UZASADNIENIE

Pozwem z 16 grudnia 2015 skierowanym przeciwko Gminie W. powód M. T. (1) wniósł o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego w postaci wyroku zaocznego wydanego przez Sąd Wojewódzki we Wrocławiu sygn. akt I C 796/96 z 18 grudnia 1996, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności 28 lutego 1997, w całości w stosunku do pozwanego M. T. (1).

Uzasadniając wskazał, że wyrokiem z 18 grudnia 1996 Sąd Wojewódzki we Wrocławiu w sprawie o sygn. akt I C 795/96 zasądził solidarnie od powoda oraz M. K. (1), W. C. i M. K. (2) kwotę 17.762,21 zł należności głównej wraz ustawowymi odsetkami oraz 2.142,36 zł tytułem kosztów procesu. Na podstawie powołanego tytułu wykonawczego Gmina W. wszczęła postępowanie egzekucyjne co do kwoty 1.000 zł należności głównej oraz całości kosztów postępowania. Prowadzący je organ egzekucyjny, a to Komornik Sądowy Rewiru VI przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia-Śródmieścia zakończył je postanowieniem z 20 października 1998 z uwagi na wyegzekwowanie całej należności. Wobec pozostałej części należności objętej wyrokiem z 18 grudnia 1996 nie toczyło się wobec powoda żadne postępowanie egzekucyjne. 01 grudnia 2015 pozwana Gmina W. wniosła o wszczęcie wobec powoda postępowania egzekucyjnego, co do całości kwot objętych wskazanym wyżej tytułem wykonawczym. Postępowanie toczy się pod sygnaturą Km 3060/15. Tymczasem w części, w której roszczenie było przedmiotem wcześniejszej egzekucji zostało zapłacone przez współdłużnika (M. K. (1)), w pozostałej zaś części jest przedawnione. Pozostała bowiem część roszczenia, przekraczająca koszty postępowania w sprawie I C 795/96 oraz 1.000 zł należności głównej pozostaje przedawniona na podstawie art. 125 k.c. Ostatnią czynnością mającą na celu dochodzenie roszczenia objętego wyrokiem Sądu Wojewódzkiego we Wrocławiu było wystąpienie do Sądu o nadanie klauzuli wykonalności. Klauzula została nadana postanowieniem Sądu z 28 lutego 1997 i od tego czasu wierzyciel nie podjął żadnych czynności mających na celu dochodzenie jego roszczenia. W konsekwencji od ostatniej czynności minęło ponad 18 lat, co uzasadnia zarzut przedawnienia zarówno, co do należności głównej, zasądzonych odsetek, jak i odsetek należnych po dniu wydania wyroku. Końcowo powód zwrócił uwagę, że postępowanie egzekucyjne prowadzone przez Komornika dotyczyło jedynie części podzielnego, świadczenia pieniężnego i zakończyło się wyegzekwowaniem należności w całości. W konsekwencji, zarówno złożenie wniosku egzekucyjnego, jak i jego ukończenie nie ma żadnego wpływu na bieg przedawnienia pozostałej części należności objętych powołanym wyrokiem.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości wraz z zasądzeniem kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Na uzasadnienie pozwany zarzucił, że stan faktyczny przedstawiony przez powoda nie wskazuje na chociażby uprawdopodobnienie zasadności przedstawionych żądań. W ocenie pozwanego po wydaniu wyroku Sądu Wojewódzkiego we Wrocławiu 18 grudnia 1996 toczyło się nieprzerwanie postępowanie egzekucyjne. Zostało ono umorzone 16 lipca 2015. Kolejne postępowanie egzekucyjne zostało wszczęte na skutek wniosku egzekucyjnego złożonego przez pozwanego 27 listopada 2015. Nie można więc zgodzić się z twierdzeniem o przedawnieniu należności objętych tytułem wykonawczym. Pozwany podkreślał także, pozwany [zapewne powód] w pełni zdawał sobie sprawę o toczącym się postępowaniu egzekucyjnym (sygn. akt Km 508/97), wnosząc o jego umorzenie na podstawie pisma Wydziału Podatków i Opłat z 04 stycznia 2011. W celu uniknięcia pokrzywdzenia powoda, przez prowadzenie niezasadnego postępowania egzekucyjnego, przychyleniu się do wniosku powoda i czasowym wycofaniu z postępowania egzekucyjnego – przeprowadzono ponowną analizę uregulowanych należności objętych wyrokiem zaocznym Sądu Wojewódzkiego we Wrocławiu z 18 grudnia 1996. Po ponownym rozważeniu niespełnionych należności objętych tym tytułem wykonawczym, pozwany wystosował w listopadzie 2015 wniosek egzekucyjny obejmujący nieuregulowane kwoty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny istotny dla rozstrzygnięcia sprawy:

Wyrokiem zaocznym z 18 grudnia 1996 Sąd Wojewódzki we Wrocławiu w Wydziale I Cywilnym w sprawie o sygnaturze akt I C 795/96 zasądził od pozwanych W. C., M. K. (1), M. T. (1) i M. K. (2) solidarnie kwotę 17.762,21 zł wraz z ustawowymi odsetkami szczegółowo w tym wyroku opisanymi. Nadto Sąd Wojewódzki zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz strony powodowej 2.142,36 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. 28 lutego 1997 Sąd Wojewódzki we Wrocławiu nadał temu tytułowi klauzulę wykonalności.

(dowód: wyrok z 18 grudnia 1996 wraz z klauzulą wykonalności k. 10-11)

Wnioskiem egzekucyjnym złożonym Komornikowi Sądu Rejonowego we Wrocławiu Rewiru III 09 października 1997 skierowanym przeciwko dłużnikowi M. T. (1), wierzyciel Gmina W. wniósł – na podstawie załączonego tytułu wykonawczego Sądu Wojewódzkiego we Wrocławiu z 18 grudnia 1996, sygnatura akt I C 795/96 – o egzekucję należności głównej w wysokości 1.000 zł, kosztów procesu 2.142,36 zł, kosztów klauzuli wykonalności 12 zł, kosztów zastępstwa w postępowaniu egzekucyjnym 200 zł.

(dowód: wniosek egzekucyjny w aktach Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia-Fabrycznej T. K. Kancelaria (...) we W. sygn. akt Km 508/97)

Roszczenie objęte postępowaniem egzekucyjnym prowadzonym przez Komornika Sądu Rejonowego we Wrocławiu Rewiru III, sygn. akt Km 508/97, a to kwota 1.000 zł należności głównej, 2.142,36 zł kosztów procesu, 12 zł kosztów klauzuli oraz 259,46 zł kosztów bezskutecznej egzekucji, w całości (w ratach) zostało zapłacone przez współdłużnika M. K. (1) bezpośrednio wierzycielowi Gminie W..

(dowód: pismo Gminy W. z 04 stycznia 2011;

wniosek egzekucyjny w aktach Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu T. K. Kancelaria (...) we W. sygn. akt Km 3060/15)

W toku egzekucji, na jej poczet dłużnik wpłacił kwotę 100 zł. Pismem z 15 lipca 2015 wierzyciel na podstawie art. 825 k.p.c. wniósł o umorzenie postępowania w sprawie. Postanowieniem z 16 lipca 2015 Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia-Fabrycznej T. K. Kancelaria (...) we W. postępowanie egzekucyjne umorzył na podstawie art. 825 § 1 k.p.c., zwracając wierzycielowi tytuł wykonawczy.

(dowód: pokwitowanie wpłaty z 14 kwietnia 2015 numer (...) w aktach Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia-Fabrycznej T. K. Kancelaria (...) we W. sygn. akt Km 508/97;

notatka – protokół z 14 kwietnia 2015 w aktach Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia-Fabrycznej T. K. Kancelaria (...) we W. sygn. akt Km 508/97;

wniosek wierzyciela z 15 lipca 2015 w aktach Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia-Fabrycznej T. K. Kancelaria (...) we W. sygn. akt Km 508/97;

postanowienie o umorzeniu postępowania i zwrocie wierzycielowi tytułu wykonawczego z 16 lipca 2015 w aktach Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia-Fabrycznej T. K. Kancelaria (...) we W. sygn. akt Km 508/97)

Wnioskiem egzekucyjnym złożonym Komornikowi Sądowemu przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu T. K. Kancelaria (...) we W. 27 listopada 2015, skierowanym przeciwko dłużnikowi M. T. (1), wierzyciel Gmina W. wniósł – na podstawie załączonego tytułu wykonawczego Sądu Wojewódzkiego we Wrocławiu z 18 grudnia 1996, sygnatura akt I C 795/96 – o egzekucję należności głównej w wysokości 16.762,21 zł (kwota 17.762,21 zł pomniejszona o kwotę 1.000 zł wpłaconą: 24 listopada 2009 roku 186,16 zł, 23 lutego 2010 roku 200 zł, 04 stycznia 2011 roku 613,82 zł), odsetek ustawowych jak w tytule wykonawczym oraz kosztów poprzednich egzekucji 160 zł.

(dowód: wniosek egzekucyjny w aktach Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu T. K. Kancelaria (...) we W. sygn. akt Km 3060/15)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo w całości zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z normą art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. dłużnik może w drodze powództwa żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub części albo ograniczenia, jeżeli po powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie wygasło albo nie może być egzekwowane; gdy tytułem jest orzeczenie sądowe, dłużnik może powództwo oprzeć także na zdarzeniach, które nastąpiły po zamknięciu rozprawy, a także zarzucie spełnienia świadczenia, jeżeli zarzut ten nie był przedmiotem rozpoznania w sprawie.

Jak wynikało z twierdzeń pozwu, powód upatrywał zasadności swojego roszczenia w zarzucie spełnienia części świadczenia, będącego przedmiotem wszczętego w 1997 roku postępowania egzekucyjnego oraz jego przedawnienia w pozostałym zakresie, co do której nie toczyło się wobec powoda żadne postępowanie egzekucyjne.

Okoliczności sprawy pozostawały w istocie bezsporne, znajdując swoje potwierdzenie w urzędowych dokumentach Sądu i organów egzekucyjnych, a sprowadzały się do wydania przez Sąd Wojewódzki we Wrocławiu w Wydziale I Cywilnym w sprawie o sygnaturze akt I C 795/96 wyroku zaocznego z 18 grudnia 1996 zasądzającego od W. C., M. K. (1), M. K. (2) i powoda w tej sprawie M. T. (1) solidarnie kwotę 17.762,21 zł wraz z ustawowymi odsetkami szczegółowo w tym wyroku opisanymi oraz kosztami procesu. 28 lutego 1997 Sąd Wojewódzki we Wrocławiu nadał temu tytułowi klauzulę wykonalności. Dalej, jak wynikało z zebranego w sprawie materiału dowodowego, wierzyciel Gmina W. 09 października 1997 skierował do Komornika Sądu Rejonowego we Wrocławiu Rewiru III wniosek o egzekucję kwoty należności głównej 1.000 zł, zarejestrowany pod sygnaturą akt III Km 508/97. Egzekucja prowadzona była na podstawie tytułu wykonawczego w postaci wzroku zaocznego z 18 grudnia 1996 wydanego przez Sąd Wojewódzki we Wrocławiu w Wydziale I Cywilnym w sprawie o sygnaturze akt I C 795/96. Nie znalazła przy tym potwierdzenia w aktach postępowania III Km 508/97 okoliczność umorzenia tego postępowania 20 października 1998 z uwagi na wyegzekwowanie należności. Co więcej 05 listopada 1998 organ egzekucyjny zawiadomił wierzyciela o bezskuteczności egzekucji w trybie art. 827 k.p.c., uprzedzając tym samym o możliwości umorzenia postepowania egzekucyjnego w trybie art. 824 § 1 pkt 3 k.p.c. Jakkolwiek wierzyciel nie złożył wymaganego oświadczenia, zaś organ egzekucyjny przez następne lata pozostawał w postępowaniu bezczynny, to pozostawało to bez wpływu na zakres rozstrzygnięcia, bowiem jak przyznał wierzyciel w toku tego postępowania, co znajdowało potwierdzenie w oświadczeniu z 04 stycznia 2011 (k. 13) oraz wniosku egzekucyjnym z 27 listopada 2015 ( vide akta Km 3060/15), egzekwowane w postępowaniu III Km 508/97 świadczenie wraz z kosztami w całości zostało zapłacone wierzycielowi przez dłużnika solidarnego M. K. (1). Dalej postępowanie egzekucyjne prowadzone pod sygn. akt III KM 508/97 Komornik umorzył postanowieniem z 16 lipca 2015 na podstawie art. 825 pkt 1 k.p.c. na wniosek wierzyciela (egzekwując jeszcze od dłużnika M. T. (1) kwotę 100 zł). Kolejny wniosek wierzyciela o egzekucję świadczenia z tytułu wykonawczego w postaci wyroku zaocznego z 18 grudnia 1996 wydanego przez Sąd Wojewódzki we Wrocławiu w Wydziale I Cywilnym w sprawie o sygnaturze akt I C 795/96, zarejestrowany pod sygnaturą Km 3060/06 wpłynął do kancelarii Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu T. K. Kancelaria (...) we W. 27 listopada 2015. Wierzyciel wniósł o egzekucję należności głównej w wysokości 16.762,21 zł, odsetek ustawowych jak w tytule wykonawczym oraz kosztów poprzednich egzekucji 160 zł.

Okoliczności te Sąd ustalił na podstawie dokumentów urzędowych znajdujących się w aktach: Komornika Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej Rewiru III, sygn. akt Km 508/97, Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu T. K. Kancelaria (...) we W., sygn. akt Km 3060/15 oraz odpisu dokumentu urzędowego znajdującego w aktach sprawy w postaci wyroku zaocznego z 18 grudnia 1996 wydanego przez Sąd Wojewódzki we Wrocławiu w Wydziale I Cywilnym w sprawie o sygnaturze akt I C 795/96, a także na podstawie pisma wierzyciela z 04 stycznia 2011, którego prawdziwości oraz wskazanych tam faktów, żadna ze stron nie kwestionowała.

W tych okolicznościach zauważyć należy, że jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z 26 marca 2009 (sygn. akt I CSK 282/08, LEX numer 528181) skutek w postaci wygaśnięcia zobowiązania wywierają w szczególności takie zdarzenia materialnoprawne, jak: wykonanie zobowiązania przez spełnienie świadczenia zgodnie z jego treścią, potrącenie, odnowienie, zwolnienie z długu, świadczenie w miejsce spełnienia ( datio in solutum). Natomiast skutek w postaci niemożności egzekwowania zobowiązania wywierają w szczególności takie zdarzenia materialnoprawne, jak: prolongata terminu spełnienia świadczenia, rozłożenie świadczenia na raty, przedawnienie roszczenia. Skoro w art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. jest mowa o zdarzeniu, wskutek którego zobowiązanie wygasło albo nie może być egzekwowane, to przepis ten może mieć zastosowanie jedynie do takich jak wyżej wymienione lub podobnych zdarzeń, a więc wyłącznie mających charakter materialnoprawny.

Celem przeprowadzenia prawidłowej analizy podniesionego zarzutu przedawnienia roszczenia pozwanego przywołać należy stosowne regulacje kodeksowe normujące te zagadnienia.

Jak stanowi zatem norma art. 123 § 1 pkt 1 k.c. bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Zgodnie zaś z art. 124 § 1 k.c. po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo. W myśl zaś § 2 powołanego przepisu w razie przerwania przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym albo przez wszczęcie mediacji, przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie to nie zostanie zakończone.

Roszczenie stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu lub innego organu powołanego do rozpoznawania spraw danego rodzaju albo orzeczeniem sądu polubownego, jak również roszczenie stwierdzone ugodą zawartą przed sądem albo przed sądem polubownym albo ugodą zawartą przed mediatorem i zatwierdzoną przez sąd, przedawnia się z upływem lat dziesięciu, chociażby termin przedawnienia roszczeń tego rodzaju był krótszy. Jeżeli stwierdzone w ten sposób roszczenie obejmuje świadczenia okresowe, roszczenie o świadczenia okresowe należne w przyszłości ulega przedawnieniu trzyletniemu (art. 125 § 1 k.p.c.).

Przytoczenia wymaga w okolicznościach tej sprawy także stanowisko judykatury znajdujące zastosowanie przy jej rozstrzygnięciu.

Jak wyjaśnił Sąd Apelacyjnych w Katowicach w tezie do wyroku z 01 lutego 2013 (sygn. akt V ACa 663/12; LEX numer 1280272) wniosek egzekucyjny wywołuje skutek w postaci przerwania biegu przedawnienia roszczenia stwierdzonego prawomocnym orzeczeniem sądu tylko w takim zakresie, w jakim wniosek egzekucyjny wskazuje egzekwowane świadczenie. Tylko bowiem w odniesieniu do tej części zasądzonego roszczenia wierzyciel dokonuje w ten sposób czynność przedsięwziętą bezpośrednio w celu zaspokojenia roszczenia (art. 123 § 1 pkt 1 k.c.).

Z kolei w tezie do wyroku z 15 stycznia 2014 (sygn. akt I CSK 197/13; LEX numer 1438401) Sąd Najwyższy wyłożył, że określony w art. 125 § 1 k.c. dziesięcioletni termin przedawnienia ma zastosowanie do stwierdzonych wyrokiem roszczeń o odsetki za opóźnienie wymagalnych w chwili uprawomocnienia się wyroku. Trzyletniemu przedawnieniu ulegają stwierdzone wyrokiem roszczenia o odsetki za opóźnienie należne i wymagalne po dniu uprawomocnienia się wyroku.

Przenosząc powyższe normy prawa cywilnego oraz powołaną wykładnię tych przepisów na grunt rozpoznawanej sprawy, wskazać należy, że twierdzenia powoda w istotnym dla rozstrzygnięcia zakresie w całości znajdowały uzasadnienie. Przede wszystkim wskazać należy, iż pierwsza po powstaniu tytułu wykonawczego czynność wierzyciela w postaci złożenia wniosku egzekucyjnego 09 października 1997 przerwała bieg terminu przedawnienia roszczenia głównego jedynie w zakresie egzekwowanej kwoty, a to 1.000 zł. Jakkolwiek postępowanie w tej sprawie zakończono dopiero w 2015 roku, a to w związku z zaniechaniem wierzyciela zawiadomienia organu egzekucyjnego o bezpośrednim spełnieniu świadczenia przez dłużnika solidarnego Gminie W., to roszczenie w tym zakresie wygasło. Jak wynika bowiem z pisma pozwanego z 04 stycznia 2011 skierowanego do dłużnika solidarnego, kwota należności głównej z tytułu wykonawczego Sądu Wojewódzkiego we Wrocławiu z 18 grudnia 1996, sygn. akt I C 795/96, w wysokości 1.000 zł, koszty procesu 2.142,36 zł, koszty klauzuli 12 zł oraz koszty bezskutecznej egzekucji 160 zł zostały zapłacone. Tą okoliczność potwierdził również wierzyciel oświadczeniem w kolejnym wniosku egzekucyjnym złożonym 27 listopada 2015. Spełniona została zatem przesłanka z art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c.

W pozostałym zakresie kwoty należności głównej, to jest sumy 16.762,21 zł początek biegu dziesięcioletniego terminu przedawnienia tego roszczenia wyznaczała data wydania tytułu wykonawczego stwierdzającego obowiązek zapłaty tej kwoty, a to 28 lutego 1997. Roszczenie uległo zatem przedawnieniu z dniem 28 lutego 2007. Skoro kolejną czynnością było wszczęcie egzekucji 27 listopada 2015, to wobec skutecznego podniesienia zarzutu przedawnienia, roszczenie jako przedawnione nie może być egzekwowane.

Co do zarzutu przedawnienia odsetek na wstępie przypomnieć należy, że odsetki traktować należy jako świadczenie okresowe i co do zasady dotyczy ich trzyletni okres przedawnienia. Roszczenie o zapłatę odsetek za opóźnienie uzyskuje z chwilą powstania byt niezależny od długu głównego i ulega przedawnieniu według własnych reguł, a więc osobno za każdy dzień opóźnienia, w związku z czym może być dochodzone również po upływie przedawnienia roszczenia głównego, przy czym w wypadku podniesienia przez dłużnika skutecznego zarzutu przedawnienia, odsetki podlegają uwzględnieniu tylko za okres do chwili przedawnienia roszczenia głównego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 29 kwietnia 2015, sygn. akt I ACa 9/15 LEX numer 1733655).

