UZASADNIENIE

Powód A. Ś. złożył pozew przeciwko (...) w W. o zapłatę kwoty 1.510 złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 22 lutego 2014 roku do dnia zapłaty. Wniósł również o zasądzenie kosztów procesu od pozwanej na jego rzecz. W uzasadnieniu pisma wskazano, że miało miejsce zdarzenie drogowe, w wyniku którego uszkodzony został pojazd B. o numerze rejestracyjnym (...), zaś zdaniem powoda, odpowiedzialność za szkodę ponosi pozwany podmiot.

Powód nabył od właściciela pojazdu wierzytelność w postaci prawa do odszkodowania. Przyznane odszkodowanie w kwocie 7.597,05 złotych nie jest wystarczające.

Postanowieniem z dnia 4 marca 2016 roku (karta 11) sprawę przekazano z Sądu Rejonowego w Białymstoku do tutejszego sądu.

W sprawie wydano nakaz zapłaty (karta 18).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty (karta 23) pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów od powoda na rzecz pozwanej. Pozwana wskazała, że o cesji dowiedziała się 18 stycznia 2016 roku, ma wątpliwości co do legitymacji czynnej powoda.

Na rozprawie w dniu 26 września 2016 roku pozwany wskazał, że nie kwestionuje wysokości kwoty objętej pozwem, nie mniej jednak podtrzymał swoje uwagi i zastrzeżenia co do nieskuteczności umowy cesji, które zostały doręczone powodowi i do których nie ustosunkował się do dnia rozprawy a które polegają na tym że w umowie cesji wskazano że poszkodowanemu przysługuje prawo do żądania odszkodowania od, i po słowie „od” wskazano pewien adres, zamiast określenia podmiotu, zaś pod tym adresem ma siedzibę bardzo wiele firm ponieważ jest to biurowiec. Choć jest to również adres (...), to jednak ten podmiot nie zawierał umowy ubezpieczenia ze sprawcą kolizji a pojazd sprawcy kolizji ubezpieczony był w Zagranicznym Towarzystwie (...).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 stycznia 2014 roku doszło do zdarzenia drogowego. Uszkodzeniu uległ pojazd marki B. o numerze rejestracyjnym (...). Pojazd stanowił własność M. W.. Poszkodowanemu przyznano odszkodowanie w wysokości 7.597,05 złotych. Szkoda została zgłoszona do likwidacji w dniu 23 stycznia 2014 roku. Wysokość szkody (kwota potrzebna do przywrócenia stanu poprzedniego pojazdu) wynosi co najmniej 1.510 złotych.

Niesporne.

W dniu 18 stycznia 2016 roku M. W. zawarł z A. Ś. umowę cesji wierzytelności. Cedent (zbywca wierzytelności) oświadczył, że w związku ze szkodą komunikacyjną o numerze 5/3/6/2014/AU(nr 2 (...)) na pojeździe marki B. o numerze rejestracyjnym (...) mającą miejsce w dniu 22 stycznia 2014 roku przysługuje mu prawo do żądania odszkodowania od W. ul. (...), które udzieliło ochrony ubezpieczeniowej w związku z zawartą umową obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Cedent oświadczył, że przelewa na cesjonariusza wszelkie swoje wierzytelności związane z przedmiotową szkodą a przysługujące mu od opisanego wcześniej podmiotu.

Niesporne a ponadto dowód:

- umowa cesji, karta 6;

Sprawcą opisanego wyżej zdarzenia był kierujący samochodem (...) o numerze rejestracyjnym (...) D. P.. Pojazd sprawcy ubezpieczony był w zagranicznym towarzystwie (...) fur Deutschland. Proces likwidacji szkody po zdarzeniu w Polsce prowadził korespondent wskazanego towarzystwa (...) spółka z ograniczoną Odpowiedzialnością w W. w Polsce a w imieniu tego podmiotu – (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością.

Dowód:

- notatki urzędowe, karta 44 – 47;

- rachunki, karta 34 – 36;

- decyzja, karta 38, 48,

- informacja, karta 55;

- wydruk wiadomości e-mail, karta 58-61;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się niezasadne.

Pozwany wskazał, że nie kwestionuje kwoty objętej pozwem (jej wysokości), nie mniej jednak podniósł skuteczne zarzuty dotyczące umowy cesji.

Stosownie do treści art. 509 § 1 kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W myśl § 2 tej normy wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Wierzytelność, która ma stanowić przedmiot rozporządzenia, powinna być w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana). Dotyczy to przede wszystkim wyraźnego określenia stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność (tak wskazuje Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 maja 1999 roku w sprawie III CKN 423/98), a zatem oznaczania stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia. Strony stosunku, świadczenie oraz przedmiot świadczenia muszą być oznaczone bądź przynajmniej możliwe do oznaczenia (oznaczalne) w momencie zawierania umowy przenoszącej wierzytelność. Przyjmuje się, że skuteczne jest zbycie wierzytelności, nieoznaczonej dokładnie w umowie przelewu, jeżeli można ją określić na podstawie treści stosunku zobowiązaniowego, z którego ta wierzytelność wynika, na co również wskazuje Sąd Najwyższy w przywołanym orzeczeniu.

W kontekście powyższego należy przeanalizować treść umowy cesji wierzytelności. Nie może przy tym zejść z pola widzenia fakt, że powód jest podmiotem zawodowo trudniącym się skupem wierzytelności. Stąd wymagać należy od takiego podmiotu dokładności i znajomości instytucji cesji wierzytelności.

Sprzedający wierzytelność określił sprzedawaną wierzytelność w sposób konkretny, wskazując, że dotyczy ona szkody komunikacyjnej w pojeździe B. o numerze rejestracyjnym (...) z dnia 22 stycznia 2014 roku, podał również numer szkody komunikacyjnej, to jest 5/3/6/2014/AU(nr 2 (...)). Scedowano wierzytelność przysługującą zbywcy od „podmiotu, który udzielił ochrony ubezpieczeniowej w związku z zawarta umową obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych”. Nie wskazano przy tym nazwy tego podmiotu, lecz adres „W., ul. (...)”.

W aspekcie powyższej treści należało ustalić legitymację bierną pozwanego w niniejszej sprawie. Dla sądu treść oświadczenia nie budzi wątpliwości, jest ona jasna i odczytana może być wyłącznie w sposób jednoznaczny. Poszkodowany sprzedał wierzytelność w postaci należności przysługujących mu od „podmiotu, który udzielił ochrony ubezpieczeniowej w związku z zawartą umową obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych”. Niniejsze odnosi się, co oczywiste, do podmiotu ubezpieczającego z tytułu OC pojazd sprawcy zdarzenia. Co niesporne w sprawie, podmiotem tym jest zagraniczne towarzystwo (...) (...). Podmiot ten czynnie uczestniczył w procesie likwidacji szkody, działając przez korespondenta (...) Oddział w Polsce.

Strony umowy cesji wyraźnie określiły zatem jaka wierzytelność jest przedmiotem transakcji, określając podmiot odpowiedzialny za jej wypłatę. Nie wskazano przy tym nazwy tego podmiotu a jedynie adres, który to adres jest adresem biurowca w W. (ul. (...)), na co wskazywała strona pozwana a czemu nie przeczył powód. Odnosząc się zatem do treści umowy cesji, sąd przyjął, że jest to adres bądź podmiotu opisanego w umowie cesji, czyli podmiotu udzielającego ochrony ubezpieczeniowej z tytułu OC sprawcy wypadku, tudzież oddziału polskiego takiego ubezpieczyciela, bądź odpowiedniego korespondenta. Nie może zejść przecież z pola widzenia, że częściowa likwidacja szkody nastąpiła właśnie przy udziale korespondenta.

Skoro zatem sprzedaży podlegała wierzytelność określona tak przedmiotowo jak i podmiotowo, uznać należało, że cesjonariusz skutecznie dochodzić wierzytelności może od (...) fur Deutschland, nie może zaś dochodzić tejże od (...) w W.. Jednocześnie nic nie stało na przeszkodzie, aby poszkodowany M. W. taki pozew złożył przeciwko (...) w W..

Nie jest rzeczą sądu wyjaśnianie z jakich względów strony ograniczyły możliwość dochodzenia przez cesjonariusza (obecnego powoda) wierzytelności od (...). Okoliczność taka jednak miała miejsce.

W myśl treści normy art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych - poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. W myśl ust. 3 tej normy - poszkodowany może dochodzić roszczeń bezpośrednio od (...) w przypadkach, o których mowa w art. 123. Ostatnia z przywołanych norm wskazuje między innymi, że biuro odpowiada za szkody będące następstwem wypadków, które miały miejsce na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i powstały w związku z ruchem pojazdów mechanicznych, zarejestrowanych w państwach, których biura narodowe są sygnatariuszami Porozumienia Wielostronnego.

W kontekście przywołanych norm oraz treści umowy cesji (karta 6) sąd doszedł do przekonania, że po podpisaniu umowy cesji, powód miał skuteczną możliwość dochodzenia wierzytelności (pozwania) wyłącznie ubezpieczyciela zagranicznego, do czego prawo przyznaje mu między innymi norma art. 19 ust. 1 przywołanej ustawy, zaś dochodzić przedmiotowej wierzytelności od (...) w W. mógł wyłącznie poszkodowany M. W. (cedent), do czego uprawnia go norma art. 19 ust. 3 przywołanej ustawy.

Nie sposób nie zgodzić się z powodem, że pozwany, to jest (...) w W. skupia zakłady ubezpieczeń, które oferują obowiązkowe ubezpieczenia OC. Niespornym jest również, że reprezentant (korespondent) nie posiada legitymacji czynnej. Ponownie jednak podkreślenia wymaga fakt, że nic nie stało na przeszkodzie aby realizacji przedmiotowego obowiązku naprawienia szkody powód dochodził bezpośrednio od ubezpieczyciela, na co zezwala norma art. 19 ust. 1 przywołanej ustawy i na co wskazuje bezpośrednio treść umowy cesji zredagowana przez podmiot zawodowo zajmujący się skupowaniem wierzytelności. Na marginesie wskazać można, że nic nie stoi na przeszkodzie ograniczeniu podmiotowemu w umowie cesji wierzytelności to jest określeniu od którego podmiotu wierzytelność jest należna (na przykład w przypadku odpowiedzialności solidarnej). Takie zawężenie przedmiotowe może na przykład wpływać na cenę sprzedaży takiej wierzytelności.

Na marginesie sąd wskazuje, że ustalenia w zakresie wysokości szkody stały się zbędne albowiem pełnomocnik pozwanej wskazał na ostatniej rozprawie, że nie kwestionuje wysokości kwoty dochodzonej pozwem. Choć powód zastrzegł, że dochodzi roszczenia częściowego, to jednak nie jest rzeczą sądu wyręczanie powoda w ustalaniu tej wysokości, stąd przyznanie, że kwota odszkodowania wynosi 1.510 złotych zwalnia sąd z ustalania wysokości szkody, skoro w zakresie tej wartości stanowiska stron są zbieżne. W myśl normy art. 229 k.p.c. nie wymagają również dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości. Wysokość kwotowa szkody, uwzględniając kwoty wypłacone przez ubezpieczyciela wynosi 1.510 złotych w myśl normy art. 415 k.c. i art. 361 § 1 i 2 k.c.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w punkcie I wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje postawę prawną w art. 108 § 1 zd. 1 k.p.c. w związku z art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty te składa się, opłata od pełnomocnictwa i wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika stosownie do treści § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE