UZASADNIENIE

Ł. U. został oskarżony o to, że:

W dniu 31 października 2013r. w I. przy ulicy (...) w sklepie (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz uzyskania dla siebie kredytu zawarł z (...) Bank SA z siedzibą we W. umowę nr (...) o przyznanie kredytu w wysokości 1436,75 złotych na zakup zegarka marki A. przy czym wprowadził w błąd pracownika banku co do zamiaru wywiązania się z warunków umowy doprowadzając podstępem wskazany bank do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1436, 75 złotych tj. o czyn z art. 286 § 1 kk

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Iławie z dnia 27 kwietnia 2015r. w sprawie II K 995/14 Ł. P. został uznany za winnego tego, że w dniu 31 października 2013r. w I. przy ulicy (...) w sklepie (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz uzyskania dla siebie kredytu zwarł z (...) Bank SA z. s we W. umowę nr (...) o przyznanie kredytu w wysokości 1436,75 złotych na zakup zegarka marki A. składając przy tym nierzetelne pisemne oświadczenie o braku obciążeń z tytułu wyroków sądowych mających istotne znaczenie dla uzyskania przedmiotowego kredytu czym wprowadził w błąd pracownika banku co do zamiaru wywiązania się z warunków umowy doprowadzając podstępem wskazany bank do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1436,75 złotych czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę kwoty 1.436, 75 złotych na rzecz pokrzywdzonego (...) Bank SA. Ponadto wyrok zawiera rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów sądowych oraz wynagrodzenia z tytuły udzielonej oskarżonemu obrony z urzędu.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego w Iławie wywiódł obrońca oskarżonego Ł. U.. Na podstawie art. 425 § 1 i 2 kpk oraz art. 444 kpk zaskarżył wyrok w całości zaś na podstawie art. 427 § 2 kpk i art. 438 pkt. 3 kpk wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, a polegający na przyjęciu, iż oskarżony swoim działaniem wyczerpał znamiona czynu zabronionego z art. 286 § 1kk w zbiegu z art. 297 § 1 kk. Zdaniem skarżącego działanie oskarżonego nie nosiło cech zamiaru popełnienia przestępstwa oszustwa albowiem oskarżony w chwili zawierania umowy kredytowej spełniał wszystkie warunki jakie winien zgodnie z umową przedstawić kupujący. Oskarżony przedstawił prawdziwe zaświadczenie o dochodach i podpisał rzetelne oświadczenie, że nie ma obciążeń z tytułu wyroków sądowych . W chwili składania tego oświadczenia nie miał świadomości o prowadzonej przeciwko niemu egzekucji komorniczej. Dlatego też jego działanie nie wyczerpało znamion przestępstwa z art. 286 § 1 kk . Wskazując na powyższe obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanego mu czynu ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Iławie.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie. Wskazać należy, że Sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe mając na uwadze wynikający z art. 2 § 2 kpk oraz art. 4 kpk obowiązek oparcia rozstrzygnięcia na prawdziwych ustaleniach faktycznych oraz badania i uwzględniania okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego. Sąd zgromadził materiał dowodowy i ocenił go nie wykraczając przy tym poza ramy swobodnej oceny dowodów. W oparciu o tę ocenę Sąd I instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i wykazał w sposób nie budzący wątpliwości, że oskarżony Ł. U. dopuścił się popełniania czynu przypisanego mu zaskarżonym wyrokiem. Stanowisko Sądu Rejonowego wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku pozostaje pod ochroną prawa procesowego. Stwierdzenia tego nie są stanie podważyć żadne argumenty apelacji obrońcy oskarżonego. Do wykazania bowiem, że Sąd pierwszej instancji dokonał błędu w ustaleniach faktycznych konieczna jest zgodna z zasadami wiedzy, logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego argumentacja pozwalająca na stwierdzenie, że poczyniona przez Sąd ocena materiału dowodowego powinna być odmienna. Tego zaś apelacja obrońcy oskarżonego nie wykazuje. Odnosząc się zatem do zarzutów poniesionych apelacji należy stwierdzić, że nie prowadzą one żadnej mierze o odmiennej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Jak słusznie zauważa skarżący Ł. U. ubiegając się o udzielnie mu kredytu na zakupy w formie ratalnej nie ukrywał wysokości swoich dochodów potwierdzając je stosownymi zaświadczeniami. Ustalenia Sądu Rejonowego w tym zakresie są tożsame ze stanowiskiem obrońcy z tym tylko, że skarżący zdaje się nie zauważać, iż podstawą przypisania oskarżonemu popełnia przestępstwa było ustalenie, że oskarżony Ł. U. złożył nieprawdzie oświadczenie dotyczące obciążających go wyroków sądowych. W tym zakresie zarzut obrony jakoby oskarżony w dacie podpisania umowy kredytowej i składania oświadczenia w kwestii obciążających go wyroków sądowych nie miał świadomości , że wyroki takie zapadły oraz ,że wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne i jest chybiony i stoi w oczywistej sprzeczności z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Sąd Rejonowy w Iławie odnosząc się do wyjaśnień oskarżonego Ł. U. złożonych na rozprawie wyjątkowo wnikliwie przeprowadził postepowanie dowodowe w tym zakresie. Postępowanie to wykazało w sposób nie budzący wątpliwości ,że nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym został oskarżonemu doręczony w dniu 29 lipca 2013r. co oskarżony potwierdził własnoręcznym podpisem. Zawiadomienie o wszczęciu egzekucji oraz wezwanie do zapłaty na łączną kwotę 622, 68 złotych w toku postepowania egzekucyjnego zostało oskarżonemu doręczone w dniu 21 października 2013r. co ten także potwierdził własnoręcznym podpisem. Z powyższych ustaleń niezbicie wynika, że w dniu 31 października 2013r. zawierając umowę z pokrzywdzonym (...) Bank SA Ł. U. złożył nieprawdziwe oświadczenie dotyczące obciążenia z tytułu wyroków sądowych czego miał pełną świadomość. Dlatego też Sąd okręgowy w pełni akceptuje ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy w zakresie przypisania oskarżonemu popełnienia czynu kwalifikowanego z art. 286 § 1 kk pozostającego w zbiegu z art. 297 § 1 kk i podziela argumenty przestawione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Oskarżony przed zawarciem umowy o kredyt ratalny miał świadomość ciążących na nim zobowiązań wiedział także, iż nie będzie w stanie uiścić raty wynikającej z umowy kredytowej czego w istocie nie uczynił. Zatem wbrew twierdzeniom apelacji to nie pokrzywdzony bank nie dość wnikliwie ocenił ryzyko związane z udzielaniem oskarżonemu kredytu tylko oskarżony składając nieprawdzie oświadczenie wprowadził w błąd pokrzywdzonego co do swojej rzeczywistej sytuacji finansowej. Tym samy Sąd Rejonowy w Iławie słusznie uznał w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, że działanie oskarżonego Ł. U. wyczerpało znamiona przestępstwa kwalifikowanego z art. 286 § 1 kk w zbiegu z art. 297 § 1 kk . Argumenty Sądu I Instancji w tej mierze wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia są trafne i obszernie wyeksponowane. Nie ma zatem powodów aby je ponownie przytaczać. Sąd Okręgowy w pełni podzielił także ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy w zakresie wymierzonej oskarżonemu kary. Sąd Odwoławczy stanął na stanowisku, że kara wymierzona oskarżonemu jest z cała pewnością współmierna do okoliczności i wagi popełnionego czynu stopnia społecznej szkodliwości tego czynu, stopnia winy oskarżonego jego sposobu działania i skutków a także rodzaju wartości i charakteru naruszonych dóbr. Prawidłowo także uwzględniono postawę oskarżonego jego dotychczasową karalność tryb życia i zachowanie po popełnieniu przestępstwa. Słusznie Sąd Rejonowy nie znalazł podstaw do zastosowania wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. mimo, iż wymiar orzeczonej kary pozwala na zastosowanie wobec oskarżonego warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. W ocenie Sądu w stosunku do oskarżonego nie istnieją żadne okoliczności uzasadniające zastosowanie tej instytucji ze względu na jego postawę cechy i właściwości osobiste. Oskarżony co prawda tylko nie przyznawał się do winy ale i znalazł wytłumaczenie dla swojego zachowania i domagał się uwzględnienia i akceptacji tych argumentów. Cechy i właściwości osobiste oskarżonego wskazują, że nie zaprzestanie on popełnienia kolejnych przestępstw. Zważywszy na uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego i jego aktualną postawę brak jest podstaw do przyjęcia , że oskarżony rozumie naganność swojego postępowania i wyciągnie wnioski na przyszłość. Obecnie jedynie kara o charakterze izolacyjnym będzie w stanie spełnić swoje cele zarówno w zakresie indywidualnego oddziaływania na osobę sprawcy jak i w zakresie prewencji ogólnej. W pełni zasadne było orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego w postaci obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na mocy art. 437 § 1 kpk uznając apelację obrońcy oskarżonego za bezzasadną utrzymał w mocy zaskarżony wyrok. Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adwokata W. K. wynagrodzenie z tytułu pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu przed Sądem II Instancji.

Uwzględniając sytuację osobistą i majątkową oskarżonego Sąd Okręgowy na mocy art. 634 kpk w zw. z art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE