UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 22 czerwca 2016 roku w sprawie z powództwa (...) Bank Spółki Akcyjnej z siedzibą we W. przeciwko Z. W. o zapłatę kwoty 894,36 złotych Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny zasądził od pozwanej Z. W. na rzecz powódki (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą we W. kwotę 709,36 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym, począwszy od dnia
1 stycznia 2016 roku nie wyższymi od dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w stosunku rocznym, od kwoty 475,86 złotych od dnia 27 września 2014 roku do dnia zapłaty,
w pozostały zakresie powództwo oddalił i nie obciążył pozwanej obowiązkiem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od wyroku wywiodła pozwana, która zaskarżyła wyrok w części uwzględniającej powództwo i zarzucił mu naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym wpływ na treść orzeczenia, a to przepisów at. 233 § 1 k.p.c., art. 232 k.p.c., art. 6 k.p.c., art. 229 k.p.c., art. 230 k.p.c. w zw. z art. 328 § 2 k.p.c. oraz art. 320 k.p.c. polegające na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów wyrażające się w :

a)  uznaniu powództwa za udowodnione co do zasady oraz wysokości, w sytuacji, w której przedstawiony na poparcie twierdzeń powódki w tym zakresie materiał dowodowy był przynajmniej niewystarczający i nie pozwalał na jasne skonkretyzowanie wysokości zaległości pozwanej, w tym z rozbiciem zaległości za poszczególne okresy, podczas gdy pozwana wnosiła o oddalenie powództwa, a nadto zakwestionowała twierdzenia
i wyliczenia powódki,

b)  z ostrożności procesowej nadto – nieuwzględnieniu szczególnej sytuacji pozwanej, jej właściwości osobistych, sytuacji życiowej, zdrowotnej i majątkowej w kontekście możliwości rozłożenia świadczenia na raty, co doprowadziło do nieprawidłowego ustalenia, iż nie zachodzi szczególnych wypadek uzasadniający rozłożenie świadczenia na raty.

Ponadto, z ostrożności procesowej podniósł zarzut przedawnienia roszczenia powódki.

Pozwana wniosła o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez orzeczenie odmiennie co do istoty sprawy i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania według norm przepisanych, względnie o uchylenie wyroku
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Pełnomocnik pozwanej złożył wniosek o zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej stronie z urzędu i oświadczył, że nie zostały one uiszczone w całości ani w części.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanej
na rzecz powódki kosztów postępowania według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej była niezasadna i podlegała oddaleniu.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu
w postępowaniu uproszczonym i z tego względu zgodnie z przepisem art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku tego sądu powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Wbrew zapatrywaniom strony apelującej, zaskarżone orzeczenie należało uznać
za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia i w konsekwencji przyjmuje za swoje, uznając za zbędne powielanie ich w całości w treści niniejszego uzasadnienia. W ocenie Sądu odwoławczego Sąd I instancji w sposób właściwy zastosował również odpowiednie przepisy prawne do stanu faktycznego niniejszej sprawy.

Okolicznością bezsporną w niniejszej sprawie było, że strony łączył stosunek wynikający z umowy o przyznanie limitu kredytowego oraz wydanie i korzystanie z karty kredytowej zawartej w dniu 18 kwietnia 2008 roku. Okoliczność ta została wykazana przez powódkę i przyznana przez pozwaną.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisu prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. należy wskazać, iż nie jest on trafny i nie zasługuje na uwzględnienie. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zgromadzonego przez strony materiału dowodowego
i wbrew wywodom apelacji dokonał jego wszechstronnej oceny nie naruszając zasady swobodnej oceny dowodów. Podkreślić bowiem należy, iż przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko w przypadku, gdyby nie była oparta na odpowiadającemu zasadom logiki powiązaniu ujawnionych w postępowaniu dowodowym okoliczności w całość zgodną
z doświadczeniem życiowym (por. wyrok Sądu Najwyższego z 27 września 2002 r., II CKN 817/00). Skarżący braku logiki w ocenie materiału dowodowego lub sprzeczności tej oceny
z doświadczeniem życiowym zdaniem Sądu Okręgowego nie wykazał. Zauważyć bowiem trzeba, że powód podnosząc powyższy zarzut nie wskazał, w jaki sposób Sąd I instancji zasadę swobodnej oceny dowodów naruszył. Samo natomiast przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu nie może stanowić o skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Nie czyni zarzutu tego skutecznym przedstawianie przez skarżącego własnej wizji stanu faktycznego w sprawie, opartej
na dokonanej przez siebie odmiennej ocenie dowodów, a nawet możliwość w równym stopniu wyciągnięcia na podstawie tego samego materiału dowodowego odmiennych wniosków (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 10 lipca 2008 r. VI ACa 306/08; wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 czerwca 2008r. I ACa 180/08, OSA 2009/6/55, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r. II CKN 817/00, LEX 56906; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r. IV CKN 970/00, nie publik., LEX 52753; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 r. II CKN 572/99, nie publik., LEX 53136).

W kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, że przeprowadzona przez Sąd Rejonowy ocena materiału dowodowego jest w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zaś wszelkie podniesione w tym zakresie zarzuty stanowią w istocie jedynie niczym nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi i nieobarczonymi jakimkolwiek błędem ustaleniami Sądu I instancji.

Skarżąca wskazała na naruszenie przez Sąd Rejonowy przepisów art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. W ocenie Sądu Okręgowego zarzut ten nie jest jednak zasadny. Powódka przedstawił dowody na istnienie zobowiązania. Pozwana także przyznała, że zawarła z Bankiem umowę. Kwestionowała jedynie wysokość zadłużenia, ale sąd I instancji uznał jej oświadczenia za niewiarygodne, czemu dał wyraz w uzasadnieniu orzeczenia.

Nietrafne są także zarzuty naruszenia art. 230 k.p.c. w zw. z art. 328 § 2 k.p.c. Powódka bowiem
w ogóle nie uzasadniła tego zarzutu, wobec powyższego należy uznać, że jest to jedynie gołosłowne twierdzenie, niepoparte żadnymi argumentami. Pozwana w sprawie niniejszej nie kwestionowała istnienia zobowiązania wobec powodowej spółki. Kwestionowała jedynie jego wysokość, twierdziła, że bank ją okradł – w tym zakresie Sąd Rejonowy uznał oświadczenia powódki za niewiarygodne.

Skarżący niezasadnie podnosi także zarzut przedawnienia, powołując się na dwuletni termin przedawnienia roszczeń z tytułu umowy o prowadzenia rachunku bankowego. Termin ten nie ma zastosowania do roszczeń dochodzonych w niniejszym procesie, gdyż powódka opiera swe żądania
na stosunku wynikającym z umowy kredytu, nie umowy o prowadzenie rachunku bankowego.

W ocenie Sądu Okręgowego skarżąca niezasadnie podnosi również zarzut naruszenia art. 320 k.p.c. W sprawie niniejszej nie są spełnione przesłanki rozłożenia świadczenia na raty. Sytuacja zdrowotna
i finansowa pozwanej jest wprawdzie niekorzystna, ale nie wyróżnia się niczym nadzwyczajnym. W ocenie Sądu dłużniczka nie wykazała, że zachodzą szczególne okoliczności uzasadniające rozłożenia świadczenia na raty. Zaznaczyć należy, że w szczególności jej postawa przemawia przeciwko przyjęciu zasadności zastosowania art. 320 k.p.c. W orzecznictwie przyjmuje się, że za zastosowaniem omawianego przepisu przemawia sytuacja, w której pozwany uznaje powództwo i podnosi, że nieuregulowanie długu jest spowodowane wyłącznie jego złą sytuacją majątkową (zob. wyrok SN z dnia 9 kwietnia 2015 roku, II CSK 409/14). Pozwana tymczasem negowała swoje zobowiązanie, zarzucała, że bank ją okradł. Ponadto źródłem zobowiązania pozwanej jest umowa kredytu i zasądzenie od niej świadczenia na rzecz banku nie powinno stanowić dla niej zaskoczenia. Przeciwnie, pozwana od dawna powinna była liczyć się z koniecznością zapłaty na rzecz banku i gromadzić środki na ten cel. Rozważając kwestię rozłożenia świadczenia na raty nie można zapominać wreszcie o interesie wierzyciela. Rozłożenie świadczenia na raty jest dla wierzyciela niekorzystne, gdyż odsuwa w czasie moment jego zaspokojenia. Po rozważeniu interesu obu stron,
Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że w niniejszej sprawie nie zachodzą okoliczności uzasadniające rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty.

Mając na uwadze powyższe, działając na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd oddalił apelację jako bezzasadną.

Mimo że pozwana przegrała postępowania w drugiej instancji, Sąd na podstawie art. 102 k.p.c. odstąpił od obciążenia jej kosztami postępowania apelacyjnego, mając na uwadze jej szczególnie trudną sytuację finansową i zdrowotną.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 615), koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu ponosi Skarb Państwa. Wysokość wynagrodzenia dla pełnomocnika z urzędu Sąd określił na podstawie § 16 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 8 pkt 2
w zw. z § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata
z urzędu (Dz. U., poz. 1801) w zw. z § 22 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U., poz.1714).