UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 września 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił J. N. prawa do emerytury. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że na wymagane 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze wnioskodawca do dnia 1 stycznia 1999 roku nie udowodnił wymaganego 15 letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Organ rentowy zakwestionował pracę wnioskodawcy w warunkach szczególnych w okresie zatrudnienia w (...) (...) w Ł. w okresie od 1 stycznia 1976 r do 31 lipca 1976 r ze względu na rozbieżności odnośnie zajmowanego stanowiska. W świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 19.09.2001 r zakład pracy wykazał, że wnioskodawca wykonywał prace na stanowisku ślusarz – blacharz. Z angażu wynika, że w tym okresie wnioskodawca wykonywał pracę na stanowisku tokarz, która nie jest wymieniona w zarządzeniu Nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30.03.1985 r . Organ rentowy przyjął, że wnioskodawca wykazał 14 lat, 5 miesięcy i 21 dni okresu pracy w warunkach szczególny i ogólne staż sumaryczny w wymiarze 31 lat, 10 miesięcy i 1 dzień.

/decyzja k. 26 akt ZUS/

W dniu 1 października 2015r J. N. odwołał się od powyższej decyzji wskazując, że w okresie od 1 stycznia 1976 r do 31 lipca 1976 r pracował w (...) (...) jako ślusarz – blacharz. Nigdy nie pracował jako tokarz

/odwołanie k 2 – 3/

Odpowiadając na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu podtrzymał argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie k- 6 - odwrót /.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. N. urodzony (...), nie będący członkiem OFE, w dniu 26 sierpnia 2015 roku złożył wniosek o przyznanie emerytury / wniosek k. 1 akt ZUS/.

Ogólny staż ubezpieczeniowy wnioskodawcy na dzień 1 stycznia 1999 roku wyniósł 31 lat, 10 miesięcy i 1 dzień, w tym 31 lat, 8 miesięcy i 1 dzień okresów składkowych i 2 miesiące okresów nieskładkowych

/okoliczności bezsporne, karta przebiegu zatrudnienia k. 25 akt ZUS/.

W okresie od 1 września 1966 r do 31 maja 1986 r wnioskodawca był zatrudniony w Kombinacie (...) w Ł. początkowo jako uczeń przez trzy lata jako tokarz na Wydziale PM -1

/ świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych – k. 8 akt ZUS, umowa – akta osobowe –koperta k. 13, świadectwo pracy z dnia 31 sierpnia 1986 r – akta osobowe wnioskodawcy – koperta –k. 13, zeznania wnioskodawcy J. N. e- protokół rozprawy z dnia 14 czerwca 2016 r 00:01:33 – 00:04:45-płyta CD –k.18 w zw. z e – protokół rozprawy z dnia 20 października 2016 r 00:44:17 – 00:45:53 – płyta CD –k.28 /.

W okresie od dnia 01 maja 1971 roku do 24 kwietnia 1973 roku pracował w w/w przedsiębiorstwie jako ślusarz – blacharz . Od 1 maja 197 7 r był brygadzistą – do momentu pójścia do wojska. Był brygadzistą pracującym.

/ świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych – k. 8, pismo zakładu z dnia 3.05.1971r – akta osobowe wnioskodawcy – koperta k.13, karta obiegowa z dnia 25.04.1973 r – akta osobowe wnioskodawcy – koperta k.13, zeznania wnioskodawcy J. N. e- protokół rozprawy z dnia 14 czerwca 2016 r 00:01:33 – 00:25:57-płyta CD –k.18 w zw. z e – protokół rozprawy z dnia 20 października 2016 r 00:44:17 – 00:45:53 – płyta CD –k.28, zeznania świadka B. S. e- protokół rozprawy z dnia 20 października 2016 r 00:03:59 – 00:18:30 – płyta CD k.28, zeznania świadka M. G. e – protokół rozprawy z dnia 20 października 2016 r 00:18:30 – 00:29:40 – płyta CD k.28, zeznania świadka M. K. e – protokół rozprawy z dnia 20 października 2016 r 00:29:40 – 00:39:15 /.

Praca na stanowisku ślusarza – blacharza polegała na cięciu blachy na gilotynach i na prasach, zaginaniu na walcarkach i zaginarkach, pomaganiu przy spawaniu (przytrzymywaniu blachy spawaczowi), szlifowaniu, wykończeniu elementu. Po wykonaniu elementów były montaże, które odbywały się na dziale montażu. Były wykonywane przez jeden, dwa dni w miesiącu. Czynności były wykonywane na jednym wydziale obróbki mechanicznej. Razem była spawalnia, szlifiernia i prasy. To była wielka hala podzielona na pola. Hala była podzielona na 2 segmenty – w jednym była blacharnia, stołówka, warsztaty szkolne, a w drugim – tokarnia ,frezarnia, szlifiernia. Na blacharni były gilotyny i spawarki.

/zeznania wnioskodawcy J. N. e- protokół rozprawy z dnia 14 czerwca 2016 r 00:01:33 – 00:25:57-płyta CD –k.18 w zw. z e – protokół rozprawy z dnia 20 października 2016 r 00:44:17 – 00:45:53 – płyta CD –k.28,zeznania świadka B. S. e- protokół rozprawy z dnia 20 października 2016 r 00:03:59 – 00:18:30 – płyta CD k.28, zeznania świadka M. G. e – protokół rozprawy z dnia 20 października 2016 r 00:18:30 – 00:29:40 – płyta CD k.28, zeznania świadka M. K. e – protokół rozprawy z dnia 20 października 2016 r 00:29:40 – 00:39:15 /.

W okresie od dnia 29 kwietnia 1973 r do 12 kwietnia 1975 r wnioskodawca odbywał służbę wojskową

/ bezsporne/.

Po powrocie z wojska wnioskodawca w okresie od dnia 18 kwietnia 1975 r do 31 grudnia 1975 r pracował w przedmiotowym przedsiębiorstwie (...) w Ł. jako ślusarz blacharz w Wydziale Obróbki mechanicznej P -1.

/ umowa o pracę z dnia 18.04.1975r, karta obiegowa przyjęcia, wniosek o przeszeregowanie –akta osobowe wnioskodawcy – koperta k.13, świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych –k.8, zeznania wnioskodawcy J. N. e- protokół rozprawy z dnia 14 czerwca 2016 r 00:01:33 – 00:25:57 - płyta CD –k.18 w zw. z e – protokół rozprawy z dnia 20 października 2016 r 00:44:17 – 00:45:53 – płyta CD –k.28, zeznania świadka B. S. e- protokół rozprawy z dnia 20 października 2016 r 00:03:59 – 00:18:30 – płyta CD k.28, zeznania świadka M. G. e – protokół rozprawy z dnia 20 października 2016 r 00:18:30 – 00:29:40 – płyta CD k.28, zeznania świadka M. K. e – protokół rozprawy z dnia 20 października 2016 r 00:29:40 – 00:39:15 /.

W okresie od 1 stycznia 1976 r do 31 lipca 1976 r wnioskodawcy powierzono obowiązki tokarza w Wydziale P -1 .

/ angaż – akta osobowe wnioskodawcy – koperta k.13/.

Tokarze pracowali na tej samej hali, ale byli oddzieleni.

Od 1 sierpnia 1976 r wnioskodawca ponownie zajmował stanowisko blacharza – ślusarza.

/angaż – akta osobowe – k. 13/

Dla wnioskodawcy wystawiono świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze za okres pracy od 1 maja 1971 roku do 24 kwietnia 1973 r oraz od 8 kwietnia 1975 r do 31 maja 1986 r wskazujące, że stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w szczególnych warunkach: tj. pracował w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych w wydziałach spawalniczych – WYKAZ A na stanowisku ślusarz blacharz , dział XIV poz. 12 pk. 4 zał. do Zarządzenia nr 3 M.. Hut. I P.. Masz. z dnia 30 marca 1985 r w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resoru hutnictwa i przemysłu maszynowego.

/ świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych – k. 8 akt ZUS/.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, w tym w aktach ZUS oraz aktach osobowych wnioskodawcy a także na zeznaniach świadków B. S., M. K., M. G. i wnioskodawcy -częściowo w zakresie w jakim wskazali oni, że wnioskodawca pracował w przedsiębiorstwie (...) ‘’ w okresie od 1 września 1966 r do 31 maja 1986 r i w ramach tego zatrudnienia w okresach od 1 maja 1971 roku do 24 kwietnia 1973 roku, od 8 kwietnia 1975 roku do 31 grudnia 1975 roku i od 01 sierpnia 1976 roku do 31 maja 1986 roku wykonywał jako ślusarz blacharz.

Sąd nie dał wiary zeznaniom wnioskodawcy oraz świadków B. S., M. K., M. G. w zakresie w jakim twierdzili oni, że wnioskodawca cały czas podczas zatrudnienia w (...) pracował jako ślusarz – blacharz i nigdy nie pracował jako tokarz podczas, gdy z dokumentacji wynika wprost, że w spornym okresie od 1 stycznia 1976 r do 31 lipca 1976 r pracował na stanowisku tokarza. Uwzględniając fakt, że doszło do zmiany zatrudnienia ze stanowiska ślusarz blacharz na tokarza a następnie ponownie zatrudnienie wnioskodawcy na stanowisku ślusarza blacharza w ocenie Sądu, gdyby wnioskodawca wykonywał cały czas tę pracę zmiana angażu nie byłaby celowa i logiczna. Sąd nie dał wiary świadectwu wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 19 września 2001 r w części w jakiej wskazywało, że wnioskodawca pracował na stanowisku ślusarza – blacharza w warunkach szczególnych w okresie od 1 stycznia 1976 r do 31 lipca 1976 r, gdyż z angażu wynikało, że wnioskodawca w okresie spornym zatrudniony był na stanowisku tokarza.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne.

Zgodnie z brzmieniem art.184 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U z 2016 r., poz. 887 z późn. zm.) (dalej: ustawa emerytalna) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art.32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1. okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2. okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

W myśl art.184 ust.2 ustawy emerytalnej emerytura, o której mowa w ust.1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Z przepisu art.32 ustawy emerytalnej wynika z koli, że możliwe jest wcześniejsze przejście na emeryturę przez pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zasady przechodzenia na wcześniejsze emerytury oraz wykazy stanowisk do tego uprawniających określa Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., nr 8, poz. 43 z późn. zm).

Według treści § 3 i 4 tego rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

Analiza treści wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. wskazuje, że do prac w warunkach szczególnych należą wymienione w dziale XIV poz. 12 prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowodorowym.

Pomocniczo należało wskazać, że zgodnie z zarządzeniem nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985 r w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego /Dz.Urz.MG.1985.1.1/, w dziale XIV – prace różne, poz. 12 wymienione są prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowo-wodorowym – a w pkt. 4 pracownicy zatrudnieni w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych w wydziałach spawalniczych.

Wykonywanie pracy na stanowisku określonym w zarządzeniu resortowym, której nie wymieniono w wykazie A załącznika do rozporządzenia z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, nie uprawnia do uzyskania emerytury na podstawie art. 184 w zw. z art. 32 u.e.r.f.u.s. Jednakże w przypadku, gdy rozporządzenie określa stanowisko pracy w sposób ogólny, a zarządzenie resortowe uściśla charakter pracy, obsługiwane urządzenie lub stanowisko pracy, to wówczas nie dochodzi do przekroczenia granic regulacji wskutek ustalenia, że ubezpieczony wykonywał pracę w warunkach szczególnych wskazaną w rozporządzeniu, a stypizowaną w przepisach resortowych. Odmiennie ocenia się wykraczanie w wykazach resortowych poza materię rozporządzenia Rady Ministrów i ustanawianie zupełnie nowych stanowisk pracy. Podsumowując, zarządzenia resortowe nie stanowią źródła prawa, a więc nie można z nich wywodzić uprawnień emerytalnych, ale na etapie stosowania prawa dopuszcza się posiłkowanie ich treścią dla wykładni i właściwej kwalifikacji stanowisk pracy określonych w załączniku do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r . /tak SA w Łodzi w wyroku z dnia 28.04.2016 r,III AUa 248/15/

Stosownie zaś do treści § 2 ust.1 cytowanego rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach w nim określonych są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest - w myśl § 2 ust. 2 - świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawione według określonego wzoru lub świadectwo pracy, w którym zakład pracy stwierdza charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach.

Ustalenia Sądu dokonane w przedmiotowej sprawie wykazały, że praca, którą w spornym okresie wykonywał wnioskodawca jako tokarz nie mieści się we wskazanej powyżej kategorii prac w warunkach szczególnych. Sąd nie dał wiary zeznaniom wnioskodawcy i świadków B. S., M. K., M. G. w zakresie w jakim twierdzili oni, że w Kombinacie (...) w Ł. wnioskodawca pracował cały czas w warunkach szczególnych jako ślusarz blacharz nigdy nie był tokarzem, gdy jednocześnie z dokumentów wynika, że w spornym okresie miał powierzone obowiązki tokarza. Sąd nie dał wiary świadectwu wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 19 września 2001 r w części w jakiej wskazywało, że wnioskodawca pracował na stanowisku ślusarza – blacharza w warunkach szczególnych w okresie od 1 stycznia 1976 r do 31 lipca 1976 r, gdyż z angażu wynikało, że wnioskodawca w okresie spornym zatrudniony był na stanowisku tokarza, nie wymienionym w Zarządzeniu resortowym Nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985 roku jako stanowiska pracy na którym, wykonywane są prace w szczególnych warunkach.

Należy wskazać, że świadectwo pracy w warunkach szczególnych wydane pracownikowi przez pracodawcę z zachowaniem warunków przewidzianych normą § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. stanowi domniemanie i podstawę do przyjęcia, iż okres pracy w nim podany jest okresem pracy w warunkach szczególnych. Samo jednakże posiadanie świadectwa pracy potwierdzającego wykonywanie zatrudnienia w warunkach szczególnych organu rentowego nie wiąże i nie przesądza automatycznie o przyznaniu świadczenia emerytalnego na podstawie art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, gdyż musi ono znajdować oparcie w dokumentacji pracowniczej (zob. wyroki SA we Wrocławiu: z dnia 19 kwietnia 2012 r., III AUa 226/12, LEX nr 1164109 i z dnia 4 kwietnia 2012 r., III AUa 249/12, LEX nr 1164113). Świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach w postępowaniu sądowym traktuje się jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki może być więc weryfikowany pod kątem prawdziwości wskazanych w nim faktów / por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4 listopada 2008 r. sygn. III AUa 3113/08, opubl. LEX nr 552003; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 30 listopada 2006 r. sygn. III AUa 466/06, opubl: Orzecznictwo Sądu Apelacyjnego w Katowicach rok 2007, Nr 3, poz. 8; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 24 września 2008 r. sygn. III AUa 795/08, opubl: Orzecznictwo Sądów Apelacji B. rok 2008, Nr 4, str. 60/.

Wcześniejsza emerytura jest dla powszechnego systemu świadczeń emerytalnych instytucją wyjątkową, określającą szczególne uprawnienia uprzywilejowanego kręgu podmiotów, stąd wymaga ścisłej wykładni i pewnego ustalenia przesłanek prawa. Należy jednak podkreślić, że brak świadectwa pracy wykonywanej w warunkach szczególnych nie przekreśla ustalania, że tego rodzaju praca była wykonywana. W szczególności ubezpieczony może wykazywać innymi środkami dowodowymi, że praca świadczona była w warunkach szczególnych. W postępowaniu z zakresu ubezpieczeń społecznych stosuje się bowiem te same reguły dowodzenia, jak w zwykłym procesie cywilnym. W szczególności zastosowanie mają art. 6 k.c., art. 232 k.p.c. Strony mają też prawo podważać moc dowodową dokumentów, w tym także świadectwa pracy, które jest dokumentem prywatnym i podlega ocenie przez sąd zgodnie z zasadami art. 233 § 1 k.p.c. W postępowaniu sądowym nie jest dopuszczalne oparcie się wyłącznie na zeznaniach świadków, w sytuacji, gdy z dokumentów wynikają okoliczności przeciwne./tak SA w Szczecinie w wyroku z dnia 20 lipca 2016 r, III AUa 690/15, LEX nr 2121869 /

W ocenie Sądu wnioskodawca w spornym okresie od 1 stycznia 1976 r do 31 lipca 1976 r pracował na stanowisku tokarza, które nie jest wymienione w Zarządzeniu Nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985 roku jako stanowisko pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach. W wykazie A dziale XIV poz. 12 wykazu stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. wskazuje, że do prac w warunkach szczególnych, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego oraz do wzrostu emerytury lub renty inwalidzkiej należą prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowodorowym. Praca na stanowisku tokarza nie należy do tego rodzaju prac.

Okres pracy na stanowisku tokarza nie mógł być więc wnioskodawcy zaliczony do okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach, gdyż wykonywana przez niego w tym czasie praca nie została objęta wykazem prac uprawniających do niższego wieku emerytalnego.

Brak jest jakichkolwiek wiarygodnych dowodów na to, że odwołujący pracował wyłącznie w szczególnych warunkach określonych w dziale XIV wykazie A poz 12 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

W tym miejscu zaakcentować należy, że zgodnie z art. 6 k.c. to na wnioskodawcy spoczywał ciężar dowodowy w niniejszej sprawie. Oparcie polskiej procedury cywilnej na zasadzie kontradyktoryjności jedynie w wyjątkowych przypadkach dozwala Sądowi na podjęcie czynności mających na celu pobudzenie inicjatywy stron, a zasadą w tym zakresie jest samodzielne dążenie uczestników postępowania do wykazania prawdziwości podnoszonych twierdzeń. Jeżeli twierdzenie istotne dla rozstrzygnięcia nie zostanie udowodnione, to o merytorycznym rozstrzygnięciu sprawy decyduje rozkład ciężaru dowodu. Zatem strona, na której spoczywa ciężar dowodu, ponosi ryzyko ujemnych skutków niedopełnienia swoich obowiązków w tym zakresie. Sąd Okręgowy uznał również, zgodnie z poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku, iż nie jest zarówno zobowiązany, jak i uprawniony do przeprowadzenia dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (patrz wyrok SN z dnia
17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76). Tymczasem wnioskodawca nie przedłożył w toku sprawy żadnych wiarygodnych dowodów, które by świadczyły o tym, że praca którą wykonywał w spornym okresie była pracą wykonywaną stale i w pełnym wymiarze czasu w szczególnych warunkach.

Na marginesie podnieść tylko należy, że nawet przy przyjęciu, iż w spornym okresie wnioskodawca nadal wykonywał pracę ślusarz – blacharz, pozostawałoby to bez wpływu na ustalenie nieprawidłowości decyzji, bowiem trzeba przypomnieć, że tylko prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowo-wodorowym są pracami wykonywanymi w szczególnych warunkach w rozumieniu wykazu A, działu XIV poz. 12, stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.). Do czynności zaś związanych ze spawaniem nie należą prace ślusarskie, montażowe i malarskie, jeżeli nie są one objęte procesem spawania, a co najwyżej stanowią etap przygotowania do tego procesu lub obejmują czynności wykończeniowe po jego zakończeniu./tak wyrok SA w Szczecinie z dnia 30 czerwca 2016 r, III AUa 450/15, LEX nr 2109584/

Charakter pracy łączącej zadania ślusarza i spawacza nie może być kwalifikowany jako zatrudnienie w warunkach szczególnych. Czynności ślusarskie nie mają bowiem takiego charakteru a czynności przy spawaniu, nie mają cechy stałości i pełnowymiarowości./wyrok SA w Łodzi z dnia 20 kwietnia 2016 r, III AUa 784/15, Lex nr 2044360/

Natomiast z ustaleń, poczynionych także na podstawie zeznań wnioskodawcy, wynika, że praca na stanowisku ślusarza – blacharza polegała na cięciu blachy na gilotynach i na prasach, zaginaniu na walcarkach i zaginarkach, pomaganiu przy spawaniu (przytrzymywaniu blachy spawaczowi), szlifowaniu, wykończeniu elementu. Po wykonaniu elementów były montaże, które odbywały się na dziale montażu. Były wykonywane przez jeden, dwa dni w miesiącu. Zatem czynności przy spawaniu nie miały cechy stałości i pełnowymiarowości.

Reasumując, w ocenie Sądu, w przedmiotowej sprawie z zebranego materiału dowodowego wynika jasno, iż wnioskodawca w spornym okresie nie wykonywał stale, a więc w sposób ciągły w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy czynności określonych w dziale XIV poz. 12 wykazu A rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) określającego prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy stwierdzić należy, że pomimo iż wnioskodawca spełnił pozostałe przesłanki do przyznania emerytury, a mianowicie: wieku – na dzień złożenia wniosku o emeryturę ukończył 60 rok życia, posiadania co najmniej 25-letniego okresu składkowego i nieskładkowego oraz niebycia członkiem otwartego funduszu emerytalnego, ze względu na nieprzepracowanie wymaganego ustawowo okresu 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze emerytura wnioskodawcy nie przysługuje.

Bez wpływu na rozstrzygnięcie sprawy ubezpieczonego, pozostaje powołana przez ubezpieczonego okoliczność, że pozostali byli współpracownicy zajmujący takie samo stanowisko i wykonujący takie same zadania, jak ubezpieczony, mają obecnie przyznane prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, bowiem stosunek pracy ma zawsze charakter indywidualny i określone warunki zatrudnienia są niepowtarzalne, ponieważ stanowią ustalenie przyjęte między pracodawcą i konkretnym pracownikiem.

W konsekwencji na podstawie art. 477¹⁴§ 1 Sąd Okręgowy odwołanie oddalił.