Odsetki za opóźnienie w spełnieniu świadczenia głównego są tak dalece powiązane z tym świadczeniem, że uzasadnione pozostaje twierdzenie o ich akcesoryjności wobec tego świadczenia. W konsekwencji przymiot ten wymusza konieczność przyjęcia, że wraz z przedawnieniem roszczenia głównego przedawniają się roszczenia o świadczenia uboczne, choćby nie upłynął jeszcze termin ich przedawnienia. Przyjęcie takie ma istotną doniosłość procesową, bowiem zakłada, że w razie sporu między stronami w zakresie dochodzenia odsetek, nie może dochodzić do przekreślenia faktu przedawnienia należności głównej (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 02 czerwca 2005, sygn. akt I ACa 789/05; Rejent z 2006 roku, z. 4, poz. 189). Jak wynika z tezy do wyroku Sądu Najwyższego z 07 czerwca 2001 (sygn. akt III CKN 369/00; LEX numer 52358) odsetki z chwilą powstania uzyskują byt niezależny od długu głównego. Powoduje to odrębny bieg terminu przedawnienia tego roszczenia, przy czym roszczenie to ma charakter okresowy i przedawnia się z upływem lat trzech, ale przedawnienie następuje za każdy dzień z osobna – art. 118 k.c.

Jakkolwiek w aktach sprawy brak jest informacji o dacie prawomocności wyroku zaocznego 18 grudnia 1996, to bez wątpienia odsetki do 28 lutego 1997, to jest daty nadania klauzuli wykonalności, w myśl art. 125 § 1 zd. 1 k.c., podlegające dziesięcioletniemu terminowi przedawnienia są przedawnione. W pozostałym zakresie zastosowanie znajdował przepis art. 125 § 1 zd. 2 k.p.c.

Mając zatem na względzie zarówno akcesoryjność świadczenia odsetkowego dzielącego byt świadczenia głównego, jak i wynikającą z normy art. 118 k.c. w zw. z art. 125 § 1 zd. 2 k.p.c. zasadę trzyletniego przedawnienia świadczenia odsetkowego oraz okoliczność, że ostatnią czynnością wierzyciela przerywającą bieg terminu przedawnienia był wniosek egzekucyjny z 27 listopada 2015, stwierdzić należy, że świadczenie odsetkowe uległo przedawnieniu w całości w zakresie całości odsetek liczonych od przedawnionego roszczenia głównego w kwocie 16.762,21 zł.

Reasumując, kwestionowany tytuł podlegał pozbawieniu wykonalności w całości, co do powoda M. T. (2), z uwagi na skuteczny zarzut wygaśnięcia świadczenia wobec jego spełnienia w części i podniesiony zarzut przedawnienia roszczenia w pozostałym zakresie, o czym orzeczono jak w punkcie I sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 k.p.c., na mocy którego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Wartością przedmiotu sporu była według wskazania powoda kwota 92.118 zł (art. 126¹ § 3 k.p.c.), którą stanowiła suma należności głównej, skapitalizowanych odsetek ustawowych oraz kosztów na chwilę wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Na poniesione przez powoda koszty składała się: kwota 3.600 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika powoda oraz poniesiony zgodnie z postanowieniem z 26 stycznia 2016 koszt opłaty sądowej od pozwu w wysokości 400 zł.

Przyjęta stawka kosztów zastępstwa procesowego wynikała z treści § 2 ust. 1 i 2 w zw. z § 6 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity Dz. U. z 2013 roku, poz. 461).

W punkcie III. sentencji wyroku Sąd na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy 28 lipca 2005 o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t. jedn. Dz. U. 2014 roku, poz. 1025, ze zmianami) w zw. z art. 98 k.p.c. obciążył pozwanego obowiązkiem uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego we Wrocławiu, kwoty 4.207 zł tytułem brakującej części opłaty od pozwu od obowiązku uiszczenia której powód został zwolniony.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE