UZASADNIENIE

S. C. wystąpił przeciwko Skarbowi Państwa – Dyrektorowi Izby Celnej w T., wnosząc o zasądzenie kwoty 4.446,72 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 28 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu podał, że od 1 lipca 2010 r. jest zatrudniony w Izbie Celnej w T., jako członek korpusu służby cywilnej na podstawie stosunku pracy, a jego wyznaczonym miejscem pracy był Referat Dozoru Urzędu Celnego w B.. Pismem z dnia 9 czerwca 2010 r. Dyrektor I., działając na podstawie art. 99 ustawy o Służbie Celnej zaproponował mu przeniesienie ze służby cywilnej do celnej, z datą przekształcenia stosunku pracy w stosunek służbowy – 1 lipca 2010 r. i uposażeniem wynoszącym łącznie 4.446,72 zł. W dniu 10 czerwca 2010 r. powód przyjął propozycję. Pismem z dnia 28 czerwca 2010 r. Dyrektor poinformował go, iż w związku z przyjęciem propozycji z dniem 1 lipca 2010 r. staje się funkcjonariuszem celnym mianowanym do służby stałej w Izbie Celnej w T., na warunkach zgodnych z przyjętą propozycją. Pismem z dnia 27 czerwca 2010 r. zwrócił się do Dyrektora o wypłatę przysługującego mu w myśl art. 85 ustawy środków na zagospodarowanie w wysokości jednomiesięcznego uposażenia należnego w dniu mianowania wraz z należnymi odsetkami za zwłokę. Dyrektor odmówił wypłaty, gdyż powołanie na podstawie art. 99 ustawy nie dokonuje się w związku z mianowaniem, o którym mowa w art. 85 ustawy, a jedynie wywiera skutek nawiązania stosunku służbowego na podstawie aktu mianowania, ponieważ data przekształcenia stosunku pracy w stosunek służbowy jest określona w propozycji składanej przez kierownika urzędu. W ocenie powoda powyższe stanowisko to jest błędne, gdyż stosunek służbowy funkcjonariusza celnego powstaje w drodze mianowania w dwóch przypadkach: na podstawie zgłoszenia się do służby oraz w drodze przekształcenia stosunku pracy pracownika korpusu służby cywilnej. Jego dotychczasowy stosunek pracy przekształcił się na podstawie mianowania, wobec czego stał się on funkcjonariuszem służby stałej z dniem 1 lipca 2010 r., bez względu na to czy, otrzymał akt mianowania czy też nie. Powód podkreślił, że otrzymał dokument potwierdzający dokonany już fakt przekształcenia jego stosunku pracy w stosunek służbowy z Izbą, określający datę mianowania i rodzaj służby, stanowiące elementy takiego aktu. Przepisy ustawy w żaden sposób nie różnicują praw i obowiązków funkcjonariuszy służby celnej ze względu na sposób, w jaki nawiązany został stosunek służbowy z mianowania, a jedynym warunkiem przyznającym prawo do otrzymania środków na zagospodarowanie jest posiadanie statusu funkcjonariusza służby stałej, przy czym środki te służą w związku z mianowaniem do tej służby. Wobec identycznych praw i obowiązków nie jest do przyjęcia różnicowanie przez stronę pozwaną funkcjonariuszy celnych, w zależności od sposobu powstania stosunku służbowego z mianowania. Użyte w art. 85 ustawy sformułowanie „w związku z mianowaniem do tej służby” nie może być interpretowane na jego niekorzyść, gdyż przekształcenie się stosunku pracy członka korpusu służby cywilnej w stosunek służbowy na podstawie aktu mianowania jest jego mianowaniem.

W. R. wystąpił przeciwko Skarbowi Państwa – Dyrektorowi Izby Celnej w T., wnosząc o zasądzenie kwoty 5.132,97 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 28 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu podał, że od dnia 1 lipca 2010 r. był zatrudniony w Izbie w T., jako członek korpusu służby cywilnej na podstawie stosunku pracy a jego wyznaczonym miejscem pracy był Referat Dozoru UC w B.. Pismem z dnia 9 czerwca 2010 r. Dyrektor Izby Celnej w T. działając na podstawie art. 99 ustawy zaproponował mu przeniesienia do służby celnej z datą przekształcenia stosunku pracy w stosunek służbowy – 1 lipca 2010 r. i uposażeniem, wynoszący, łącznie 5.123,97 zł. W dniu 10 czerwca 2010 r. przyjął propozycję, w związku z czym Dyrektor poinformował go, iż z dniem 1 lipca 2010 r. staje się funkcjonariuszem celnym mianowanym do służby celnej w IC w T. na warunkach zgodnych z przyjętą propozycją. Pismem z dnia 9 marca 2010 r. zwrócił się do Dyrektora o wypłatę przysługujących mu w myśl art. 85 ustawy środków na zagospodarowanie w wysokości jednomiesięcznego uposażenia z dnia mianowania wraz z odsetkami, czego mu odmówiono. Pismem z dnia 27 czerwca 2013 r. ponownie zwrócił się do Dyrektora, jednak ten ponownie wystosował odpowiedź odmowną. W dalszej części W. R. powołał się na argumentację tożsamą z pozwem S. C..

Zarządzeniem z dnia 22 czerwca 2016 r. sprawa te zostały połączone celem wspólnego prowadzenia, rozpoznania i rozstrzygnięcia.

W odpowiedzi pozwany wniósł o oddalenie obu powództw w całości i orzeczenie o kosztach postępowania, w tym o kosztach zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu wskazano, że stan faktyczny sprawy jest niesporny, a swoje stanowisko pozwany podtrzymuje, gdyż oparł je na opinii Departamentu Prawnego z dnia 26 marca 2010 r. Pozwany podał, że analogiczne stanowisko zaprezentowano organizacjom związkowym zarówno przez Szefa Służby Celnej i Dyrektora Izby Celnej w T.. Z ostrożności procesowej pozwany podniósł zarzut przedawnienia, bowiem roszczenie przedawniło się w czerwcu 2013 r., a pismo z dnia 27 czerwca 2013 r. nie powinno wywoływać skutków przerwania biegu przedawnienia, bowiem powodowie nie wystąpili w tej dacie z roszczeniem na drogę postepowania sądowego.

Sąd ustalił, co następuje:

S. C. w dniu 1 czerwca 1982 r. rozpoczął pracę jako członek służby cywilnej w Okręgowych Zarządach Dochodów Państwa i Kontroli Finansowej, następnie w dniu 1 czerwca 1983 r. został mianowany na stanowisko starszego inspektora w Izbie Skarbowej w B.. Od dnia 1 września 2003 r. został przeniesiony do pracy w Izbie Celnej w T., z miejscem pracy w Urzędzie Celnym w B., na stanowisko specjalisty – starszego komisarza akcyzowego. Od dnia 21 września 2006 r. objął stanowisko młodszego inspektora kontroli akcyzowej w Referacie Szczególnego Nadzoru Podatkowego w Urzędzie Celnym w B..

(okoliczności bezsporne, ponadto dowód: akt mianowania z 1.06.1983 r. – k. 7; pismo Izby Celnej w T. z 27.08.2003 r. – k. 86 akt osobowych; przesłuchanie powoda – k. 37-38)

Pismem z dnia 9 czerwca 2010 r. S. C. otrzymał propozycję Izby Celnej w T., dotyczącą pełnienia służby w Służbie Celnej. W piśmie tym, na podstawie art. 99 ust. 1, 3 i 4 w zw. z art. 224 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej, Dyrektor Izby Celnej w T. zaproponował mu pełnienie służby w Służbie Celnej od dnia 1 lipca 2010 r., która to data będzie przekształceniem stosunku pracy w stosunek służbowy. Miejscem służby miał być Urząd Celny w B. – Referat Dozoru – (...). Powód miał przejść na służbę stałą na stanowisko starszego specjalisty, obejmując stopień starszego rachmistrza celnego. Dyrektor zaproponował powodowi uposażenie w wysokości: uposażenie zasadnicze – 3.200,00 zł, dodatek za wieloletnią służbę – 800,15 zł, dodatek za stopień służbowy – 445,97 zł. W propozycji Dyrektor podkreślił, że przyjęcie jej, będzie zgodnie z art. 99 ust. 7-9 ustawy oznaczać, iż dotychczasowy stosunek pracy członka korpusu służby cywilnej przekształci się w stosunek służbowy na podstawie aktu mianowania, przy czym okres stażu pracy w służbie cywilnej lub jednostkach organizacyjnych służby cywilnej wlicza się do okresu służby w Służbie Celnej, a stosunek pracy członka korpusu służby cywilnej, który odmówi przyjęcia propozycji nie ulega zmianie. S. C. dnia 10 czerwca 2010 r. przyjął propozycję i wyraził zgodę na wszystkie przedstawione mu warunki.

(okoliczności bezsporne, ponadto dowód: propozycja pełnienia służby w Służbie Celnej z 9.06.2010 r. – k. 137 akt osobowych; przesłuchanie powoda – k. 38)

S. C. w dniu 29 czerwca 2010 r. złożył ślubowanie jako funkcjonariusz Służby Celnej, a od dnia 1 lipca 2010 r. nawiązał się stosunek służby w Służbie Celnej.

(okoliczności bezsporne, ponadto dowód: ślubowanie – k. 138, pismo Dyrektora Izby Celnej w T. z 28.06.2010 r. – k. 139 akt osobowych)

Pismem z dnia 1 lipca 2010 r. Dyrektor Izby Celnej w T. poinformował S. C., że na wniosek Naczelnika Urzędu Celnego w B. wyznaczył mu miejsce pełnienia służby w Urzędzie Celnym w B. w Referacie Dozoru.

(okoliczności bezsporne, ponadto dowód: pismo z 1.07.2010 r. – k. 9)

Pismem z dnia 27 czerwca 2013 r. powód S. C. zwrócił się do Dyrektora Izby Celnej w T. z prośbą o wypłatę przysługujących w myśl art. 85 ustawy o Służbie Celnej środków na zagospodarowanie w wysokości jednomiesięcznego uposażenia należnego w dniu mianowania wraz z należnymi odsetkami za zwłokę. Powód wskazał, że został mianowany na funkcjonariusza służby stałej z dniem 1 lipca 2010 r. W odpowiedzi, Dyrektor Izby Celnej pismem z dnia 15 lipca 2013 r. poinformował, że nie znajduje podstaw do spełnienia jego prośby. Dyrektor podkreślił, że powołanie do służby na podstawie art. 9 ustawy nie dokonuje się w związku z mianowaniem, o którym mowa w art. 85 ustawy, a jedynie wywiera skutek nawiązania stosunku służbowego na podstawie aktu mianowania, ponieważ data przekształcenia stosunku pracy w stosunek służbowy jest określona już w propozycji składanej przez kierownika urzędu. Dyrektor stwierdził ponadto, że jego stanowisko jest zgodne ze stanowiskiem Szefa Służby Celnej oraz stanowiskiem zajętym wobec żądań związków zawodowych.

(okoliczności bezsporne, ponadto dowód: pismo powoda z 27.06.2013 r. – k. 10; pismo Dyrektora Izby Celnej w T. z 15.07.2013 r. – k. 11)

W. R. od dnia 1 kwietnia 1983 r. pracował w S., w Okręgowym Zarządzie Dochodów Państwa, a w dniu 1 czerwca 1983 r. rozpoczął pracę jako starszy inspektor w Izbie Skarbowej w S., na które to stanowisko został mianowany aktem mianowania z 7 czerwca 1983 r. Następnie aktem mianowania z sierpnia 1985 r., z dniem 1 sierpnia 1985 r. objął stanowisko komisarza skarbowego w Izbie Skarbowej w S.. Aktem mianowania z dnia 10 listopada 1990 r. powód został mianowany na kierownika Referatu Stałego Nadzoru Podatkowego w Izbie Skarbowej w T., a aktem mianowania z dnia 3 stycznia 1992 r. został mianowany na starszego komisarza skarbowego w Izbie Skarbowej w B.. W dniu 7 lutego 1992 r. został mianowany starszym komisarzem skarbowym w Urzędzie Kontroli Skarbowej w B., a następnie 7 listopada 1992 r. został powołany na inspektora kontroli skarbowej IV st. w Urzędzie Kontroli Skarbowej w B.. Od dnia 1 września 2003 r. został przeniesiony do pracy w Izbie Celnej w T., z miejscem pracy w Urzędzie Celnym w B., na stanowisko specjalisty – inspektora kontroli akcyzowej IV st. Od dnia 1 sierpnia 2004 r. objął stanowisko inspektora kontroli akcyzowej w Referacie Szczególnego Nadzoru (...) w Urzędzie Celnym w B..

(okoliczności bezsporne, ponadto dowód: akt mianowania z 7.06.1983 r. – k. 17; akt mianowania z 8.1985 r. – k. 30; akt mianowania z 10.11.1990 r. – k. 62; akt mianowania z 3.01.1992 r. – k. 70; akt mianowania z 10.03.1991 r. – k. 2; akt powołania z 30.11.1992 r. – k. 14; pismo Izby Celnej w T. z 28.08.2003 r. – k. 77 akt osobowych przesłuchanie powoda – k. 38-39)

Pismem z dnia 9 czerwca 2010 r. W. R. otrzymał propozycję z Izby Celnej w T. dotyczącą pełnienia służby w Służbie Celnej. W przedmiotowym piśmie, na podstawie art. 99 ust. 1, 3 i 4 w zw. z art. 224 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej, Dyrektor Izby Celnej w T. zaproponował mu pełnienie służby w Służbie Celnej od dnia 1 lipca 2010 r., która to data będzie przekształceniem stosunku pracy w stosunek służbowy. Miejscem służby miał być Urząd Celny w B. – Referat Dozoru – (...) Bioetanol A.. Powód miał przejść na służbę stałą na stanowisko młodszego eksperta Służby Celnej, obejmując stopień starszego rachmistrza celnego. W propozycji Dyrektor zaproponował powodowi uposażenie w wysokości: uposażenie zasadnicze – 3.749,60 zł, dodatek za wieloletnią służbę – 937,40 zł, dodatek za stopień służbowy – 445,97 zł. Dyrektor podkreślił, że przyjęcie propozycji będzie zgodnie z art. 99 ust. 7-9 ustawy oznaczać, iż dotychczasowy stosunek pracy członka korpusu służby cywilnej przekształci się w stosunek służbowy na podstawie aktu mianowania, przy czym okres stażu pracy w służbie cywilnej lub jednostkach organizacyjnych służby cywilnej wlicza się do okresu służby w S. Celnej, a stosunek pracy członka korpusu Służby Cywilnej, który odmówi przyjęcia propozycji nie ulega zmianie. W. R. w dniu 10 czerwca 2010 r. przyjął propozycję i wyraził zgodę na wszystkie przedstawione mu warunki.

(okoliczności bezsporne, ponadto dowód: propozycja pełnienia służby w Służbie Celnej z 9.06.2010 r. – k. 133 akt osobowych; przesłuchanie powoda – k. 38-39)

W. R. w dniu 29 czerwca 2010 r. złożył ślubowanie jako funkcjonariusz Służby Celnej a od dnia 1 lipca 2010 r. nawiązał się stosunek służby w Służbie Celnej.

(okoliczności bezsporne, ponadto dowód: ślubowanie – k. 134; pismo Dyrektora Izby Celnej w T. z 28.06.2010 r. – k. 135)

Pismem z dnia 9 marca 2011 r. powód zwrócił się do Dyrektora Izby Celnej w T. o wypłatę przysługujących mu w myśl art. 85 ustawy o Służbie Celnej, środków na zagospodarowanie w wysokości jednomiesięcznego uposażenia należnego w dniu mianowania, wraz z należnymi odsetkami za zwłokę. W odpowiedzi, Dyrektor pismem z dnia 13 marca 2011 r. wskazał, że stosunek jego pracy uległ przekształceniu w stosunek służbowy z dniem 1 lipca 2010 r., co zgodnie z wyjaśnieniami Departamentu Prawnego Ministerstwa Finansów z dnia 22 czerwca 2010 r. oznacza, że powołanie do służby nie dokonuje się w związku z mianowaniem o którym mowa w art. 85 ustawy a jedynie wywiera skutek nawiązania stosunku służbowego na podstawie aktu mianowania, ponieważ data przekształcenia stosunku pracy w stosunek służbowy jest określona już w propozycji składanej przez kierownika urzędu. Dyrektor stwierdził więc, że nie ma podstaw prawnych i faktycznych do wypłaty powodowi środków na zagospodarowanie.

(okoliczności bezsporne, ponadto dowód: pismo Dyrektora Izby Celnej z 17.03.2011 r. – k. 9 akt VII P 353/16)

Pismem z dnia 27 czerwca 2013 r. powód ponownie zwrócił się do Dyrektora Izby Celnej w T. z prośba o wypłatę przysługujących w myśl art. 85 ustawy o SC środków na zagospodarowanie w wysokości jednomiesięcznego uposażenia należnego w dniu mianowania wraz z należnymi odsetkami za zwłokę, wskazując, że został mianowany na funkcjonariusza służby stałej z dniem 1 lipca 2010 r. W odpowiedzi, Dyrektor Izby Celnej pismem z dnia 15 lipca 2013 r. poinformował, że nie znajduje podstaw do spełnienia jego prośby. Dyrektor podkreślił, że powołanie do służby na podstawie art. 9 ustawy nie dokonuje się w związku z mianowaniem, o którym mowa w art. 85 ustawy, a jedynie wywiera skutek nawiązania stosunku służbowego na podstawie aktu mianowania, ponieważ data przekształcenia stosunku pracy w stosunek służbowy jest określona już w propozycji składanej przez kierownika urzędu. Dyrektor stwierdził ponadto, że jego stanowisko jest zgodne ze stanowiskiem Szefa Służby Celnej oraz stanowiskiem zajętym wobec żądań związków zawodowych.

(okoliczności bezsporne, ponadto dowód: pismo powoda z 27.06.2013 r. – k. 10 akt VII P 353/16; pismo Dyrektora Izby Celnej w T. z 15.07.2013 r. – k. 11 akt VII P 353/16)

Sąd zważył, co następuje:

Oba powództwa zasługiwały na uwzględnienie.

Stan faktyczny obu połączonych do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia spraw był bezsporny, co przyznały obie strony, a nadto wynikał on wprost z przesłuchania i twierdzeń stron, których poparcie dawały przedłożone do sprawy dokumenty i dowody, w szczególności z akt osobowych powodów. Żadna ze stron nie kwestionowała znajdujących się w aktach dokumentów, stąd Sąd ocenił zarówno je, jak i przesłuchanie powodów, jako w pełni wiarygodne, gdyż były spójne, konkretne, korelowały ze sobą i znajdowały pokrycie w dokumentacji z akt osobowych. Kwestią wymagającą rozstrzygnięcia była natomiast interpretacja przepisów ustawy o Służbie Celnej.

Przechodząc do istoty sporu w przedmiotowej sprawie, którą jest kwestia istnienia po stronie powodów uprawnienia do uzyskania od pozwanego Skarbu Państwa działającego przez Dyrektora Izby Celnej w T. (por. postanowienie SN z dnia 4 grudnia 2014 r., III BP 2/14, Lex nr 1616906) świadczenia w postaci środków na zagospodarowanie, trzeba wskazać, że podstawę roszczenia stanowi art. 85 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej (j.t.: Dz.U. z 2015 r., poz.990), zgodnie z którym funkcjonariuszowi służby stałej, w związku z mianowaniem do tej służby, przysługują środki na zagospodarowanie w wysokości jednomiesięcznego uposażenia należnego w dniu tego mianowania.

W ocenie Sądu, prezentowane w ramach niniejszego postępowania jurysdykcyjnego, stanowisko pozwanej Izby Celnej opierające się na nieuzasadnionym prawnymi wywodami i argumentami twierdzeniu, iż powodom nie przysługują środki na zagospodarowanie z uwagi na przekształcenie stosunku pracy w stosunek służbowy, nie zasługuje na uwzględnienie. Strona pozwana, kwestionując prawo powodów do uzyskania środków pieniężnych wskazanych w treści art. 85 powołanej ustawy, stała na stanowisku, że powołanie do służby nie dokonało się „w związku z mianowaniem”, o którym mowa w art. 85 ustawy, a jedynie wywarło skutek w postaci nawiązania stosunku służbowego w oparciu o przyjęcie propozycji przejścia z korpusu służby cywilnej do stałej służby celnej, na stanowisku funkcjonariusza Służby Celnej. Dodatkowo pozwana Izba Celna podała, że nie wydała żadnego aktu mianowania powodom. Zdaniem Sądu Rejonowego, z tym stanowiskiem nie sposób się zgodzić. Zgodnie z treścią art. 99 ust. 7 ustawy o Służbie Celnej, dotychczasowy stosunek pracy członka korpusu służby cywilnej, który przyjął propozycję, o której mowa w ust. 1, przekształca się w stosunek służbowy na podstawie aktu mianowania. Już z samej treści tego przepisu wynika, iż powstanie stosunku służbowego członka korpusu służby cywilnej, w trybie przewidzianym w tym przepisie, następuje w drodze mianowania. Przepis ten wprost stanowi bowiem, że przekształcenie w stosunek służbowy następuje na podstawie aktu mianowania. Za nieuprawnione i niezrozumiałe należy zatem traktować stanowisko strony pozwanej, że w tym przypadku akt mianowania ma wyłącznie charakter porządkowy.

W tym miejscu należy wskazać, że w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie budzi wątpliwości fakt, że powodowie zostali funkcjonariuszami służby stałej w Służbie Celnej w trybie art. 99 ust. 7 ustawy o Służbie Celnej. Wobec W. R. i S. C. co prawda nie zostały wydane akty mianowania, jednak z bezspornych (co wprost stwierdziła storna pozwana) okoliczności sprawy wynika, że powodowie złożyli ślubowanie, a Dyrektor Izby Celnej wprost stwierdza w pismach kierowanych do powodów, że zostali mianowani, z czego wynika, że akt mianowania nastąpił, mimo, ze fizycznie nie został im wręczony. Fakt jednakże fizycznego braku wręczenia dokumentu nie może przemawiać za uznaniem, jak chciałby pozwany, że w sprawie nie doszło do mianowania na podstawie wskazanych norm prawnych. Bezsprzecznie powodowie zostali mianowani do służby stałej w Służbie Celnej we T. z dniem 1 lipca 2010 r., co wynika już z samych propozycji złożonych im przez stronę pozwaną, a znajduje potwierdzenie w dalszych okolicznościach sprawy. Zgodnie z ugruntowanym już orzecznictwem w tym przedmiocie, przekształcenie stosunku pracy w stosunek służbowy następuje ex lege już w momencie przyjęcia przez funkcjonariusza propozycji na piśmie albo z datą wskazaną w złożonej przez pracodawcę propozycji, co właśnie miało miejsce w niemniejszej sprawie (zob. w tym zakresie wyrok Sądu Okręgowego w Kielcach z dnia 17 czerwca 2014 r., V Pa 115/14, Lex nr 1889633, wydany w bardzo zbliżonych okolicznościach faktycznych).

Biorąc powyższe pod uwagę, obaj powodowie spełniają wszystkie przesłanki wskazane w treści art. 85 ustawy o Służbie Celnej, do uzyskania wskazanych tam środków na zagospodarowanie. Na podstawie treści tego przepisu, jak również innych przepisów tej ustawy, nie sposób bowiem zróżnicować sytuacji funkcjonariuszy służby stałej w zależności od trybu powstania stosunku służbowego, co słusznie podniesiono w pozwach. Z treści art. 145 ust. 1 i 2 ustawy o Służbie Celnej wynika, iż prawo do uposażenia powstaje z dniem mianowania funkcjonariusza do służby. Z tytułu pełnienia służby funkcjonariusz otrzymuje uposażenie i inne świadczenia pieniężne określone w ustawie (zob. wyrok SR w Lesznie z dnia 26 sierpnia 2015 r., IV P 63/15, Lex nr 1681497).

Z tych względów Sąd uwzględnił powództwa i zasądził na rzecz powoda S. C. od strony pozwanej kwotę 4.446,72 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 28 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty (punkt 1 wyroku), oraz na rzecz powoda W. R. kwotę 5.132,97 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 28 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty (punkt 3 wyroku). Podstawę orzeczenia o odsetkach ustawowych stanowił art. 165 ust. 4 ustawy o Służbie Celnej, zgodnie z którym w przypadku zwłoki w wypłacie uposażenia, innych świadczeń oraz należności pieniężnych funkcjonariuszowi przysługują odsetki ustawowe od dnia, w którym uposażenie, inne świadczenie lub należność pieniężna stały się wymagalne. W niniejszej sprawie datę wymagalności należało określić na dzień 1 lipca 2010 r, kiedy to obaj powodowie zostali mianowani do Służby Celnej.

Za chybiony uznać należało przy tym zarzuty przedawnienia roszczenia, jakie podniósł pozwany w stosunku do obu powodów. Zgodnie z art. 165 ustawy z dnia z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej roszczenia z tytułu prawa do uposażenia i innych świadczeń oraz należności pieniężnych ulegają przedawnieniu z upływem trzech lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (ust. 1). Jednakże zgodnie z ust. 3 pkt 1 przepisu, bieg przedawnienia roszczenia z tytułu uposażenia i innych świadczeń oraz należności pieniężnych przerywa każda czynność przed kierownikiem urzędu, podjęta bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia roszczenia. Wobec powyższego należy uznać, że bieg przedawnienia dochodzonego roszczenia został przerwany w przypadku powoda S. C. w dniu 27 czerwca 2013 r. kiedy to powód zwrócił się wprost swym pismem (de facto wezwaniem do wypłaty należnego świadczenia) do kierownika urzędu – Dyrektora Izby Celnej w T. o wypłacenie mu zaległego roszczenia w postaci środków na zagospodarowanie. Jednocześnie należy zaznaczyć, że z akt sprawy, a w szczególności w treści ww. pisma wynika, że powód już wcześniej domagał się wypłaty należnego mu roszczenia, co oznacza, że także wcześniej powód dochodził należnych mu środków, a więc z całą pewnością bieg przedawnienia został przerwany przed upływem trzech lat od daty jego wymagalności. Natomiast w przypadku powoda W. R. datą przerwania biegu przedawnienia jest dzień 27 czerwca 2013 r., kiedy to powód pismem skierowanym do Dyrektora Izby Celnej w T. domagał się wypłaty należnego mu roszczenia. Wobec powyższego należy stwierdzić, że w przypadku obu powodów bieg przedawnienia został skutecznie przerwany przez pisma skierowane do kierownika urzędu – Dyrektora Izby Celnej w T., bowiem zgodnie z art. 165 ust. 3 pkt 1 ustawy o Służbie Celnej, bieg przedawnienia roszczenia przerywa każda czynność przed kierownikiem urzędu, podjęta bezpośrednio w celu dochodzenia lub zaspokojenia roszczenia, a taką niewątpliwie były ww. pisma powodów, gdyż wprost domagali się oni wypłaty należnych im środków na zagospodarowanie (zob. wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 21 października 2009 r., (...) SA/Bd 762/09, Lex nr 573663; wyrok SO w Suwałkach z dnia 15 maja 2014 r., III Pa 21/14, Lex nr 1886530; czy wyrok SR w Lesznie z dnia 26 sierpnia 2015 r., IV P 63/15, Lex nr 1681497).

O kosztach procesu orzeczono w punktach 2 i 4 wyroku, z uwzględnieniem wyniku spraw, które pozwany Skarb Państwa przegrał w całości. Zgodnie z treścią art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty procesu, które ponieśli obaj powodowie składa się wynagrodzenie ustanowionego przez każdego z nich w sprawie profesjonalnego pełnomocnika. Z tego tytułu zasądzono od pozwanego na rzecz S. C. kwotę 900,00 zł (pkt 2 wyroku), a na rzecz W. R. kwotę 1.800,00 zł. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego Sąd ustalił na podstawie § 2 pkt 3 i 4 w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800).

O kosztach sądowych orzeczono w punkcie 5 wyroku na podstawie art. 97 i art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (j.t. Dz. U. z 2014 r., poz. 1025 ze zm.) w zw. z art. 98 k.p.c. Powodowie byli z mocy prawa zwolnieni od ponoszenia kosztów sądowych, natomiast stroną pozwaną jest Skarb Państwa, a zatem w tej sytuacji brak jest podstaw do obciążania którejkolwiek ze stron tymi kosztami, które musiał w związku z tym ponieść właśnie Skarb Państwa.

SSR Marcin Winczewski

Przewodniczący:	SSR Marcin Winczewski
Protokolant:	sekr. sądowy Artur Kluskiewicz

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE