po rozpoznaniu w dniach 19.12.2014 r., 20.03.2015 r., 24.06.2015 r., 27.07.2015 r., 7.10.2015 r., 2.12.2015 r., 13.01.2016 r., 8.02.2016 r., 13.04.2016 r. sprawy:

w okresie od nieustalonego dnia listopada 2011 r. do 7 grudnia 2011 r. w P. woj. (...) pomagał nieustalonym osobom do zbycia 608 sztuk opon marki T. (...) P. P. w rozmiarach: 195/55/15 – 80 sztuk, 205/50/15 – 84 sztuki, 225/45/16 – 92 sztuki, 225/45/17 - 92 sztuki, 235/40/17 – 60 sztuk, 245/35/17 – 70 sztuk, 245/45/17 – 70 sztuk, 255/40/17 – 60 sztuk, o łącznej wartości 47.327,1 Euro, tj. 187.415,31 zł, uzyskanych za pomocą czynu zabronionego popełnionego na szkodę (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł., w ten sposób, że przekazał ustalonej osobie wykaz w/w opon i poprosił go o pomoc w znalezieniu nabywców, a także realizował składane przez nabywców zamówienia na zakup opon

w dniu 7 grudnia 2011 r. w P. woj. (...) pomagał nieustalonym osobom do zbycia 72 sztuk opon marki T. (...) P. P. w rozmiarach: (...) - 32 sztuki, (...) – 38 sztuk, (...) – 2 sztuki, o łącznej wartości 6.787,9 Euro, tj. 26.880,08 zł, uzyskanych za pomocą czynu zabronionego popełnionego na szkodę (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł., w ten sposób, że przewoził w/w opony z nieustalonego miejsca ich przechowywania do miejsca ich zbycia w P. przy ul. (...)

w okresie od 8 do 12 lipca 2011 r. w S. i K. woj. (...) pomagał nieustalonym osobom do zbycia 780 sztuk opon marki T. (...) P. P. w rozmiarach: 195/55/15 – 100 sztuk, 205/50/15 – 120 sztuk, 225/45/16 – 100 sztuk, 225/45/17 - 180 sztuk, 245/45/17 – 80 sztuk, 235/40/17 – 60 sztuk, 255/40/17 – 70 sztuk, 245/35/17 – 70 sztuk, stanowiących mienie znacznej wartości w kwocie 59.739,1 Euro, tj. 236.566,83 zł, uzyskanych za pomocą czynu zabronionego popełnionego na szkodę (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł., w ten sposób, że oferował w/w opony do sprzedaży wystawiając je na stoisku podczas G. Samochodowych Mistrzostw Polski w S. oraz realizując telefoniczne zamówienia różnych osób

w nieustalonym bliżej okresie, nie wcześniej niż 21 czerwca 2011 r. i nie później niż 8 lipca 2011 r. oraz nie wcześniej niż od 7 stycznia 2012 r. i nie później niż do 27 marca 2012 r. w P., R., S. oraz w nieustalonym bliżej miejscu w woj. (...) pomagał nieustalonym osobom do ukrycia oraz zbycia 780 sztuk opon marki T. (...) P. P. w rozmiarach: 195/55/15 – 100 sztuk, 205/50/15 – 120 sztuk, 225/45/16 – 100 sztuk, 225/45/17 - 180 sztuk, 245/45/17 – 80 sztuk, 235/40/17 – 60 sztuk, 255/40/17 – 70 sztuk, 245/35/17 – 70 sztuk, stanowiących mienie znacznej wartości w kwocie 59.739,1 Euro, tj. 236.566,83 zł, uzyskanych za pomocą czynu zabronionego popełnionego na szkodę (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł., w ten sposób, że oferował w/w opony do sprzedaży na giełdzie samochodowej w P., podczas G. Samochodowych Mistrzostw Polski w S. oraz realizując telefoniczne zamówienia różnych osób, a także ukrywał je m.in. na terenie warsztatu samochodowego w R. przy ul. (...)

stosując w niniejszej sprawie przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed 01.07.2015 r. w zw. z art. 4 § 1 kk

I. oskarżonego M. M. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu, który kwalifikuje z art. 291 § 1 kk i za to na mocy art. 291 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1, 2 i 3 kk skazuje go i wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

II. oskarżonego A. Ł. uznaje za winnego popełnienia zarzuconego mu i kwalifikowanego aktem oskarżenia czynu i za to na mocy art. 291 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1, 2 i 3 kk skazuje go i wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

III. oskarżonego K. J. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzuconego mu i kwalifikowanego aktem oskarżenia czynu i za to na mocy art. 291 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk skazuje go, a na mocy art. 294 § 1 kk w z art. 33 § 1, 2 i 3 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 300 (trzystu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

IV. oskarżonego W. L. (1) , w ramach zarzuconego mu czynu, uznaje za winnego tego, że w nieustalonym bliżej okresie, nie wcześniej niż 21 czerwca 2011 r. i nie później niż 8 lipca 2011 r. oraz nie wcześniej niż od 7 stycznia 2012 r. i nie później niż do 27 marca 2012 r. w R. oraz w innym nieustalonym bliżej miejscu pomagał nieustalonym osobom do ukrycia oraz zbycia 120 sztuk opon marki T. (...) P. P. w różnych rozmiarach o łącznej wartości szacunkowej ok. 36.000 zł, uzyskanych za pomocą czynu zabronionego popełnionego na szkodę (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł., w ten sposób, że oferował w/w opony do sprzedaży, a także ukrywał je m.in. na terenie warsztatu samochodowego w R. przy ul. (...), czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 291 § 1 kk i za to na mocy art. 291 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1, 2 i 3 kk skazuje go i wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

VI. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. M. (2) kwotę 1.343,16 zł (jeden tysiąc trzysta czterdzieści trzy złote 16/100) tytułem kosztów obrony świadczonej na rzecz oskarżonego W. L. (1) z urzędu, w tym 251,16 zł (dwieście pięćdziesiąt jeden złotych 16/100) tytułem podatku VAT;

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10.06.2011 r., za pośrednictwem wyspecjalizowanego portalu internetowego, A. H. – kierownik ds. transportu w (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł., zlecił (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. transport 780 sztuk opon marki T. (...) z terenu Grecji, do magazynów spółki w Ł.. Na wskazane opony składały się rozmiary: 195/55/15 - 100 sztuk, 205/50/15 - 120 sztuk, 225/45/16 - 100 sztuk, 225/45/17 - 180 sztuk, 245/45/17 - 80 sztuk, 235/40/17 - 60 sztuk, 255/40/17 - 70 sztuk, 245/35/17 - 70 sztuk. Ich łączna wartość wynosiła 59.739,1 EURO, tj. według ówczesnego kursu 236.566,83 zł. Zgodnie z dokonanymi ustaleniami towar miał być dostarczony w dniu 17.06.2011 r. lub 21.06.2011 r., lecz do tego nie doszło. Osoby podające się za przedstawicieli (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., po przyjęciu zlecenia transportu od (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł., zleciły jego wykonanie Firmie Usługowo Handlowej (...) z K.. W zleceniu zmieniono jednak docelowe miejsce rozładunku z magazynów (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł., na miejscowość K. w okolicach G.. Z kolei na zlecenie firmy (...), transport opon z Grecji do Polski wykonał prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą Handel i Usługi (...). Kierowca realizujący zlecenie – P. B., otrzymał telefoniczne polecenie rozładowania towaru pod wskazanym adresem w R.. Rozładunku dokonało w dniu 21.06.2011 r. na terenie ogrodzonego placu w R. przy ul. (...) pięciu nieustalonych mężczyzn. Podpis pod dokumentem przewozowym złożyła kolejna nieustalona osoba, posługująca się nazwiskiem G. J..

dowody: zeznania świadka A. H. k. 138-138v, k. 150v-151, k. 202v, k. 231v, k. 239v, k. 1065-1067, k. 1637v-1638; A. L. (1) k. 351 - 358, 466 - 468, zeznania świadka P. B. k. 312v-313, k. 1639; K. S. k. 235 - 236, 497 - 498, 1080 - 1082, T. B. k. 241 - 242, R. K. k. 256 - 257, 309 - 311, M. K. (1) k. 275, T. L. k. 328 - 329, A. L. (2) k. 330 - 331, T. M. (1) k. 332 - 334, J. K. (1) k. 335 - 336, analiza połączeń telekomunikacyjnych k. 26-62, k. 102-120; notatki urzędowe k. 66-67; list przewozowy k. 92-94; zlecenia spedycyjne k. 141, k. 213, k. 216, k. 262; kopia korespondencji internetowej k. 142-144; wydruki etykiet k. 469-482; dokumentacja fotograficzna na płycie CD k. 483; kopia dokumentu wysyłkowego k. 489; protokół oględzin opon wraz z dokumentacją fotograficzną k. 620-630; dokument wysyłkowy k. 1039; tłumaczenie k. 1069-1070; notatka urzędowa k. 1159

Przedmiotowe opony stanowią towar na polskim rynku dość rzadki, gdyż posiadają specjalistyczny charakter - służą głównie do jazdy sportowej, na torach wyścigowych. Podaż opon jest ograniczona – są produkowane w fabryce w Japonii, a ich producent w procesie sprzedaży współpracuje z jednym podmiotem w obrębie każdego z krajów, do których produkty są eksportowane. W Polsce podmiotem takim jest (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł.. W roku 2011 spółka nabywała przedmiotowe opony za kwotę ok. 80-90 Euro, zaś sprzedawała na rynku hurtowym za około 550-600 zł, a na detalicznym po około 600-700 zł. W związku z utratą opisanego transportu opon z Grecji, przedstawiciele (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. śledzili internetowe ogłoszenia o sprzedaży tego typu opon i zawiadamiali o znalezionych ofertach organy ścigania.

dowody: zeznania świadka A. H. k. 138-138v, k. 150v-151, k. 202v, k. 231v, k. 239v, k. 1065-1067, k. 1637v-1638; A. L. (1) k. 351 - 358, 466 - 468, M. M. (3) k. 367 - 369, wydruki ogłoszeń internetowych oraz korespondencji k. 350, k. 359-365, k. 430-431, k. 438-442

I. partia - R.

W okresie pomiędzy dniem 21 czerwca 2011 r. a 8 lipca 2011 r. W. L. (1) kupił od nieustalonej osoby po 50 zł za sztukę i dostarczył na teren posesji przy ul. (...) w R. partię 120 sztuk opon T. T. P. w różnych rozmiarach o wartości ok. 36.000 zł, pochodzących z powyższego transportu. Za zgodą najemcy tego terenu A. S., zostawił je tam na przechowanie. W tym samym czasie W. L. (1) oferował w/w opony do sprzedaży między innymi M. B.. Gdy właściciel terenu – M. A., sprzeciwił się przechowywaniu opon na działce stanowiącej jego własność, W. L. (1) przetransportował je w inne miejsce.

dowody: częściowo wyjaśnienia oskarżonego W. L. (1) k. 1102-1103, k. 1538; zeznania świadka S. K. k. 679v-680, k. 1612-1612v; zeznania świadka W. P. k. 681v-682, k. 1612-1613; zeznania świadka M. A. k. 1059v-1060, k.1613-1613v; zeznania świadka M. B. k. 676v-678v, k. 1638-1638v; zeznania świadka T. K. k. 1639v - 1640, zeznania świadka A. S. k. 1024 - 1026, analiza połączeń telekomunikacyjnych k. 26-62, k. 102-120; kartka ze specyfikacją i ceną opon k. 280, k. 455-457; informacja (...) Stowarzyszenia Sportowego wraz z korygującą notatką k. 321-322; notatka urzędowa k. 598; protokół przeszukania domu k. 656-659; protokoły oględzin telefonów zabezpieczonych od K. J. (1) k. 745-926, k. 950-989, kserokopia dowodu osobistego k. 279, protokół oględzin wniosku o wydanie dowodu osobistego k. 337 – 345, notatka urzędowa k. 1061

W okresie od 8 lipca 2011 r. do 7 stycznia 2012 r. W. L. (1) przebywał w izolacji penitencjarnej, odbywając karę pozbawienia wolności. W dniu 8 lipca 2011 r. został zatrzymany o godzinie 12.00 w G.. Po opuszczeniu zakładu karnego w okresie od 7 stycznia 2012 r. do 27 marca 2012 r. W. L. (1) ponownie oferował do sprzedaży wskazane wyżej opony różnym osobom. Między innymi, cztery sztuki opon sprzedał S. D., z którym skontaktował się za pośrednictwem M. B., kilka sztuk jego innym znajomym, a 13 zostawił w warsztacie M. B. - w marcu 2012 roku na terenie (...) Serwisu (...) w R. przy ul. (...), gdzie zabezpieczono je.

dowody: częściowo wyjaśnienia oskarżonego W. L. (1) k. 1102-1103, k. 1538; zeznania świadka S. K. k. 679v-680, k. 1612-1612v; zeznania świadka W. P. k. 681v-682, k. 1612-1613; zeznania świadka M. A. k. 1059v-1060, k.1613-1613v; zeznania świadka M. B. k. 676v-678v, k. 1638-1638v; analiza połączeń telekomunikacyjnych k. 26-62, k. 102-120; kartka ze specyfikacją i ceną opon k. 280, k. 455-457; informacja (...) Stowarzyszenia Sportowego wraz z korygującą notatką k. 321-322; notatka urzędowa k. 598; protokół przeszukania domu k. 656-659; protokoły oględzin telefonów zabezpieczonych od K. J. (1) k. 745-926, k. 950-989, protokół oględzin wniosku o wydanie dowodu osobistego k. 337 – 345, notatka urzędowa k. 1061, protokół przeszukania (...) k. 665-668; protokoły oględzin zabezpieczonych opon k. 669-673;

II. partia - wyścigi w S.

W dniach 8 do 10 lipca 2011 r. K. J. (1) (poprzednie nazwisko B.) wraz z inną nieustaloną osobą, posługując się specyfikacją oferowanych do sprzedaży opon T., stanowiącą przerobiony dokument wysyłkowy tego towaru i zawierającą wyszczególnienie 780 sztuk tychże opon, oferowali je do sprzedaży na stoisku podczas G. Samochodowych Mistrzostw Polski w S.. K. J. (1) do 12 lipca 2011 r. realizował także w tym zakresie telefoniczne zamówienia różnych osób. W tym celu cały czas pozostawał w posiadaniu kopii greckiego dowodu wysyłki ze specyfikacją opon.

Informację o możliwości okazyjnego zakupu opon T. od K. J. (1) otrzymał podczas wyżej wspomnianych wyścigów w S. między innymi W. M. (1). Przekazał ją swojemu koledze J. L., który był zainteresowany zakupem opon, powiadomił także o tej możliwości P. W.. Wraz z informacją mężczyźni przekazywali sobie także kartkę - kopię greckiego dowodu wysyłki z wypisanymi rodzajami opon (z odręcznie dopisanymi cenami w złotych), na której także zanotowane były odręcznie numery telefonów „G. T. (...), (...) i (...)”. Numer (...) jest zarejestrowany na K. J. (1). Po tym, jak oponami zainteresowali się funkcjonariusze Policji, K. J. (1) przywiózł W. M. (1) kserokopię dowodu osobistego na nazwisko G. J., która to osoba miała być rzekomo właścicielem opon. Nie była to kserokopia autentycznego dowodu osobistego – G. J. o wskazanym w dokumencie numerze PESEL wygląda inaczej niż na zdjęciu, ma inny wzrost i kolor oczu.

dowody: częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. J. (1) k. 687-690, k. 1008-1014, k. 1537-1538; zeznania świadka J. L. (ojca) k. 247v, zeznania świadka J. L. (syna) k. 251-252, k. 300-302, k. 1607-1608; zeznania świadka W. M. (1) k. 289-293, k. 324v-325, k. 1609; zeznania świadka P. W. k. 254-255, k. 307-308, k. 1609-1610v; zeznania świadka K. R. k. 323, analiza połączeń telekomunikacyjnych k. 26-62, k. 102-120; kartka ze specyfikacją i ceną opon k. 280, k. 455-457; informacja (...) Stowarzyszenia Sportowego wraz z korygującą notatką k. 321-322; notatka urzędowa k. 598; protokół przeszukania domu k. 656-659; protokoły oględzin telefonów zabezpieczonych od K. J. (1) k. 745-926, k. 950-989, kserokopia dowodu osobistego k. 279, 286 protokół oględzin wniosku o wydanie dowodu osobistego k. 337 – 345, notatka urzędowa k. 1061

P. W. zatrzymano, gdy oferował do sprzedaży 4 sztuki opon T. T. R. w rozmiarze 225/45/R17. Opony te odebrał on od J. L., który z kolei nabył je od W. M. (1).

dowody: zeznania świadka J. L. (ojca) k. 247v, zeznania świadka J. L. (syna) k. 251-252, k. 300-302, k. 1607-1608; zeznania świadka W. M. (1) k. 289-293, k. 324v-325, k. 1609; zeznania świadka P. W. k. 254-255, k. 307-308, k. 1609-1610v; zeznania świadka A. H. k. 138-138v, k. 150v-151, k. 202v, k. 231v, k. 239v, k. 1065-1067, k. 1637v-1638; analiza połączeń telekomunikacyjnych k. 26-62, k. 102-120; kartka ze specyfikacją i ceną opon k. 280, k. 455-457; wydruki ogłoszeń internetowych oraz korespondencji k. 350, k. 359-365, k. 430-431, k. 438-442, kserokopia dowodu osobistego k. 249

III. partia - M. M. (1)

W listopadzie 2011 roku M. M. (1) poprosił swojego kolegę G. W. (1) o pomoc w znalezieniu nabywców na zakup opon marki T.. Opony te były wyprodukowane w 2009 roku. W tym celu okazał mu kartkę zawierającą informację dotyczące ilości i rozmiarów 608 sztuk tego typu opon, którą G. W. (1) sfotografował przy pomocy aparatu użytkowanego przez niego telefonu komórkowego o nr (...). G. W. (1) oferował przedmiotowe opony do sprzedaży za pośrednictwem ogłoszeń internetowych, w tym na stronie o adresie: forum.streetriders.pl, jako użytkownik o nicku „grzegorzlegi54”. Na prośbę G. W. (1) rozmowy z potencjalnymi klientami prowadził także T. Ż., posługujący się nickiem „_Ż._” i numerem (...). W ten sposób sprzedał między innymi w dniu 6 grudnia 2011 r. dwie sztuki opon w rozmiarze 225/45/17. Tego samego dnia, na użytkowany przez G. W. (1) numer telefonu komórkowego zadzwonił w związku z wystawionym ogłoszeniem pracownik (...) Sp. z o.o. A. L. (1), który umówił się z nim na transakcję zakupu 110 sztuk opon T.. G. W. (1) skontaktował się w związku z powyższym telefonicznie z M. M. (1), informując go o tym. Następnie M. M. (1) jeszcze tego samego dnia skontaktował się telefonicznie na nr (...) z A. Ł., którego wpisał w swoim telefonie jako (...).

dowody: częściowo wyjaśnienia oskarżonego W. L. (1) k. 1102-1103, k. 1538; częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. M. (1) k. 546-549, k. 619, k. 1536v; częściowo wyjaśnienia oskarżonego A. Ł. k. 696, k. 1043-1047, k. 1536v-1537; zeznania świadka G. W. (1) k. 461, k. 535-539, k.1610v-1611v; zeznania świadka A. H. k. 138-138v, k. 150v-151, k. 202v, k. 231v, k. 239v, k. 1065-1067, k. 1637v-1638; A. L. (1) k. 351 - 358, 466 - 468, M. M. (3) k. 367 - 369, T. Ż. k. 422 - 423, 432, 442, 462 - 465, protokół przeszukania pomieszczeń mieszkalnych k. 381 - 382, potwierdzenie nadania paczki k. 383, notatki k. 384 - 385, wydruk wiadomości z telefonu G. W. k. 410-420; protokół oględzin telefonu zabezpieczonego od M. M. (1) k. 555-597; protokół oględzin telefonu zabezpieczonego od A. Ł. k. 708-744; protokoły oględzin telefonów zabezpieczonych od K. J. (1) k. 745-926, k. 950-989; opinia biegłego dotycząca telefonów zabezpieczonych od A. Ł. k. 993-1002; wykazy połączeń dla numeru (...) k. 1168-1190, protokół oględzin k. 501 - 506

A. Ł. był w tamtym czasie właścicielem białego pojazdu dostawczego. Używał dwóch numerów telefonów: oficjalnie zarejestrowanego, wykorzystywanego szeroko w działalności gospodarczej numeru (...) oraz numeru karty pre-paid (...). Oba numery współpracowały z tym samym aparatem telefonicznym o numerze (...). A. Ł. utrzymywał kontakty zawodowe i towarzyskie zarówno z W. L. (1), jak i K. J. (1). W dniu 7 grudnia 2011 r. za pomocą wskazanego pojazdu przewiózł 72 sztuki opon marki T. (...) w rozmiarach: 255/40/17 – 32 sztuki, 245/35/17 – 38 sztuk, 225/45/17 – 2 sztuki o łącznej wartości 6.787,9 Euro, tj. 26.880,08 zł z nieustalonego miejsca ich przechowywania do garażu należącego do G. W. (1), znajdującego się w P., u zbiegu ulic (...). Kontaktował się w tej sprawie telefonicznie z M. M. (1). We wskazanym miejscu, w związku z umówioną transakcją zakupu 110 sztuk opon T., zatrzymani zostali M. M. (1) i G. W. (1). W toku przeprowadzonego następnie przeszukania pomieszczenia piwnicznego użytkowanego przez M. M. (1) w P. przy ul. (...), dokonano zabezpieczenia jeszcze 10 sztuk opon T. pochodzących z czynu zabronionego popełnionego na szkodę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł..

dowody: częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. M. (1) k. 546-549, k. 619, k. 1536v; częściowo wyjaśnienia oskarżonego A. Ł. k. 696, k. 1043-1047, k. 1536v-1537; częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. J. (1) k. 687-690, k. 1008-1014, k. 1537-1538; częściowo wyjaśnienia oskarżonego W. L. (1) k. 1102-1103, k. 1538; zeznania świadka G. W. (1) k. 461, k. 535-539, k.1610v-1611v; analiza połączeń telekomunikacyjnych k. 26-62, k. 102-120; protokół przeszukania garażu k. 372-374; wydruk wiadomości z telefonu G. W. k. 410-420; wydruki ogłoszeń internetowych oraz korespondencji k. 350, k. 359-365, k. 430-431, k. 438-442; protokół oględzin garażu k. 501-506; protokół oględzin piwnicy k. 507-510; protokół oględzin telefonu zabezpieczonego od M. M. (1) k. 555-597; dokumentacja fotograficzna k. 607-611; protokół oględzin opon wraz z dokumentacją fotograficzną k. 620-630; protokół oględzin telefonu zabezpieczonego od A. Ł. k. 708-744; opinia biegłego dotycząca telefonów zabezpieczonych od A. Ł. k. 993-1002; notatka urzędowa k. 70 - 77

W postępowaniu przygotowawczym przesłuchany w charakterze podejrzanego M. M. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że o oponach T. dowiedział się jakieś 2-3 miesiące przed zatrzymaniem, od mężczyzny o imieniu M., który miał mieszkać w Niemczech. Poznał go w biurze swojego kolegi J. K. (2), na ul. (...) w P.. M. opowiedział mu historię o tym, jak w związku z likwidacją zakładu wulkanizacji w Niemczech kupił partię opon T., które chce teraz odsprzedać po 150 zł za sztukę. Dostał też od mężczyzny o imieniu M. kartkę ze specyfikacją opon. Przekazał następnie dane z tej kartki swojemu koledze G. W. (1), z prośbą o pomoc w znalezieniu nabywców, z zamiarem wystawienia oferty sprzedaży opon po cenie wyższej niż 150 zł. W związku z tym, że G. W. (1) znalazł nabywców na 110 sztuk opon, M. M. (1) zwrócił się do J. K. (2) z prośbą o nawiązanie kontaktu z M. z Niemiec. Dostał od niego numer telefonu do mężczyzny o imieniu A., który miał być kierowcą M.. Skontaktował się telefonicznie, a następnie spotkał się osobiście, w P. z mężczyzną o imieniu A., który miał dostarczyć zamówioną partię opon. Mężczyzna ten przyjechał na spotkanie białym busem. Następnie, w środę 07.12.2011 r., A. przywiózł opony w ilości 72 sztuki do garażu w P., użytkowanego przez G. W. (1). Za wskazane opony podejrzany M. M. (1) miał się rozliczyć z mężczyzną o imieniu M. za pośrednictwem J. K. (2).

vide: wyjaśnienia oskarżonego M. M. (1) k. 546-549, k. 619

Na rozprawie głównej M. M. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień oraz odpowiedzi na pytania. Podtrzymał wyjaśnienia złożone na etapie postępowania przygotowawczego.

vide: wyjaśnienia oskarżonego M. M. (1) k. 1536v

W postępowaniu przygotowawczym przesłuchany w charakterze podejrzanego A. Ł. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że w grudniu 2011 r. nie przywoził nikomu opon w ilości wskazanej w zarzucie. Potwierdził, że jest właścicielem samochodu marki M. (...) nr rej. (...). Wskazał, że samochodem tym jeździ on sam, jego pracownicy, pożyczał go również kolegom. Nie potrafił wskazać osoby, która użytkowała ten samochód w dniu 07.12.2011 r. Zaprzeczył, żeby kiedykolwiek użytkował telefon o numerze (...). Zaprzeczył również swojej znajomości z osobami o danych: M. M. (1), G. W. (1), Ł. K., J. K. (2). W toku kolejnego przesłuchania w charakterze podejrzanego A. Ł. wskazał, że utrzymuje kontakty zawodowe i towarzyskie z mężczyzną o imieniu W. oraz pseudonimie (...). Numer telefonu do (...) miał zapisany w swoim telefonie. Potwierdził również, że zna K. J. (1), który jest jego kolegą, pomagającym mu, gdy ma problem z autem.

vide: wyjaśnienia oskarżonego A. Ł. k. 696, k. 1043-1047

Na rozprawie głównej A. Ł. nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień oraz odpowiedzi na pytania. Podtrzymał jednocześnie wyjaśnienia złożone na etapie postępowania przygotowawczego po ich odczytaniu.

vide: wyjaśnienia oskarżonego A. Ł. k. 1536v-1537

W postępowaniu przygotowawczym przesłuchany w charakterze podejrzanego K. J. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że opony T. były oferowane na giełdzie w P. przez M. i (...), którzy powiedzieli, że będą z tymi oponami na wyścigach w S.. K. J. (1) udał się tam, spotkał M., rozmawiali o oponach z T. i W. M. (1), był tam też L.. M. poprosił K. J. (1) o pomoc w transporcie opon do R., wziął także kartkę z wykazem opon, by zapytać znajomych, czy są zainteresowani ich nabyciem. Na drugi dzień po wyścigach młody M. zadzwonił do K. J. (2) i chciał kupić opony, J. miał mu je przywieźć, umówił się w R. koło galerii z M. i L., pojechali do warsztatu w R., tam M. zamiast faktury dał mu ksero dowodu osobistego mężczyzny, który miał być właścicielem tych opon. Pośredniczył w zakupie dalszych kompletów pomiędzy W. i T. M. (2) a M. i L.. Pieniądze przekazywał koło Castoramy na O. M. i L.. Kolejny raz umówił się pod Castoramą z M., który przyjechał z oponami czarnym V. na wulkanizację na O.. Nic na tym nie zarobił, choć liczył na zarobek. Oświadczył, że był przekonany, iż opony są legalne. Uwierzył, że są to opony z Niemiec, wycofane ze sprzedaży, bo już trzyletnie. Wierzył, że na większą ilość tych opon może być faktura. Kartkę dostał dopiero na końcu, nie zastanawiał się nad tym, że to jest podejrzane, że dostał od tych mężczyzn jakieś ksero dowodu. Potrzebował wtedy pieniędzy i się nie zastanawiał. Nie umawiał się z tymi mężczyznami, że coś zarobi, liczył tylko na te 4 sztuki opon. Liczył też, że jak znajdzie kupca na większą ilość, to coś zarobi. Przesłuchany ponownie w charakterze podejrzanego K. J. (1) potwierdził, iż zna A. Ł. i wyjaśnił, że w książce telefonicznej swojego telefonu o numerze (...) ma zapisane numery A. Ł. - (...) oraz (...). Relacjonował także ponownie o swoich spotkaniach z L. i M., jednakże tym razem podawał, iż podczas przekazywania pieniędzy pod Castoramą L. był sam, on też czekał na K. J. (1) pod Castoramą podczas umówionego spotkania, gdy opony były przekazywane w wulkanizacji na O., z czarnego V..

vide: wyjaśnienia oskarżonego K. J. (1) k. 687-690, k. 1008-1014

Na rozprawie głównej K. J. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Po odczytaniu wyjaśnień złożonych na etapie postępowania przygotowawczego, podtrzymał ich treść. Wskazał jednocześnie, iż znalazło się w nich kilka nieścisłości, które następnie klarował. Wyjaśnił, że pośredniczył żeby je sprzedać i M. też brał od niego te opony, a sprawa została umorzona. W jego ocenie powinny zeznać także te osoby, które były na wyścigach w S. tzn. M. i L.. Nigdy później nie widział M. ani L.. Mówił do niego na pan, a z rozmów pomiędzy nimi usłyszał pseudonim (...). Nigdy nie pomyślałby, że to może pochodzić z nielegalnego źródła. Nie zająłby się tym. Miał taką sytuację, że chciał zarobić. Przyznał, że kiedyś ścigał się w wyścigach i wie ile kosztuje sportowa opona. Znał grono ludzi, z którymi się ścigał na wyścigach. Opony były nowe, dlatego wzbudziły jego zainteresowanie. Opona się starzeje, a one miały już trzy lata i dlatego uwierzył, że one już się nie nadawały do sprzedaży. Nadawały się dla amatorów, którzy chcieliby sobie popalić gumę na ulicy. Takie trzyletnie nieużywane opony są dosyć drogie. Cena za te opony była adekwatna do ich wartości. Nie może dać 100% pewności, że L. jest na tej sali. Jeśli miałby wskazać, to wskazałby na tego pana – w tym miejscu wskazał na W. L. (1). Oskarżony jest podobny, może to był jego brat.

vide: wyjaśnienia oskarżonego K. J. (1) k. 1537-1538

Przesłuchany w charakterze podejrzanego W. L. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Wyjaśnił, że opony T. w ilości 120 sztuk, w cenie 50 zł za sztukę, nabył tuż przed swoim zatrzymaniem w dniu 08.07.2011 r. od mężczyzny o personaliach G. J.. W związku z zakupem tych opon otrzymał fakturę VAT, jednak nie odnalazł jej przed przesłuchaniem. Opony przechowywał na terenie posesji przy ul. (...) w R., aż do czasu wyjścia z zakładu karnego w styczniu 2012 r., kiedy to zbył je różnym znajomym osobom. Zaprzeczył, że zna K. J. (1). Zaprzeczył również, że handlował oponami na giełdzie w P. i na wyścigach w S.. Po okazaniu kserokopii dowodu osobistego mężczyzny o personaliach G. J., którą zabezpieczono od J. L., W. L. (1) wyjaśnił, że mężczyzna na zdjęciu z tego dowodu osobistego jest tym, od którego nabył opony T.. Zaprzeczył również, że kiedykolwiek dysponował kserokopią tego dowodu osobistego.

vide: wyjaśnienia oskarżonego W. L. (1) k. 1102-1103

Na rozprawie głównej W. L. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień oraz odpowiedzi na pytania. Podtrzymał jednocześnie wyjaśnienia złożone na etapie postępowania przygotowawczego po ich odczytaniu.

vide: wyjaśnienia oskarżonego W. L. (1) k. 1538

Z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia, przewidziany w art. 424 § 1 kpk, odstąpiono od dokładnego cytowania wyjaśnień oskarżonych, odsyłając do wyżej wskazanych kart akt.

M. M. (1) posiada wykształcenie średnie, z zawodu jest technikiem ochrony. Pracował jako technik grzewczy z dochodem na poziomie najniższej pensji krajowej. Nie posiada majątku. Jest bezdzietnym kawalerem. W 2014 roku przebył udar mózgu, po którym nie wrócił do pełnej sprawności intelektualnej. M. M. (1) był uprzednio karany sądownie za czyn z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na karę bezwzględnego pozbawienia wolności.

dowody: dane z wyjaśnień oskarżonego k. 1347; dane o karalności k. 1588-1590, zaświadczenie lekarskie k. 1411

A. Ł. posiada wykształcenie zawodowe, z zawodu jest kucharzem i kelnerem. Prowadzi działalność gospodarczą, z której osiąga dochód w wysokości 5.000 zł miesięcznie. Jest właścicielem domu o wartości 800.000 zł, samochodów: V. (...) o wartości 30.000 zł, T. (...) o wartości 30.000 zł oraz M. (...) o wartości 40.000 zł. Jest żonaty, jest ojcem jednego pełnoletniego dziecka. Nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. Był karany za czyn z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk popełniony w 2010 roku na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

dowody: dane z wyjaśnień oskarżonego k. 1346v; dane o karalności k. 1615, 1799 - 1800, odpis wyroku k. 1781 - 1792

K. J. (1) posiada wykształcenie zawodowe, jest mechanikiem samochodowym. Pracuje dorywczo z dochodem ok. 1.000-2.000 zł miesięcznie. Jest współwłaścicielem działki o wartości 100.000 zł. Jest wdowcem, ojcem trojga pełnoletnich dzieci. Nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. Był trzykrotnie karany sądownie – za przestępstwo przeciwko wiarygodności dokumentów, za przestępstwo umyślnego paserstwa dot. mienia znacznej wartości oraz na terenie Niemiec za współudział w kradzieży w szczególnie ciężkim przypadku w zbiegu z fałszowaniem dokumentów.

dowody: dane z wyjaśnień oskarżonego k. 1412v; dane o karalności k. 1582-1583, 1796 - 1798, odpis wyroku k. 1779

W. L. (1) posiada wykształcenie średnie, z zawodu jest mechanikiem samochodowym. Prowadził działalność gospodarczą w branży transportowej i handlowej, z której osiągał dochód od ok. 5.000 zł do 15.000 zł miesięcznie. Jest właścicielem samochodu marki V. (...), rocznik 2007. Jest rozwiedziony, ma jedno dorosłe dziecko. Nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. Był wielokrotnie karany sądownie, w tym również pięciokrotnie za przestępstwa przeciwko mieniu.

dowody: dane z wyjaśnień oskarżonego k. 1346v; dane o karalności k. 1585-1587; 1803 - 1806, odpisy wyroków k. 1114, k. 1119-1121, k. 1123-1126, k. 1194

Sąd zważył, co następuje:

Sprawstwo oskarżonych w zakresie przypisanych im czynów z art. 291 § 1 kk, w ocenie Sądu, w świetle całokształtu ujawnionego w toku postępowania materiału dowodowego, nie budziło wątpliwości. Sąd doszedł jednocześnie do przekonania, iż należało dokonać niewielkiej modyfikacji przyjętej kwalifikacji prawnej czynu w stosunku do treści postawionego W. L. (1) zarzutu, czego wyrazem jest treść punktu czwartego uzasadnianego wyroku. Ustaleń w powyższym zakresie dokonał Sąd w oparciu o ujawnione dokumenty, zwłaszcza analizę połączeń telekomunikacyjnych, a także na podstawie zeznań świadków oraz wyjaśnień oskarżonych w zakresie, w jakim zostały one uznane za wiarygodne.

Po pierwsze, wątpliwości Sądu nie budziły zeznania świadków, na podstawie których ustalono, że transport opon z Grecji do Polski, zlecony przez firmę (...) sp. z o.o. nie trafił do zamawiającego, lecz został przejęty przez nieustalone dotąd osoby. Wskazują na to spójne i logiczne zeznania właściciela i kierowców firmy (...), P. B. i K. S., a także pośredniczących w organizacji transportu M. K. (1) i R. K.. Zeznania tych świadków zostały potwierdzone stosownymi dokumentami i nie ma podstaw, by odmówić im wiarygodności. Jednocześnie warto podkreślić, że dowody te wprawdzie wykazywały, że opony, o których mowa w postępowaniu stały się przedmiotem przestępstwa i trafiły na rynek polski w sposób nielegalny, jednakże nie świadczyły bezpośrednio o zaangażowaniu oskarżonych w przestępczy proceder. Jedynie z zeznań P. B. można wywnioskować, że żaden z oskarżonych nie brał udziału w rozładunku opon w R. przy ul. (...), w szczególności W. L. (1) nie był osobą opisywaną jako mężczyzna nieco starszy od pozostałych, łysy ( vide: k. 313). Powyższą okoliczność potwierdziły także wiarygodne zeznania T. L., A. L. (2), T. M. (1) i J. K. (1).

Podobnie, nie budziły wątpliwości Sądu co do zgodności z prawdą zeznania świadków przesłuchanych na okoliczność przywiezienia partii opon na teren warsztatu w R. przy ul. (...). Świadkowie A. S., M. B., S. K. i W. P. w sposób zbieżny i konsekwentny przedstawili informacje, jakie posiadali na temat opon, które widzieli przy okazji wykonywania pracy. Świadkowie zeznawali obszernie, starali się przekazać wszystko, co im wiadomo, nie ukrywali tożsamości osób, które były zaangażowane w zbywanie opon. M. B. nie taił także, że sam udzielił okazjonalnej pomocy w znalezieniu kupców czy założeniu opon na ich auta. Zdaniem Sądu, zeznania świadków były szczere i przyczyniły się szczególnie do ustalenia roli W. L. (1) w popełnieniu przestępstwa oraz częściowo potwierdziły jego linię obrony (co do ilości posiadanych opon). Nadto, wersję tę potwierdziły zeznania T. K., który również opisywał magazyn, w którym W. L. (1) trzymał posiadane przez siebie opony i spontanicznie ocenił, że mogło być ich około 60 - 80 sztuk, nie więcej. Z uwagi na fakt, iż zeznania T. K. korelowały z zeznaniami A. S., M. B., S. K. i W. P., a także z wyjaśnieniami oskarżonego, Sąd dał im wiarę.

Zeznania G. J., podobnie jak i M. K. (2), który zeznawał na okoliczność ustalenia miejsca pobytu tego pierwszego, niewiele wniosły do sprawy. Sąd dał wiarę świadkowi G. J. co do tego, że to nie on był zaangażowany w odbiór i handel przedmiotowymi oponami. Potwierdza to pośrednio kserokopia dowodu osobistego na nazwisko G. J., używana dla uwiarygodnienia legalnego pochodzenia opon przez oskarżonych, gdyż wynika z niej, że osoba widniejąca na zdjęciu w rzekomym dowodzie osobistym i część jej danych nie odpowiadają rzeczywistemu wyglądowi i personaliom G. J., zatem oczywistym jest, że dokument ten został sfałszowany, a posługiwała się nim inna osoba, o wyglądzie, wzroście i kolorze oczu wskazanym w dokumencie. W pozostałym zakresie zeznania tych świadków były nieprzydatne dla poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

Sąd bez zastrzeżeń oparł się również na zeznaniach przedstawicieli spółki (...), którzy zajmowali się organizacją transportu, a później poszukiwaniem ofert dotyczących skradzionych opon na forach internetowych i w konsekwencji doprowadzili do ujęcia osób zajmujących się ich sprzedażą. A. L. (1), M. M. (3) i A. H. zeznawali w sposób wyjątkowo szczegółowy, swoje wypowiedzi ilustrowali załączanymi dokumentami w postaci dokumentacji transportowej, korespondencji z producentem opon, wydrukami rozmów z osobami oferującymi opony na komunikatorach internetowych oraz forach fanów wyścigów samochodowych. Świadkowie wskazali też szereg konkretnych informacji umożliwiających identyfikację swoich rozmówców, takich jak numery telefonów, numery komunikatorów, nicki i pseudonimy. Dane dostarczone przez świadków pozwoliły na zatrzymanie osób, które w toku przesłuchań potwierdziły wszystko, co na temat wzajemnych kontaktów zeznali A. L. (1), M. M. (3) i A. H.. W ocenie Sądu, nie ma najmniejszych powodów, by podać w wątpliwość rzetelność zeznań tych świadków.

W szczególności, osobą, z którą korespondowali przedstawiciele spółki (...), był G. W. (1). Jego zeznania, zwłaszcza te złożone na początkowym etapie postępowania, pozwoliły na ustalenie m.in. roli, jaką w zbywaniu opon odegrał M. M. (1). Świadek opisał ze szczegółami sposób nawiązania kontaktu w tej sprawie z M. M. (1) i ich ustalenia co do rozliczeń i sposobu postępowania z klientami. Relację świadka potwierdziły dokumenty zabezpieczone w toku przeszukania, w tym odręczne notatki świadka oraz potwierdzenia nadania paczek, a także korespondencja prowadzona przez Internet. Na dalszym etapie postępowania postawa świadka była dość chwiejna, G. W. (1) próbował umniejszyć swoją - a także swojego kolegi M. M. (1) - odpowiedzialność za przestępstwo, wskazując, że sądził, iż opony pochodzą z legalnego źródła. W tym zakresie Sąd nie dał wiary świadkowi, zauważając, że wersja przedstawiona przez G. W. (1) nie odpowiada tej, jaką podał M. M. (1), podczas gdy powinny być one ze sobą zgodne, jako pochodzące z jednego źródła. W ocenie Sądu, w tej części zeznania świadka nie odpowiadają prawdzie.

Dodać także należy, że z zeznaniami G. W. (1) korelują zeznania T. Ż., również zaangażowanego w poszukiwanie nabywców opon. Powyższa okoliczność przemawia za uznaniem zeznań obu świadków za zgodne z rzeczywistym przebiegiem wydarzeń. Natomiast zeznania W. Ż. nie wniosły niczego do sprawy, podobnie jak relacje P. G. i M. P., którzy nie posiadali żadnych informacji istotnych dla rozstrzygnięcia.

Nie budziły wątpliwości Sądu także zeznania świadków, którzy za pośrednictwem innych osób kupili opony sprzedawane na wyścigach samochodowych - J. L. (ojca i syna), P. W., czy K. R., który potwierdził, że rzeczywiście opony były tam oferowane. Wprawdzie świadkowie nie mieli wiedzy na temat udziału oskarżonych w popełnieniu przestępstwa, ale ich relacje przyczyniły się choćby do uwiarygodnienia zeznań W. M. (1), z którymi korelowały, czy też do potwierdzenia, że opony, o których zeznawali, to faktycznie opony T. pochodzące z przejętego transportu.

Jak wspomniano wyżej, Sąd uczynił podstawą ustaleń faktycznych także zeznania W. M. (1). Były one szczególnie wartościowe, biorąc pod uwagę fakt, iż świadek z racji swojego doświadczenia kierowcy rajdowego posiadał rozległą wiedzę na temat opon wyścigowych i środowiska osób interesujących się tą tematyką. Na podstawie zeznań świadka organom ścigania udało się ustalić, iż jedna z osób oferujących opony na wyścigach w S., nosząca imię K., o której W. M. (1) mówił używając nazwiska B., to K. J. (1), który zmienił dotychczasowe nazwisko, pod którym był niegdyś znany w środowisku rajdowców. Zeznania W. M. (1) były obszerne i spontaniczne, dzięki czemu pozwoliły także na dokładne ustalenie rodzaju sprzedawanych opon, grona odbiorców i uzyskania opisu zachowania K. J. (1) oraz podejmowanych przez niego działań. Co więcej, zeznania W. M. (1) pośrednio potwierdziły częściowo linię obrony W. L. (1) i zakwestionowały wiarygodność K. J. (1), jako że świadek nie rozpoznał W. L. (1) jako osoby sprzedającej opony na wyścigach w S., ani podczas okazania, ani na rozprawie, a jak ustalono, W. L. (1) rzeczywiście nie mogło być w tym czasie w S..

Odmiennie należało natomiast ocenić zeznania świadków Ł. K. i J. K. (2). Już sama analiza treści ich zeznań złożonych na poszczególnych etapach postępowania prowadzi do wniosku, że są one całkowicie niekonsekwentne. Świadkowie, zeznając w odstępach kilku lat, najwyraźniej zapomnieli już, czego dotyczyło przesłuchanie, które miało miejsce w postępowaniu przygotowawczym i jaką wersję wydarzeń wówczas zaprezentowali. Co więcej, zeznania złożone na rozprawie są zupełnie nielogiczne i nieadekwatne do okoliczności sprawy. W szczególności, trudno przyjąć za prawdziwe zapewnienie J. K. (2), że to jego żona kupiła 4 opony od M. M. (1), do samochodu osobowego, do użytku codziennego. Jak wiadomo, przedmiotowe opony były oponami specjalistycznymi, przeznaczonymi do jazdy sportowej, na rajdach samochodowych i nie nadawały się do codziennego użytkowania z uwagi na specyficzny właściwości użytej gumy. Świadek nie wspomniał o tym, by jego żona uczestniczyła w rajdach samochodowych, lecz wyraźnie stwierdził, że rzekomo kupiła zwykłe opony. Podobnie, Ł. K. wskazywał, że opony, o których rozmawiał z M. M. (1), to opony typowe, świadka miały rzekomo interesować opony do samochodów terenowych, których oskarżony nie miał. Warto także zauważyć, że żaden z tych świadków nie potwierdził linii obrony M. M. (1), który podnosił, że przedmiotowe opony miały pochodzić od jednego z kontrahentów czy kolegów Ł. K. czy J. K. (2), M. z Niemiec. Świadkowie nie zidentyfikowali owego M. ani też nie zeznali niczego na temat interesu, który miał on robić z M. M. (1). W zeznaniach świadków brak również informacji o ewentualnej likwidacji firmy zajmującej się sprzedażą opon w Niemczech czy też o dążeniach właściciela takiej firmy do ukrycia majątku przed komornikami. Zdaniem Sądu, zeznania wyżej wymienionych świadków nie polegają na prawdzie, świadkowie zataili szereg informacji, które znali, uchylili się przed ujawnieniem organom ścigania znanych im okoliczności związanych ze zbytem opon, w którym w pewnej mierze z pewnością uczestniczyli, a zdecydowali się na to prawdopodobnie obawiając się grożącej im samym odpowiedzialności karnej. W tej sytuacji Sąd pominął zeznania tych świadków przy ustalaniu stanu faktycznego w sprawie.

Wyjaśnienia oskarżonych Sąd oceniał przez pryzmat wyżej wskazanych dowodów o charakterze osobowym, a także zgromadzonej dokumentacji. Ich ocena, w przypadku wszystkich oskarżonych była krytyczna; zdaniem Sądu, relacji żadnego z nich nie można uznać za pełną i rzetelną.

Weryfikując wyjaśnienia M. M. (1) Sąd oparł się przed wszystkim na pierwszych zeznaniach G. W. (1), które z wyżej wskazanych przyczyn uznał za prawdziwe. W ich świetle nie budzi wątpliwości fakt, iż M. M. (1) zaangażował się w zbywanie opon wyszczególnionych na posiadanej kartce, której zdjęcie zabezpieczono w telefonie G. W. (1), a która zawierała listę 608 sztuk opon w różnych rozmiarach. Część tych opon zatrzymano podczas akcji policyjnej, przeprowadzonej we współpracy z pracownikami pokrzywdzonej spółki, nie budzi zatem kwestii, że chodzi o te same opony, których transport przejęto. Bezsprzecznym jest także to, że M. M. (1) zdawał sobie sprawę z przestępnego pochodzenia tych opon - świadczy o tym zarówno niemożność wskazania konkretnego źródła ich pochodzenia, dowodu zakupu, jak i ilość oraz rodzaj tych opon czy okoliczności ich zbywania (bez pośrednictwa jakiegokolwiek przedsiębiorstwa, przez osoby, które się tym zawodowo nie trudniły, bez dokumentacji, magazynu, reklamy, w zasadzie w tajemnicy - na forach internetowych, gdzie można nie ujawniać swojej tożsamości). Podkreślić także należy, że nie potwierdziła się linia obrony prezentowana przez oskarżonego - G. W. (1) przedstawił inną wersję pochodzenia opon z Niemiec, zaś Ł. K. i J. K. (2) nie potwierdzili, że do sprowadzenia opon do Polski doszło za pośrednictwem jakiegokolwiek ich znajomego. W tej sytuacji wersja M. M. (1) okazała się gołosłowna i Sąd nie dał jej wiary. Natomiast za spontaniczne i rzetelne Sąd uznał wyjaśnienia M. M. (1) w tej części, w której opisał on udział innych osób w zbywaniu opon i podejmowane przez nich konkretne działania. W szczególności, wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie korelują z zeznaniami G. W. (1). Podobnie, przekazane przez M. M. (1) informacje, w połączeniu z danymi telekomunikacyjnymi, doprowadziły do ustalenia, że osobą zaangażowaną w zbyt opon był A. Ł.. To właśnie wyjaśnienia tego ze współoskarżonych obciążają najbardziej A. Ł.. M. M. (1) opisał rolę A. Ł. w transakcji zbycia opon, podał też jego w miarę dokładny, odpowiadający rzeczywistości rysopis. Do tego, z wyjaśnieniami M. M. (1) korelują informacje dotyczące użytkowanych przez A. Ł. numerów telefonu - numer (...), wpisany w telefonie M. M. (1) jako (...) był aktywny w okresie od 8 listopada 2011 r. do 7 grudnia 2011 r., tj. do zatrzymania oskarżonego i udaremnienia zbycia partii opon, co świadczy o tym, że numer ten, a precyzyjniej: przyporządkowana do niego karta SIM została zakupiona i wykorzystana tylko do popełnienia omawianego przestępstwa. Do tego, powyższa karta SIM współpracowała z tym samym numerem (...) co numer (...), oficjalnie zarejestrowany na A. Ł.. Oznacza to, że ten sam telefon komórkowy obsługiwał obie karty SIM, zatem wysoce prawdopodobnym, graniczącym z pewnością jest wniosek, że korzystała z niego ta sama osoba - zarejestrowany użytkownik A. Ł., niewątpliwie potrzebujący stałego dostępu do telefonu używanego do prowadzenia działalności gospodarczej. Zdaniem Sądu, należy wykluczyć, by A. Ł. powierzył swój telefon z kartą SIM, z której na bieżąco korzystał, innej osobie. Do tego, telefon A. Ł. logował się w stacji przekaźnikowej położonej w bezpośredniej bliskości garaży w czasie dostawy opon w dniu 7 grudnia 2011 r. Wreszcie, A. Ł. był posiadaczem pojazdu dokładnie odpowiadającemu opisowi „biały bus”, a żaden z przeprowadzonych dowodów nie wykazał, że w tym czasie z busa korzystała inna osoba, choć teoretycznie było to możliwe. W związku z powyższym Sąd dał wiarę wyjaśnieniom M. M. (1) we wskazanej wyżej części, a całkowicie odmówił wiarygodności wyjaśnieniom A. Ł., które były z nimi sprzeczne.

Podobnie, zasadniczo sprzeczne ze sobą były wyjaśnienia K. J. (1) i W. L. (1). W postępowaniu przygotowawczym K. J. (1) w sposób obszerny, kilkakrotnie i stanowczo obciążał W. L. (1), wskazując, że to on wspólnie z inną osobą oraz przy niewielkim współudziale K. J. (1) sprzedawali opony na wyścigach w S. oraz w ciągu wielu kolejnych dni. Przedstawiony przez oskarżonego rysopis osoby określanej przez niego jako (...) nie pozostawia najmniejszych wątpliwości co do tego, że K. J. (1) miał na myśli W. L. (1) - świadczy o tym nie tylko używana przez oskarżonego ksywa oraz opis wyglądu zewnętrznego, znaków szczególnych i sposobu ubierania się (...), ale także wskazanie na szczególnie charakterystyczny, nerwowy sposób zachowania się, które to specyficzne pobudzenie psychoruchowe można było doskonale zaobserwować u W. L. (1) podczas rozpraw. Wprawdzie K. J. (1) podczas składania wyjaśnień na rozprawie zaprzeczył, jakoby rozpoznał współoskarżonego i podał, że może była to osoba do niego podobna, ale zdaniem Sądu, jest to całkowicie niewiarygodne, zwłaszcza, że znał W. L. (1). Z drugiej strony, bezspornym jest, że wyjaśnienia K. J. (1) w zakresie dotyczącym udziału W. L. (1) w zbywaniu opon w okresie od 8 do połowy lipca 2011 r. nie mogą być prawdziwe, gdyż w tym czasie W. L. (1) przebywał w izolacji penitencjarnej. W świetle powyższego oraz pozostałych dowodów zgromadzonych w postępowaniu nie sposób oprzeć się wrażeniu, że K. J. (1), mówiąc o działaniach (...), w rzeczywistości opisywał swoją własną aktywność. Podkreślić w tym miejscu należy, że żaden z przesłuchanych świadków nie zeznał, by w sprzedaży opon na wyścigach w S. uczestniczyło trzech mężczyzn, a zwłaszcza, by któryś z nich miał na imię M., jak wyjaśniał K. J. (1) (W. M. (1) zeznaje tylko o (...) i osobie, do której zwracano się imieniem G.). Co więcej, warto zwrócić uwagę na fakt, że wyjaśnienia K. J. (1) są nielogiczne i niezgodne z zasadami doświadczenia życiowego - oskarżony z jednej strony wskazuje, że liczył na uzyskanie korzyści z pośrednictwa w zbyciu opon, przy czym w jednym miejscu mówi o pieniądzach, a w innym - o uzyskaniu 4 opon „w naturze” a z drugiej twierdzi, że niczego z dostawcami opon nie uzgadniał, nie umawiał się na określone wynagrodzenie, że tylko „pomagał” tym osobom, przy czym jego pomoc w zasadzie polegała na samodzielnym wykonywaniu wszystkich niezbędnych do zbycia opon czynności, podczas gdy (...) bezczynnie mieli czekać na załatwienie wszystkiego przez K. J. (1) i dostarczenie im pieniędzy. Dlatego trudno przyjąć za prawdziwe wyjaśnienia K. J. (1) w tym względzie. Do tego, na istotny, czynny i wiodący udział tego oskarżonego w popełnieniu zarzuconego mu przestępstwa wskazują zeznania W. M. (1). Jak wskazano wyżej, nie ma wątpliwości co do tego, że świadek zidentyfikował oskarżonego, choć określał go poprzednio używanym przez niego nazwiskiem. Na przekazanej przez świadka kartce zawierającej wykaz dostępnych opon odręcznie wpisany był numer telefonu K. J. (1) jako numer, pod którym można kontaktować się w sprawie nabycia opon. Nie potwierdza to wersji oskarżonego, jakoby tylko pomagał okazjonalnie innym osobom, dysponującym przedmiotowymi oponami. Co więcej, podczas przeszukania domu K. J. (1) ujawniono kopię faktury greckiej z wykazem opon w różnych rozmiarach - dokument ten był identyczny z kartką przekazaną W. M. (1) podczas wyścigów w S., z jedną zasadniczą różnicą: na fakturze zabezpieczonej podczas przeszukania u oskarżonego brak odręcznych dopisków dotyczących cen opon w walucie polskiej oraz numerów telefonów kontaktowych do sprzedawców opon. Oznacza to, że w posiadaniu K. J. (1) była pierwotna wersja faktury, na której dopiero później naniesiono dopiski ułatwiające sprzedaż opon w kraju. Taki dokument byłby oskarżonemu całkowicie zbędny, gdyby - jak twierdzi - jedynie przypadkowo świadczył przysługi innym osobom. Dalszą poszlaką, przemawiającą za przyjęciem, że oskarżeni K. J. (1), W. L. (1) i A. Ł. współdziałali ze sobą przy sprzedaży opon pochodzących z jednego, przestępnego źródła było to, że nawzajem znali się, posiadali swoje numery telefonów, które jednak częściowo starali się ukryć - przykładowo, numer (...) A. Ł. zapisał (...), zaś K. J. (1) jako (...) (przy czym Sąd uznał, że naiwnością byłoby przyjęcie za wiarygodne tłumaczeń oskarżonego, że jest to numer do kobiety, której oskarżony załatwiał „dystanse pod felgi”, w rzeczywistości można się łatwo domyślić, że owe krążki to opony). Z powyższych względów, Sąd uznał wyjaśnienia K. J. (1) za wiarygodne jedynie w niewielkim zakresie, co do okoliczności wykazanych innymi, rzetelnymi dowodami.

W konsekwencji, Sąd uznał za zasadniczo wiarygodne wyjaśnienia W. L. (1), za wyjątkiem jego zapewnień, iż nie wiedział o przestępnym pochodzeniu opon, które zbywał. Zeznania osób obserwujących rozładunek całego transportu opon w R. przy ul. (...) wskazują na to, że W. L. (1) nie był przy nim obecny - żadna z przesłuchanych osób go nie rozpoznała, a przedstawione rysopisy nie odpowiadają wyglądowi oskarżonego. Oznacza to, że nie ma podstaw, by przyjąć, że W. L. (1) był w posiadaniu wszystkich opon dostarczonych do Polski. Natomiast zeznania osób przebywających w rejonie placu położonego w R. przy ul. (...) przemawiają za przyjęciem, że prawdziwe są wyjaśnienia oskarżonego co do ilości opon, które nabył z nieustalonego źródła i przewiózł na wyżej wskazany plac - opon tych mogło być ok. 120 sztuk, a na pewno nie było ich aż 780, gdyż jest to fizycznie niemożliwe z uwagi na rozmiary placu. Nie ma także podstaw do zakwestionowania twierdzenia W. L. (1), iż zapłacił za opony po 50 zł za sztukę, gdyż nie przedstawiono w tym zakresie żadnego dowodu przeciwnego. Z drugiej strony, nie polega, zdaniem Sądu, na prawdzie oświadczenie oskarżonego, iż otrzymał on fakturę na zakup powyższych opon. W. L. (1) nie przedstawił jej organom ścigania, tłumacząc, że nie jest w stanie jej odnaleźć z uwagi na osadzenie w zakładzie karnym, przy czym również przebywając na wolności jej nie dostarczył, mimo że znał treść zarzutów. Uzyskanie takiego dokumentu było niemożliwe, gdyż opony pochodziły z kradzieży; w grę wchodziła jedynie fałszywa faktura, której autentyczność byłaby łatwa do zweryfikowania. Podkreślić jednak należy po raz kolejny, że okoliczności, w jakich W. L. (1) uzyskał przedmiotowe opony, wprost wskazywały na ich pochodzenie z przestępstwa - nie ma możliwości zakupu tak dużej partii wysoce specjalistycznych opon inaczej, niż od ich producenta czy dystrybutora (jedynego na kraj), tymczasem oskarżony miał je nabyć od nieznanej osoby, o której nie było wiadomo, iż trudni się zawodowo handlem oponami sportowymi, za bardzo niską cenę (mimo starego numeru DOT), bez dokumentów. Warto także wskazać, że oskarżony nie był laikiem, nie znającym reguł handlu hurtowego czy prowadzenia działalności gospodarczej - wręcz przeciwnie, W. L. (1) był już wówczas doświadczonym przedsiębiorcą, od roku 1996 prowadził działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży hurtowej i detalicznej samochodów osobowych i furgonetek, znał zasady dokumentowania transakcji, w szczególności na potrzeby urzędu skarbowego, który z całą pewnością zakwestionowałby nabycie towaru z nieznanego źródła oraz jego odsprzedaż bez dokumentowania tego faktu, co spowodowałoby dla oskarżonego dotkliwe konsekwencje finansowe. Z powyższych względów Sąd uznał, że wyjaśnieniom oskarżonego można dać wiarę częściowo, odmawiając jednak waloru wiarygodności jego zapewnieniom dotyczącym jego stanu świadomości co do pochodzenia opon z przestępstwa.

Ponadto, Sąd uznał za podstawę ustaleń faktycznych w sprawie dokumenty ujawnione w trybie art. 394 § 1 i 2 kpk, art. 393 § 1, 2 i 3 kpk, do których należą między innymi: analizy połączeń telekomunikacyjnych, dokumentacja spedycyjna, kopia korespondencji i ogłoszeń internetowych, dokumentacja fotograficzna, kartki ze specyfikacją i cenami opon, potwierdzenie nadania paczki, protokoły przeszukania i oględzin, dane o karalności oskarżonych, których autentyczność i wiarygodność nie była kwestionowana, a które zostały sporządzone przez upoważnione osoby i podmioty, w zakresie ich kompetencji. Nie budziła także zastrzeżeń Sądu ani stron rzetelność opinii biegłego dotyczącej zabezpieczonych telefonów, której wnioski były logiczne i przekonywająco umotywowane.

W odniesieniu do kwalifikacji prawnej oraz wymiaru kar orzeczonych wobec oskarżonych:

Zgodnie z treścią art. 291 § 1 kk, karze pozbawienia wolności od trzech miesięcy do lat pięciu podlega ten, kto rzecz uzyskaną za pomocą czynu zabronionego nabywa lub pomaga do jej zbycia albo tę rzecz przyjmuje lub pomaga do jej ukrycia. Zgodnie z treścią tego przepisu, czynność sprawcza może przybierać różne formy: począwszy od nabycia rzeczy uzyskanej w drodze czynu zabronionego, poprzez udzielenie pomocy do zbycia tej rzeczy, jej przyjęcie lub też udzielenie pomocy w jej ukryciu. Istotnym warunkiem przypisania odpowiedzialności z art. 291 § 1 kk jest ustalenie umyślności w działaniu sprawcy, a więc konieczności zaistnienia po jego stronie świadomości co do tego, iż przedmiotowa rzecz została uzyskana za pomocą czynu zabronionego. W przypadku czynności sprawczej polegającej na „pomocy przy zbyciu”, ma ona na ogół formę działania i polegać może na wszelkich czynnościach, które związane są z szeroko pojętym pośrednictwem w zbyciu przedmiotów, ich transportowaniu czy też wchodzeniu w posiadanie informacji dotyczących potencjalnych nabywców. Z kolei w odniesieniu do „pomocy do ukrycia rzeczy”, czynność sprawcza polegać może na wszelkich czynnościach ułatwiających posiadaczowi rzeczy uzyskanej w drodze czynu zabronionego (choć niekoniecznie osobie, która ten czyn popełniła), jej ukrycie.

Nadmienić również należy, iż przepis art. 294 § 1 kk tworzy między innymi kwalifikowany typ umyślnego paserstwa, gdzie charakter znamienia kwalifikującego posiada popełnienie czynu w stosunku do mienia znacznej wartości. Takie sformułowanie rzeczonego przepisu nakazuje odwołać się wprost do treści art. 115 § 5 kk, w myśl którego mieniem znacznej wartości jest mienie, którego wartość w chwili popełnienia czynu zabronionego przekracza 200.000 zł.

Przenosząc ogół powyższych rozważań teoretycznych na grunt przedmiotowej sprawy, stwierdzić należy w odniesieniu do M. M. (1), iż w jak wynika z poczynionych ustaleń faktycznych, w listopadzie 2011 roku poprosił on swojego kolegę G. W. (1) o pomoc w znalezieniu nabywców na zakup opon marki T. i w tym celu okazał mu kartkę zawierającą informację dotyczące ilości i rozmiarów 608 sztuk tego typu opon, którą G. W. (1) sfotografował przy pomocy aparatu telefonicznego. Materiał obciążający oskarżonego wprost stanowią w tym zakresie relacje G. W. (1), w pewnym zakresie również wyjaśnienia samego oskarżonego, w korelacji z w przeważającej mierze niewiarygodnymi depozycjami Ł. K. i J. K. (2). Tak opisane działania M. M. (1) wyczerpały w ocenie Sądu znamiona czynu kwalifikowanego z art. 291 § 1 kk. M. M. (1) miał pełną świadomość przestępczego pochodzenia przedmiotowych opon, na co wskazują okoliczności, w jakich oferował je do sprzedaży za pośrednictwem swojego znajomego G. W. (1), a także żądana za nie cena. Podkreślić należy, że wersja przedstawiona przez oskarżonego, zgodnie z którą był on przekonany, iż opony pochodzą z Niemiec, z likwidowanego magazynu, a sprowadza je znajomy J. K. (2) o imieniu M., nie jest, zdaniem Sądu, wiarygodna. Co więcej, wersja ta, przekazywana przez G. W. (1), który miał ją poznać od M. M. (1), brzmi już nieco inaczej - G. W. (1) oświadczył, że oskarżony miał mu przekazać, iż właściciel opon ukrył je przed komornikiem, który zjawił się, aby egzekwować długi firmy, która upadła. W konsekwencji, wartym zaznaczenia jest fakt, iż nawet przyjmując, że M. M. (1) sądził, iż przedmiotowy towar został sprowadzony do Polski po to, by usunąć go spod licytacji komorniczej, to błąd, w którym pozostawał, nie był istotny - pomoc w zbyciu przedmiotów uzyskanych w wyniku czynu zabronionego stanowi przestępstwo, bez względu na to, czy przedmioty te pochodziły z kradzieży, oszustwa czy przestępstwa z art. 300 § 1 lub 2 kk. Przekazując zatem G. W. (1) wykaz rzeczonych opon i prosząc go o pomoc w znalezieniu nabywców, M. M. (1) niewątpliwie pomagał do ich zbycia, wiedząc, że opony te pochodzą z nielegalnego źródła, co wyczerpuje znamiona czynu z art. 291 § 1 kk.

W odniesieniu do A. Ł. Sąd zważył, iż z poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych wynika, że przewiózł on przedmiotowe opony z nieustalonego miejsca ich przechowywania do garażu należącego do G. W. (1), znajdującego się w P., u zbiegu ulic (...). A. Ł. kontaktował się w tej sprawie wcześniej telefonicznie z M. M. (1). Przewiezienie przedmiotowych opon, biorąc pod uwagę okoliczności tego transportu, brak jakiejkolwiek dokumentacji, dużą ilość towaru oraz jego specjalistyczny charakter, osoby odbiorców towaru - niezajmujące się profesjonalnie handlem sportowymi oponami, w świetle elementarnych zasad logicznego i prawidłowego rozumowania, przesądzają o tym, że A. Ł. zdawał sobie sprawę z nielegalnego ich pochodzenia. Warto też podkreślić, że A. Ł. do kontaktów z M. M. (1) w tej sprawie wykorzystywał inny numer telefonu (przedpłaconą, niezarejestrowaną kartę SIM) niż ten, z którego na co dzień oficjalnie korzystał; oznacza to, że starał się zachować anonimowość, czego by nie czynił, gdyby uważał, że jego zachowanie jest zgodne z prawem. Sama zaś czynność sprawcza opisana powyżej, wyczerpuje niewątpliwie znamiona pomocy do zbycia, o jakiej mowa w treści art. 291 § 1 kk.

W odniesieniu do K. J. (1), z dokonanych ustaleń faktycznych wynika, że w dniach 8 - 10 lipca 2011 r. posługując się kartką ze specyfikacją oferowanych do sprzedaży opon T., stanowiącą przerobiony dokument wysyłkowy tego towaru i zawierającą wyszczególnienie 780 sztuk tychże opon, oferował je do sprzedaży na stoisku podczas G. Samochodowych Mistrzostw Polski w S., a następnie do 12 lipca 2011 r. realizował w tym zakresie telefoniczne zamówienia różnych osób. To właśnie od niego W. M. (1) otrzymał podczas wyżej wspomnianych wyścigów w S. informację o możliwości okazyjnego zakupu opon T.. Zeznania W. M. (1) w korelacji z ujawnionym na zabezpieczonej kartce numerem telefonu użytkowanym przez K. J. (1) oraz grecki dokument spedycyjny z wykazem opon, stanowią materiał dowodowy jednoznacznie obciążający oskarżonego w kontekście postawionego mu zarzutu. Podobnie jak A. Ł., K. J. (1) musiał zdawać sobie sprawę z nielegalnego pochodzenia opon - oskarżony nie potrafił wskazać ich właściciela ani miejsca przechowywania, nie posiadał jakiejkolwiek dokumentacji dotyczącej ich nabycia, poza dokumentem w języku greckim, na którym jako odbiorcę wskazano nieznaną mu spółkę, z którą nie miał powiązań, zdawał sobie sprawę z tego, jak dużą partię towaru oferuje, że taka ilość opon nie pojawia się na rynku znikąd, zwłaszcza mając na względzie specjalistyczny charakter towaru. Do tego, K. J. (1) wszedł w posiadanie kopii dowodu osobistego na nazwisko G. J., którą przekazał dla uwiarygodnienia legalności zbywania opon, choć w istocie żaden legalnie działający sprzedawca nie dowodzi swej wiarygodności przekazując kopię własnego dokumentu tożsamości. Abstrahując nawet od faktu, iż kopia ta była sfałszowana (zawierała nieprawdziwe dane osobowe), wręczenie takiego dokumentu przez osobę sprzedającą towar - zamiast faktury dokumentującej jego nabycie z legalnego źródła czy dokumentów transportowych - powinno raczej zasiać w kontrahencie wątpliwości co do intencji sprzedającego, tymczasem K. J. (1), w sposób wyjątkowo naiwny tłumaczył, że się nad tym nie zastanawiał i wcale go to nie zdziwiło. Zdaniem Sądu, okoliczności sprawy wskazują, że wyjaśnienia oskarżonego nie polegają w tym zakresie na prawdzie. Dlatego też Sąd uznał, iż oferując przedmiotowe opony do sprzedaży na stoisku podczas G. Samochodowych Mistrzostw Polski w S. oraz realizując telefoniczne zamówienia, K. J. (1) niewątpliwie świadomie pomagał do zbycia towaru z nielegalnego źródła, co wyczerpało znamiona czynu z art. 291 § 1 kk. Ponadto w kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu należało również uwzględnić art. 294 § 1 kk. Rzeczone opony samochodowe stanowiły bowiem mienie o łącznej wartości 59.739,1 Euro, tj. 236.566,83 zł, zatem w myśl art. 115 § 5 kk taka ilość opon stanowi mienie znacznej wartości.

W odniesieniu z kolei do W. L. (1), dokonane ustalenia faktyczne uzasadniały modyfikację opisu przypisanego mu czynu w stosunku do treści postawionego zarzutu. W jego ramach oskarżonego W. L. (1) należało uznać za winnego tego, że w nieustalonym bliżej okresie, nie wcześniej niż 21 czerwca 2011 r. i nie później niż 8 lipca 2011 r. oraz nie wcześniej niż od 7 stycznia 2012 r. i nie później niż do 27 marca 2012 r. w R. oraz w innym nieustalonym bliżej miejscu pomagał nieustalonym osobom do ukrycia oraz zbycia 120 sztuk opon marki T. (...) P. P. w różnych rozmiarach o łącznej wartości szacunkowej ok. 36.000 zł, uzyskanych za pomocą czynu zabronionego popełnionego na szkodę (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł., w ten sposób, że oferował w/w opony do sprzedaży, a także ukrywał je m.in. na terenie warsztatu samochodowego w R. przy ul. (...). Dokonując wskazanej modyfikacji Sąd miał na względzie, iż jak wynika z niebudzącego wątpliwości materiału dowodowego ujawnionego w toku postępowania, W. L. (1) w dniu 8 lipca 2011 r. został zatrzymany o godzinie 12.00 w G., a następnie w okresie od 8 lipca 2011 r. do 7 stycznia 2012 r. przebywał w izolacji penitencjarnej, odbywając karę pozbawienia wolności. Okoliczność powyższa niewątpliwie musiała znaleźć odzwierciedlenie w poczynionych w sprawie ustaleniach, gdyż W. L. (1) z całą pewnością nie mógł oferować 780 sztuk opon T. w dniach 8 - 10 lipca 2011 r. podczas G. Samochodowych Mistrzostw Polski w S.. W oparciu jednak o wyjaśnienia samego oskarżonego, a także korespondujące z nimi zeznania świadków: M. B., M. A., S. K. i W. P., w pełni zasadnym było ustalenie, iż W. L. (1) oferował do sprzedaży, a także ukrywał (m.in. na terenie warsztatu samochodowego w R. przy ul. (...)) 120 sztuk opon marki T. (...) P. P. w różnych rozmiarach o łącznej wartości szacunkowej ok. 36.000 zł, uzyskanych za pomocą czynu zabronionego popełnionego na szkodę (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł.. Zdaniem Sądu, oskarżony wiedział, że opony te pochodzą z przestępstwa - oskarżony wskazał jako ich właściciela rzekomego G. J. i powołał się na fakt posiadania faktury zakupu, ale faktury tej nie przedstawił. W toku postępowania wykluczono, by opony zabezpieczone u W. L. (1) pochodziły z innego źródła aniżeli transport jadący z Grecji, przejęty przez nieustalone osoby. Dlatego też oskarżony nie mógł kupić tych opon legalnie - nie mogły one być oferowane przez nikogo, poza osobami popełniającymi przestępstwo. Żadna osoba nie mogła także wystawić wiarygodnej i rzetelnej faktury na te opony, ponieważ nie mogła udokumentować ich nabycia. Nie można wykluczyć, że oskarżony rzeczywiście zakupił przedmiotowy towar od osoby przedstawiającej się jako G. J.. Niemniej jednak, na żadnym z etapów postępowania, w żadnym z wielu jego wątków nie pojawił się dokument, w którym rzekomy G. J., działający w jakimkolwiek charakterze, miałby zbyć opony W. L. (1); w obszernych zeznaniach i wyjaśnieniach przesłuchanych osób ani razu nie pojawia się informacja, by ktokolwiek taki dokument widział bądź słyszał o jego istnieniu, choć byłby to przecież dokument niezwykle ważny. Zresztą, podkreślić należy, że nawet przekazanie takiej faktury samo przez się nie przesądzałoby o tym, że W. L. (1) nie wiedział o przestępności działań, w których uczestniczył - decydujące znaczenie dla ustalenia, czy oskarżony był świadom uczestnictwa w przestępstwie paserstwa ma całokształt okoliczności, tj. fakt, iż zbywana jest duża partia opon, nie wiadomo, skąd pochodzi, zbywa ją osoba nieznana, nie uczestnicząca w profesjonalnym obrocie specjalistycznymi oponami sportowymi, jej tożsamość i wiarygodność jest wątpliwa, towar jest przewożony i rozładowywany w nieprofesjonalny sposób, narażający opony na uszkodzenia (brak szacunku dla wartości towaru), podobnie jak nieprofesjonalne były też działania oskarżonego zmierzające do zbycia towaru - rozpytywanie znajomych, przekazywanie oferty „pocztą pantoflową”, brak miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, sklepu, witryny internetowej, ogłoszeń, banerów, sprzedaż w warunkach dyskrecji, wśród zaufanych osób, bez rejestracji sprzedaży, bez potwierdzenia w formie paragonów czy faktur. W taki sposób, zdaniem Sądu, nie sprzedaje się towarów, o których sądzi się, że są legalne. Takie działanie oskarżonego stanowiło zatem pomoc do ukrycia oraz zbycia opon pochodzących z czynu zabronionego, co wyczerpało znamiona czynu z art. 291 § 1 kk. Z uwagi na mniejszą jednak niż w zarzucie ilość opon, co do których opisane działania, jak ustalono, podjął W. L. (1), brak było podstaw do przyjęcia w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu przepisu art. 294 § 1 kk.

Przed przejściem do dalszych rozważań, odnieść się należy również do zagadnień związanych z tak zwaną konkurencją ustaw. W niniejszej sprawie sprowadzało się to do oceny, czy ustawa obowiązująca w czasie popełnienia przez każdego z oskarżonych przypisanych im czynów, była dla nich względniejsza od tej, która obowiązywała w czasie orzekania. Ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2015.396) treść kodeksu karnego została bowiem znowelizowana. W pierwszej kolejności podkreślić należy, iż stosownie do zgodnego stanowiska doktryny i orzecznictwa, które Sąd orzekający w sprawie w pełni podziela, ocena, która z konkurujących ustaw jest względniejsza dla oskarżonego, zawsze wymaga uwzględnienia okoliczności konkretnej sprawy ( vide: uchwała SN z dnia 24 listopada 1999 r., I KZP 38/99, OSNKW 2000, nr 1-2, poz. 5). Aprobując przytoczony pogląd, Sąd orzekający w sprawie dostrzegł, iż w przypadku wymierzenia oskarżonym kary pozbawienia wolności i zastosowania przepisów obowiązujących w dacie orzekania, nie byłoby możliwe skorzystanie wobec oskarżonych A. Ł. i K. J. (1) z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania tejże kary, gdyż oskarżeni byli osobami skazanymi na karę pozbawienia wolności w czasie popełnienia przypisanych im przestępstw (art. 69 § 1 kk w nowym brzmieniu). Tym samym oczywistym jest, że w przypadku tych oskarżonych należało zastosować ustawę obowiązującą poprzednio, jako względniejszą. W przypadku M. M. (1) ustawa nowa nie jest względniejsza z tego powodu, iż przewiduje obowiązek orzeczenia przy warunkowym zawieszeniu kary pozbawienia wolności co najmniej jednego z obowiązków probacyjnych, w których mowa w art. 72 § 1 kk, podczas gdy w poprzednim stanie prawnym było to fakultatywne, a Sąd orzekający w niniejszej sprawie nie widzi takiej potrzeby. Z tych względów, Sąd doszedł do przekonania, że w niniejszej sprawie zastosować należało, przy uwzględnieniu treści art. 4 § 1 kk, przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 r.

Wymierzając oskarżonym karę, Sąd miał na uwadze, iż czyny przypisane W. L. (1), A. Ł. i M. M. (1), zagrożone są karą pozbawienia wolności w wymiarze od trzech miesięcy do lat pięciu, zaś przypisany K. J. (1) karą pozbawienia wolności od roku do lat 10.

Sąd ważąc rodzaj i wysokość kar, miał przy tym na uwadze całokształt okoliczności w jakich doszło do popełnienia przez oskarżonych przypisanych mu czynów oraz rodzaj i charakter naruszonych przez nich norm właściwego zachowania się. Sąd ponadto miał na względzie także dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk, zgodnie z którym sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości. W szczególności, w realiach sprawy Sąd uwzględnił różny stopień zaangażowania poszczególnych oskarżonych w przestępczy proceder, rolę, jaką każdy z nich odgrywał w ukrywaniu bądź zbywaniu towaru oraz odmienny poziom korzyści majątkowej, jakie miał zamiar odnieść każdy z nich. W tej sytuacji, w ocenie Sądu, zasadnym było wymierzenie oskarżonym następujących, zróżnicowanych co do wysokości, kar:

-: M. M. (1) - 10 miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 250 stawek po 10 zł każda;
-: A. Ł. - 8 miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 100 stawek po 40 zł każda;
-: K. J. (1) - 1 roku pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 300 stawek po 40 zł każda;
-: W. L. (1) - 8 miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 100 stawek po 20 zł każda.

Kary pozbawienia wolności zostały ukształtowane na podobnym poziomie, zbliżającym się do dolnego pułapu zagrożenia ustawowego, bądź też wprost plasując się na tym poziomie (kara orzeczona wobec K. J. (1)). W ocenie Sądu, taka wysokość kary powinna być wystarczająca dla osiągnięcia skutku prewencyjnego wobec wszystkich oskarżonych i nie będzie stanowiła nadmiernej, nieuzasadnionej represji. Natomiast grzywny, orzeczone obok kary pozbawienia wolności, z uwagi na działanie oskarżonych wprost i bezpośrednio nakierowane na uzyskanie z przestępstwa korzyści majątkowej, powinny uświadomić oskarżonym, że popełnianie przestępstw nie jest opłacalne i wiąże się z koniecznością doświadczenia dolegliwości o charakterze majątkowym w niebagatelnym wymiarze. Orzeczone grzywny są zróżnicowane przede wszystkim z uwagi na ustalenie, że największe korzyści z przestępstwa mieli odnieść M. M. (1) i K. J. (1), stąd większa ilość orzeczonych stawek dziennych w ich przypadku. Wysokość stawki dziennej została zaś określona przy zastosowaniu dyrektyw, o których mowa w przepisie art. 33 § 3 kk, tj. z uwzględnieniem wysokości dochodów poszczególnych sprawców, ich warunków osobistych, rodzinnych, stosunków majątkowych i możliwości zarobkowych. Warunki te w przypadku oskarżonych w niniejszej sprawie są bardzo zróżnicowane - najmniejsze możliwości zarobkowe ma obecnie M. M. (1), którego stan zdrowia po przebytym udarze znacznie ogranicza wykonywanie pracy zawodowej, stąd stawka dzienna została ustalona na minimalnym poziomie. Nieco lepsza jest sytuacja W. L. (1), który może starać się o pracę w izolacji, a po opuszczeniu zakładu karnego może mieć przejściowe trudności ze spłatą grzywny, stąd stawka określona na poziomie nieznacznie przekraczającym minimalny. Natomiast w przypadku K. J. (1) i A. Ł., osób dobrze sytuowanych, zarobkujących, stawki dzienne powinny być odpowiednio wyższe, by dolegliwość orzeczonej grzywny była podobna, jak w przypadku współoskarżonych o trudnej sytuacji materialnej, stąd ustalenie stawek na kwotę 40 zł.

Jednocześnie Sąd uznał, że w przypadku oskarżonych M. M. (1), A. Ł. i K. J. (1) możliwe i celowe jest zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary i zawiesił wykonanie orzeczonych wobec nich kar pozbawienia wolności: M. M. (1) na okres 2 lat, K. J. (1) i A. Ł. na okres 3 lat tytułem próby. Mimo uprzedniej, epizodycznej karalności oskarżonych Sąd uznał bowiem, że kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania będzie wystarczająca dla zapobieżenia ich powrotowi do przestępstwa. Warunkowe zawieszenie wykonania kary powinno mieć pozytywny wpływ na oskarżonych, pozwalając im na normalne życie w społeczeństwie, kontynuowanie pracy, a jednocześnie powstrzymywać ich przed naruszaniem porządku prawnego z obawy przed zarządzeniem wykonania kary. W przypadku M. M. (1), który po przebytym udarze jest osobą funkcjonującą zdecydowanie inaczej niż w przeszłości, o obniżonej sprawności, wystarczający dla weryfikacji pozytywnej prognozy kryminologicznej będzie okres dwuletni, w przypadku pozostałych oskarżonych - nieco dłuższy.

Sąd rozważał również możliwość skorzystania z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności wobec W. L. (1). Sąd uznał jednak, iż jedynie kara pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, spełni pokładane w niej cele, a także przede wszystkim – iż brak jest podstaw do przyjęcia pozytywnej prognozy kryminologicznej wobec oskarżonego. W ocenie Sądu jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności orzeczona wobec W. L. (1) sprawi, że osiągnięte zostaną zarówno cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec niego, jak i zaspokojone zostanie społeczne poczucie sprawiedliwości. Sąd podzielił w tym zakresie stanowisko wyrażone w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 1995 r. wydanym w sprawie o sygn. akt II KRN 28/95 (zob. Prok. i Pr. 1995, z. 10, poz. 3), zgodnie z którym instytucja warunkowego zawieszenia wykonania kary pozostaje zawsze prawem sądu („Sąd może”), ale ma zastosowanie przede wszystkim ze względu na osobę sprawcy. Merytorycznie najistotniejszym warunkiem jej orzekania w stanie prawnym obowiązującym w dacie popełnienia przez W. L. (1) przypisanego mu czynu była dodatnia prognoza oparta na właściwościach i warunkach osobistych sprawcy oraz na jego dotychczasowym sposobie życia. Nie znaczy to jednak, że decyzja o stosowaniu warunkowego zawieszenia wykonania kary ma być oparta wyłącznie na przesłankach indywidualno-prewencyjnych. Sąd uwzględnia w tej mierze również przesłanki prewencji ogólnej. Należało i to mieć zatem na uwadze przy rozstrzyganiu o dobrodziejstwie zastosowania względem oskarżonej warunkowego zawieszenia orzeczonej kary, w kontekście przypisanego W. L. (1) czynu. Oskarżony był uprzednio dziesięciokrotnie karany sądownie, w tym pięciokrotnie za przestępstwa przeciwko mieniu, co jednoznacznie wskazuje na jego daleko posuniętą demoralizację. Wobec W. L. (1) orzekano wcześniej nieizolacyjne kary pozbawienia wolności, co jednak nie odniosło spodziewanego efektu resocjalizacyjnego, skoro oskarżony na drogę przestępstwa powrócił. Tym samym brak jest logicznych podstaw do przyjęcia, że kara nieizolacyjna orzeczona w niniejszej sprawie, skutek taki mogłaby względem oskarżonego odnieść. Należy zatem wskazać, iż jedynie bezwzględna kara pobawienia wolności będzie stanowiła dla oskarżonego wymierny i faktycznie odczuwalny skutek jego karygodnego zachowania, czego w okolicznościach sprawy nie zagwarantowałoby orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na okres próby. Tylko tego typu orzeczenie zapewni w ocenie Sądu realizację wszystkich celów kary.

W punkcie szóstym uzasadnianego wyroku zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. M. (2) kwotę 1.343,16 zł tytułem kosztów obrony świadczonej na rzecz oskarżonego W. L. (1) z urzędu, w tym 251,16 zł tytułem podatku VAT. Orzekając w powyższym zakresie Sąd zważył, iż obrońcy za udzieloną oskarżonemu pomoc niewątpliwie należy się wynagrodzenie, którego wysokość winna uwzględniać tryb w jakim postępowanie było prowadzone oraz ilość terminów rozpraw. Ponadto Sąd zważył, iż spełniona została orzeczona zasadnicza przesłanka dla powyższego orzeczenia – obrońca złożył w tym zakresie wniosek w toku rozprawy wskazując jednocześnie, że koszty nie zostały uiszczone w całości ani w części.

W punkcie siódmym uzasadnianego wyroku, Sąd na mocy art. 626 § 1 kpk, art. 627 kpk, art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 3, art. 3 ust 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym od M. M. (1), A. Ł. i K. J. (1) po 227,52 zł, a od W. L. (1) 1.570,68 zł tytułem wydatków oraz od M. M. (1) 680 zł, od A. Ł. 980 zł, od K. J. (1) 2.580 zł, a od W. L. (1) 580 zł tytułem opłaty. Orzekając we wskazanym zakresie Sąd zważył, iż w stosunku do żadnego z oskarżonych nie zachodziły podstawy do zwolnienia od obciążenia ich kosztami postępowania. M. M. (1) jest zdolny do osiągania dochodów i nie posiada nikogo na utrzymaniu, A. Ł. prowadzi działalność gospodarczą, z której osiąga dochód w wysokości 5.000 zł miesięcznie oraz jest właścicielem ruchomości i nieruchomości o niebagatelnej wartości. Z kolei K. J. (1) pracuje dorywczo i jest współwłaścicielem działki, zaś W. L. (1) na wolności prowadził działalność gospodarczą w branży transportowej i handlowej, zaś w izolacji może podjąć starania o odpłatną pracę. Wskazane okoliczności przesądzają w ocenie Sądu, iż nic nie stoi na przeszkodzie, aby zgodnie z ogólną zasadą sprawiedliwego procedowania, oskarżeni ponieśli koszty postępowania, które zostało wszczęte z uwagi na ich zawinione działanie.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE