Sygn. akt II W 185/16
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14 września 2016 r.
Sąd Rejonowy w Wołominie w II Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący : SSR Jacek Kulesza
Protokolant : Rafał Kawałowski
po rozpoznaniu dnia 14 września 2016 r.,
sprawy M. C. , syna R. i T. z d. S., urodz. (...) w Ż.,
obwinionego o to, że:
w dniu 13 grudnia 2015 r. około godz. 13.25 w miejscowości Z. na ul. (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) nie zachował bezpiecznego odstępu od omijanego pojazdu m-ki S. (...) o nr rej. (...) w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim,
tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw; w zw. z art. 23 (...)
orzeka
1. Obwinionego M. C. uznaje za winnego tego, że w dniu 13 grudnia 2015 r. około godz. 13.25 w miejscowości Z. na ul. (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) nie zachował bezpiecznego odstępu od omijanego pojazdu m-ki S. (...) o nr rej. (...) kierowanego przez M. Ś. w wyniku czego doprowadził do zderzenia z tym pojazdem, tj. popełnienia czynu z art. 86 § 1 kw. i za to na ww. podstawie skazuje go na karę grzywny w wysokości 700 (siedemset) złotych.
2. Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 złotych tytułem kosztów postępowania oraz 70 złotych tytułem opłaty.
Sygn. akt. II W 185/16
Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy i ujawnionego w toku rozprawy głównej sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 13 grudnia 2015 r. około godz. 13.25 w miejscowości Z. na ul. (...) kierował pojazdem m-ki S. (...) o nr rej. (...) . Na jego pasie ruchu po prawej stronie były zaparkowane pojazdy więc zjechał częściowo na przeciwległy pas ruchu. Widząc z naprzeciwka nadjeżdżający pojazd marki V. (...) o nr rej. (...), którym kierował M. C. wjechał w lukę pomiędzy zaparkowane samochody po prawej stronie celem umożliwienia przejechania pojazdowi jadącemu z naprzeciwka. V. (...) uderzył jednakże w tylni bok pojazdu S. (...).
M. C. w toku postępowania wyjaśniającego nie przyznał się do winy, zaś na rozprawę główną się nie stawił.
Sąd zważył co następuje:
Analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy, w tym zeznania pokrzywdzonego sprawstwo M. C. odnośnie zarzucanego mu wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. nie budziło w ocenie sądu wątpliwości.
Zdaniem sądu na walor wiarygodności zasługują zeznania M. Ś., pokrzywdzonego, który zeznał w jaki sposób doszło do wypadku. Wskazał, że widząc nadjeżdżający pojazd z przeciwka, który nie chce go przepuścić zjechał na prawo w lukę pomiędzy samochodami. Pomimo tego został uderzony przez nadjeżdżający pojazd. Jego zeznania były szczegółowe, dokładnie odzwierciedliły przebieg zdarzenia. Jego zeznania pokrywały się z dokumentacją sporządzoną przez funkcjonariuszy policji.
W świetle tak ukształtowanego materiału dowodowego sąd uznał, iż obwiniony swoim zachowaniem zrealizował ustawowe znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 kw. Prowadząc wszak samochód po drodze publicznej, zbliżając się do pojazdu, który zjechał z jego pasa ruchu nie zachował szczególnej ostrożności nie zachował bezpiecznego odstępu od omijanego pojazdu m-ki S. (...) o nr rej. (...) kierowanego przez M. Ś. w wyniku czego doprowadził do zderzenia z tym pojazdem.
“Warunkiem odpowiedzialności za wykroczenie z art. 86 § 1 lub 2 KW jest niezachowanie przez sprawcę należytej ostrożności. Wyrażenie "należyta" ostrożność należy rozumieć jako odpowiednia, właściwa, stosowna, a zatem taka, jaka jest wymagana w danych okolicznościach (zob. M. Szymczak (red.), Słownik, t. 2, s. 267). Chodzi przy tym zarówno o "zwykłą ostrożność", jak i "ostrożność szczególną". Stąd słusznie zauważył SN: "Dla odpowiedzialności z art. 86 KW konieczne jest ustalenie, że sprawca nie zachował "należytej ostrożności", a więc takiej, jaka była wymagana w danej sytuacji. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze. W niektórych sytuacjach ustawa wymaga jednak od uczestnika ruchu drogowego ostrożności szczególnej, a więc większej, niż zwykle wymagana. Taka szczególna ostrożność, to ostrożność polegająca na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestników ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie" (wyr. SN z 29.4.2003 r., III KK 61/03, OSNwSK 2003, Nr 1, poz. 886).” Komentarz do art. 86 KW red. D. 2016.
Art. 23 ust. 1 pkt. 2 Prawo o ruchu drogowym stanowi, iż kierujący pojazdem jest obowiązany przy omijaniu zachować bezpieczny odstęp od omijanego pojazdu, uczestnika ruchu lub przeszkody, a w razie potrzeby zmniejszyć prędkość;
W przekonaniu sądu obwiniony wskazane wyżej zasady w ruchu drogowym naruszył umyślnie. Zdaniem sądu obwiniony widząc, że po jego pasie jedzie samochód powinien zachować szczególną ostrożność. Nawet jeżeli ten pojazd po zatrzymaniu sie znajdował się także częściowo na jego pasie ruchu winien zachować się w sposób nakazany wyżej tj. winien zmnijszyć prędkość oraz ominąć ten pojazd zachowując bezpieczny odstęp. Skoro pokrzywdzony widząc nadjeżdzający pojazd zdążył zjechać w lukę pomiedzy samochodami na prawej stronie jezdni i zatrzymać pojazd to obwioniony tym bardziej miał czas i możliwość zaaregowania w prawidłowy sposób na tę sytuację. Oczywistym jest więc, że powyższe zachowanie obwinionego spowodowało zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czego wynikiem było przedmiotowe zdarzenie.
W myśl art. 86 § 1 k.w. kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym podlega karze grzywny. Zachowanie należytej ostrożności dotyczy jednakże wszystkich uczestników ruchu drogowego oraz innych osób przebywających na drodze. Każdy kierowca jest obowiązany do prowadzenia pojazdu samochodowego z należytą ostrożnością, a więc do przedsiębrania takich czynności, które zgodnie ze sztuką i techniką prowadzenia pojazdów samochodowych są obiektywnie niezbędne do zapewnienia maksymalnego bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a także do powstrzymywania się od czynności, które mogą to bezpieczeństwo zmniejszyć" (por. wyrok SN z dnia 16 lipca 1976 r., VI KRN 135/76, OSNKW 1976, nr 1-11, poz. 130).
Szczególna ostrożność to ostrożność polegająca na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestników ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie (wyrok SN z dnia 29 kwietnia 2003 r., III KK 61/03, LEX nr 77467).
Wymierzając obwinionemu karę za przypisane mu wykroczenie karę sąd wziął pod uwagę – zgodnie z dyspozycją art. 33 § 1-4 k.w. szereg okoliczności mających wpływ na jej wymiar.
Sąd przy wymiarze kary miał na uwadze stopień społecznej szkodliwości czynu, cele indywidualne kary wobec obwinionego oraz cele prewencji generalnej w zakresie społecznego oddziaływania kary.
Do okoliczności łagodzących wymiar kary sąd zaliczył to, iż obwiniony figuruje w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego w związku z popełnieniem jednego tylko wykroczenia. Okolicznością obciążającą był fakt, iż obwiniony popełnił wykroczenie przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, które mogło pociągnąć skutki o wiele bardziej poważne, niż te, jakie nastąpiły. Niewątpliwie też obwiniony rażąco naruszył jedne z podstawowych zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym, poprzez nie zmniejszenie prędkości oraz niezachowanie szczególnej ostrożności, podczas gdy taką ostrożność winien zachować.
Mając powyższe na uwadze sąd uznał, że kara 700 zł grzywny jest adekwatna do stopnia zawinienia obwinionego oraz stanowi realną represję karną. Obwiniony jest w stanie ponieść konsekwencje majątkowe wymierzonej przez sąd kary grzywny, albowiem jest młodą zdrową osobą i uzyskuje dochody w wysokości 1300 zł. . Spełni ona także swoje cele zapobiegawczo-wychowawcze oraz odniesie pożądany skutek w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.
O kosztach i opłacie orzeczono na mocy art. 118 § 1 i 119 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia oraz wydanym na podstawie art. 118 § 4 kpsw. rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z dnia 15 października 2001 r.) - w szczególności § 1 ust. 1 tegoż rozporządzenia - oraz na podstawie art. 3 ust. 1 i 21 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Na tej podstawie sąd zasądził od obwinionego opłatę w wysokości 70 złotych oraz zasądził zryczałtowane koszty postępowania w kwocie 120 złotych.
Wobec powyższego sąd orzekł jak wyżej.