Sygn. akt II K 118/16
Dnia 5 lipca 2016 roku
Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSR Joanna Panasiuk
Protokolant: Helena Oniszczuk
w obecności Prokuratora: nie stawił się, zawiadomiony wokandą
po rozpoznaniu w dniu 5 lipca 2016 roku sprawy:
A. B. syna J. i A. z domu D., urodzonego (...) w W.
oskarżonego o to, że:
w dniu 17 marca 2016 r. w B. umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, powodując wypadek komunikacyjny, w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki O. (...) nr. rej. (...), jadąc ulicą (...) nie zachował należytej i szczególnej ostrożności i nie dostosował prędkości do panujących warunków pogodowych, zbliżając się do przejścia dla pieszych, w wyniku czego potrącił prawidłowo przechodzącą przez przejścia dla pieszych M. K., która w wyniku potrącenie doznała urazu głowy z otarciem skóry w okolicy czołowo-ciemieniowej, złamania nasady bliższej kości ramieniowej prawej, co spowodowało naruszenie prawidłowych czynności narządów ciała na czas trwający dłużej niż 7 dni, a następnie kierujący pojazdem, nie udzielając pomocy pieszej, zbiegł z miejsca zdarzenia,
tj. o czyn z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k.
I. Oskarżonego A. B. uznaje za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu i za to na mocy art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. skazuje go na karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności.
II. Na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu tytułem próby na okres 2 (dwóch) lat.
III. Na mocy art. 42 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w objętych prawem jazdy kategorii A i B na okres 3 (trzech) lat.
IV. Na mocy art. 63 § 4 k.k. na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych zalicza oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 17 marca 2016 roku.
V. Na mocy art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego zadośćuczynienie za doznaną krzywdę w kwocie 12.000 (dwanaście tysięcy) złotych na rzecz pokrzywdzonej M. K..
VI. Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 złotych tytułem opłaty i obciąża go pozostałymi kosztami sądowymi w kwocie 146,84 złotych.
Sędzia
Sygn. akt II K 118/16
Z uwagi na to, że wniosek obrońcy oskarżonego o uzasadnienie dotyczy jedynie rozstrzygnięcia w zakresie środka kompensacyjnego, Sąd kierując się dyspozycją art. 424 § 3 k.p.k. ograniczył zakres uzasadnienia do wyjaśnienia podstawy prawej wyroku oraz wskazanych rozstrzygnięć.
Dowody zebrane w sprawie jednoznacznie wskazują, iż A. B. w dniu 17 marca 2015 roku w B. umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, powodując wypadek komunikacyjny, w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...), jadąc ulicą (...) nie zachował należytej ostrożności i nie dostosował prędkości do panujących warunków pogodowych, zbliżając się do przejścia dla pieszych, w wyniku czego potrącił prawidłowo przechodzącą przez przejście dla pieszych M. K., która w wyniku potrącenia doznała urazu głowy z otarciem skóry w okolicy czołowo – ciemieniowej, złamania nasady bliższej kości ramieniowej prawej, co spowodowało naruszenie prawidłowych czynności narządów ciała na czas trwający dłużej niż 7 dni, a następnie kierujący pojazdem, nie udzielając pomocy pieszej, zbiegł z miejsca zdarzenia. Swoim zachowaniem wyczerpał znamiona ustawowe czynu z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k.
Oskarżony dopuścił się zarzuconego mu czynu z winy nieumyślnej, wynikającej z niezachowania należytej ostrożności i nieuważnej obserwacji sytuacji na drodze. Skutkiem naruszenia zasad ruchu drogowego było nieumyślne spowodowanie wypadku drogowego, w którym obrażeń ciała doznała M. K.. Natomiast samowolne oddalenie się oskarżonego z miejsca wypadku, motywowane było chęcią uniknięcia odpowiedzialności karnej. Ze względu na ów poważny skutek oraz naganne zachowanie sprawcy – ucieczkę z miejsca zdarzenia, jak również nieudzielenie pomocy pokrzywdzonej, czyn oskarżonego cechuje się znaczną szkodliwością społeczną.
Okolicznością obciążającą A. B. jest w szczególności to, że naruszył on dwie zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym: nie zachował należytej ostrożności zbliżając się do przejścia dla pieszych i nieuważnie obserwował przedpole jazdy. Na niekorzyść oskarżonego zadziało również jego karygodne postępowanie. A. B. w wyniku swojego lekkomyślnego działania potrącił kobietę na przejściu dla pieszych, po czym zbiegł z miejsca zdarzenia, nie udzielając jej pomocy. Takie zachowanie sprawców wypadków powinno być oceniane szczególnie surowo.
Z drugiej strony jako okoliczność łagodzącą należało uwzględnić dotychczasową niekaralność oskarżonego (k. 45).
Mając powyższe na względzie za karę adekwatną do stopnia zawinienia A. B., Sąd uznał karę czterech miesięcy pozbawienia wolności.
Nie ma jednak przeciwwskazań, aby oskarżony mógł skorzystać z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności. Właściwości i warunki osobiste oskarżonego, dotychczasowy sposób życia (ustabilizowane życie, rencista) uzasadniają przypuszczenie, że pomimo niewykonania tej kary, jej cele zostaną osiągnięte.
W ocenie Sądu dla osiągnięcia celów postępowania nie jest konieczne zastosowanie bezwzględnej kary pozbawienia wolności. Zdaniem Sądu istnieje pozytywna prognoza kryminalna, pozwalająca przypuszczać, iż pomimo warunkowego zawieszenia, kara spełni wobec oskarżonego skutek wychowawczy i zapobiegnie jego ponownym konfliktom z prawem.
Zgodnie z przepisem art. 42 § 2 k.k. został nałożony na Sąd obowiązek orzeczenia zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych albo pojazdów mechanicznych określonego rodzaju, jeżeli sprawca przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji zbiegł z miejsca zdarzenia.
Orzekając o wymiarze tego środka karnego Sąd miał na względzie przede wszystkim wywołany zachowaniem oskarżonego stopień zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Sąd przyjął, iż te względy oraz okoliczności popełnienia przestępstwa uzasadniają orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych objętych prawem jazdy kategorii A i B na okres trzech lat.
Środek karny w orzeczonym wymiarze właściwie odzwierciedla charakter i stopień naruszenia elementarnych norm obowiązujących w ruchu drogowym i w ocenie Sądu zapewni, iż oskarżony w przyszłości dołoży wszelkich starań, aby ustrzec się przed ich ponownym złamaniem.
W toku postępowania, w okresie od dnia 17 marca 2016 roku, oskarżonemu zatrzymano prawo jazdy. Zgodnie z art. 63 § 4 k.k. okres ten zaliczono na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych (k. 24).
Art. 46 § 1 k.k. przewiduje możliwość orzeczenia zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na rzecz pokrzywdzonego. W przypadku złożenia wniosku przez pokrzywdzonego orzeczenie w tym zakresie staje się obligatoryjne.
Jak trafnie wskazał Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 21 maja 2015 roku, wydanym w sprawie o sygnaturze akt II AKa 64/15, iż „do ustawowo określonych przesłanek orzekania zadośćuczynienia za doznaną krzywdę zalicza się bowiem: skazanie za przestępstwo wyrządzające krzywdę, związek przyczynowy między przestępstwem a krzywdą, istnienie krzywdy w chwili orzekania, wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej złożony z zachowaniem ustawowego terminu. Przesłanką o charakterze negatywnym jest zaś wytoczenie powództwa o naprawienie szkody, której ma dotyczyć wniosek”. (Legalis numer 1338038).
Niewątpliwym jest, iż w przedmiotowej sprawie przesłanki pozytywne zostały spełnione, zaś przesłanka negatywna nie wystąpiła.
Pokrzywdzona wnosiła o zasądzenie na jej rzecz od oskarżonego zadośćuczynienia w kwocie 15.000 złotych.
Podkreślić należy, iż „o wysokości zadośćuczynienia winien decydować rozmiar cierpień, jakich doznał pokrzywdzony, tak fizycznych jak i psychicznych. Tak określona suma pieniężna zadośćuczynienia ma bowiem stanowić ekwiwalent poniesionej szkody niemajątkowej wynagradzający doznane cierpienia oraz mający ułatwić przezwyciężenie ujemnych przeżyć, aby w ten sposób przynajmniej częściowo została przywrócona równowaga, zachwiana na skutek wyrządzonej pokrzywdzonemu szkody. Oceniając rozmiar doznanej krzywdy, trzeba zatem wziąć pod uwagę całokształt okoliczności, a więc nie tylko rodzaj i stopień doznanych obrażeń ciała, lecz także intensywność cierpień i czas ich trwania, nieodwracalność następstw doznanego uszczerbku, konieczność prowadzenia określonego trybu życia oraz inne czynniki podobnej natury” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 14 lipca 2015 roku, sygn. akt II AKa 88/15, Legalis numer 1446973).
M. K. w wyniku wypadku doznała urazu głowy z otarciem skóry w okolicy czołowo ciemieniowej i złamania nasady bliższej kości ramiennej prawej. Spowodowały one naruszenie czynności organizmu trwające powyżej siedmiu dni (opinia sądowo lekarska k. 51).
Rozważając kwestię zasadności zasądzenia pokrzywdzonej zadośćuczynienia Sąd miał na uwadze szereg czynników, a mianowicie charakter doznanego urazu, przebieg leczenia, stopień intensywności cierpień fizycznych i psychicznych pokrzywdzonej oraz konieczność usprawnienia kończyny po zdjęciu ortezy.
Po wypadku pokrzywdzona była leczona w SP ZOZ w B. na Oddziale Urazowo –Ortopedycznym w okresie od 17 marca 2016 roku do 1 kwietnia 2016 roku. 30 marca 2016 roku przeszła operację - protezoplastykę stawu ramiennego prawego z zastosowaniem unieruchomienia przy pomocy ortezy przez okres sześciu tygodni. Spowodowało to duże dolegliwości bólowe, skomplikowało jej codzienne funkcjonowanie i ograniczyło dotychczasową sprawność. Co więcej, w dalszym ciągu konieczna jest rehabilitacja operowanej kończyny, która do tej pory nie wróciła do całkowitej sprawności.
Pokrzywdzona od 16 maja 2016 roku przez 31 dni uczęszczała na rehabilitację, a w najbliższym czasie będzie kontynuowała rehabilitację w szpitalu w H.. Po 6 tygodniach lekarz podejmie decyzję o dalszym sposobie leczenia. Rozpoznane u pokrzywdzonej urazy oraz ich skutki mają charakter zmian długotrwałych, które będą ustępowały w miarę upływu czasu, jednakże nie zmienia to faktu, iż pokrzywdzona w chwili obecnej ma ograniczone możliwości ruchowe prawej ręki, a każda czynność sprawia jej ból. Pokrzywdzona prowadzi oszczędny tryb życia, nie jest w stania prawą ręką uczesać się , czy zapiąć bielizny. Do chwili wypadku była natomiast aktywną, sprawną emerytką.
W tych okolicznościach Sąd doszedł do przekonania, iż pokrzywdzonej należne jest zadośćuczynienie w kwocie 12.000 złotych. W ocenie Sądu środek kompensacyjny w orzeczonym wymiarze, stanowić będzie odpowiednią rekompensatę pieniężną pokrzywdzonej oraz dodatkowy bodziec dyscyplinujący oskarżonego.
O kosztach postępowania orzeczono na mocy art. 627 k.p.k., a o opłacie na zasadzie art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49 poz. 223 ze zm.).
Sędzia: