UZASADNIENIE

A. R. została obwiniona o to, że: w dniu 25 maja 2015 r. około godz. 20.40 w L. na ul. (...) na terenie Centrum Szkolenia Policji spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując pojazdem N.
(...) o nr rej. (...) nie zachowała należytej ostrożności i najechała na słup metalowy
z czytnikiem kart magnetycznych, powodując jego uszkodzenie, tj. o czyn z art. 86 § 1 k.w.

Sąd Rejonowy w Legionowie wyrokiem z dnia 22 kwietnia 2016 r. w sprawie
o sygn. akt II W 1241/15

I. Obwinioną A. R. w ramach zarzucanego jej czynu uznał za winną tego że w dniu 25 maja 2015 r. około godz. 20.40 w L. na ul. (...) na terenie Centrum Szkolenia Policji w strefie ruchu spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując pojazdem N.
(...) o nr rej, (...) nie zachowała należytej ostrożności i najechała na słup metalowy z czytnikiem kart magnetycznych, powodując jego uszkodzenie na szkodę Centrum Szkolenia Policji w L. to jest popełnienia czynu z art. 86 § 1 k.w.
i za to na podstawie art. 86 § 1 k.w. wymierzył jej karę grzywny w wysokości 100 złotych;

II. Na podstawie art. 118 § 1 k.p.w. i art. 119 k.p.w. w zw. z art. 627 k.p.k. zasądził od obwinionej A. R. na rzecz Skarbu Państwa - Kasa Sądu Rejonowego w Legionowie zryczałtowane wydatki w kwocie 100 złotych i 30 złotych tytułem opłaty.

Z powyższym wyrokiem nie zgodziła się obwiniona. Wniosła osobistą apelację
i zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

- naruszenie przepisów postępowania w rozumieniu art. 438 pkt 2 k.p.k., tj. art. 40 § 1 pkt 4
w zw. z art. 19 § 1 k.p.w., poprzez nieuwzględnienie przez sąd pierwszej instancji złożonego przez nią wniosku o umorzenie postępowania w uwagi na fakt iż wniosek o ukaranie został złożony przez nieuprawnionego oskarżyciela tj. oskarżyciela, który z mocy ustawy podlega wyłączeniu od udziału w rozprawie, gdyż był świadkiem zdarzenia, o które toczy się postępowanie. W przypadku nieuwzględnienia powyższego zarzutu, z ostrożności procesowej, powyższemu wyrokowi zarzucam również: a) na podstawie art. 438 pkt 1 k.p.k.
w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. obrazę przepisów prawa materialnego poprzez dokonanie przez sąd pierwszej instancji niewłaściwej wykładni przepisu art. 86 § 1 k.w., tj. przyjęcie, że wystarczającym do zakwalifikowania zdarzenia z tego przepisu jest nieumyślne uszkodzenie mienia bez konieczności zaistnienia przesłanki w postaci spowodowania zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

b) naruszenie przepisów postępowania w rozumieniu art. 438 pkt 2 k.p.k.., tj. art. 4 kpk w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. poprzez przyjęcie, wbrew zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, że zeznania wszystkich świadków są jasne dokładne i precyzyjne, podczas, gdy treść zeznań złożonych przez świadka S. C. (1), zarówno w trakcie przeprowadzonych czynności wyjaśniających, jak i podczas rozprawy przed sądem, pozostaje w sprzeczności, w zakresie tych samych faktów, z zeznaniami świadka M. W. (1).

Wskazując na powyższe zarzuty wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w całości
i uniewinnienie jej od zarzutu popełnienia wykroczenia z art. 86 § 1 k.w.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionej jest zasadna i zasługuje na uwzględnienie, co skutkować musiało zmianą zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie A. R. od zarzucanego jej wykroczenia.

W pierwszej kolejności Sąd odwoławczy odniesie się do pierwszego z zarzutów obwinionej zawartego w apelacji i jej wniosku o umorzenie postępowania. Sąd Okręgowy podzielił zaopatrywania Sądu I instancji w tym względzie i nie uwzględnił tego zarzutu, albowiem jest on niezasadny w opisanej niżej sytuacji procesowej. Nie jest tak jak wskazuje skarżąca,
iż w niniejszej sprawie wniosek o ukaranie wniosła osoba nieuprawniona. Sąd I instancji zajął trafne stanowisko w toku rozprawy w dniu 10 marca 2016 roku i wskazał, że sam wniosek
o ukaranie został skierowany przez organ uprawniony do jego wniesienia to jest Komendanta Powiatowego Policji w L. a fakt, że wniosek ten został podpisany z upoważnienia Komendanta Powiatowego Policji w L. przez P. S. (1), który nie pozostawał świadkiem w niniejszej sprawie a brał jedynie udział w badaniu trzeźwości obwinionej jako osoba towarzysząca funkcjonariuszowi M. G. nie powoduje, ażeby można było mówić iż zachodzi w niniejszej sprawie brak skargi uprawnionego oskarżyciela. (k. 37)

Przechodząc w tym miejscu do omówienia drugiego z zarzutów obwinionej zawartego
w apelacji, Sąd odwoławczy podzielił wyrażony w nim pogląd. Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w sprawie, które nie budziły wątpliwości Sądu odwoławczego i pozostawały zgodne z relacją obwinionej, niemniej rację ma skarżąca, iż Sąd I instancji wydając wyrok w niniejszej sprawie dopuścił się obrazy prawa materialnego, tj. art. 86 § 1 k.w. Godzi się przypomnieć, iż dla zaistnienia tego wykroczenia niezbędne jest zaistnienie jednoczesne dwóch przesłanek, tj. niezachowanie należytej ostrożności przez kierującego oraz spowodowanie konkretnego, nie abstrakcyjnego zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Sąd orzekający sam na k. 57 akt sprawy w treści swojego uzasadnienia powołał obowiązujące w tym względzie poglądy doktryny, niemniej nie przełożył je na realia tej sprawy. Wystarczy tu przytoczyć jedno z nich, kluczowe dla rozstrzygnięcia Sądu odwoławczego.

Odpowiedzialność na podstawie art. 86 § 1 k.w. winien ponieść sprawca, który przez zachowanie nienależytej ostrożności spowodował realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czyli groźbę wypadku drogowego czy innego niebezpieczeństwa mogącego prowadzić do kolizji drogowej. Jednocześnie jednak, gdyby w przypadku niezachowania należytej ostrożności nie doszło do zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, wówczas brak jest podstaw do odpowiedzialności na podstawie analizowanego przepisu.

Odnosząc to do przebiegu zdarzenia, które miało miejsce z udziałem obwinionej w dniu
25 maja 2015 roku w Centrum Szkolenia Policji w L., należy stwierdzić, iż w świetle zgromadzonych dowodów, a to w oparciu o wyjaśnienia obwinionej A. R., wiarygodne i nie budzące wątpliwości zeznania naocznego świadka zdarzenia M. W. (1), w oparciu o protokół badania trzeźwości, protokoły oględzin samochodu i czytnika kart magnetycznych (k.9-10) nie znajduje uzasadnienia twierdzenie, że obwiniona swoim zachowaniem, uszkadzając słupek-czytnik kart magnetycznych spowodowała jakiekolwiek zagrożenie w ruchu lądowym. Świadek M. W. (1) opisała sam moment uderzenia pojazdu kierowanego przez obwinioną w czytnik kart magnetycznych i okoliczności towarzyszące zaistniałej sytuacji. Wskazała, że samochód obwinionej delikatnie się stoczył i niecelowo doszło do uszkodzenia słupka. Zeznała, że w momencie uderzenia była przy budce wartowniczej, tam był jeden pas ruchu i chodnik, a ona stała na chodniku. (k. 51) Niewątpliwie w tej sytuacji zachowanie obwinionej nie stanowiło zagrożenia dla tego świadka, ani dla pasażera znajdującego się wewnątrz pojazdu obwinionej. Treść zeznań świadka M. W. (1) pozostaje spójna z relacją obwinionej i jako taka najpełniej oddaje istotę zdarzenia z udziałem A. R.. Pozostali przesłuchani w sprawie świadkowie S. C. (1), M. G. i P. S. (2), jako świadkowie ze słyszenia zdali relację co było im wiadomo w sprawie, i jakie czynności służbowe wykonali, bez wątpienia jednak treść ich zeznań nie umniejsza waloru wiarygodności wyjaśnieniom obwinionej i nie stanowią one podstaw do uznania jej winy w zakresie zarzucanego jej wykroczenia.

Sąd odwoławczy stoi na stanowisku, iż w istocie poprzez zderzenie pojazdu kierowanego przez obwinioną doszło tu jedynie do zniszczenia mienia, a oskarżyciel publiczny niezasadnie wywiódł tak dalece idącą tezę oskarżenia. Obwiniona, po zdarzeniu podjęła stosowne działania, zmierzające do naprawienia szkody, sporządziła oświadczenia, które stanowić miały podstawę
do wypłaty stosownej kwoty z ubezpieczenia OC pojazdu, którym kierowała. (k.13-14) Było
to działanie trafne i uzasadnione prawem.

Wobec powyższego, stwierdzenie Sądu I instancji na k. 6 uzasadnienia, iż działanie obwinionej A. R. w dniu 25 maja 2015 roku, kierującej pojazdem N. (...) o nr rej. (...), która nie zachowała należytej ostrożności i najechała na słup metalowy
z czytnikiem kart magnetycznych, powodując jego uszkodzenie na szkodę centrum Szkolenia Policji w L. jest zasadne i stanowiło niewątpliwie szkodę na mieniu tego pokrzywdzonego. W tym względzie brak jest wątpliwości, obwiniona sama nie wypierała się jej, podjęła czynności by czynić zadość powyższemu, aczkolwiek utożsamianie wystąpienia tej szkody przez Sąd, w kolejnym zdaniu uzasadnienia, ze spowodowaniem zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym pozostaje zbyt daleko idącą nadinterpretacją przepisu z art. 86 § 1 k.w.

W tym stanie rzeczy, Sąd Okręgowy uznał za konieczne dokonać zmiany wyroku poprzez uniewinnienie A. R. od popełnienia zarzucanego jej wykroczenia. Natomiast na mocy art. 118 § 2 k.p.w. koszty postępowania odwoławczego przejął na rachunek Skarb Państwa.

Z tych względów orzeczono jak w dyspozytywnej części wyroku.

+SSO Adam Bednarczyk

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE