Sygn. akt III Ca 950/16
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 1 marca 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi:
1. zasądził od pozwanej A. M. na rzecz powoda Wspólnoty Mieszkaniowej (...) przy ul. (...) w Ł. kwotę 8 099,52 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwot:
a) 7 307,02 od dnia 1 kwietnia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.,
b) 792,50 zł od dnia 8 czerwca 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.
oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot:
aa) 7 307,02 zł od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty
bb) 792,50 zł od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;
2. zasądził od pozwanej A. M. na rzecz powoda Wspólnoty Mieszkaniowej (...) przy ul. (...) w Ł. kwotę 1 622 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.
Powyższy wyroku wynikał z uznania za zasadne żądanie zapłaty nieuiszczonych przez pozwaną opłat z tytułu kosztów zarządu nieruchomością wspólną i wydatków związanych z zajmowaniem przez nią lokalu za okres od maja 2013 roku do marca 2015 roku. Sąd I instancji wywiódł, że dochodzona należność wynika z uchwał wspólnoty bądź z wyliczeń przeprowadzonych przez firmę administrującą daną nieruchomością. Powódka przedstawiła także karty właściciela, zawierająca dokładnie opisany proces kumulowania się zaległości pozwanej względem powódki. Z kolei pozwana nie podniosła żadnych argumentów przeciwko roszczeniu, nie zaprzeczyła też faktom przywołanym przez powoda, ani w zakresie okoliczności powzięcia uchwał w sprawie wysokości zaliczek i opłat na fundusz remontowy, ani w zakresie wysokości tych opłat i stawek za media, ani też w zakresie tego, że dochodzone pozwem kwoty nie zostały przez nią uiszczone.
Apelację od przedmiotowego wyroku wniosła pozwana wskazując, że Sąd Rejonowy źle ocenił materiał dowodowy, albowiem z załączonych przez powódkę dokumentów jednoznacznie nie wynika, że na poczet zadłużenia dokonywane były wpłaty i zupełnie nieudokumentowane zostaje na poczet czego zostały zaliczone. W jej ocenie wpłaty powinny być zaliczone na poczet najdawniej naliczonych czynszów. Skarżąca podniosła ponadto, iż Sąd I instancji nie odniósł się do wpłat i dokumentów potwierdzających wysokość zobowiązań wobec wspólnoty, opierając się jedynie na kartach właściciela, które nie mogą stanowić dowodu w sprawie.
W konkluzji pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa bądź jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja jest niezasadna.
Ustalenia faktyczne, jak również ocena prawna przedstawiona w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia przez Sąd Rejonowy, znajdują pełną akceptację Sądu Okręgowego.
Skarżąca podważając samą zasadę odpowiedzialności wobec powoda swoje stanowisko opiera na przekonaniu, iż materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie nie daje podstaw do ustalenia czy i w jakiej wysokości zalega z opłatami z tytułu kosztów zarządu nieruchomością wspólną i wydatków związanych z zajmowaniem przez nią lokalu. Zdaniem pozwanej, powód nie wykazał na poczet jakiej części zobowiązania zostały zaliczone dokonywane przez nią wpłaty.
Ze stanowiskiem pozwanej nie można się zgodzić. W ocenie Sądu Okręgowego ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności z przedłożonych przez powoda uchwał Wspólnoty Mieszkaniowej (...) położonej przy ulicy (...) w Ł. z dnia 11 marca 2013 roku, 13 lutego 2014 roku oraz 18 marca 2015 roku wynika sposób wyliczenia zaległości pozwanej związanych z kosztami zarządu nieruchomością wspólną i wydatków związanych z zajmowaniem przez nią lokalu. Z kolei w załączonym do pozwu zestawieniu zadłużenia lokalu należącego do pozwanej oraz karcie właściciela wyodrębniono poszczególne składniki kosztów zarządu nieruchomością wspólną przypadających na lokal pozwanej z rozbiciem na kolejne miesiące oraz z uwzględnieniem kwot pozostałych do uregulowania narastająco w okresie od maja 2013 roku do marca 2015 roku. Z omawianej karty właściciela wynika także, iż zadłużenie pozwanej powstało na skutek nie dokonywanie wpłat w terminie określonym w przepisach, co powodowało naliczenia przez stronę powodową odsetek za zwłokę i w rezultacie kumulowanie długu. Co zaś tyczy się akcentowanych przez skarżącą wątpliwości co do sposobu zaliczenia dokonywanych przez nią wpłat zachodzi potrzeba wyjaśnienia, iż ostatnie wpłaty dokonane przez nią miały miejsce w marcu i kwietniu 2013 roku, tymczasem powód dochodzi należności za okres od maja 2013 roku do marca 2015 roku. Wobec powyższego, powód w myśl dyspozycji art. 451 k.c. dokonywane przez pozwaną wpłaty z tytułu eksploatacji lokalu zaliczał na pokrycie najdłużej istniejącego zadłużenia z tego tytułu. Stąd też wpłaty pozwanej w okresie sprzed kwietnia 2013 roku nie pokryły bieżących zobowiązań, a zostały zarachowane na poczet zaległych należności i nie miały wpływu na wysokość zobowiązań, których powód dochodzi niniejszym pozwem.
Pozwana poza zwykłym zaprzeczeniem roszczeniu powoda nie przedstawiła jakichkolwiek dowodów, z których wynikałoby, że uiściła choćby w części należności z tytułu kosztów zarządu nieruchomością wspólną i eksploatacji lokalu za okres dochodzony w pozwie. Brak inicjatywy dowodowej w tym zakresie po stronie pozwanej, w sytuacji gdy powód przedstawił przekonujące dowody na poparcie swych twierdzeń, przesądza o zasadności roszczenia pozwu zarówno co do zasady jak i wysokości, a apelacja skarżącej niezasadnie je kwestionuje.
Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy uznał, iż apelacja nie zawiera uzasadnionych zarzutów mogących podważyć stanowisko Sądu Rejonowego, a tym samym jako bezzasadna podlega oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.