WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 października 2016 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku w I Wydziale Cywilnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Sznura

po rozpoznaniu na rozprawie protokołowanej przez ref. staż. A. B. w dniu 12 października 2016 r.

sprawy z powództwa (...) (...) w G.

przeciwko E. L.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej E. L. na rzecz powódki (...) (...) w G. kwotę 26.692,43 zł (dwudziestu sześciu tysięcy sześciuset dziewięćdziesięciu dwóch złotych czterdziestu trzech groszy) wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej(...) liczonymi od 6 listopada 2014 r. do dnia zapłaty, z tym zastrzeżeniem, że wysokość odsetek umownych od 01 stycznia 2016 r. nie może przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanej E. L. na rzecz powódki (...) (...) w G. kwotę 2.734 zł (dwóch tysięcy siedmiuset trzydziestu czterech złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  zasądza od pozwanej E. L. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku kwotę 69,50 zł (sześćdziesięciu dziewięciu złotych pięćdziesięciu groszy) tytułem zwrotu kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

Powódka (...) (...) w G. domagała się zasądzenia od pozwanej E. L. kwoty 26.692,43 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej (...) od 6 listopada 2014 r. do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu w tym kosztami zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powódka podniosła, że na podstawie umowy z 23 sierpnia 2012 r. udzieliła pozwanej pożyczki na kwotę 34.200 zł, która miała być zwrócona w miesięcznych ratach. P. nie wywiązywała się z przyjętego zobowiązania, wobec czego powódka przedmiotową umowę wypowiedziała, a cała niespłacona wierzytelność stała się wymagalna.

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał w dniu 19 listopada 2014 r. w niniejszej sprawie, która toczyła się pod sygnaturą VI Nc-e 1607259/14, nakaz zapłaty.

Sprzeciw od powyższego złożyła pozwana, wnosząc o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki kosztów procesu wg norm przepisanych.

Pismem z 28 kwietnia 2015 r. pełnomocnik pozwanej wskazał, że pozwana przedmiotową umowę zawarła będąc w stanie wyłączającym swobodę pokierowania swoim postępowaniem, nakłoniona przez swoją koleżankę szkolną M. S. (1), na rzecz której nastąpiło przysporzenie kwoty pożyczki. Pozwana od 20 lat cierpi na zaburzenia psychiczne, w związku z którymi nie była w stanie oprzeć się naciskom M. S. (1).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) (...) w G. (...). zawarła z E. L. umowę pożyczki, (kredytu konsumenckiego) nr (...), której przedmiotem była kwota 34.200 zł.

Okoliczność bezsporna, vide : umowa pożyczki, k. 26-28 .

Pozwana wzięła pożyczkę za namową swojej znajomej, M. S. (2), której przekazała wszystkie środki uzyskane z przedmiotowej umowy.

Dowody : zeznania świadka M. S. (2), k. 131; zeznania pozwanej, k. 131.

Pożyczka spłacana była nieregularnie, powódka wielokrotnie wzywała pozwaną do zapłaty różnych kwot wynikających z ww. umowy.

Okoliczność bezsporna, vide : wezwania do zapłaty wraz z potwierdzeniami nadania, k. 41-69 .

Zadłużenie pozwanej z tytułu przedmiotowej umowy (na które składa się kapitał pożyczki, odsetki i opłaty) wynosi 26.692,43 zł.

Okoliczność bezsporna, vide : raport spłaty, k. 37 .

Pismem z 8 września 2014 r. (...) (...) w G. wypowiedziała pozwanej E. L. przedmiotową umowę z uwagi na zaprzestanie terminowej spłaty zobowiązania. Równocześnie (...) (...) w G. wezwała pozwaną do zapłaty niespłaconej części pożyczki w terminie 30 dni. Wypowiedzenie zostało doręczone E. L. 10 września 2014 r.

Okoliczność bezsporna, vide : wypowiedzenie wraz z zpo, k. 41-43; zawiadomienie wraz z dowodem nadania, k. 44-45.

Pozwana E. L. cierpi na zaburzenia lękowo-depresyjne, których objawy występują u niej od 1997 r. Objawy te dotyczą sfery emocjonalnej, wskazane jest skorzystanie z pomocy psychiatrycznej i psychologicznej. Zaburzenia te nie są jednak chorobą psychiczną, ani zakłóceniem czynności psychicznych, które znosi możliwość podejmowania decyzji, rozpoznawania rzeczywistości oraz kierowania swoim postępowaniem. Nie stwierdzono by występowały u pozwanej zaburzenia psychotyczne, objawy otępienne, zaburzenia świadomości, bądź inne zakłócenia stanu psychicznego, które znosiłyby decyzyjność i wyrażanie woli. Dlatego też pozwana w chwili zawarcia z powódką umowy pożyczki w dniu 23 sierpnia 2012 r., nie znajdowała się w stanie uniemożliwiającym świadome i swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli.

Dowody : opinia biegłych psychologa klinicznego B. K. i lekarza – specjalisty chorób psychicznych J. B., k. 140-146; ustna opinia uzupełniająca biegłej J. B., k. 195; pismo biegłych , k. 206-208; ustna opinia uzupełniająca biegłej B. K., k. 242.

Sąd zważył, co następuje :

Powództwo było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie.

Podkreślenia wymaga, że stan faktyczny był w niniejszej sprawie w przeważającym zakresie bezsporny – w szczególności pozwana nie negowała faktu zawarcia umowy pożyczki ze stroną powodową, nie kwestionowała też powództwa co do wysokości, dlatego w tym zakresie sąd uznał okoliczności przedstawione przez stronę powodową za przyznane, zwłaszcza, że w dużej mierze znalazły one także potwierdzenie w dołączonych do akt sprawy dokumentach, których prawdziwości i autentyczności żadna ze stron nie kwestionowała, a sąd też nie znalazł podstaw do podważania ich wiarygodności.

Ponadto Sąd wziął pod uwagę zeznania świadka M. S. (2) i pozwanej, które ocenił jako spójne, logiczne i szczere – zwłaszcza, że korespondowały one ze sobą nawzajem, pomimo faktu, że świadek nie miała żadnego interesu w potwierdzaniu wersji pozwanej, a wręcz przeciwnie nawet – przyznanie faktu, że to ona była faktycznym beneficjentem umowy pożyczki zawartej pomiędzy stronami zawisłego sporu, mogło jawić się jej wręcz jako niekorzystne.

Podstawową kwestią sporną było to, czy podpisując z powódką umowę pożyczki pozwana znajdowała się w stanie uniemożliwiającym świadome i swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli. Celem ustalenia tej okoliczności sąd dopuścił dowód z opinii biegłych psychologa klinicznego B. K. i lekarza – specjalisty chorób psychicznych J. B..

Przedmiotową opinię sąd uznał za miarodajną, ponieważ została ona sporządzona przez osoby o odpowiednich kwalifikacjach (podkreślenia wymaga, że sporządziły ją dwie biegłe różnych specjalności po przebadaniu pozwanej), zawarte w niej tezy wyrażone zostały w sposób jasny, przejrzysty i zrozumiały, a wnioski w sposób logiczny wyciągnięte z poczynionych ustaleń.

Strona pozwana kwestionowała wprawdzie przedmiotową opinię, jak również późniejsze ustne opinie uzupełniające, przedłożyła także prywatną opinię sporządzoną przez psychologa, jednakże Sąd uznał, że zastrzeżenia te są bezpodstawne, a biegłe wszelkie wątpliwości rozwiały w ustnych opiniach uzupełniających, obalając także tezy postawione w opinii prywatnej, jednoznacznie przedstawiając logicznie uzasadnione wnioski. Należy podkreślić, że opinia prywatna – abstrahując nawet od kwestii słuszności podniesionych w niej argumentów – nie została sporządzona przez zaprzysiężonego biegłego, nie może więc stanowić dowodu o mocy opinii biegłych, stanowi jedynie potwierdzenie poglądów osoby pod nią podpisanej. Dodatkowo biegłe sądowe odniosły się do treści i wniosków z tej opinii prywatnej wyjaśniając ewentualne niejasności, które wraz ze złożeniem tej opinii mogły się pojawić. Biegłe dobitnie wykluczyły, ażeby pochodzenie przez pozwaną z rodziny adopcyjnej wpłynęło na świadome i swobodne powzięcie przez nią decyzji co do zawarcia przedmiotowej umowy.

Materialnoprawną podstawą rozstrzygnięcia był art. 720 §1 k.c., zgodnie z którym przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Mając na uwadze fakt, że pozwana nie kwestionowała swojego długu co do wysokości, zaś to, że umowa została przez nią skutecznie zawarta potwierdzony został w przeprowadzonym postępowaniu dowodowym, w szczególności wynika z opinii biegłych, sąd uznał, że powód udowodnił roszczenie w tym zakresie.

W związku z powyższym sąd w punkcie I. wyroku, na podstawie art. 720 §1 k.c. oraz 481 §§1 i 2 k.c., zasądził od pozwanej E. L. na rzecz powódki (...) (...) w G. kwotę 26.692,43 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej (...) od 6 listopada 2014 r. do dnia zapłaty. Równocześnie, z uwagi na nowelizację treści art. 481 k.c. obowiązującą od 1 stycznia 2016 r., sąd poczynił zastrzeżenie, iż wysokość zasądzonych odsetek umownych od tej daty nie może przekroczyć dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (czyli odsetek maksymalnych).

Powództwo co do odsetek w przewyższających wskazaną wartość należało zatem oddalić, o czym sąd orzekł w punkcie II wyroku.

O kosztach procesu sąd orzekł w punktach III i IV wyroku obciążając nimi pozwaną w całości, jako stronę przegrywającą proces. Na koszty zasądzone na rzecz strony powodowej składają się opłata sądowa od pozwu w kwocie 334 zł oraz wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika, będącego radcą prawnym, ustalone na kwotę 2.400 zł – stosownie do §6 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. z 2013 r., poz. 461) – znajdującego zastosowanie w niniejszej sprawie na podstawie §22 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. poz. 1801). Ponadto pozwaną należało obciążyć kosztami wynagrodzenia powołanych w sprawie biegłych, a jako że przekroczyło ono wysokość uiszczonej zaliczki, pozostałą kwotę (69,50 zł) należało od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa, z którego środków została ona poniesiona.

(...)

1.  (...)

2.  (...)