynił się do popełnienia przestępstwa na jego szkodę, był całkowicie sparaliżowany strachem przed silniejszym, pewnym siebie oskarżonym.
Sąd uwzględnił przyznanie się D. G. do popełnienia zarzucanego czynu, złożenie szczerych wyjaśnień, które pozwoliły na ustalenie przebiegu zdarzeń feralnego dnia oraz to, że swoim zachowaniem oskarżony nie wyrządził pokrzywdzonemu szkody na zdrowiu stosując wprawdzie przemoc, ale w minimalnym rozmiarze. To wszystko, a także jak młody wiek sprawcy, uzasadnia wymierzenie kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia – kary 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności.
Przestępstwo opisane w punkcie II części dyspozytywnej wyroku również cechował wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu – D. G. i w tym przypadku działał w miejscu publicznym względem bardzo młodego, słabszego fizycznie i wystraszonego już pokrzywdzonego żądając od niego pieniędzy za dopiero co zabrany, wartościowy telefon. Wysoki był stopień winy oskarżonego, który z jednej strony znów miał pełną świadomość naganności swego postępowania, z drugiej zaś – korzystał z tego, że pokrzywdzony był względem niego praktycznie bezbronny.
Podobnie, jak w odniesieniu do okoliczności uwzględnianych przy wymiarze kary za przestępstwo wskazane w punkcie II części dyspozytywnej wyroku Sąd i w tym przypadku uwzględnił popełnienie przestępstwa w warunkach recydywy oraz nieprzyczynienie się pokrzywdzonego do popełnienia przestępstwa na jego szkodę. Znów jednak wymierzając karę w dolnych granicach ustawowego zagrożenia karą, Sąd uwzględnił przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu, jego młody wiek, złożenie szczerych wyjaśnień, które pozwoliły na ustalenie przebiegu zdarzeń feralnego dnia oraz to, że telefon komórkowy zatrzymany przez policjantów ostatecznie wrócił do pokrzywdzonego (k. 98).
Wszystko to spowodowało, że Sąd wymierzył oskarżonemu za przestępstwo z art. 286 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. karę 1 roku pozbawienia wolności.
Przestępstwo opisane w punkcie III części dyspozytywnej wyroku też cechował wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu – D. G. i w tym przypadku działał w miejscu publicznym względem bardzo młodego, słabszego fizycznie i wystraszonego już pokrzywdzonego z udziałem drugiego już mężczyzny – tym razem grożąc natychmiastowym użyciem przemocy mężczyźni zabrali pokrzywdzonemu (proszącemu o zwrot telefonu) bluzę z kapturem. Stopień winy był w tym przypadku wysoki, gdyż było to kolejne zachowanie, podjęte w krótkim czasie od dwóch poprzednich, kiedy oskarżony – tym razem wespół z drugą osobą – popełnił kolejne przestępstwo.
Podobnie, jak w odniesieniu do okoliczności uwzględnianych przy wymiarze kary za przestępstwa wskazane w punktach I i II części dyspozytywnej wyroku, Sąd i tym razem uwzględnił popełnienie przestępstwa w warunkach recydywy oraz nieprzyczynienie się atakowanego do popełnienia przestępstwa na jego szkodę. Znów wymierzając karę w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, Sąd uwzględnił przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanego czynu, jego młody wiek, złożenie szczerych wyjaśnień, które pozwoliły na ustalenie przebiegu zdarzeń feralnego dnia oraz to, że zabrana bluza zatrzymana przez policjantów wróciła do pokrzywdzonego (k. 98).
Wszystko to spowodowało, że Sąd wymierzył oskarżonemu za przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. karę 2 lat pozbawienia wolności.
Wymierzając karę łączną Sąd zastosował przepisy obowiązujące tempore criminis, gdyż było to korzystne dla D. G. z uwagi na brak w tamtym czasie przepisu art. 85a k.k., który – biorąc pod uwagę dotychczasową karalność oskarżonego i nieskuteczność stosowanych względem niego środków penalnych – zobowiązywałby Sąd do stosowania raczej zasady kumulacji kar jednostkowych niż ich absorpcji. Uwzględniając stan prawny z daty czynu Sąd miał na względzie zbieżność czasową i miejscową czynów oraz ich zbliżony charakter – atak przede wszystkim skierowany na mienie w każdym z popełnianych przestępstw. To spowodowało, że Sąd zastosował zasadę absorpcji i ostatecznie wymierzył D. G. karę łączną 2 lat pozbawienia wolności.
Nie ma podstaw do warunkowego zawieszania wykonania kary łącznej orzeczonej D. G. – ani orzeczenie niegdyś kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, ani pobyt w zakładzie karnym nie wpłynęły istotnie na postępowanie oskarżonego. W tej sprawie przypisano mu popełnienie trzech wysoce karygodnych występków, które zostały wszak popeł-nione po niespełna dwóch miesiącach od opuszczenia przez D. G. zakładu karnego.
Zaliczenie na poczet kary łącznej orzeczonej wobec D. G. dni jego zatrzymania było obowiązkiem Sądu wynikającym z art. 63 § 1 k.k.
Oskarżony jest młodym, silnym, zdrowym mężczyzną – nie ma zatem powodów dla których Sąd miałby odstępować od zasady, że to skazany ponosi wydatki (art. 627 k.p.k.), natomiast z uwagi na to, że najbliższy czas D. G. spędzi w zakładzie karnym, Sąd – na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. – zwolnił oskarżonego z obowiązku uiszczenia opłaty.