Sygn. akt I C 30/15
Dnia 27 kwietnia 2016 r.
Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny:
Przewodniczący: SSR Tadeusz Kotuk
Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Szymańska
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 kwietnia 2016 r. w G. sprawy z powództwa A. F. (1) przeciwko (...) Towarzystwo (...) spółka akcyjna z siedzibą w W.
o zapłatę
I. zasądza od pozwanego (...) Towarzystwo (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powoda A. F. (1) kwotę 10.878,05 zł (dziesięć tysięcy osiemset siedemdziesiąt osiem złotych pięć groszy) oraz odsetki ustawowe za opóźnienie:
a. od kwoty 7.066,50 zł za okres od dnia 9 marca 2012 r. do dnia zapłaty,
b. od kwoty 3.811,55 zł za okres od dnia 11 kwietnia 2012 r. do dnia zapłaty;
II. w pozostałym zakresie powództwo oddala;
III. zasądza od pozwanego (...) Towarzystwo (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powoda A. F. (1) kwotę 1.572,73 zł (jeden tysiąc pięćset siedemdziesiąt dwa złote siedemdziesiąt trzy grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu;
IV. nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni z roszczenia zasądzonego w punkcie I. niniejszego wyroku kwotę 65,10 zł (sześćdziesiąt pięć złotych dziesięć groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;
V. nakazuje ściągnąć od pozwanego (...) Towarzystwo (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 144,90 zł (sto czterdzieści cztery złote dziewięćdziesiąt groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.
Sygn. akt I C 30/15
Stan faktyczny
A. F. (1) jest właścicielem pojazdu marki B. nr rej. (...).
Okoliczność bezsporna
W dniu 10 stycznia 2012 r. na skrzyżowaniu ul. 10 lutego z ul. (...) w G. doszło do kolizji w/w pojazdu z V. (...) nr rej. (...) kierowanym przez R. K.. Winę za spowodowanie wypadku ponosił R. K., który zmieniając pas ruchu z lewego na prawy nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi kierowanemu przez powoda, jadącego prawym pasem. V. uderzył przednią częścią w lewe drzwi i koło pojazdu B.. Nastąpiło to mimo wcześniejszego naciśnięcia klaksonu przez powoda.
Dowód: zeznania A. F., k. 86
W wyniku przedmiotowego wypadku nie doszło do uszkodzenia przekładni kierowniczej w pojeździe powoda.
Dowód: opinia biegłego M. L., k. 104-118
Łączny koszt naprawy pojazdu powoda z wykorzystaniem nowych, oryginalnych części zamiennych oraz średnich cen usług naprawczych na lokalnym rynku wyniósł 10.878,05 zł ( brutto).
Dowód: opinia biegłego M. L., k. 104-118
W chwili wypadku pojazd kierowany przez R. K. był ubezpieczony w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) Towarzystwie (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W..
Okoliczność bezsporna
Szkoda została zgłoszona ubezpieczycielowi wraz z oświadczeniem sprawcy w dniu 7 lutego 2012 r.
Okoliczności bezsporne
Ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania.
Okoliczność bezsporna
Ocena dowodów
Zeznania świadka R. K. nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż opisał on przebieg wypadku jedynie w ogólnikowy sposób, jakkolwiek z treści tych zeznań wynika niezbicie, że „nie zauważył” pojazdu powoda jadącego prawym pasem, co potwierdza jego winę za spowodowanie wypadku. Świadek B. K. (żona sprawcy będąca w pojeździe jako pasażer) w ogóle nie potrafiła opisać przebiegu kolizji. Także zeznania A. F., S. F. nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż osoby te przybyły na miejsce już po wypadku.
Opinię biegłego M. L. Sąd uznaje (wraz z uzupełnieniami, pisemnym i ustnym) za jasną, pełną i wewnętrznie niesprzeczną. Z tego powodu sprzeczne z nim w zakresie przyczyn uszkodzenia układu kierowniczego B. (tj. przekładni kierowniczej wraz z powiązanymi elementami) zeznania powoda oraz jego ojca i brata nie mogą być uznane za wiarygodne jedynie z tego powodu, że są spójne (co akurat nie jest zaskakujące, skoro pochodzą od osób blisko spokrewnionych). Sąd nie ma obowiązku z urzędu ostatecznie i jednoznacznie wyjaśnić jak doszło do uszkodzenia przekładni kierowniczej i kiedy to nastąpiło. Dla Sądu do poprawnego wyrokowania wystarczającym jest ustalenie, że z wiarygodnego materiału dowodowego wynika, że nie doszło do uszkodzenia tego elementu w trakcie przedmiotowego wypadku. Tworzenie dalszych, wątpliwych hipotez jest więc interesujące co najwyżej z poznawczego punktu widzenia, ale jałowe w ramach realiów niniejszego procesu. Biegły M. L. logicznie i przekonująco wytłumaczył (w tym dodatkowo na rozprawie po osobistych oględzinach uszkodzonej przekładni), dlaczego przebieg wypadku, jego skala, szybkość i kierunek oddziaływania wzajemnego pojazdów wykluczają możliwość uszkodzenia tego elementu. Musiałyby zajść zupełnie inne warunki oddziaływania (z innego kierunku i innej sile) na koło pojazdu powoda.
Zeznania powoda wraz z analizą biegłego dotyczącą korelacji uszkodzeń w sposób nie budzący wątpliwości przekonują, że przedmiotowy wypadek miał miejsce w opisywanym przez uczestników miejscu i okolicznościach oraz spowodował ujawnione skutki (za wyjątkiem uszkodzenia przekładni kierowniczej pojazdu poszkodowanego).
Nie budzi wątpliwości także metodologia ustalenia wysokości kosztów naprawy pojazdu poszkodowanego, wyliczona przez biegłego M. L..
Wniosek o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka R. D. oddalono, gdyż z tezy dowodowej (k. 60) wynika, że miał on zeznawać na okoliczności wymagające wiedzy specjalnej, a w takim zakresie wyłączność w postępowaniu cywilnym przynależy dowodzeniu za pomocą innego środka (dowodu z opinii biegłego powołanego przez sąd, por. art. 278 § 1 k.p.c.).
Kwalifikacja prawna
Zasada odpowiedzialności pozwanego wynika z treści art. 415 w zw. z art. 436 § 2 w zw. z art. 822 § 1 k.c.
Koszt naprawy pojazdu do kwoty 7.066,50 zł były bezsporne, gdyż w postępowaniu likwidacyjnym wartość odszkodowania wyliczył sam pozwany zakład ubezpieczeń. Ponad powyższą kwotę należało więc – zgodnie z wynikami postępowania dowodowego (opinii biegłego) – zasądzić brakujące do pełnego skompensowania szkody 3.811,55 zł.
Wymagalność poszczególnych składników zasądzonej sumy jest trafnie przytoczona w pozwie, tj. zgodnie z art. 14 ust. 1 i 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych […], w tym zakresie w pełni podzielono wywody pełnomocnika powoda.
Jeżeli chodzi o sposób skalkulowania wysokości odszkodowania, Sąd orzekający podzielił pogląd prawny zawarty w uchwale SN z dnia 13 czerwca 2003 r. (III CZP 32/2003). Argumenty pozwanego dotyczące tzw. zamienników części nie znalazły więc aprobaty w orzeczeniu zapadłym w niniejszej sprawie.
Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punkcie I. sentencji na mocy art. 415 k.c. w zw. z art. 436 § 2 k.c. w zw. z art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 i ust. 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych […].
W pozostałym zakresie powództwo oddalono w punkcie II. sentencji jako nieudowodnione co do wysokości na mocy art. 361 § 1 k.c. i art. 6 k.c.
Koszty
O kosztach procesu orzeczono w punkcie III. sentencji na mocy art. 100 k.p.c. (stosunkowe rozdzielenie). Powód wygrał proces w 69%, pozwany w 31%. Koszty powoda to: opłata sądowa od pozwu 783 zł, opłata za czynności adwokackie w stawce minimalnej (2.400 zł, § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie […]), zaliczka na poczet opinii biegłego (300 zł), opłata skarbowa (17 zł). 69% tych kosztów to 2415 zł. Koszty pozwanego to: opłata za czynności radcy prawnego w stawce minimalnej (2.400 zł, § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych […]), zaliczka na poczet opinii biegłego (300 zł), opłata skarbowa (17 zł). 31% tych kosztów to 842,27 zł. Różnica (1572,73 zł) została zasądzona na korzyść powoda w omawianym punkcie wyroku.
W punktach IV. i V. sentencji orzeczono o nieuiszczonych kosztach sądowych (210 zł), obciążając nimi powoda i pozwanego zgodnie z proporcją, w jakiej przegrały proces (odpowiednio: 65,10 zł i 144,90 zł) – na mocy art. 100 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.