UZASADNIENIE

A. R. pozostawała w nieformalnym związku z S. S. (2), bratankiem zamieszkałego w W. I. S.. W związku z tym, że S. S. (2) i I. S. pozostawali w bardzo bliskich relacjach, a I. S. nie miał dzieci, był osobą samotną, A. R. pomagała mu poprzez robienie zakupów, sprzątanie, gotowanie, odwiedzała go, wszystko to robiła bezinteresownie.

Drugim bratankiem I. S. był zamieszkały w Austrii W. S., który w 2011 roku przeszedł na rentę. W związku z tym, że wysokość renty była niewystarczająca do życia zagranicą, I. S. zaproponował W. S., aby zamieszkał na terenie jego posesji w W. w jednym z budynków, wyraził też zgodę na to, aby W. S. przeprowadził tam remont. Po remoncie W. S. zmienił przeznaczenie budynku z gospodarczego na mieszkalny, w efekcie zmianie – podwyższeniu - uległ podatek od nieruchomości.

W. S. podejrzewał A. R., która była zatrudniona w Urzędzie Gminy w W., gdzie zajmowała się podatkami, że jej działania miały wpływ na zwiększenie podatku od nieruchomości, łączył też jej osobę z kwestią dotyczącą opłat za odpady, uważał ponadto, że A. R. zażądała od I. S., aby ten przepisał na nią nieruchomość w W.. Doszło do tego, że W. S. obrażał i oczerniał A. R. i na tym tle relacje między nimi uległy pogorszeniu.

W nieustalonym dniu maja 2015r., nie później niż w dniu 22 maja 2015r. W. S. w celu użycia za autentyczny podrobił wniosek do Urzędu Skarbowego w Ż. o udzielenie informacji o istnieniu obowiązku podatkowego w ten sposób, że nakreślił na tym dokumencie podpis A. R., a następnie przedłożył ten wniosek w Urzędzie Skarbowym w Ż. jako autentyczny. Z dokumentu tego wynikało, że A. R. zwraca się z prośbą o udzielenie informacji w zakresie opodatkowania czynności polegających na świadczeniu nieodpłatnej pomocy przy wykonywaniu prac domowych na rzecz osoby trzeciej.

Pismem z dnia 17 czerwca 2015r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w Ż. udzielił A. R. odpowiedzi, że opodatkowaniu podlegają wszelkie dochody bez względu na rodzaj źródła przychodu; uzyskiwane przez A. R. dochody z tytułu prania, sprzątania, gotowania i robienia zakupów podlegają opodatkowaniu i należało je wykazać w zeznaniu podatkowym za dany rok podatkowy, ewentualnie należy złożyć korektę zeznania.

Po otrzymaniu odpowiedzi A. R. wysłała pismo do urzędu, w którym zaprzeczyła, aby sporządziła pismo z dnia 22 maja 2015r., zaprzeczyła też, aby wykonywała odpłatnie wymienione w nim czynności, opisała sytuację faktyczną oraz relacje z I. S..

dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego W. S. – k. 105 – 108, 137 – 137v, 138 akt

zeznania świadka A. R. – k. 1-2 zbioru C ( obecnie 134 -135), 138, 138v – 139 akt

częściowo zeznania świadka M. S. – k. 138v akt

pismo z dnia 23. 06. 2015r. – k. 2 akt

pismo z dnia 17. 06. 2015r. – k. 3 akt

pismo z dnia 22. 05. 2015r. – k. 43 akt - dowód rzeczowy nr 1

opinia biegłego z zakresu badan porównawczych pisma W. Z. – k. 71-90 akt

Oskarżony W. S. w postępowaniu przygotowawczym oraz przed Sądem nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że nie podrobił żadnego pisma, nie wysyłał go do Urzędu Skarbowego w Ż., gdyby miał napisać do tej instytucji, to dokładnie wskazałby, gdzie A. R. pracowała. Podkreślał, że w czasie, gdy pracował w Austrii przekazywał A. R. i jej córce prezenty, a gdy przeszedł na rentę zaprzestał tego, wówczas A. R. „zaczęła być chłodna” wobec niego. Na rozprawie podkreślał, że nie jest skłócony z A. R., stwierdził, że po wyremontowaniu przez niego budynku jest on „solą w oku pani (...)”, poza tym latem 2015r. A. R. zażądała od jego stryjka I. S. przepisania na nią posiadłości.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w ograniczonym zakresie, w jakim opisał, jak doszło do tego, że zamieszkał w W. u swojego stryja, przeprowadził remont budynku mieszkalnego. W tej części, w jakiej oskarżony przeczył, jakoby sporządził i dostarczył do Urzędu Skarbowego w Ż. pismo podając się za A. R. Sąd odmówił wiary jego wyjaśnieniom uznając, że stanowią one wyraz przyjętej linii obrony zmierzającej do uniknięcia odpowiedzialności karnej.

W tym zakresie zdaniem Sądu wiarygodne zeznania złożyła świadek A. R.. Opisała ona relacje łączące ją z I. S.. Zaznaczyła, że po tym, jak dowiedziała się o piśmie, które rzekomo złożyła do Urzędu Skarbowego w Ż., jedynymi osobami, które przyszły jej na myśl jako te, które mogły owo pismo sporządzić, był W. S. oraz jego konkubina. Przyznała, że pomagała i pomaga I. S., którego poznała dzięki swojemu byłemu konkubentowi S. S. (2), jednak nigdy za tę pomoc nie otrzymywała wynagrodzenia. Jeśli chodzi o relacje z W. S. podniosła, że z tego względu, iż pracuje w Urzędzie Gminy w W., oskarżony miał do niej pretensje o wymiar opłat za śmieci, wówczas ona powiedziała mu, że nie ma racji i od tej pory stała się jego wrogiem; w późniejszym okresie oskarżony obrażał ją, rozpowszechniał o niej nieprawdziwe informacje. Dodała też, że oskarżony obawia się, że I. S. przepisze na nią swój dom, zaprzeczyła, aby nakłaniała go do powyższego, wie, że I. S. sporządził już testament, w którym majątek przepisał na oskarżonego oraz S. S. (2).

Zdaniem Sądu świadek złożyła zeznania szczere i zgodne z faktycznym przebiegiem zdarzeń, w szczególności opisując zachowanie oskarżonego wobec niej. Zresztą sam oskarżony w trakcie składania zeznań przez świadka po tym, jak świadek A. R. wskazała, że nigdy oskarżonemu nie zrobiła krzywdy, źle się do niego nie odzywała przyznał, że „to nie chodziło o śmieci, tylko o to, że świadek podwyższyła podatek”. Zaznaczyć trzeba, że oskarżony formalnie utrzymywał w swoich wyjaśnieniach, że nie ma żadnego konfliktu z A. R. chcąc w ten sposób wykazać, iż nie miał motywu, aby wysyłać pismo do Urzędu Skarbowego w Ż.. Powyższa wypowiedź wskazuje jednak, że oskarżony obarcza A. R. odpowiedzialnością za to, że to świadek osobiście podwyższyła podatek od nieruchomości, co oczywiście łączy się dla niego z wyższymi opłatami, wcześniej też opisywał sytuacje z opłatą za śmieci. Skoro zatem uważał, że to A. R. odpowiada za podwyższenie tych należności, miał powód, aby się na niej za to zemścić, co czyni niewiarygodnymi jego uprzednie twierdzenia.

Najistotniejsze dla oceny wyjaśnień oskarżonego było to, że zeznania świadka A. R. korespondowały z wnioskami zawartymi w opinii biegłego z zakresu badania pisma ręcznego W. Z.. Biegły sporządził bardzo obszerną opinię, którą oparł badając zarówno dowodowe pismo z dnia 22 maja 2015r., jak i dysponując bogatym materiałem porównawczym pochodzącym od świadka A. R., oskarżonego W. S. oraz świadka M. S. – konkubiny oskarżonego, był to materiał wpływowy, jak i bezwpływowy. Biegły opisał dokładnie przebieg badań pisma wyodrębniając i analizując cechy syntetyczne pisma, cechy topograficzne, cechy motoryczne, cechy konstrukcyjne, porównując wielkość pisma, jego nachylenie, proporcje. Ostatecznie biegły jednoznacznie wskazał, że podpis o treści A. R. widniejący po prawej stronie pod treścią zasadniczą pisma adresowanego do Urzędu Skarbowego w Ż. został nakreślony przez W. S., treść zasadnicza pisma adresowanego w imieniu A. R. do tego urzędu również została nakreślona przez W. S..

Sąd nie miał wątpliwości co do tego, że ustalenia dotyczące osoby, która sporządziła przedmiotowe pismo, można oprzeć na w/w opinii biegłego. Opinia ta jest pełna, jasna, obrazuje proces dochodzenia przez biegłego do ostatecznych wniosków, zawiera analizę możliwą do prześledzenia i zweryfikowania. Żadna ze stron na rozprawie nie podniosła rzeczowych argumentów, które miałyby podważać jej rzetelność.

Wiarygodności opinii biegłego oraz zeznań świadka A. R. nie mogły też podważyć zeznania świadka M. S.. Świadek w postępowaniu przygotowawczym złożyła zeznania, które nie wniosły niczego do sprawy twierdząc, zgodnie z poczynionymi przez Sąd ustaleniami, że to nie ona podrobiła pismo z dnia 22 maja 2015r. Na rozprawie natomiast świadek stwierdziła, że nie sądzi również, aby to oskarżony ten dokument podrobił. Podobnie jak oskarżony podniosła, że wraz z konkubentem pomagali A. R., nie są z nią skłóceni, jednakże już w dalszej części zeznań faktycznie zaprzeczyła powyższemu twierdząc, że A. R. żądała przepisania budynku na nią, „robiła zamęt”, przyznała, że oskarżony „raczej” miał pretensje do A. R. o sytuację z opłatą za śmieci, ale nie mówił jej o tym. Reasumując także z zeznań świadka M. S. wynika, że nie jest tak, jak wyjaśniał oskarżony, że relacje pomiędzy nim i A. R. są poprawne i nie są skłóceni.

Powyższe dowody wskazywały bez żadnych wątpliwości na to, że oskarżony miał do A. R. pretensje związane z kwestiami finansowymi w zakresie podatków, obawiał się też tego, że jego stryj I. S. przeniesie własność nieruchomości na A. R. z pominięciem jego osoby. Świadczą o tym zeznania A. R. oraz pośrednio wyjaśnienia samego oskarżonego i zeznania świadka M. S.. Zdaniem Sądu to było powodem sporządzenia przez W. S. niekorzystnego dla A. R. pisma z dnia 22 maja 2015r., z którego wynikało, że A. R. osiąga dodatkowe dochody, z których nie rozlicza się wobec Skarbu Państwa, gdyż nie odprowadza podatków. Pismo to zostało w całości osobiście sporządzone przez oskarżonego, o czym świadczy opinia biegłego W. Z..

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd uznał, że oskarżony swoim bezprawnym, karalnym i karygodnym zachowaniem naruszył normę prawną w sytuacji powinności i możliwości zachowania się z nią zgodnego.

Oskarżony zachowaniem swoim polegającym na tym, że w nieustalonym dniu maja 2015 roku, nie później niż do 22 maja 2015 r. w W. Górnym w województwie (...), w celu użycia za autentyczny, podrobił wniosek do Urzędu Skarbowego w Ż. o udzielenie informacji o istnieniu obowiązku podatkowego w ten sposób, że nakreślił na tym dokumencie podpis A. R. a następnie przedłożył ten wniosek w wymienionym urzędzie jako autentyczny, wyczerpał znamiona występku z art. 270§1 kk, zgodnie z którym karze podlega każdy, kto w celu użycia za autentyczny, podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa.

Zgodnie z brzmieniem art. 53§ 1 i 2 kk Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego.

Występek z art. 270§1 kk zagrożony jest karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. Kierując się w/w przesłankami Sąd zdecydował się wymierzyć oskarżonemu karę grzywny zważywszy, że W. S. dotychczas nie wszedł w konflikt z prawem, posiada regularne dochody w postaci świadczeń rentowych. Kara 100 stawek dziennych grzywny odzwierciedla zawartość kryminalną popełnionego przestępstwa. Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę na niekorzyść oskarżonego, że W. S. podrobił pismo i skierował je do Urzędu Skarbowego w Ż. po to, aby przysporzyć kłopotów A. R., aby ta musiała tłumaczyć się z nieodprowadzania podatków od rzekomych dodatkowych dochodów. Naraził A. R. jako pracownika samorządowego na nieprzyjemności. Zrobił to ze złośliwości i chęci zemsty, a więc kierowały nim niskie pobudki. Ustalenie jednej stawki dziennej na 10 zł uwzględnia sytuację majątkową oskarżonego, który miesięcznie dysponuje kwotą 300 euro.

W związku z tym, że zabezpieczony dokument – pismo z dnia 22 maja 2015r. - pochodzi bezpośrednio z przestępstwa, na podstawie art. 44§1 kk Sąd orzekł jego przepadek poprzez pozostawienie w aktach sprawy.

Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w części w kwocie 500 zł uznając, że w tej wysokości jest w stanie je ponieść bez uszczerbku dla siebie, w pozostałym zakresie zwolnił W. S. od obowiązku och ponoszenia, zwolnił go też od opłaty.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE