UZASADNIENIE

Ł. J. (1) został oskarżony o to, że w dniu 10 maja 2014r., w S., na stadionie przy ul. (...), używając karty na nazwisko M. J. podstępem wdarł się na teren imprezy masowej, na której rozgrywane były zawody sportowe, mecz piłkarski pomiędzy drużynami (...) i (...), to jest o czyn z art. 60 ust. 1 ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych.

Sąd Rejonowy (...) wyrokiem z dnia 28 stycznia 2016r., sygn. akt IV K 119 / 15, uniewinnił oskarżonego Ł. J. (1) od popełnienia zarzuconego mu czynu.

Na podstawie art. 632 pkt 2 kpk orzekł, że koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.

Zasądził od Skarbu Państwa – Kasy Sądu Rejonowego(...) na rzecz adwokata J. G. z Kancelarii Adwokackiej w S. kwotę 929,88 zł tytułem kosztów nieopłaconej obrony udzielonej z urzędu, na które to koszty złożyła się opłata za czynności adwokata z tytułu zastępstwa prawnego podwyższona o stawkę podatku od towarów i usług.

Apelację od powyższego wyroku wniósł prokurator. Zaskarżonemu w całości wyrokowi zarzucił obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na jego treść, w postaci art. 7 kpk i art. 5 § 2 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, dokonanie tej oceny z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, co wyrażało się w bezkrytycznym przyjęciu wersji oskarżonego wskazującego, że nieświadomie posłużył się dokumentem w postaci karty kibica należącej do jego ojca M. J., mimo iż zachodziła możliwość obiektywnej weryfikacji wyjaśnień oskarżonego poprzez uzyskanie stosownych informacji od organizatora imprezy masowej pozwalających na ustalenie postaci zamiaru, co doprowadziło do przedwczesnego przyjęcia, że oskarżony nie działał umyślnie i wydania wyroku uniewinniającego.

Podnosząc powyższe zarzutu oskarżyciel publiczny wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na apelację obrońca oskarżonego wniósł o utrzymanie w mocy wyroku Sądu Rejonowego(...) z dnia 28 stycznia 2016r., sygn. akt IV K 119 / 15.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora okazała się zasadna o tyle, że w wyniku jej rozpoznania koniecznym było uchylenie zaskrzonego wyroku i umorzenie, na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 kpk, postępowania karnego prowadzonego wobec Ł. J. (1).

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że Sąd wydaje wyrok w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy, który gromadzony jest przez powołane do tego organy w trakcie postępowania przygotowawczego, jak i przez Sąd w toku postępowania sądowego. Zgodnie zaś z art. 5 § 2 kpk niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. Powołany przepis nie upoważnia jednak Sądu do odstąpienia od wyjaśniania wątpliwości zaistniałych w sprawie, gdy wyjaśnienie ich jest możliwe. Tymczasem lektura pisemnego uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego dowodzi, że Sąd ten wyprowadził wnioski o braku winy oskarżonego Ł. J. (1) w sposób dalece dowolny, nie wyjaśniając wszelkich okoliczności faktycznych, które w toku przewodu sądowego mogły być wyjaśnione.

Sąd meriti uznając, że przyznanie się przez Ł. J. (1) do popełnienia zarzucanego mu czynu jest jedynie formalne, bowiem treść wyjaśnień tego oskarżonego – zdaniem tego Sądu - dowodzi, że w istocie nie przyznaje się on do popełnienia zarzucanego mu czynu, uznał jego wyjaśnienia - w zakresie w jakim oskarżony twierdził, że nieświadomie posłużył się kartą kibica wystawioną na jego ojca - za wiarygodne i uniewinnił go od popełnienia czynu z art. 60 ust. 1 ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych. Wskazać jednak należy, że dokonana w toku kontroli odwoławczej analiza dowodów zgromadzonych w przedmiotowej sprawie w zestawieniu z lekturą pisemnego jego uzasadnienia, prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji nie rozważył skrupulatnie wszystkich ujawnionych przed tym Sądem okoliczności faktycznych, które w toku przewodu sądowego mogły zostać wyjaśnione. I tak wskazać należy, że analiza wersji zdarzeń zaprezentowana przez Ł. J. (1) w zestawieniu z czynnościami, które oskarżony podjął, a także zeznaniami pracowników ochrony stadionu, winna doprowadzić Sąd merytoryczny do odmiennej oceny jego wyjaśnień. Jak wynika bowiem z zeznań przesłuchanych w charakterze świadków pracowników ochrony stadionu, to jest W. S. i K. K., po przejściu przez oskarżonego, przy użyciu karty kibica, przez bramkę na teren stadionu i po zweryfikowaniu w tym momencie jego wizerunku ze zdjęciem na karcie, Ł. J. (1) został poproszony przez W. S. – wobec podejrzenia posłużenia się cudzą kartą kibica - o okazanie drugiego dokumentu, którego jednak oskarżony nie znalazł oświadczając pracownikom ochrony, że karta, której użył jest jego ojca ( zeznania W. S., k. 9; zeznania K. K., k. 13 ). Nadto przed przekroczeniem bramki oskarżony nabył - przy użyciu tej samej karty kibica – bilet wstępu na mecz, a zatem już wówczas wiedział, że nie jest to jego karta. Co istotne także z wyjaśnień Ł. J. (1) wynika, że prosił on ochroniarza o „ przymknięcie oka ” z uwagi na to, że karta, którą się posłużył, choć nie była jego, to była wystawiona na to samo nazwisko co jego ( k. 118 – 119 ). Wskazać zatem należy, że czynności podjęte przez Ł. J. (1), to jest najpierw nabycie na kartę swojego ojca biletu wstępu na mecz, a następnie przejście przy jej użyciu przez bramkę, w zestawieniu z jego postawą wobec pracownika ochrony, świadczą, że wiedział on o tym, że posługuje się nie swoją kartą; przy czym bez znaczenia dla oceny prawnej zachowania oskarżonego pozostaje, czy miał w ogóle na swoje imię i nazwisko wyrobioną kartę kibica - jak podnosi oskarżyciel publiczny, albowiem w chwili czynu Ł. J. (1) posłużył się cudzą kartą kibica, o czym wiedział. Powyższe świadczy o tym, że Ł. J. (1) działał z zamiarem bezpośrednim, dwukrotnie bowiem użył karty kibica wystawionej indywidualnie na jego ojca M. J..

Wskazać także należy, że zachowanie Ł. J. (1) miało charakter „ wdarcia się ” na stadion w rozumieniu art. 60 ust. 1 ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych. W tym zakresie wskazać można na podobne znamię czasownikowe strony przedmiotowej przestępstwa z art. 193 kk. Zarówno w orzecznictwie jak i w doktrynie, przez „ wdarcie się ”, należy rozumieć nie tylko wejście przy użyciu siły, przemocy, czy innego połączonego z agresją zachowania. Jest nim także każde przedostanie się do miejsca, czy obiektu prawnie chronionego, w tym wypadku stadionu, także podstępem. Tym samym - wejście wbrew woli dysponenta tego obiektu przy użyciu podstępu, jak też przy użyciu wszelkich innych sposobów bezprawnego dostania się, jest „ wdarciem się ” do miejsca prawnie chronionego. W tym znaczeniu posłużenie się przez oskarżonego dokumentem wystawionym na imię i nazwisko jego ojca, ma taki właśnie podstępny i bezprawny charakter. Tym samym stwierdzić należy, że zachowanie oskarżonego Ł. J. (1) w2yczerpało znamiona występku z art. 60 ust. 1 ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych.

Oceniając jednak stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu Sąd odwoławczy doszedł do przekonania, że stopień ten jest znikomy. Ł. J. (1) co prawda podstępem wdarł się na teren stadionu, na którym rozgrywany był mecz piłki nożnej, jednakże jego zachowaniu nie towarzyszyło użycie siły, nie był agresywny wobec pracowników ochrony czy innych uczestników meczu, a po poproszeniu go o opuszczenie terenu stadionu, uczynił to niezwłocznie i w sposób spokojny. Wskazać zatem należy, że celem Ł. J. (1) było wyłącznie kulturalne korzystanie z imprezy sportowej. Norma prawna określona przepisem art. 60 ust. 1 i następne owej ustawy, zostały zaś wprowadzone - jak wynika z rządowego projektu ustawy złożonego do Sejmu w dniu 2 października 2008r. ( druk nr (...) ) - w następstwie burd i zajść na stadionach wywoływanych przez agresywnych pseudokibiców. R. legis tych przepisów jest więc takie, by sankcjonować i eliminować takie właśnie zachowania. Czyn przypisany oskarżonemu, formalnie wyczerpujący znamiona występku z art. 60 ust. 1 ww. ustawy, w takie rozumienie ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych się nie wpisuje. Z tego względu Sąd Okręgowy stwierdził, że zarówno stronę podmiotową, jak i przedmiotową tego czynu, w korelacji z takim rozumieniem sensu ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych, cechuje znikoma społeczna szkodliwość.

W związku z tym, pomimo realizacji przez oskarżonego znamion typu czynu zabronionego, brak było podstawy do traktowania tego czynu jako przestępstwa, a zatem Sąd odwoławczy, na podstawie art. 437 § 2 kpk, uchylił zaskarżony wyrok i postępowanie prowadzone wobec Ł. J. (1) o zarzucony mu czyn kwalifikowany z art. 60 ust. 1 ustawy z dnia 20 marca 2009r. o bezpieczeństwie imprez masowych, na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 kpk w zw. z art. 1 § 2 kk, umorzył.

O zasądzeniu od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. G. kosztów nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym Sąd Okręgowy orzekł na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 i § 4 ust. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu ( Dz. U. z 2015r., poz. 1801 ).

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 632 pkt 2 kpk w zw. z art. 634 kpk.

SSO Jacek Szreder SSO Ryszard Małachowski SSO Andrzej Trzeciak

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE