UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 16 marca 2016 r. powódka Agencja Nieruchomości Rolnych w W. wniosła o zasądzenie od pozwanej D. K. 80 956,15 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od 15 stycznia 2016 r. oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazała, że swoje roszczenie o zapłatę wynagrodzenia wywodzi z faktu korzystania przez pozwaną z nieruchomości Zasobu Skarbu Państwa położonych w gminach M. i W. bez tytułu prawnego. Powódka domagała się wynagrodzenia za okres od 1 kwietnia 2012 roku do 31 sierpnia 2014 roku. Pozwana mimo wezwań do zapłaty nie wydała powódce nieruchomości ani nie uregulowała dochodzonej niniejszym pozwem należności. W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu podniosła zarzut przedawnienia roszczenia. Pozwana zarzuciła, że powódka sama wskazała, iż okres użytkowania gruntów rolnych przez pozwaną upłynął z dniem 31 sierpnia 2014 r. Pozwana w roku 2015 i następnym nie prowadziła na spornych działkach działalności rolniczej. Wobec tego z dniem zaprzestania prowadzenia działalności rolniczej nastąpił zwrot rzeczy w rozumieniu art. 229 k.c. Z tym dniem powódka uzyskała możliwość wykonywania w sposób nieograniczony przez pozwaną wszelkich czynności związanych z realizacją nałożonych ustawą o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa obowiązków. Fakt pozostawienia przez pozwaną gruntów rolnych do dyspozycji powódki, zdaniem pozwanej, rozpoczyna bieg okresu przedawnienia roszczenia, zaś data złożenia pozwu wskazuje, że upłynął już roczny termin przedawnienia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Skarb Państwa jest właścicielem nieruchomości rolnych położonych w gminie M. obręb K. oznaczonych w ewidencji gruntów nr (...) oraz położonych w gminie W. obręb K. oznaczonych w ewidencji gruntów nr (...) a także położonych w gminie W. obręb (...) oznaczonych w ewidencji gruntów nr (...) Fakt niesporny, nadto dowody: wypisy z rejestru gruntów (k. 12 – 27). D. K. w latach 2012 – 2014 składała do Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wnioski o dopłaty obszarowe za powyższe działki.

Dowody: wydruki ze strony internetowej (...) (k.28 – 44).

W piśmie z dnia 14 lipca 2014 r. powódka wezwała pozwaną do przedstawienia pisma potwierdzającego tytuł prawny do działek w tym piśmie wyszczególnionych. Jednocześnie powódka wezwała pozwaną do wydania nieruchomości w przypadku nie posiadania dokumentów potwierdzających tytuł prawny pozwanej a także możliwości naliczenia opłaty w wysokości 5 – krotności wywoławczego czynszu dzierżawnego, który byłby należny od tej nieruchomości gdyby była ona przedmiotem umowy dzierżawy po przeprowadzeniu przetargu na podstawie art. 39b ustawy z dnia 10 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa. W piśmie z dnia 19 stycznia 2015 r. powódka poinformowała pozwaną, że na podstawie art. 6a ust. 1 ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa uzyskała informację z (...) Oddziału (...) Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa o pobraniu przez pozwaną w latach 2012 -2014 dopłat obszarowych za grunty o nr (...), (...), (...) W związku z tym wezwała pozwaną do wydania tych działek w dniu 9 lutego 2015 r. Powódka wezwała także pozwaną do zapłaty kwoty 96 603,26 zł za okres od 1 kwietnia 2010 r. do 31 sierpnia 2010 r. tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z tych działek. W odpowiedzi na powyższe w piśmie z dnia 20 kwietnia 2015 r. pozwana wskazała, że działki rolne objęte treścią wezwania ze względu na ich rolniczą strukturę były wykorzystywane corocznie jedynie w krótkich okresach czasu tj. około pięciu miesięcy w każdym roku. W związku z tym pozwana zwróciła się do powódki o przygotowanie analizy obejmującej wskazany okres użytkowania oraz określenie wartości wynikającej z zastosowania art. 39b ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa. Równocześnie pozwana oświadczyła, że zaprzestała użytkowania tych gruntów dlatego nie mogła spełnić żądania ich wydania. Powódka powyższe pismo odebrała w dniu 21 kwietnia 2015 r.

Dowody: pismo z dnia 14 lipca 2014 r. (k. 45) pismo z dnia 19 stycznia 2015 r. z dowodem doręczenia (k. 46– 47) pismo z dnia 8 grudnia 2015 r. z dowodem doręczenia (k. 48 – 49) pismo z dnia 20 kwietnia 2015 r. (k. 50)

W latach 2015 – 2016 pozwana nie składała do Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wniosków o dopłaty obszarowe za powyższe działki.

Fakt przyznany

W kwietniu 2015 r. oraz w dniach 1 i 9 września 2015 r. powódka przeprowadziła lustrację nieruchomości, podczas której stwierdzono, że zarówno w okresie wiosennym, jak i jesiennym grunty były użytkowane, działki były porośnięte zaschłą trawą, były też częściowo albo całkowicie wykaszane.

Dowody: dokumentacja fotograficzna (k. 95 – 112) protokoły z lustracji działek z dnia 1 września 2015 r. wraz z dokumentacją fotograficzną (k. 113 – 119) protokoły z lustracji nieruchomości z dnia 3 września 2015 r. z mapą i dokumentacją fotograficzną (k. 120 – 146) zeznania świadka A. B. (k. 166 – 167)

W piśmie z dnia 8 grudnia 2015 r. powódka, mając na uwadze powyższe oświadczenie pozwanej z dnia 20 kwietnia 2015 r. wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 80 956,15 złotych tytułem bezumownego użytkowania działek za okres od 1 kwietnia 2012 r. do 31 sierpnia 2014 r. w terminie jednego miesiąca od dnia odbioru wezwania. Powyższe wezwanie pozwana odebrała w dniu 14 grudnia 2015 r.

Dowód: pismo z dnia 8 grudnia 2015 r. z dowodem doręczenia (k. 48 – 49)

Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie przez pozwaną z nieruchomości powódka wyliczyła w oparciu o art. 39b ustawy z dnia 10 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa z uwzględnieniem wskazań zawartych w zarządzeniu Prezesa Agencji Nieruchomości Rolnych z dnia 28 września 2009 r. nr 35/09.

Dowody: zarządzenie nr 35/09 (k. 52 – 55) wyliczenie opłaty (k. 56 – 72)

W piśmie z dnia 28 stycznia 2016 r. powódka skierowała do pozwanej wezwanie do zapłaty kwoty 81 173,51 zł (w tym odsetki w kwocie 217,36 zł) z tytułu bezumownego użytkowania nieruchomości. Wezwanie to pozostało bezskuteczne.

Dowód: wezwanie z dnia 28 stycznia 2016 r. (k.51 ).

Sąd zważył co następuje:

Powództwo okazało się zasadne.

Niniejszym pozwem powódka domagała się zapłaty wynagrodzenia za korzystanie przez pozwaną w okresie od 1 kwietnia 2012 r. do 31 sierpnia 2014 r z nieruchomości położonych w gminach M. i W. wchodzących w skład (...) Skarbu Państwa bez tytułu prawnego. Podstawę prawną powództwa stanowi art. 39 b ustawy z dnia 19 października 1991 roku o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa (Dz.U. z 2015 r., poz.1014) zwanej dalej: u.g.n.r., stosownie do którego osoba władająca nieruchomością wchodzącą w skład zasobu własności rolnej Skarbu Państwa bez tytułu prawnego jest zobowiązana do zapłaty na rzecz Agencji wynagrodzenia za korzystanie z tej nieruchomości w wysokości stanowiącej 5-krotność wywoławczej wysokości czynszu, który byłby należny od tej nieruchomości, gdyby była ona przedmiotem umowy dzierżawy po przeprowadzeniu przetargu (ust. 1), przy czym wysokość wynagrodzenia ustala się na dzień, w którym Agencja zażądała zwrotu nieruchomości (ust. 2). Do roszczenia o wynagrodzenie za korzystanie bez tytułu prawnego z nieruchomości Zasobu nie stosuje się przepisów art. 224-231 Kodeksu cywilnego, z wyłączeniem art. 229 (ust.3). Norma tego przepisu przyznaje Agencji Nieruchomości Rolnych wobec tego, kto włada bez tytułu prawnego nieruchomością wchodzącą w skład (...) Skarbu Państwa, roszczenie o zapłatę „wynagrodzenia za korzystanie" z tej nieruchomości w wysokości wskazanej w tym przepisie. Przepis ten reguluje materię dotyczącą tzw. roszczeń uzupełniających (w stosunku do roszczenia windykacyjnego) właściciela wobec posiadacza rzeczy, która uregulowana jest w art. 224-231 k.c. Rozwiązanie z art. 39b u.g.n.r. stanowi uregulowanie szczególne w stosunku do przepisów kodeksu cywilnego wprost wyłączając w przypadku roszczenia (...) o wynagrodzenie za korzystanie bez tytułu prawnego z nieruchomości Zasobu Własności Rolnych Skarbu Państwa stosowanie przepisów art. 224-231k.c., wyjątkiem art. 229 k.c. W tej sytuacji, gdy powodem w sprawie jest (...), do roszczenia dochodzonego przez (...) w oparciu o art. 39b ust. 1 u.g.n.r. zastosowanie znajduje więc jedynie art. 229 k.c., regulujący okres przedawnienia roszczeń uzupełniających. W rozważanej sprawie poza sporem był fakt, że pozwana w okresie wskazywanym w pozwie tj. od dnia 1 kwietnia 2012 do dnia 31 sierpnia 2014 roku władała bez tytułu prawnego przedmiotowymi gruntami. Fakt ten pozwana przyznała zresztą w piśmie z dnia 20 kwietnia 2015 r. skierowanym do powódki jeszcze przed wytoczeniem powództwa. Zdaniem Sądu powódka w sposób należyty wykazała swoje roszczenie o zapłatę za bezumowne korzystanie z należących do niej nieruchomości, w tym należycie wykazała, że w okresie bezumownego korzystania z przedmiotowej nieruchomości, pozwana nie ponosiła na jej rzecz jakichkolwiek opłat. Pozwana ani w korespondencji przedprocesowej ani w toku postępowania przed sądem nie zaprzeczyła powyższym okolicznościom, nie przedłożyła też dowodu przeciwnego. Pozwana nie kwestionowała też roszczenia co do wysokości. Zauważyć należy, że przesłankami wyliczenia należnego na podstawie art. 39b u.g.n.r. świadczenia jest wykazanie przez powódkę wywoławczej wysokości czynszu, który byłby należny od tej nieruchomości, gdyby była ona przedmiotem umowy dzierżawy po przeprowadzeniu przetargu. Za wywoławczą cenę czynszu należy uznać cenę czynszu, którą hipotetycznie powódka może uzyskać wskazując ją w ogłoszeniu o przetargu, a której ustalenie należy do kompetencji Prezesa Agencji Nieruchomości Rolnych. Kompetencje do ustalania czynszu wywoławczego wydzierżawionych nieruchomości wynikają z art. 8 pkt 1 u.g.n.r. oraz § 16 pkt 1 lit. b statutu powódki stanowiącego załącznik do rozporządzenia Ministra Skarbu Państwa z dnia 1 sierpnia 2003 roku w sprawie nadania Statutu Agencji Nieruchomości Rolnych (Dz.U. 2003 r., Nr 140, poz. 1348 z późn. zm.). Na tej podstawie Prezes Agencji Nieruchomości Rolnych wydaje zarządzenie w sprawie zasad dzierżawy nieruchomości zasobu własności Rolnej Skarbu Państw, które ustala wysokość czynszów dzierżawnych w cenach dt pszenicy za dany okres ogłaszaną przez GUS, biorąc pod uwagę okręg podatkowy, w którym znajduje się dzierżawiona nieruchomość, przeznaczenie dzierżawionego gruntu oraz klasę bonitacyjną gruntu. Z treści załączonych do akt niniejszej sprawy wyliczeń wysokości odszkodowania wynika, że powódka obliczając wysokość wynagrodzenia za okres bezumownego korzystania miała na uwadze powyższe przepisy ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa jak i stosowne zarządzenie Prezesa (...). Ustalając wysokość należnego czynszu wzięła pod uwagę rodzaj i klasę bonitacyjną gruntów, powierzchnię, wskazała też zastosowaną stawkę. Pozwana nie zakwestionowała sposobu wyliczenia wysokości należnego wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości. Pozwana podniosła jedynie zarzut przedawnienia roszczenia. Tym samym spór w niniejszej sprawie dotyczył momentu, od którego należało termin określony art. 229 k.c. liczyć. Zgodnie z art. 229 k.c. roszczenia właściciela przeciwko samoistnemu posiadaczowi o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, o zwrot pożytków lub o zapłatę ich wartości, jak również roszczenia o naprawienie szkody z powodu pogorszenia rzeczy przedawniają się z upływem roku od dnia zwrotu rzeczy. W kontekście roszczenia z art. 39b ust. 1 u.g.n.r. przepis ten wymagał będzie odpowiedniego zastosowania do władającego bez tytułu prawnego nieruchomością należącą do Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa. Roszczenia (...) wobec władającego z tytułu zapłaty wynagrodzenia za korzystanie z nieruchomości przedawniają się zatem z upływem roku od dnia „zwrotu rzeczy". Pozwana stała na stanowisku, że skoro sama powódka wskazała w pozwie, że okres użytkowania gruntów rolnych przez pozwaną upłynął z dniem 31 sierpnia 2014 r. a pozwana w roku 2015 i 2016 nie prowadziła na tych gruntach działalności rolniczej, to z dniem zaprzestania tej działalności nastąpił zwrot rzeczy w rozumieniu art. 229 k.c. Dalej pozwana twierdziła, że fakt pozostawienia przez pozwaną gruntów rolnych w dyspozycji powódki rozpoczyna bieg okresu przedawnienia roszczenia, zaś data pozwu wskazuje, iż upłynął już roczny okres przedawnienia. Powódka natomiast twierdziła, że nie ma podstaw aby przyjąć, iż okres użytkowania gruntów rolnych przez pozwaną upłynął z dniem 31 sierpnia 2014 r. Nadto stała na stanowisku, że pozwana mimo wezwań nie wydała powódce gruntów ani w żaden sposób nie uzewnętrzniła swojego zamiaru zaprzestania prowadzenia działalności rolniczej na tych gruntach. Tym samym skoro samoistny posiadacz nie zwrócił rzeczy, powódka jako właściciel może dochodzić roszczeń, które nie przedawniły się według terminów ogólnych z art. 118 k.c. W orzecznictwie wskazuje się, że „zwrot rzeczy” polega na odzyskaniu nad nią faktycznego władztwa przez właściciela” (wyrok SN z 13.11.1997 r. w sprawie I CKN 323/97), jak również, że „określenie «zwrot rzeczy» należy rozumieć nie tylko jako wydanie rzeczy przez posiadacza właścicielowi, ale jako odzyskanie przez właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą w każdy inny sposób (uchwała SN z 22.07.2005 r. w sprawie III CZP 47/05), a także, iż pojęcie „zwrotu rzeczy” rozumiane jest bardzo szeroko i obejmuje każdy sposób odzyskania przez właściciela posiadania i władztwa nad rzeczą, jednak to szerokie rozumienie odnosi się tylko do sposobu ponownego objęcia rzeczy w posiadanie przez właściciela, a nie do samego faktu odzyskania przez niego władztwa nad rzeczą (wyrok SN z 23.01.2007 r. w sprawie III CSK 278/06 i powołane w nim orzecznictwo). Wskazywane również są poglądy, że „zwrot rzeczy” wymaga po stronie posiadacza świadomości oddania rzeczy właścicielowi a po stronie właściciela objęcia władztwa nad rzeczą (por. wyrok SN z 19.12.2006 r. w sprawie V CSK 324/06; wyrok SN z 28.03.2014 r. w sprawie III CZP 18/13). Pomimo różnorodności poglądów punktem zgodnym tych stanowisk jest to, że musi nastąpić po stronie posiadacza wyzbycie się posiadania (władztwa), zaś po stronie właściciela objęcie tego władztwa (por. uchwała SN z 26.04.2002 r. w sprawie III CZP 21/02). Z powyższego wynika, że w orzecznictwie nie ma jednolitego poglądu w omawianym temacie. Należy przy tym zauważyć, że funkcją terminu przedawnienia uregulowanego w art. 229 k.c. jest ochrona zarówno posiadacza jak i właściciela, chroniąc z jednej strony posiadacza przed długotrwałym stanem niepewności prawnej, a z drugiej strony właściciela, aby miał odpowiedni czas na ewentualne podjęcie kroków zmierzających do zaspokojenia roszczeń z tytułu wynagrodzenia za korzystanie z nieruchomości bez tytułu prawnego. Taka funkcja komentowanej regulacji koreluje z zasadą równości stron stosunków cywilnoprawych. Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela pogląd wyrażony przez Sąd Apelacyjny w S. w wyroku z dnia 7 kwietnia 2016 r. w sprawie o sygn. I ACa 1067/15, zgodnie z którym „zwrot rzeczy” w rozumieniu art. 229 k.c. wiąże się z momentem, w którym (...) uzyskała wiedzę o fakcie wyzbycia się przez władającego władania nad nieruchomością, mimo braku formalnego protokołu odbioru nieruchomości. W wyroku tym przyjęto, że zwrot rzeczy nastąpił w dacie, w której rolnik (pozwany) skierował pismo do (...), w którym przyznał, że użytkował bez tytułu prawnego grunty rolne wchodzące w skład (...) Skarbu Państwa. W świetle powyższego zwrot rzeczy w rozumieniu art. 229 k.c. należy utożsamiać z przesłankami wyzbycia się władztwa nad rzeczą przez władającego, odzyskania władztwa przez właściciela i powzięcia przez właściciela wiedzy (bez względu na źródło) o fakcie wyzbycia się przez władającego władania nieruchomością. Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należało, że pozwana wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. nie wykazała, że upłynął termin przedawnienia roszczenia powódki. Kluczowe dla oceny zarzutu przedawnienia było pismo pozwanej z dnia 20 kwietnia 2015 roku, w którym przyznała, że faktycznie korzystała – choć w krótkich okresach czasu – z gruntów powódki bez podstawy prawnej. Równocześnie oświadczyła, że zaprzestała użytkowania tych gruntów. Z prezentaty znajdującej się na tym piśmie wynika, że dotarło ono do powódki 21 kwietnia 2015 r. Poza tym pismo to jest odpowiedzią na uprzednie wezwanie pozwanej do zapłaty, jak też wydania nieruchomości. W ocenie Sądu z pisma tego wynika jednoznacznie, że pozwana przyznała fakt posiadania gruntów w okresie wskazywanym przez powódkę jak również, że wyzbyła się posiadania tych gruntów i nie są już one przez nią użytkowane. Jest to dostateczne uzewnętrznienie braku woli pozwanej odnośnie korzystania z gruntów przez nią wcześnej zajmowanych, które niewątpliwie można poczytać za zamiar zwrotu gruntów. Nie ma zatem podstaw by uznać, że mimo tak złożonego oświadczenia pozwanej, zawierającego wyraźną informację o wyzbyciu się posiadania nieruchomości będącej własnością powódki, pozwana nadal pozostawała w posiadaniu wcześniej zajmowanych nieruchomości rolnych. Nie zmienia tego fakt, że – jak wynika z protokołów lustracji oraz zeznań świadka A. B. - w okresie wiosennym i jesiennym 2015 r. nieruchomości te zostały poddane „wykaszaniu”. Brak bowiem dowodów, że czynności te podejmowane były przez pozwaną. Jest to o tyle istotne, że jednocześnie świadek A. B. zeznał, co też potwierdziła powódka, że pozwana nie składała wniosków o dopłaty w latach 2015 – 2016 r. Podkreślić przy tym należy, że zgodnie z art. 7 ustawy z dnia 26 stycznia 2007 r. o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego warunkiem ubiegania się o płatność bezpośrednią jest posiadanie na dzień 31 maja danego roku gruntów.

W tych okolicznościach na uwzględnienie zasługuje twierdzenie, że pozwana nie korzystała z tych nieruchomości po wskazanej przez powódkę dacie, czyli po 31 sierpnia 2014 roku. Natomiast, jak już we wcześniejszej części rozważań wskazano, pozwana w piśmie z dnia 20 kwietnia 2015 r. przyznała, że do 31 sierpnia 2014 r. przedmiotowe grunty użytkowała bez tytułu prawnego. Okoliczności tej nie zaprzeczyła w odpowiedzi na pozew zgłaszając jedynie zarzut przedawnienia, jednak wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. nie wykazała, że upłynął termin przedawnienia roszczenia powódki. Wobec jednoznacznego oświadczenia pozwanej zawartego w piśmie z 20 kwietnia 2015 r. za datę zwrotu powódce posiadania zajętych gruntów uznać należało datę zawiadomienia jej o tym fakcie, to jest 21 kwietnia 2015 r. (data odebrania pisma przez powódkę), co sprawiło, że w chwili wnoszenia powództwa roszczenie nie było przedawnione. W oparciu o powyższe rozważania przyjąć należało, że roszczenie powódki o zapłatę wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z gruntów rolnych objęte żądaniem pozwu jest uzasadnione, o czym orzeczono w pkt I sentencji. O odsetkach od kwoty 80 956,15 złotych Sąd orzekł w oparciu o art. 481 k.c. Wymagalność tego roszczenia określana jest zgodnie z art. 455 k.c. Powódka w piśmie z dnia 8 grudnia 2015 roku wezwała pozwaną do zapłaty należności z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości w terminie jednego miesiąca od dnia odbioru wezwania, który to odbiór nastąpił w dniu 14 grudnia 2015 r. Pozwana popadła w opóźnienie nie spełniając świadczenia w zakreślonym terminie zatem żądanie zasądzenia odsetek od dnia 15 stycznia 2016 r. jest uzasadnione, a przy tym termin ten nie był kwestionowany przez pozwaną. Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów załączonych przez strony do składanych przez nie pism procesowych oraz zeznań świadka A. B.. Szczególnie istotnym dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie był dowód z pisma pozwanej z 20 kwietnia 2015 r. Prawdziwość treści tego dowodu była kwestionowana przez powódkę o tyle, że przeczyła ona jakoby pozwana skutecznie zwróciła bezumownie posiadane grunty powódce. W kontekście całokształtu zgromadzonych dowodów w sprawie, w tym zeznań świadka, według których pozwana nie złożyła w latach 2015 – 2016 wniosku o dopłaty, Sąd nie znalazł podstaw by dokumentowi temu odmówić waloru wiarygodności. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 108 § 1 k.p.c. i art. 98 § 1 i 2 k.p.c. oraz przepisów Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015.1804) przy założeniu, że powódka jest stroną wygrywającą proces. Wobec tego powódce należy się zwrot kosztów przez nią poniesionych, na które składa się kwota 7 200 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika procesowego ustalona w oparciu o § 2 pkt 6 cytowanego rozporządzenia oraz kwota 4 048,00 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu.

W tym stanie rzeczy orzeczono, jak w sentencji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE