Sygn. akt III C 430/15
Dnia 4 lipca 2016 r.
Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie III Wydział Cywilny
w następującym składzie:
Przewodniczący: SSR Marta Sawicka-Grab
Protokolant:st. sekr. sądowy Olga Sikorska - Łatacz
po rozpoznaniu w dniu 1 lipca 2016 roku w Szczecinie
na rozprawie
sprawy z powództwa Zakładu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S.
przeciwko D. S., R. S.
o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną
I. uznaje za bezskuteczną wobec powoda Zakładu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. umowę darowizny nieruchomości położonej w M. przy ul. (...), (...)-(...) S., dla której Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie prowadzi księgę wieczystą o numerze (...), zawartej w dniu 5 sierpnia 2013 roku, pomiędzy M. S. a D. S. i R. S., w celu wyegzekwowania wierzytelności w wysokości 19709,78 ( dziewiętnaście tysięcy siedemset dziewięć złotych siedemdziesiąt osiem groszy) złotych przysługującej powodowi wobec M. S. na podstawie tytułu wykonawczego w postaci wyroku Sądu Rejonowego w Zielonej Górze z dnia 23 stycznia 2014 r. w sprawie o sygn. akt I C 2217/13, z powództwa Zakładu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. przeciwko B. S. i M. S., w którym Sąd w punkcie I. zasądził od pozwanych B. S. i M. S. solidarnie i subsydiarnie z zobowiązaniem Sklep (...) spółki jawnej B. S., M. S. w M. na rzecz powoda Zakładu (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. kwotę (...),78 (dziewiętnaście tysięcy siedemset dziewięć złotych siedemdziesiąt osiem groszy) złotych wraz z ustawowymi odsetkami :
- od kwoty 452,13 zł od dnia 26.06.2010 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 638,89 zł od dnia 29.06.2010 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 503,52 zł od dnia 3.07.2010 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 660,96 zł od dnia 7.07.2010 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 80,39 zł od dnia 7.07.2010 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 516,72 zł od dnia 10.07.2010 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 151,72 zł od dnia 14.07.2010 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 465,43 zł od dnia 14.07.2010 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 73,05 zł od dnia 17.07.2010 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 438,55 zł od dnia 17.07.20l0 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 583,84 zł od dnia 21.07.20l0 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 64,50 zł od dnia 21.07.2010 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 186,87 zł od dnia 24.07.20l0 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 209,97 zł od dnia 24.07.20l0 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 168,09 zł od dnia 28.07.2010 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 110,96 zł od dnia 28.07.2010 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 364,99 zł od dnia 31.07.20l0 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 55,93 zł od dnia 31.07.20l0 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 85,77 zł od dnia 04.08.2010 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 519,53 zł od dnia 04.08.20l0 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 196,33 zł od dnia 07.08.2010 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 403,10 zł od dnia 07.08.2010 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 110,98 zł od dnia 11.08.20l0 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 303,81 zł od dnia 11.08.2010 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 166,79 zł od dnia 14.08.2010 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 330,92 zł od dnia 14.08.2010 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 96,67 zł od dnia 18.08.20l0 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 461,93 zł od dnia 18.08.20l0 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 617,48 zł od dnia 21.08.2010 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 213,39 zł od dnia 21.08.20l0 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 118,69 zł od dnia 25.08.2010 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 507,01 zł od dnia 25.08.20l0 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 685,00 zł od dnia 28.08.20l0r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 106,38 zł od dnia 28.08.2010r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 116,48 zł od dnia 01.09.20l0 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 672,63 zł od dnia 01.09.2010 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 298,09 zł od dnia 03.09.2010 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 234,72 zł od dnia 04.09.2010 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 198,84 zł od dnia 04.09.20l0 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 111,95 zł od dnia 08.09.2010 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 586,04 zł od dnia 08.09.2010 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 98,79 zł od dnia 11.09.2010 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 396,25 zł od dnia 11.09.20l0 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 639,95 zł od dnia 14.09.2010r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 95,58 zł od dnia 15.09.2010 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 635,68 zł od dnia 17.09.20l0 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 124,66 zł od dnia 18.09.2010 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 244,07 zł od dnia 18.09.20l0 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 134,36 zł od dnia 22.09.2010r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 664,38 zł od dnia 22.09.20l0 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 278,12 zł od dnia 25.09.2010 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 489,70 zł od dnia 25.09.20l0 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 549,08 zł od dnia 28.09.20l0 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 118,65 zł od dnia 29.09.20l0 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 256,19 zł od dnia 29.09.2010 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 415,49 zł od dnia 30.09.2010 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 221,57 zł od dnia 02.10.2010 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 887,39 zł od dnia 02.10.2010 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 425,63 zł od dnia 05.10.2010 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 165,84 zł od dnia 06.10.20l0 r. do dnia zapłaty,
a w punkcie II. zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwotę 3.403 ( trzy tysiące czterysta trzy ) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu,
II. zasądza od pozwanej D. S. na rzecz powoda kwotę 1.200 ( tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu,
III. zasądza od pozwanej R. S. na rzecz powoda kwotę 1.200 ( tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu,
IV. przyznaje radcy prawnemu W. H. od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Szczecin P. i Zachód w S. kwotę 2400 ( dwa tysiące czterysta) złotych wraz z należnym podatkiem od towarów i usług tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanym z urzędu.
Sygn. akt III C 430/15
wyroku w postępowaniu zwykłym
Powód Zakład (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. w pozwie złożonym przeciwko pozwanym D. S. i R. S., na podstawie art. 527 k.c. domagał się uznania za bezskuteczną wobec niego umowy z dnia 5 sierpnia 2013 r., mocą której M. S. darował swoim córkom D. S. oraz R. S. należącą do niego nieruchomość położoną w M. przy ul. (...), (...)-(...) S., dla której Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie prowadzi księgę wieczystą o numerze (...).
W uzasadnieniu powód wskazał, że przed komornikiem przy Sądzie Rejonowym w Głogowie toczą się dwa postępowania egzekucyjne w sprawach KM 1354/14 oraz KM 3184/15 z wniosku powoda przeciwko dłużnikowi Sklep (...) spółce jawnej B. S. i M. S. oraz wspólnikom spółki, na podstawie tytułów wykonawczych – wyroku Sądu Rejonowego w Zielonej Górze z dnia 17 października 2011 r. w sprawie o sygn. akt V GC 1097/10 oraz wyroku z dnia 23 stycznia 2014 r. w sprawie o sygn. akt I C 2217/13, nakładających na dłużnika obowiązek zapłaty kwoty 19709,78 zł na rzecz wierzycielki. Postępowanie egzekucyjne okazało się bezskuteczne wobec braku jakiegokolwiek majątku spółki, wobec czego wierzyciel uzyskał tytuł egzekucyjne przeciwko wspólnikom spółki. W toku egzekucji przeciwko wspólnikom ustalono, że w dniu 5 sierpnia 2013 r. M. S. darował swoim córkom nieruchomość, dla której Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie prowadzi księgę wieczystą o numerze (...). Powództwo przeciwko spółce (...) sp. j. oraz późniejsze wytoczone przeciwko wspólnikom spółki dotyczyło zobowiązań powstałych w 2010 r. Powód wskazał, że przeniesienie własności nieruchomości nastąpiło ze świadomością pokrzywdzenia powódki, M. S. wiedział o istnieniu wierzytelności, a pozwane są osobami dla niego najbliższymi. Dłużnik wskutek omawianej czynności prawnej stał się niewypłacalny.
W odpowiedzi na pozew dnia 23 października 2015 r. pozwana R. S. domagała się oddalenia powództwa. Podniosła, że w chwili dokonywania czynności prawnej – umowy darowizny nieruchomości położonej w M. przy ul. (...) tj. w dniu 5 sierpnia 2013 r. wierzytelność powódki jako wierzyciela wobec dłużnika nie istniała. Wskazała pozwana, że wyrok w sprawie z powództwa zakładów (...) spółki z o.o. przeciwko (...) spółki (...) B. S., M. S. sp. j. , toczącej się przed Sądem Rejonowym w Zielonej Górze, sygn. akt I c 2217/13 zapadł w dniu 23 stycznia 2014 r. , a więc ponad 5 miesięcy po dokonaniu kwestionowanej czynności. Ponadto podała pozwana, że musi istnieć związek przyczynowy pomiędzy niewypłacalnością dłużnika a dokonaną przez niego czynnością prawną z osobą trzecią. Wyjaśniła dalej, że nieruchomość będąca przedmiotem darowizny z dnia 5 sierpnia 2013 r. obciążona jest hipoteką umowną kaucyjną w wysokości 86.354,90 CHF na rzecz (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. obecnie Bank (...) S.A. z siedzibą w G.. Obecnie toczy się postępowanie sądowe z powództwa ww. Banku przeciwko B. S. i M. S. oraz pozwanym w niniejszej sprawie o zapłatę kredytu. Nadto wobec dłużnika postępowanie egzekucyjne prowadzi także Urząd Skarbowy, który jest wierzycielem uprzywilejowanym. Zatem nie zaktualizowała się przesłanka pokrzywdzenia wierzyciela (k. 32-35).
Pozwana D. S. w odpowiedzi na pozew z dnia 23 października 2015 r. postulowała oddalenie powództwa podnosząc tożsamą argumentację jak odpowiedzi na pozew złożonej przez siostrę - pozwaną R. S. ( k. 45-48).
Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:
W dniu 24 listopada 2010 r. Zakład (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. wniosła przeciwko pozwanemu Sklep (...) spółce jawnej B. S. i M. S. pozew o zapłatę kwoty 19.709,78 zł wraz z odsetkami od kwot wskazanych w pozwie, tytułem zapłaty za niezapłacone faktury Vat począwszy od 11 czerwca 2010 r. do 21 września 2010 r.
Dowód: - pozew z dnia 24 listopada 2010 r. k. 3-6 akt sprawy o sygn. V GC 1097/10
Wyrokiem z dnia 17 października 2011 r. Sąd Rejonowy w Zielonej Górze Wydział V Gospodarczy w sprawie o sygn. akt: V GC 1097/10 nakazał pozwanemu Sklep (...) spółce jawnej B. S. i M. S. zapłacić na rzecz powoda Zakładu (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S. kwotę 19709,78 zł wraz z odsetkami ustawowymi od szczegółowo wskazanych kwot oraz kwotę 3368 zł tytułem kosztów procesu. M. S. wraz z B. S. złożył apelację w sprawie podpisaną w dniu 19 grudnia 2012 r. W uzasadnieniu apelacji (...) spółki jawnej – (...) i B. S. wskazywali na trudną sytuację spółki oraz zawieranie porozumień w sprawie prolongaty zobowiązań. Apelacja pozwanej Spółki została odrzucona postanowieniem z dnia 3 kwietnia 2012 r. Wyrok w sprawie o sygn. akt: V GC 1097/10 uprawomocnił się w dniu 11 listopada 2011 r.
Dowód: - wyrok z dnia 17 października 2011 r. k. 163-165 akt sprawy o sygn. V GC 1097/10
- zarządzenie z dnia 19 lutego 2014 r. k. 455 akt sprawy o sygn. V GC 1097/10
- pismo z dnia 19 grudnia 2011 r. wraz z apelacją k. 184, 185-188 akt sprawy o sygn. V GC 1097/10
- postanowienie z dnia 3 kwietnia 2012 r. k. 270 akt sprawy o sygn. V GC 1097/10
Ostatnie dokumenty wymiarowe z tytułu podatków Sklep (...) Spółki Jawnej B. S., M. S. wpłynęły do właściwego – Pierwszego Urzędu Skarbowego w S. w 2011 r., a były to: VAT -7 za miesiąc 11/2011 z datą wpływu 29 grudnia 2011 r. oraz PIT-4R za 2011 z datą wpływu na 9 stycznia 2012 r.
Dowód: - pismo Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w S. k. 53 akt komorniczych Km 1354/14 akt sprawy o sygn. Km 1354/14
W dniu 9 lipca 2013 r. Zakład (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. wniósł pozew przeciwko pozwanym solidarnie B. S. i M. S., w którym domagał się zasądzenia kwoty 19709,78 zł. Sprawa została ostatecznie zarejestrowana pod sygn. akt I C 2217/13. Odpis pozwu doręczono pozwanym B. S. i M. S. w dniu 15 października 2013 r.
Dowód: - pozew z dnia 9 lipca 2013 r. k. 3-5 w aktach sprawy o sygn. I C 2217/13
- dowód doręczenia odpisu pozwu pozwanym k. 36,37 w aktach sprawy o sygn. I C 2217/13
Wyrokiem z dnia 23 stycznia 2014 r. Sąd Rejonowy w Zielonej Górze Wydział I Cywilny w sprawie o sygn. akt: I C 2217/13 zasądził solidarnie od pozwanych B. S. i M. S. na rzecz powoda Zakładu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. kwotę 19709,78 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot szczegółowo wskazanych w wyroku z ustaleniem, że zobowiązanie pozwanych B. S. i M. S. jest zobowiązaniem solidarnym i subsydiarnym z zobowiązaniem Sklep (...) spółka jawna B. S., M. S. w M. oraz kwotę 3.403 zł tytułem kosztów procesu. Wyrok z dnia 23 stycznia 2014 r. uprawomocnił się w dniu 14 lutego 2014 r.
Dowód: - wyrok z dnia 23 stycznia 2014 r. k. 80-82 w aktach sprawy o sygn. I C 2217/13
- zarządzenie z dnia 23 października 2014 r. k. 153 w aktach sprawy o sygn. I C 2217/13
W dniu 5 sierpnia 2013 r. umową darowizny zawartą w formie aktu notarialnego nr rep.(...), M. S. przeniósł własność nieruchomości położonej w M. przy ul. (...), (...)-(...) S. stanowiącą działkę nr (...) o powierzchni 0.1349 ha, zabudowaną dwukondygnacyjnym murowanym budynkiem mieszkalnym o powierzchni 289 m 2 , dla której Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie prowadzi księgę wieczystą o numerze (...) na rzecz córek D. S. oraz R. S..
Dowód: - odpis z księgi wieczystej k. 8-11v
- pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 23 grudnia 2014 r. k. 78-80 o sygn. Km 4467/14
Nieruchomość położona w M. przy ul. (...) jest obciążona hipoteką umowną kaucyjną w wysokości 86354,90 CHF na rzecz wierzyciela (...) Bank (...) S.A. w W..
Dowód: - odpis z księgi wieczystej k. 8-11v
Zakład (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. w dniu 6 maja 2014 r. skierował do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Głogowie wniosek o wszczęcie i prowadzenie egzekucji przeciwko spółce pn. Sklep (...) spółce jawnej B. S. i M. S. w oparciu o wyrok z dnia 17 października 2011 r. Sądu Rejonowego w Zielonej Górze Wydział V Gospodarczy w sprawie o sygn. akt: V GC 1097/10 celem wyegzekwowania zasądzonych wyrokiem należności. Sprawie nadano sygn. Km 1354/14. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Głogowie postanowieniem z dnia 19 lutego 2015 r. umorzył postępowanie egzekucyjne wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji.
Dowód: - wniosek o egzekucję k. 1-4 akt sprawy o sygn. Km 1354/14
- postanowienie z dnia 19 lutego 2015 r. k. 63 akt sprawy o sygn. Km 1354/14
Zakład (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. w dniu 21 listopada 2014 r. skierował do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Głogowie wniosek o wszczęcie i prowadzenie egzekucji przeciwko B. S. i M. S. w oparciu o wyrok z dnia 23 stycznia 2014 r. Sądu Rejonowego w Zielonej Górze Wydział I Cywilny w sprawie o sygn. akt: I C 2217/13, domagając się wyegzekwowania objętych tytułem wykonawczym należności. Naczelnik Urzędu Skarbowego w piśmie z dnia 23 grudnia 2014 r. poinformował Komornika, że M. S. wystąpił jako darczyńca w umowie darowizny z dnia 5 sierpnia 2013 r. nieruchomości stanowiącej działkę nr (...) o powierzchni 0.1349 ha, położonej w M. gmina D., zabudowanej dwukondygnacyjnym murowanym budynkiem mieszkalnym o powierzchni 289 m 2, o numerze księgi wieczystej (...).
Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Głogowie sprawę o sygn. akt Km 4467/14 przekazał do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie jako właściwemu miejscowo. Egzekucja toczy się przed Komornikiem Sądowym przy Sądzie Rejonowym Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie pod sygn. akt Km 3184/15.
Dowód: wniosek o egzekucję k. 1-4 w aktach o sygn. Km 4467/14
- postanowienie z dnia 1 czerwca 2015 r. k. 144 w aktach o sygn. Km 4467/14
- pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 23 grudnia 2014 r. k. 78-80 w aktach o sygn. Km 4467/14
Sąd Rejonowy zważył, co następuje:
Powództwo ze skargi pauliańskiej oparte na treści art. 527 § 1,2 i 3k.c. w zw. z art. 528 k.c. okazało się uzasadnione.
Przypomnieć należy, że powód domagał się uznania za bezskuteczną wobec niego jako wierzyciela czynności przeniesienia przez M. S. na rzecz córek D. S. i R. S., w drodze umowy darowizny z dnia 5 sierpnia 2013 r., nieruchomości położonej w M. przy ul. (...), (...)-(...) S., dla której Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie prowadzi księgę wieczystą o numerze (...).
Rozstrzygnięcie w sprawie Sąd podjął w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym dokumenty znajdujące się w aktach spraw sądowych oraz komorniczych o sygn.: V GC 1097/10 ( 3 tomy), I C 2217/13 (jeden tom), Km 3184/15 (do sprawy dołączona sprawa Km 4467/14), Km 1354/14 ( 1 tom). Jednocześnie wyjaśnić należy, że sąd oddalił wniosek pozwanych o przeprowadzenie dowodu z ich zeznań na podstawie art. 227 k.p.c. jako zbędny dla rozstrzygnięcia sprawy. Zauważyć należy, że pozwane postulowały przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków M. S. i B. S., a następnie wniosek ten został cofnięty ( vide: pismo pełnomocnika powoda na k. 148). Powód zaś wniosek o przeprowadzenie dowodu w postaci przesłuchania stron cofnął pismem z dnia 2 października 2015 r. Dlatego też nie było potrzeby wydania orzeczenia o pominięciu dowodu z zeznań strony powodowej, co wadliwie nastąpiło na rozprawie w dniu 1 lipca 2016 r. ( k. 153). Zaakcentować należy, że dopuszczenie dowodu z przesłuchania stron może nastąpić w przypadku wyczerpania środków dowodowych lub w ich braku, wówczas gdy pozostały niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy ( art. 299 k.p.c.). Nie może być zatem tak, że przesłuchanie stron zastępuje inne dowody w sprawie, bowiem przeprowadzenie tego dowodu jest fakultatywne, a co istotne po wyczerpaniu innych źródeł dowodowych. W sprawie zaś zostały zgromadzone dowody w postaci dokumentów umożliwiające wydanie orzeczenia w sprawie. Dodatkowo więc pozwane cofając wniosek o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków, w istocie próbują dowody mające pierwszeństwo przed przesłuchaniem stron, zastąpić przesłuchaniem stron. Nadto nie należy tracić z pola widzenia, że pozwana D. S. w trakcie trwania postępowania zmieniła adres zamieszkania wyprowadzając się do Anglii (k. vide pismo pełnomocnika k. 113). Pełnomocnik zaś wniósł o przesłuchanie pozwanej D. S. w drodze pomocy prawnej przed konsulem w Wielkiej Brytanii ( k. 152), co niewątpliwie przewlekłoby postępowanie.
Mając na względzie te wszystkie okoliczności Sąd wniosek o dopuszczenie dowodu z przesłuchania pozwanych oddalił pierwszorzędnie jako zbędny, a dodatkowo jako zmierzający do przewleczenia postępowania. Dlatego też wezwanie pozwanych na termin rozprawy okazało się zbędne, a dla obrony ich praw wystarczające było dokonanie zawiadomienia o terminie pełnomocnika pozwanych, czemu sprostano ( k. 135). Nadto pełnomocnik był obecny na rozprawie w dniu 1 lipca 2016 r. (k. 152). Abstrahując od powyższego, zauważyć również można, że pozwana R. S. prawidłowo wezwana na termin 1 lipca 2016 r. (w drodze awizo k. 150) nie stawiła się. Dlatego też Sąd mógł pominąć dowód z jej zeznań, co w istocie sprowadzałoby się do tego samego skutku, a mianowicie do przesłuchania pozwanej nie doszłoby.
Przechodząc do meritum sprawy wyjaśnić należy, że o zasadności skargi pauliańskiej, czyli powództwa opartego na art. 527 - 528 k.c. przesądza zaistnienie w danym stanie faktycznym wszystkich przewidzianych w przepisie tym przesłanek, a przedmiotem uznania za bezskuteczne mogą być tylko czynności prawne dokonane przez dłużnika lub w jego imieniu przez zastępcę ustawowego lub pełnomocnika, których skutkiem jest zmniejszenie majątku dłużnika. Przepis art. 527 k.c. pozwala na uznanie czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli za bezskuteczną, jeżeli w wyniku tej czynności doszło do pokrzywdzenia wierzycieli, dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzyciela, a osoba trzecia, która dokonywała czynności prawnej z tym dłużnikiem wiedziała lub przy zachowaniu należytej staranności mogła się dowiedzieć. Do przesłanek skargi pauliańskiej, które muszą być spełnione kumulatywnie należą zatem: istnienie wierzytelności, która ma podlegać ochronie, dokonanie przez dłużnika czynności prawnej z pokrzywdzeniem wierzycieli, uzyskanie korzyści przez osobę trzecią na skutek czynności prawnej dłużnika, działanie dłużnika ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, wiedza osoby trzeciej o działaniu ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli lub możliwość, przy dołożeniu należytej staranności dowiedzenia się o tym przez osobę trzecią. Przy czym wyjaśnić należy, że modyfikacji ulegają przesłanki uznania czynności za bezskuteczną w przypadku zaistnienia sytuacji uregulowanej w treści art. 528 k.c., a mianowicie jeżeli wskutek czynności prawnej dokonanej przez dłużnika z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową bezpłatnie, wierzyciel może żądać uznania czynności prawnej za bezskuteczną, chociażby osoba ta nie wiedziała i nawet przy zachowaniu należytej staranności nie mogła dowiedzieć się, że dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli. Dla skorzystania przez wierzyciela ze skargi pauliańskiej wystarczy, gdy niewypłacalność dłużnika uniemożliwia zaspokojenie wierzytelności tego wierzyciela, a ma to miejsce wówczas, gdy zdawał on sobie sprawę, że wskutek dokonania czynności prawnej mógł spowodować niemożność zaspokojenia się wierzycieli z jego majątku. W myśl przepisu art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. ciężar wykazania istnienia powyższych przesłanek spoczywa na powodzie.
Pierwszorzędnie wskazać należy, że powód wykazał istnienie wierzytelności podlegającej ochronie wynikającej z wyroku Sądu Rejonowego w Zielonej Górze z dnia 23 stycznia 2014 r. w sprawie o sygn. akt I C 2217/13, w którym zasądził solidarnie od pozwanych B. S. i M. S. na rzecz powoda Zakładu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. kwotę 19709,78 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot szczegółowo wskazanych z ustaleniem, ze zobowiązanie pozwanych B. S. i M. S. jest zobowiązaniem solidarnym i subsydiarnym z zobowiązaniem Sklep (...) spółka jawna B. S., M. S. w M. oraz kwotę 3.403 zł tytułem kosztów procesu.
Wierzytelność wynikająca z powyższego wyroku nie została zaspokojona. Na podstawie powyższego tytułu wykonawczego Komornik Sądowy działający przy Sądzie Rejonowym Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie prowadzi w stosunku do dłużników B. S. i M. S. postępowanie egzekucyjne pod sygn. akt: KM 3184/15, które jednak dotychczas nie doprowadziło do zaspokojenia wierzytelności. Zatem istnienie wierzytelności podlegającej ochronie po stronie powoda jest niewątpliwe, jednocześnie zaś wyzbycie się majątku w postaci nieruchomości doprowadziło do niemożliwości zaspokojenia wierzytelności powoda, gdyż na dzień dokonania czynności prawnej tj. 5 sierpnia 2013 r. wierzytelność powoda w stosunku do M. S. i B. S. określona powyższym wyrokiem z dnia 23 stycznia 2014 r. była wymagalna. Zwrócić należy przy tym uwagę, że powstanie wymagalności wierzytelności określonej powoływanym wyrokiem nastąpiło z dniem upływu terminu płatności za faktury, a zatem, na co wskazują terminy płatności odsetek od poszczególnych kwot: począwszy od 26 czerwca 2010 r. do 6 października 2010 r. Nie jest zatem tak jak wywodzą pozwane, że wierzytelność wobec dłużnika, który dokonał kwestionowanej skargą pauliańską czynności prawnej nie istniała, bowiem wyrok w sprawie z powództwa powoda przeciwko (...) Spółki (...) spółki jawnej w sprawie o sygn. akt I C 2217/13 zapadł w dniu 23 stycznia 2014 r., a więc ponad 5 miesięcy po dokonaniu kwestionowanej czynności ( vide: treść odpowiedzi na pozew k. 33v.). Wierzytelność musi istnieć i być skonkretyzowana, co nie oznacza, że musi być wydane orzeczenie sądowe, co do obowiązku zapłaty, jak mylnie upatrują to pozwane.
Judykatura stoi na stanowisku, że wierzytelność chroniona na drodze skargi pauliańskiej powinna być skonkretyzowana. W wyroku z dnia 27 listopada 2003 r. o sygn. akt III CKN 355/01 (opubl. LEX nr 359441) Sąd Najwyższy stwierdził, że precyzacja wierzytelności (obejmująca przynajmniej jej istnienie, tytuł prawny wierzytelności i wysokość) należy do wierzyciela, bowiem wierzyciel wyznacza w skardze z art. 527 k.c. przedmiot ochrony pauliańskiej. Z kolei w wyroku z dnia 13 października 2010 r. o sygn. akt I CSK 594/09 ( opubl. Rzeczpospolita 2010, nr 245, s. 2) Sąd Najwyższy uznał, że jeżeli wierzyciel kwestionujący darowiznę czy sprzedaż nieruchomości dłużnika nie dysponuje w momencie wnoszenia pozwu tytułem wykonawczym stwierdzającym wierzytelność, to musi dokładnie ją określić. Jedną z przesłanek uznania czynności prawnej za bezskuteczną jest wykazanie, że przysługująca powodowi wobec określonego dłużnika wierzytelność jest realna i skonkretyzowana, a nie hipotetyczna. W niniejszej sprawie powód sprostał zatem powyższemu obowiązkowi i w sposób wystarczający wskazał wierzytelność istniejącą w chwili zawierania umowy darowizny na rzecz pozwanych, a jako, że w momencie wnoszenia pozwu dysponował tytułem wykonawczym, odniósł się do tego tytułu, a w konsekwencji Sąd, o czym będzie mowa w dalszej części uzasadnienia.
Wyjaśnić marginalnie można, że wierzytelność podlegająca ochronie pauliańskiej musi być zaskarżalna (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 2009 r., o sygn. akt II CNP 108/08, LEX nr 599748). Z tego względu z ochrony tej nie korzystają wierzytelności z zobowiązań naturalnych, w szczególności roszczenia przedawnione lub roszczenia z gier i zakładów. Jak wskazuje się w judykaturze, przepis art. 527 k.p.c. nie wymaga natomiast, aby chroniona wierzytelność była wymagalna ( tak też: A. J. w komentarzu do art. 527 k.c. opubl. Lex). Powództwo pauliańskie może zatem wytoczyć w zasadzie również wierzyciel, którego wierzytelność choć istnieje to jest jeszcze niepłatna.
Na gruncie niniejszej sprawy, wobec argumentacji przedstawionej przez pozwane co do chwili powstania zobowiązania wspólników spółki jawnej, wyjaśnić należy, że dłużnikiem z tytułu niezapłaconych faktur był Sklep (...) spółka jawna. Zgodnie zaś z art. 31 § 1 k.s.h. wierzyciel spółki może prowadzić egzekucję z majątku wspólnika w przypadku, gdy egzekucja z majątku spółki okaże się bezskuteczna (subsydiarna odpowiedzialność wspólnika). Przepis § 1 nie stanowi przeszkody do wniesienia powództwa przeciwko wspólnikowi, zanim egzekucja z majątku spółki okaże się bezskuteczna (§2). Zgodnie zaś z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 2009 r. o sygn. akt II CSK 411/08 ( opubl. LEX nr 526895) odpowiedzialność wspólników powstaje z chwilą powstania zobowiązania spółki, niezależnie od tego, czy zostało wszczęte postępowanie upadłościowe wobec spółki, a także od tego, czy egzekucja z majątku spółki okaże się bezskuteczna. Wskazuje na to brzmienie treści art. 31 § 2 k.s.h. Norma powyższa odnosi się jedynie do ograniczenia wszczęcia egzekucji z majątku wspólnika, uzależniając ją od uprzedniej bezskuteczności z majątku spółki, dopuszcza zaś wniesienie powództwa przeciwko wspólnikowi w każdym czasie.
Odpowiedzialność za zobowiązania spółki jawnej ponoszą solidarnie i subsydiarnie wspólnicy spółki, co oznacza, że B. S. i M. S. odpowiadają wespół ze spółką, a jedynie możliwość skorzystania ze środków przymusu państwowego powstaje dopiero po uprzednim stwierdzeniu bezskuteczności egzekucji z majątku samej spółki. Jest to warunek sine qua non powstania odpowiedzialności subsydiarnej wspólników spółki jawnej. Wcześniej przymusowo wyegzekwować wierzytelności nie można, lecz wspólnicy mogą spełnić świadczenie dobrowolnie, zachowując regres do pozostałych wspólników i spółki. Zwrócić należy uwagę, że odpowiedzialność wspólnika za zobowiązania spółki nie ma charakteru drugorzędnego (może być realizowana równolegle), lecz następuje jedynie skrępowanie wierzyciela w zakresie możliwości uzyskania tytułu wykonawczego przeciw wspólnikowi, co zmusza wierzyciela do zastosowania kolejności prób zaspokojenia wierzytelności (wymóg bezskuteczności egzekucji z majątku spółki). Dlatego też Sąd Rejonowy rozpoznający niniejszą sprawę nie aprobuje poglądu wyrażonego przez Sąd Najwyższy w jednej z tez wyroku z dnia 16 czerwca 2010 r. o sygn. akt I CSK 453/09 ( opubl. LEX nr 607234),na który powoływała się strona pozwana, a zgodnie z którym zastosowanie zasady subsydiarności wyznacza chwilę, od której odpowiedzialność jest solidarna. Taki warunek powstania odpowiedzialności solidarnej w kodeksie spółek handlowych nie został wyartykułowany. Sąd Najwyższy w powoływanym orzeczeniu przeciwstawił solidarność i subsydiarność odpowiedzialności, uznając, że "subsydiarność wyznacza kolejność zaspokojenia, natomiast solidarność występuje wówczas, gdy nie ma różnej kolejności zaspokojenia". W konsekwencji Sąd Najwyższy stwierdził, że zastosowanie zasady subsydiarności wyznacza chwilę, od której odpowiedzialność jest solidarna. Zapatrywanie takie nie znalazło akceptacji również w poglądach doktryny ( vide: A. K. w komentarzu do art. 22 k.s.h., opubl. Lex), jako, że pozostaje w sprzeczności z treścią art. 31 § 2 k.s.h., zgodnie z którym subsydiarność odpowiedzialności nie stanowi przeszkody do wniesienia powództwa przeciwko wspólnikowi, zanim egzekucja z majątku spółki okaże się bezskuteczna (podobnie U. Promińska, R(e)wolucja..., op. cit., s. 36, która podkreśla, że subsydiarność przejawia się jedynie na płaszczyźnie postępowania egzekucyjnego). Gdyby zatem podzielić zapatrywanie prezentowane przez pozwane powołujące się na treść orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2010 r., niemożliwe byłoby skorzystanie przez wierzycieli z treści normy art. 31 § 2 k.s.h. i wniesienie powództwa przeciwko wspólnikowi przed bezskutecznością egzekucji wobec spółki. Dalszą i naturalną konsekwencją byłoby wyzbywanie się majątków przez wspólników spółek jawnych jeszcze w trakcie trwania postępowań przeciwko spółce, co w końcu prowadziłoby do braku jakiejkolwiek odpowiedzialności wspólników za zobowiązania spółek. Taka zaś intencja ustawodawcy przewidującego odpowiedzialność solidarną wspólników spółki jawnej ze spółką z pewnością nie przyświecała. Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że powód wykazał istnienie wierzytelności wynikających z niezapłaconych faktur przez Sklep (...) Spółkę jawną na chwilę dokonywania umowy darowizny.
Z kolei zgodnie z § 2 komentowanego przepisu z pokrzywdzeniem wierzycieli mamy do czynienia wówczas, gdy wskutek czynności prawnej dłużnika stał się on niewypłacalny albo stał się niewypłacalny w wyższym stopniu, niż był przed dokonaniem czynności. Identyczne zapatrywanie wyrażono w orzecznictwie, przyjmując, że artykuł 527 § 2 k.c. pokrzywdzenie wierzyciela wiąże z niewypłacalnością dłużnika lub z powiększeniem stopnia jego niewypłacalności (por. wyrok SN z dnia 9 kwietnia 2002 r., III CKN 570/2000, niepubl.). Innymi słowy pokrzywdzenie wierzycieli jest następstwem niewypłacalności dłużnika, stąd dla wykazania pokrzywdzenia wierzycieli wystarczające jest wykazanie niewypłacalności dłużnika. W realiach niniejszej sprawy niewypłacalność dłużnika- wspólników spółki jawnej wynika z przebiegu postępowania egzekucyjnego przed Komornikiem Sądowym przy Sądzie Rejonowym Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie pod sygn. akt Km 3184/15. Z akt sprawy wynika, że wspólnicy- małżonkowie S. nie posiadają żadnego majątku, z którego możliwe by było wyegzekwowanie należności. Symptomatyczne jest, że same pozwane na taki majątek się nie powoływały i nie wskazywały na jakiekolwiek aktywa, z których powód uzyskałby zaspokojenie. Jedynie podnosiły, że nie sposób mówić o pokrzywdzeniu wierzycieli, skoro nieruchomość będąca przedmiotem darowizny jest obciążona hipoteką w wysokości 86354,90 CHF, a nadto egzekucję prowadzi Urząd Skarbowy. Tymczasem jak już wspomniano z pokrzywdzeniem mamy do czynienia wówczas, gdy powiększony jest stopień niewypłacalności dłużnika. Niewątpliwie więc poprzez przeniesienie własności nieruchomości przez dłużnika w drodze darowizny stopień niewypłacalności uległ zwiększeniu. Wbrew zapatrywaniom pozwanych, fakt istnienia hipoteki na kwotę 86354,90 CHF nie przesądza samoistnie o braku pokrzywdzenia wierzycieli, z tego względu, że powód i tak nie uzyskałby zaspokojenia. Pozwane nie przejawiły jakiejkolwiek inicjatywy dowodowej w tym zakresie choćby poprzez przedstawienie operatu wartości nieruchomości, opinii biegłego, z którego wynikałoby, że wysokość hipoteki i innych zobowiązań przewyższa wartość nieruchomości.
Nadto, jak trafnie wyjaśnił Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 22 grudnia 2015 r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1025/15 ( opubl. LEX nr 2000502), istnienie innych długów (nawet zabezpieczonych hipotecznie) nie oznacza automatycznie braku możliwości zaspokojenia się wierzyciela dysponującego tytułem egzekucyjnym i gotowym wszcząć egzekucję. Inne długi mogły być niewymagalne, nie mówiąc o możliwości przyłączenia się przez innych wierzycieli do egzekucji, do czego potrzebny jest tytuł wykonawczy, czyli tytuł egzekucyjny np. wyrok sądu zaopatrzony w klauzulę wykonalności. Sąd w powoływanym orzeczeniu wyjaśnił, że sama hipoteka stanowi tylko formę zabezpieczenia właściwej wierzytelności i nie daje jeszcze podstawy do uczestniczenia w egzekucji wszczętej przez innego wierzyciela. Jeśli dłużnik właściwie realizuje zabezpieczoną wierzytelność, np. kredytową i regularnie spłaca kredyt, to każda spłata powoduje stopniowe wygaśnięcie nie tylko samej wierzytelności, ale również hipoteki. Prawidłowe wykonywanie umowy powoduje, że wierzyciel hipoteczny nigdy nie skorzysta z hipoteki, zatem nie ma ona realnego znaczenia dla stopnia zaspokojenia się pozostałych wierzycieli z zabezpieczonej wierzytelności przez wierzyciela egzekwującego nie dysponującego zabezpieczeniem hipotecznym. Argumentował też Sąd Apelacyjny, że jeśli dłużnik posiadający wiele długów wyzbywa się nieruchomości (co z reguły przemawia za pokrzywdzeniem wierzycieli), to w procesie pauliańskim nie wystarczy, aby dłużnik twierdzący, że wyzbycie się nieruchomości nie szkodzi wierzycielom, powołał się na sam fakt wpisania hipotek na dzień dokonania czynności i na dzień orzekania, ale musi wykazać to swoje twierdzenie (art. 6 k.c.), przez wykazanie, że wierzytelności zabezpieczone hipotekami były w konkretnej dacie wymagalne, a wierzyciele mogli w niedługim czasie uzyskać tytuły wykonawcze i przyłączyć się do egzekucji powoda. Takiego zaś stanu czy to do wierzytelności zabezpieczonych hipotecznie, czy też do innych zobowiązań pozwane w niniejszej sprawie nie wykazały, a co więcej inicjatywy dowodowej nie przejawiały. Podały jedynie, że w Sądzie Okręgowym w Szczecinie toczy się postępowanie sądowe w sprawie o sygn. akt I C 538/14, natomiast wniosku o przeprowadzenie dowodu brak.
Z tych wszystkich względów Sąd przyjął, że przeniesienie własności nieruchomości nastąpiło z pokrzywdzeniem wierzycieli, przy czym dłużnik świadomość pokrzywdzenia posiadał, ponieważ po pierwsze miał wiedzę o powstałych i istniejących zobowiązaniach, jako, że w apelacji od wyroku w sprawie o sygn. akt V GC 1097/10 powołuje się na trudną sytuację finansową spółki jawnej i zawieranie umów prolongacyjnych spłaty zadłużenia (k. 186 akt sprawy V GC 1097/10). Wyzbycie się nieruchomości i nieuzyskanie ekwiwalentu implikowało niewypłacalność w wyższym stopniu aniżeli przed dokonaniem darowizny na rzecz córek.
Odnośnie konieczności spełnienia kolejnej przesłanki wynikającej w treści z art. 527 k.c., a mianowicie wiedzy osoby trzeciej o działaniu ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli lub możliwość, przy dołożeniu należytej staranności dowiedzenia się o tym przez osobę trzecią, modyfikacji ulegają przesłanki uznania czynności za bezskuteczną w przypadku zaistnienia sytuacji uregulowanej w treści art. 528 k.c. W myśl przepisu art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. ciężar wykazania istnienia powyższych przesłanek co do zasady spoczywa na powodzie. Jednakże jak już wspomniano na wstępie rozważań, jeżeli wskutek czynności prawnej dokonanej przez dłużnika z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową bezpłatnie, wierzyciel może żądać uznania czynności prawnej za bezskuteczną, chociażby osoba ta nie wiedziała i nawet przy zachowaniu należytej staranności nie mogła dowiedzieć się, że dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli. Korzyścią majątkową uzyskaną bezpłatnie w rozumieniu art. 528 k.c. jest każda korzyść, w zamian za którą osoba trzecia nie spełniła ani nie zobowiązała się spełnić jakiegokolwiek ekwiwalentnego świadczenia w ramach jakiegokolwiek stosunku prawnego. W sytuacji gdy korzyści przypadają dzieciom dłużnika, co istotne - bezpłatnie, należy zastosować wyłącznie normę art. 528 k.c. jako przepis dalej idący, z pominięciem art. 527 § 3 i 4 k.c. Okoliczność, że osoba trzecia – dzieci uzyskały korzyść majątkową bezpłatnie powoduje, iż indyferentne jest – dla możliwości uznania czynności dłużnika za bezskuteczną – czy osoba trzecia wiedziała lub przy zachowaniu należytej staranności mogła się dowiedzieć o tym, że dokonując czynności prawnej, dłużnik działał z pokrzywdzeniem wierzycieli. Mamy do czynienia ze złagodzeniem przesłanek skargi paulińskiej, a w praktyce ułatwienie w realizacji skargi pauliańskiej przez wierzyciela, dlatego też osoba trzecia nie może bronić się przez wykazanie, że nie wiedziała i nie mogła się dowiedzieć nawet przy zachowaniu należytej staranności, że dłużnik działał z pokrzywdzeniem wierzycieli. Wierzyciel zaś nie musi wykazywać, że osoba trzecia wiedziała lub przy zachowaniu należytej staranności mogła się dowiedzieć o tym, że dokonując czynności prawnej dłużnik działał z pokrzywdzeniem. Do zaskarżenia czynności wystarczające zatem było spełnienie pozostałych przesłanek z art. 527 § 1 i 2 k.c., co na gruncie rozpoznawanej sprawy powód zdołał wykazać. Powód legitymuje się bowiem wymagalną wierzytelnością wobec dłużnika M. S., który zawarciem z córkami 5 sierpnia 2013 r. umowy darowizny doprowadził do pokrzywdzenia powoda oraz, dokonał tej czynności ze świadomością pokrzywdzenia wierzyciela, jako, że aktywnie uczestniczył w sprawie, w której stroną pozwaną była spółka jawna, w której jest wspólnikiem, a majątku dla zaspokojenia powyższych należności nie wskazał w sprawie egzekucyjnej o sygn. akt Km 1354/14. Brak świadomości pozwanych, co do świadomości pokrzywdzenia przez osobę trzecią nie miał znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.
Przechodząc do treści wyroku wydanego na podstawie art. 527 § 1 k.c., jego sentencja zawsze musi określać wierzytelność, której ochronie ma on służyć ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 30 lipca 2015 r. w sprawie o sygn. akt I ACa 265/15 opubl. LEX nr 1950640). Utrwalony jest również w orzecznictwie Sądu Najwyższego pogląd, zgodnie z którym sentencja wyroku uwzględniającego powództwo na podstawie art. 527 k.c. powinna określać wierzytelność zarówno pod względem podmiotowym, jak i przedmiotowym. Sąd uwzględniając skargę pauliańską powinien więc w sentencji wyroku wskazać nie tylko osobę wierzyciela pokrzywdzonego na skutek czynności prawnej dokonanej przez dłużnika, lecz również powinien określić konkretną wierzytelność, ze względu na którą uznaje się czynność prawną dłużnika za bezskuteczną w stosunku do danego wierzyciela. Stąd też szczegółowemu opisaniu podlega wyrok, z którego wynika wierzytelność wobec powoda.
W oparciu o powyższe Sąd Rejonowy uznał, iż zawarta w dniu 5 sierpnia 2013 roku pomiędzy M. S. a pozwanymi D. S. i R. S. umowa darowizny nieruchomości położonej w M. przy ul. (...), (...)-(...) S., dla której Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie prowadzi księgę wieczystą o numerze (...), jest bezskuteczna w stosunku do powoda Zakładu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. do wysokości wierzytelności określonej wyroku z dnia Sądu Rejonowego w Zielonej Górze z dnia 23 stycznia 2014 r. w sprawie o sygn. akt I C 2217/13, z powództwa Zakładu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. przeciwko B. S. i M. S.. W wyroku tym Sąd w punkcie I. zasądził od pozwanych B. S. i M. S. solidarnie i subsydiarnie z zobowiązaniem Sklep (...) spółki jawnej B. S., M. S. w M. na rzecz powoda Zakładu (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. kwotę 19709,78 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot wskazanych w sentencji wyroku do dnia zapłaty oraz kwotą 3.403 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.
Orzeczenie o kosztach oparto na treści art. 98 k.p.c. oraz § 6 ust. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z dnia 3 października 2002 r.). Z uwagi na fakt, że powód w sprawie był reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, w punkcie II i III sentencji zasądzono od każdej pozwanej na rzecz powoda kwotę 1200 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Jako, że w sprawie celem reprezentowania pozwanych ustanowiono pełnomocnika z urzędu, na podstawie § 6 ust. 5 w zw. z § 2 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z dnia 28 września 2002 r.) przyznano na jego rzecz kwotę 2400 zł wraz z należnym podatkiem od towarów i usług tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, o czym rozstrzygnięto w punkcie IV sentencji.