UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 lutego 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił A. K. (1) prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, iż na dzień 1 stycznia 1999 r. ubezpieczony udowodnił 27 lat i 20 dni okresów składkowych i nieskładkowych w tym 13 lat, 5 miesięcy i 22 dni stażu pracy w warunkach szczególnych.

W odwołaniu od decyzji A. K. (1) wskazał, iż w trakcie zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) w S. w okresie od 1 września 1986 r. do 28 lutego 1991 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace zbrojarskie i betoniarskie oraz prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości wymienione w pozycji 4 i 5, działu V, wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunków lub w szczególnym charakterze.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie w całości, podtrzymując argumentację, jak w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. K. (1) ur. (...) w dniu 5 sierpnia 2015 r. złożył wniosek o emeryturę, ubezpieczony nie był członkiem OFE.

Na dzień 1 stycznia 1999 r. A. K. (1) udowodnił 27 lat i 20 dni okresów ubezpieczenia, w tym 26 lat, 8 miesięcy i 14 dni okresów składkowych oraz 4 miesiące i 6 dni kresów nieskładkowych.

Niesporne, a nadto:

- wniosek z 05.08.2015r. k. 1-9 plik I akt ZUS

- karta przebiegu zatrudnienia k. 85 plik I akt ZUS

A. K. (1) w warunkach szczególnych pracował w (...) S.A. w S.:

- w okresie od 3 września 1971 r. do 26 kwietnia 1973 r. oraz od 16 maja 1975 r. do 31 października 1980 r. na stanowisku stolarza wymienionym w pozycji 90, działu III, wykazu A stanowiącego załącznik do Zarządzenia Nr 24 Ministra – Kierownika Urzędu Gospodarki Morskiej z dnia 15 sierpnia 1983 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunków w zakładzie pracy resortu gospodarki morskiej ustalonego na podstawie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. (Dz.U. Nr 8 poz. 43),

- w okresie od 1 listopada 1980 r. do 31 marca 1985 r. na stanowisku montera stolarskiego wyposażenia okrętowego wymienionym w w pozycji 90, działu III, wykazu A stanowiącego załącznik do Zarządzenia Nr 24 Ministra – Kierownika Urzędu Gospodarki Morskiej z dnia 15 sierpnia 1983 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunków w zakładzie pracy resortu gospodarki morskiej ustalonego na podstawie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. (Dz.U. Nr 8 poz. 43).

Dowód:

- świadectwa pracy w szczególnych warunkach z 25.08.2014r. k. 10-11

- świadectwa pracy z 26.03.2003r. k. 6 plik akt (...)

W okresie od 1 września 1986 r. do 28 lutego 1991 r. A. K. (1) był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie (...) w S. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku cieśla - stolarz.

W trakcie zatrudnienia w dniu 7 czerwca 1984 r. ubezpieczony uzyskał tytuł mistrza w zawodzie cieśli budowlanego.

W okresie od 11 lutego 1991 r. do 28 lutego 1991 r. ubezpieczony korzystał z urlopu bezpłatnego.

W trakcie zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) w S. ubezpieczony pracował na stanowisku cieśli, zajmując się głównie montażem szalunków systemowych. Czasami ubezpieczony wykonywał również prace betoniarskie, a także w razie potrzeby pomagał w przygotowywaniu zbrojenia. W zakładzie byli zatrudnieni pracownicy na stanowiskach zbrojarzy oraz betoniarzy. Do obowiązków wnioskodawcy jako cieśli należało szalowanie, ściąganie szalunków po związaniu się betonu, czyszczenie i konserwacja szalunków. Szalunki wnioskodawca wykonywał w wykopach, a czasami na wysokości. Ubezpieczony przygotowywał szalunki stropów, schodów oraz dużych fundamentów. Po zmontowaniu szalunków zbrojarz je zbroił, a cieśla w tym czasie wykonywał następne odcinki szalunków. Po wykonaniu zbrojenia szalunki były zalewane betonem. Do obowiązków betoniarza należała potem pielęgnacja betonu.

Wykonywanie prac betoniarskich i zbrojarskich zajmowało 15-20% czasu pracy ubezpieczonego, w pozostałym czasie pracował jako cieśla.

W okresie od 27 listopada 1989r. do dnia 17 grudnia 1990r. ubezpieczony wykonywał pracę na budowie eksportowej w M. na stanowisku cieśla – monter szalunków.

Dowód:

- świadectwo pracy z 01.03.1991r. k. 9 plik akt (...)

- dokument w aktach osobowych A. K. w szczególności: umowa o pracę z 01.09.1986r. zmiany angażu z 01.09.1986r.,08.10.1986r., 03.02.1988r., 03.06.1988r., 30.07.1988r., 09.11.1988r., 01.01.1989r., umowa z 14.01.1987r., 20.03.1989r., 27.06.1989r., 22.11.1989r., 01.03.1991r. umowy o pracę na budowie eksportowej, dyplom z 04.06.1984r. k. 17

-umowa k 16 akta emerytalnych

Podanie k 15 akt emerytalnych

- zeznania świadka J. R. w wersji elektronicznej oraz protokół k. 32v-33

- zeznania świadka Z. S. w wersji elektronicznej oraz protokół k. 33

- zeznania świadka W. G. w wersji elektronicznej oraz protokół k. 33

- zeznania A. K. (1) w wersji elektronicznej oraz protokół k. 33-33v. w z zw. z k. 32-32v.

Tożsame prace jak prace wykonywane w trakcie zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) w S. ubezpieczony wykonywał również w trakcie zatrudnienia w spółce z o.o. Przedsiębiorstwie Budowlanym (...) w S. w okresie od 1 października 1991 r. do 30 września 1998 r. na stanowisku brygadzisty - cieśli oraz w spółce z o.o. (...) w S. w okresie od 13 października 1998 r. do 31 grudnia 2003 r. na stanowisku brygadzisty – cieśli.

Dowód:

- świadectwo pracy z 30.09.1998 r. k. 24 plik akt (...)

- świadectwo pracy z 31.12.2003r. k. 35 plik I akt ZUS

- zeznania świadka J. R. w wersji elektronicznej oraz protokół k. 32v-33

- zeznania świadka Z. S. w wersji elektronicznej oraz protokół k. 33

- zeznania świadka W. G. w wersji elektronicznej oraz protokół k. 33

- zeznania A. K. (1) w wersji elektronicznej oraz protokół k. 33-33v. w z zw. z k. 32-32v.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego okazało się nieuzasadnione.

Zgodnie z przepisem art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 748 ze zm.; dalej jako: ustawa emerytalna), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje - z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a i 50e i 184 - emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego, który dla mężczyzn urodzonych w okresie od dnia 1 stycznia 1953 r. do dnia 31 marca 1953 r. wynosi co najmniej 66 lat i 9 miesięcy (ust. 1b pkt 17).

Zgodnie z treścią art. 184 ustawy o emeryturach i rentach ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32-34, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Stosownie do ust. 2 tego przepisu, emerytura określona w tym przepisie przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego. Na podstawie tego przepisu prawo do emerytury nabywa pracownik, który w dniu wejścia ustawy w życie (1 stycznia 1999 r.) spełnił określone w niej wymogi stażowe, a po tej dacie osiągnął wymagany dla mężczyzn wiek 60 lat.

Zgodnie z treścią rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze okresami pracy uzasadniającymi prawo do wcześniejszej emerytury są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Łączna analiza przepisów ustawowych (przepis art. 184 w zw. z przepisem art. 27 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.) oraz przepisów wykonawczych, prowadzi do określenia zespołu przesłanek, których wystąpienie skutkować będzie nabyciem przez ubezpieczonego uprawnień do wcześniejszej emerytury, tj. osiągnięcie 60 roku życia, minimum 25 letni okres ubezpieczenia i 15 -letni staż pracy w warunkach szczególnych na dzień 1 stycznia 1999r., a także pozostawanie poza otwartym funduszem emerytalnym.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawało, że A. K. (1) na dzień złożenia wniosku osiągnął wiek emerytalny uprawniający go do skorzystania z wcześniejszej emerytury (60 lat), nie był członkiem OFE oraz udowodnił - na dzień 1 stycznia 1999 r. - 27 lat i 20 dni okresów składkowych i nieskładkowych. Spór dotyczył wyłącznie tego, czy ubezpieczony legitymuje się stażem 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Ustalając prawo do emerytury, na podstawie przedłożonych do wniosku dokumentów organ rentowy nie zaliczył do stażu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia od 1 września 1986 r. do 28 lutego 1991 r. w (...) Przedsiębiorstwie (...) w S. wskazując, że w spornym okresie ubezpieczony był zatrudniony jako cieśla-stolarz.

Zgodnie z § 2 ust. 2 przywołanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., okresy pracy w warunkach szczególnych stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Zgodnie jednak z utartą praktyką i orzecznictwem w postępowaniu przed sądem okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze mogą być ustalane także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia z zakładu pracy (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., III UZP 6/84 oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r. III UZP 48/84), a więc wszelkimi dopuszczalnymi przez prawo środkami dowodowym. Wydanie lub niewydanie przez pracodawcę świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie rodzi bowiem żadnych skutków materialnoprawnych. Zaświadczenie to jest bowiem jedynie dokumentem prywatnym (art. 245 k.p.c.), wydawanym dla celów dowodowych, a okoliczności w tym dokumencie potwierdzone przez pracodawcę podlegają weryfikacji zarówno w postępowaniu sądowym, jak i w postępowaniu przed organem rentowym. Określenie stanowiska pracy i jej charakteru wskazane w wystawionym przez pracodawcę świadectwie pracy nie wiąże zatem sądu, który na podstawie całego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego ocenia, czy ubezpieczony pracował – stale i w pełnym wymiarze czasu pracy – w warunkach szczególnych.

Samodzielnie Sąd ustala również, jak zakwalifikować pracę danej osoby w odniesieniu do wykazu prac określonych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów prac wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Wskazać w tym miejscu należy, iż stosownie do § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz.U. z 2011 r. Nr 237, poz. 1412) osoba ubiegająca się o emeryturę powinna przedstawić dokumenty stwierdzające okresy uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokość.

W § 22 ust. 1 cytowanego rozporządzenia wskazano, że jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności: 1) legitymacja ubezpieczeniowa; 2) legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia. W ust. 2 wskazano, że jeżeli ustawa przewiduje możliwość udowodnienia zeznaniami świadków okresu składkowego, od którego zależy prawo lub wysokość świadczenia, dowód ten dopuszcza się pod warunkiem złożenia przez zainteresowanego oświadczenia w formie pisemnej lub ustnej do protokołu, że nie może przedłożyć odpowiedniego dokumentu potwierdzającego ten okres.

Podkreślić należy, że po wniesieniu przez ubezpieczonego odwołania od decyzji organu rentowego i skierowaniu sprawy do sądu, sprawa o emeryturę – uprzednio administracyjna – staje się sprawą cywilną, rozpoznawaną według przepisów o postępowaniu odrębnym w sprawach z zakresu pracy i ubezpieczeń społecznych, w którym stosownie do treści art. 473 k.p.c. nie mają zastosowania ograniczenia dowodowe dotyczące dopuszczalności dowodów z zeznań świadków i przesłuchania stron. Stąd też okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być tutaj udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi przewidzianymi w k.p.c. (por. uzasadnienie wyroku SN z 8 kwietnia 1999 r., II UKN 619/98, OSNP 2000/11/439; wyrok SN z 2 lutego 1996 r., II URN 3/95, OSNP 1996/16/239).

W toku postępowania Sąd pozyskał dokumenty znajdujące się w aktach osobowych odwołującego z okresu zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) w S., a także przeprowadził dowód z zeznań wnioskodawcy i świadków J. R., Z. S., W. G..

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala uznać, że praca wykonywana przez wnioskodawcę w (...) Przedsiębiorstwie (...) w S., a także praca w spółkach z o.o. (...) oraz M. była pracą w warunkach szczególnych, w rozumieniu przywołanych na wstępie przepisów prawa.

Przypomnieć należy, że zatrudnienie można uznać za wykonywane w szczególnych warunkach tylko, jeśli wykonywane w pełnym wymiarze czasu pracy i stale prace są wymienione w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.

W wykazie A stanowiącym załącznik do obowiązującego obecnie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie wymieniono prac ciesielskich. Prace takie nie zostały wskazane w dziale V, wykazu A zatytułowanym: „w budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych”. W dziale tym ustawodawca wymienił m.in. roboty wodnokanalizacyjne oraz budowę rurociągów w głębokich wykopach (pkt 1), prace zbrojarskie i betoniarskie (pkt 4) oraz prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości (pkt 5).

Stanowisko cieśli zostało co prawda wskazane w załączniku Nr 1 do zarządzenia Nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty (Dz. Urz. MB z 1983 r. Nr 3, poz. 6) - w dziale V zatytułowanym: „w budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych”, pod pozycją 1 dotyczącą robót wodnokanalizacyjnych oraz budowy rurociągów w głębokich wykopach, pod pozycją 2 dotyczącą budowy oraz remontu chłodni kominowych i kominów przemysłowych oraz pod pozycją 5 dotyczącą prac przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości w punkcie 3 (cieśla wykonujący prace na wysokości) - jednak podkreślić należy, że zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem zarządzenia resortowe nie mają obecnie mocy obowiązującej.

Zasadnicze znaczenie z punktu widzenia możliwości nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym mają jedynie wykazy prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze zamieszczone w załącznikach do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Natomiast wykazy zawarte w zarządzeniach resortowych, które nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, mają jedynie charakter informacyjny, techniczno-porządkujący, uściślający, o znaczeniu w sferze dowodowej jako podstawa domniemań faktycznych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 2012 r., II UK 166/11). Sąd Najwyższy wielokrotnie podkreślał, że przepisy resortowe, niemające charakteru powszechnego, nie kształtują praw podmiotowych, dlatego wykonywanie pracy na stanowisku określonym w zarządzeniu resortowym, której nie wymieniono w wykazach A i B, stanowiących załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., nie uprawnia do uzyskania emerytury na podstawie art. 32 ust. 1 w związku z art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2005 r., I UK 41/05, OSNP 2006 nr 19-20, poz. 306, z dnia 9 maja 2006 r., II UK 183/05, niepublikowany). Jednocześnie brak w zarządzeniu resortowym stanowiska pracy, na którym wykonywana jest praca o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagająca wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia, nie stanowi przeszkody do stwierdzenia, że praca na takim stanowisku jest pracą w warunkach szczególnych, pod warunkiem jednak ujęcia jej w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.; zgodnie z § 1 ust. 1, przepisy tego rozporządzenia stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości, że w żadnym ze spornych okresów zatrudnienia na stanowisku cieśli wnioskodawca nie wykonywał prac wymienionych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Nie pracował bowiem stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku zbrojarza, betoniarza, ani przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości.

Skoro więc wykazy A i B stanowiące załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. nie wymieniają pracy cieśli, zatrudnienia wnioskodawcy w (...) Przedsiębiorstwie (...) w S. oraz w spółkach z o.o. (...) oraz M. nie można było uznać za pracę wykonywaną w szczególnych warunkach. Ze spójnych, logicznych i wzajemnie korespondujących ze sobą zeznań wnioskodawcy i świadków wynika, że we wszystkich spornych okresach zatrudnienia wnioskodawca wykonywał głównie prace ciesielskie. Szalunki wnioskodawca zbijał tylko i wyłącznie z drewna, w wykopach, czasami na wysokości, nadto dużą część jego obowiązków stanowiło zdejmowanie szalunków, ich czyszczenie i konserwacja. Zatem pracy wnioskodawcy w okresie zatrudnienia w żadnym razie nie można uznać za pracę przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości (wymienionej w pozycji 5, działu V, wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.). W spornych okresach odwołujący nie wykonywał również stale i w pełnym wymiarze czasu prac zbrojarskich i betoniarskich, wymienionych pod poz. 4, działu V, wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983r., ponieważ zadania to realizował jedynie sporadycznie pomagając betoniarzom i zbrojarzom.

To, że prace ciesielskie na wysokości nie mogą być kwalifikowane jako prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości przesądził Sąd Apelacyjny w Szczecinie, który w wyroku z dnia 7 marca 2014 r., III AUa 733/13 (LEX nr 1466899) stwierdził, że praca cieśli nie jest pracą w szczególnym charakterze, gdyż nie została wymieniona w żadnym miejscu załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W uzasadnieniu tego orzeczenia Sąd Apelacyjny w Szczecinie zauważył, że wymienienie takiego stanowiska pracy wyłącznie w akcie resortowym, bez jakiegokolwiek odniesienia do stanowisk pracy wykonywanej w szczególnych warunkach ujętych w jednym z działów wykazu A - załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. oznacza, że praca ta nie jest pracą, o której mowa w art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1983 r. o emeryturach i rentach z FUS. Innymi słowy, wymienienie pracy cieśli, wyłącznie w akcie niższego rzędu (zarządzeniu Ministra), którego treść wykracza poza upoważnienie i pozostaje bez związku z jego przepisami, traktowanymi jako „przepisy dotychczasowe”- nie wywołuje skutków prawnych przewidzianych w art. 32 ustawy o emeryturach i rentach.

W świetle powyższych rozważań nie było podstaw do przyjęcia, że wnioskodawca legitymuje się stażem 15 lat wykonywania pracy w szczególnych warunkach, tym samym prawo do emerytury nie mogło być mu przyznane.

Ustalony w sprawie stan faktyczny oparto na podstawie niebudzących wątpliwości Sądu oraz niekwestionowanych przez strony dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, aktach emerytalnych, w aktach osobowych. Jako wiarygodne Sąd ocenił zeznania skarżącego oraz świadków, gdyż były one spójne, logiczne, a nadto korespondowały z dowodami w postaci dokumentów. Sąd nie doszukał się podstaw mogących podważyć wiarygodność słów świadków, którzy w spornym okresie byli współpracownikami ubezpieczonego: W. G. pracował z powodem w (...) w latach 1971-1993 na stanowisku monter-spawacz, J. R., był pracował w tym Przedsiębiorstwie jako kierownik budowy w latach 1986 – 1991, Z. S. pracował w (...) od 1986 r. do 1991 r. jako spawacz, monter szalunków.

W tym stanie rzeczy na podstawie art. 477¹⁴§ 1 k.p.c. Sąd oddalił odwołanie jako nieuzasadnione.

Przewodniczący:	SSO Elżbieta Góralska
Protokolant:	sekr. sądowy Ewa Żarkowska

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE