UZASADNIENIE

Powódka J. S. reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata, wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego zakładu ubezpieczeń kwoty (...) zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie oraz kosztów postępowania. W uzasadnieniu pozwu podała, że kwota dochodzona pozwem stanowi część niewypłaconego odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego oraz odszkodowania za koszt podstawienia i odbioru pojazdu zstępczego. Odpowiedzialność strony pozwanej wynika z umowy OC posiadaczy pojazdów mechanicznych.

W sprzeciwie od wydanego w sprawie nakazu zapłaty strona pozwana A. A. z siedzibą we Francji wnosiła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz od powódki kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazała, że najem pojazdu w okresie wskazanym przez powódkę nie był uzasadniony, a dobowa stawka najmu jest zawyżona i nie odpowiada realiom rynkowym.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu (...) r. miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku której został uszkodzony pojazd m-ki V. (...) o nr rej. (...) należący do D. G.. Jej sprawcę łączyła ze stroną pozwaną umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. W dniu (...) r. poszkodowana zgłosiła szkodę stronie pozwanej . W dniu (...) ubezpieczyciel wypłacił poszkodowanej pełne odszkodowanie z tytułu szkody całkowitej.

okoliczności bezsporne

Uszkodzenia samochodu nie pozwalały na dalszą jazdę. W dniu kolizji poszkodowana zawarła z powódką umowę najmu pojazdu zastępczego – F. (...). Strony ustaliły wynagrodzenie za każdy dzień najmu w kwocie (...) zł netto / (...) zł brutto . Najem trwał od (...) r. do (...) r. ( 59 dni ). Z tytułu najmu pojazdu zastępczego powódka obciążyła poszkodowaną fakturą VAT na kwotę (...)zł brutto, w tym po (...) zł za podstawienie i odbiór auta, ustalając stawkę za najem pojazdu w wysokości 220 zł netto zgodnie z umową najmu. Odnośnie kosztów podstawienia i odbioru to poszkodowana wyliczyła je stosując stawkę 3,50 zł netto / km na trasie 67 km - Z.- W.. Płatność miała nastąpić w terminie do dnia (...) r. W umowie najmu odnośnie kosztów podstawienia i odbioru nie ustalono stawki za kilometr , jedynie w rubryce dotyczącej podstawienia po godzinach pracy zapisano „wg. kilometrów” bez podawania jakiejkolwiek kwoty. Natomiast w rubryce „odbiór” zaznaczono jedynie (...) zł + VAT . Stawka 3,50,-zł za 1 km przy podstawieniu i odbiorze poza punktem wynajmu stosowana była w przypadku wypożyczalni (...) S.A.

Dowód: umowa najmu pojazdu zastępczego- k. 17, faktura VAT – k. 18 , cennik wypożyczalni P. – k. 42-43.

W związku ze zgłoszeniem szkody zakład ubezpieczeń przystąpił do jej likwidacji. M. z (...) r. ubezpieczyciel poinformował poszkodowaną , że koszt naprawy uszkodzonego pojazdu przewyższy jego wartość przed kolizją i z tego względu odszkodowanie zostanie ustalone w wysokości różnicy pomiędzy wartością pojazdu w stanie bezpośrednio przed powstaniem szkody i wartością pozostałości. Odszkodowanie nie mogło zostać wypłacone w terminie 30 dni od zgłoszenia szkody ponieważ poszkodowana nie dostarczyła pozwanej wszystkich niezbędnych dokumentów – dowodu rejestracyjnego oraz karty pojazdu.

Dowód: mejl – k. 62, pismo pozwanej z 16.10.2013r. – k. 63, odpis tabelki z naniesioną datą oględzin - k. 24 .

Uszkodzony pojazd został oddany do naprawy do mechanika. (...) zastępcze było niezbędne poszkodowanej w celu dojazdów do pracy i na umówione wizyty lekarskie z rodzicami. W tym czasie poszkodowana zatrudniona była na etacie, zamieszkiwała w K.. Nie mogła skorzystać z samochodu męża, gdyż on również dojeżdżał do pracy. Brat D. G. prowadzi działalność ubezpieczeniową i za jego pośrednictwem poszkodowana przekazała sprawę likwidacji szkody do kancelarii prawnej. Sama poszkodowana nie interesowała się od kogo i za ile zostanie wynajęty pojazd zastępczy , gdyż została poinformowana przez firmę załatwiającą jej sprawę, że nie poniesie w związku z tym żadnych kosztów, które w całości pokryje ubezpieczyciel. Poszkodowana nie była w tej sytuacji zainteresowana jakimikolwiek negocjacjami co do kosztów wynajęcia auta zastępczego ani poszukiwaniem wypożyczalni aut w pobliżu jej miejsca zamieszkania .

Dowód: zeznania świadka D. G. protokół rozprawy z dnia 2 czerwca 2016 r., czas nagrania 00:02:09 do 00:17:06 (k. 204), umowa cesji – k. 22 .

W dniu 4.11.2013r. poszkodowana zawarła z powódką prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą: (...).C.” umowę cesji wierzytelności, jaka przysługiwała jej w związku ze szkodą, celem zaspokojenia wierzytelności cesjonariusza z tytułu wynajmu na czas naprawy samochodu zastępczego maki F. (...) nr rej. (...) w okresie od dnia (...) r. do dnia (...) r. w wysokości (...) zł (faktura VAT nr (...) z dnia (...) r.) . Pismem z dnia (...) r. powódka wezwała stronę pozwaną do zapłaty faktury za najem.

Decyzją z dnia (...) r. strona pozwana przyznała poszkodowanej D. G. odszkodowanie w kwocie (...)zł brutto, stanowiące zwrot kosztów za wynajem pojazdu zstępczego. Pozwana wskazała, iż uznaje za zasadny okres wynajmu od (...) r. (zgłoszenie szkody) do (...) r. (poinformowania strony o szkodzie całkowitej) + 7 dni na zagospodarowania pojazdu tj. do dnia (...) r. – ogółem 20 dni. Pozwana nie uznała kosztów podstawienia i odbioru pojazdu . Do wyliczenia kosztów pozwana zastosowała stawkę najmu w wysokości 117 zł netto ( (...),-zł brutto ) .

Dowód: umowa cesji z dnia (...) r. k. - 22; pismo powódki - k. 19; decyzja wypłaty z dnia 26.11.2013 r. – k. 20-21; potwierdzenie przelewu z dnia (...) r. – k. 23; odpis tabelki z naniesioną datą oględzin - k. 24 .

Uszkodzony samochód m-ki V. (...) należał do segmentu C. (...) zastępcze m-ki F. (...) jest trudne do jednoznacznej klasyfikacji oferuje nieco więcej miejsca niż typowe auto segmentu (...) , ale ma też cechy minivana i może zostać zaliczone do segmentu B .

Dowód: opinia biegłego sądowego mgr inż. P. R. – k. 163-164; opinia uzupełniająca pisemna biegłego sądowego mgr inż. P. R. – k. 210; opinia uzupełniająca pisemna biegłego sądowego mgr inż. P. R. – k. 248-249

Stawki za wynajem pojazdu m-ki F. (...) są bardzo zróżnicowane na rynku - firma (...) oferowała wypożyczenie takiego auta za (...) zł netto dziennie, a na ponad 8 dni przy stawce (...) zł netto. Inne przykładowe stawki to kwoty od 80 do 110 zł netto w zależności od długości najmu. Na rynku samochodów segmentu B funkcjonują stawki pomiędzy 80,- zł a 507,76,- zł za dzień wynajmu. W przypadku segmentu C w 2013r. trzy wypożyczalnie oferowały auto za kwotę odpowiednio 143,- zł, 150,-zł i 190,-zł netto za dobę.

Dowód: cenniki wypożyczalni – k. 25-32, 216-228, przykładowe umowy najmu, decyzje ubezpieczycieli , faktury za najem - k. 33-41, opinia biegłego sądowego mgr inż. P. R. – k. 163-164; opinia uzupełniająca pisemna biegłego sądowego mgr inż. P. R. – k. 210; opinia uzupełniająca pisemna biegłego sądowego mgr inż. P. R. – k. 248-249.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Powódka, domagała się zapłaty kwoty (...) zł tytułem zwrotu kosztów najmu samochodu zastępczego (59 dni) w oparciu o wystawioną fakturę VAT nr (...). Strona pozwana łącznie wypłaciła poszkodowanej D. G. kwotę w wysokości (...) zł tytułem odszkodowania.

Strona pozwana odmówiła zapłaty dalszej kwoty zarzucając wystąpienie w sprawie tzw. szkody całkowitej, której koszt naprawy przekraczał wartość uszkodzonego pojazdu, brak legitymacji czynnej po stronie powódki i bezpodstawne przedłużanie okresu najmu. Pozwana zakwestionowała także dzienną stawkę czynszu najmu oraz koszty podstawienia i odbioru pojazdu zastępczego.

Zgodnie z przepisem art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Stosownie do przepisu art. 822 § 4 k.c., uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

W niniejszej sprawie wskazane powyżej obowiązki ubezpieczyciela ciążyły na stronie pozwanej wobec poszkodowanej, w której prawa w tym zakresie wstąpiła powódka na mocy umowy przelewu wierzytelności z dnia 4.11.2013 r. Zgodnie z przepisem art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W wyniku przelewu na nabywcę (cesjonariusza) przechodzi ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi (cedentowi), który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Będąca przedmiotem cesji wierzytelność przechodzi na cesjonariusza w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy – ze wszystkimi związanymi z nią prawami oraz brakami. Wierzytelność, która ma stanowić przedmiot rozporządzenia, powinna być w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana). Dotyczy to przede wszystkim wyraźnego określenia stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność (tak SN w wyroku z 11 maja 1999 r., III CKN 423/98, Biul. SN 2000, nr 1, s. 1), a zatem oznaczenia stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia. Strony stosunku, świadczenie oraz przedmiot świadczenia muszą być oznaczone bądź przynajmniej możliwe do oznaczenia (oznaczalne) w momencie zawierania umowy przenoszącej wierzytelność. W ocenie Sądu powódka w należyty sposób wykazała nabycie wierzytelności z tytułu odszkodowania, co potwierdza dowód z dokumentów w postaci umowy cesji z dnia (...) r zawartej między D. G. a powódką. Wierzytelność ta została w skonkretyzowana w wystarczający sposób, tj. poprzez wskazanie stron (cedenta i cesjonariusza), świadczenia, wysokości należności wynikającej z precyzyjnie określonej faktury, i wskazanie umowy najmu będącej podstawą wystawienia spornej faktury VAT.

Zarzut strony pozwanej co do nieważności w/w umowy z uwagi na przelew wierzytelności jedynie wobec ubezpieczyciela z pominięciem sprawcy szkody, Sąd uznał za chybiony.

Jak wskazano na wstępie, poszkodowanemu na podstawie art. 822 § 4 kc przysługuje roszczenie bezpośrednio od ubezpieczyciela. Ten rodzaj roszczenia określony jest w literaturze mianem actio directa. Specyfika takiego roszczenia przejawia się z jednej strony w powiązaniu roszczenia z umownym stosunkiem ubezpieczenia łączącym ubezpieczyciela i ubezpieczonego, z drugiej zaś strony ze stosunkiem łączącym poszkodowanego z ubezpieczonym. Dopiero spełnienie tych dwóch przesłanek – w postaci istnienia ważnej umowy ubezpieczenia oraz wystąpienia zdarzenia objętego treścią umowy – spowoduje powstanie roszczenia poszkodowanego względem ubezpieczyciela. Cechą charakterystyczną ubezpieczeń odpowiedzialności cywilnej jest akcesoryjny charakter odpowiedzialności ubezpieczyciela, co oznacza, że ubezpieczyciel odpowiada tylko wtedy i tylko w takim zakresie, w jakim odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczony sprawca szkody.

Zatem z chwilą powstania zdarzenia objętego umową ubezpieczenia powstają stosunki prawne między ubezpieczonym i ubezpieczycielem, między ubezpieczonym i poszkodowanym oraz pomiędzy ubezpieczycielem i poszkodowanym. Tworzą one zobowiązania in solidum, określane niekiedy solidarnością przypadkową, bierną lub niewłaściwą (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 1972r., II CR 57/72, uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 1974r,, zasada prawna, III CZP 75/73). Istota zobowiązania in solidum polega na tym, że dłużnicy z różnych tytułów prawnych zobowiązani są do spełnienia na rzecz tego samego wierzyciela identycznego świadczenia, z tym skutkiem, że spełnienie świadczenia przez jednego dłużnika zwalnia drugiego. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 października 2011r. (II CSK 86/11), w razie zobowiązania in solidum wynikającego z odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń i sprawcy szkody, wierzytelność przeciwko sprawcy wynika z przepisów o czynach niedozwolonych, przeciwko zaś zakładowi ubezpieczeń z istnienia stosunku ubezpieczenia między sprawcą szkody a ubezpieczycielem.

Brak szczególnej podstawy prawnej wiążącej byt prawny obu roszczeń, które opierają się na odrębnej sytuacji każdego z dłużników, a także charakter więzi łączących ubezpieczonego i ubezpieczyciela przemawia za samoistnym bytem actio directa. Konstrukcja solidarności nieprawidłowej wyraża się bowiem brakiem ścisłego związku pomiędzy zobowiązaniami dłużników (A. R., Zasada akcesoryjności actio directa w świetle nowelizacji przepisów Kodeksu cywilnego o umowie ubezpieczenia – Rozprawy Ubezpieczeniowe nr 4 ( (...)), rzu.gov.pl). Podzielić zatem należy słuszny pogląd wyrażony przez Sąd Okręgowy we Wrocławiu
w wyroku z dnia 07 kwietnia 2015r. sygn. akt II Ca 1767/14. zgodnie z którym, ze względu na niezależny byt zobowiązania każdego z dłużników (ubezpieczonego i ubezpieczyciela) również i wierzytelność poszkodowanego względem każdego z zobowiązanych poczytywana winna być odrębnie, co pozwala na zbycie każdej z nich w drodze przelewu wierzytelności (art. 509 kc).

Mając zatem powyższe na uwadze stwierdzić należało, że zarzut pozwanej co do braku legitymacji czynnej po stronie powódki był chybiony.

Podstawą prawną roszczenia pozwu były przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zawarte w art. 34 , 35 i 36 . Zgodnie z przywołanymi regulacjami ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych objęta jest odpowiedzialność cywilna sprawcy szkody w związku z ruchem pojazdu, a odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach tej odpowiedzialności . W rozumieniu prawa cywilnego szkodą, niezależnie od jej źródła, jest powstała wbrew woli poszkodowanego różnica między obecnym stanem jego majątku a tym stanem, jaki zaistniałby, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. Podstawową funkcją odszkodowania jest kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody. Oceny czy poniesienie określonych kosztów mieści się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego należy dokonywać na podstawie indywidualnej sytuacji poszkodowanego i konkretnych okoliczności sprawy . Zgodnie z art. 361 § 1 kc zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W piśmiennictwie podkreśla się, że normalnym następstwem w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. jest niemożność korzystania z samochodu przez poszkodowanego w sytuacji jego uszkodzenia albo zniszczenia. Jeżeli więc poszkodowany poniósł w związku z tym koszty, które były konieczne, na wynajem pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu (wyr. Sądu Najwyższego z dnia 8 września 2004 r., sygn. akt IV CK 672/03).

W realiach niniejszej sprawy, nie ulega wątpliwości w ocenie Sądu, iż w majątku poszkodowanej powstała szkoda majątkowa, na którą składała się nie tylko utrata wartości pojazdu, ale również koszt wynajmu pojazdu zastępczego. Powyższe okoliczności pozostają między stronami bezsporne. Podkreślić jednak należy, iż strona pozwana ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa szkody, a jednocześnie na poszkodowanym ciąży obowiązek minimalizacji szkody. Art. 16 ust. 1 pk 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych stanowi, iż w razie zaistnienia zdarzenia objętego ubezpieczeniem obowiązkowym osoba uczestnicząca w nim obowiązana jest m.in. do zapobieżenia, w miarę możliwości zwiększaniu szkody. Ponadto według art. 354 k.c. dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodne z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje – także w sposób odpowiadający tym zwyczajom. W taki sam sposób powinien współdziałać przy wykonaniu zobowiązania wierzyciel. Z regulacji tej wynika zatem obowiązek współdziałania poszkodowanego jako wierzyciela w stosunku do ubezpieczyciela i nakaz lojalnego postępowania względem niego. Art. 362 k.c. stanowi zaś, że jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie, do okoliczności, a zwłaszcza stopnia winy obu stron. Powyższe przepisy nakładają zatem na poszkodowanego obowiązek minimalizacji szkody.

Mimo zatem że co do zasady zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego za okres niemożności korzystania z własnego pojazdu w związku z kolizją mieści się w ramach normalnego, adekwatnego związku przyczynowego, to jednak nie należy przyjmować żadnego automatyzmu, a każda sprawa podlega indywidualnej ocenie Sądu rozpoznającego sprawę. W przypadku szkody całkowitej ( jak miało to miejsce w rozpoznawanej sprawie ) przyjąć należy, iż czasem refundowanego najmu jest okres od dnia wynajęcia pojazdu zastępczego w związku ze zniszczeniem posiadanego przez poszkodowanego auta do dnia, w którym poszkodowany mógł nabyć faktycznie i obiektywnie odtworzyć możliwość korzystania ze zniszczonej rzeczy poprzez zakup innego pojazdu mechanicznego o podobnej wartości rynkowej . Okres ten może się kończyć wcześniej niż dzień wypłaty odszkodowania, może kończyć się w dniu wypłaty , może również wykraczać poza dzień wypłaty odszkodowania za szkodę całkowitą. Zasada indywidualizacji odpowiedzialności za szkodę nakazuje każdorazowo ustalać i badać chwilę, w której możliwe było odtworzenia przez poszkodowanego możliwości korzystania z rzeczy poprzez zakup innego pojazdu mechanicznego ( por. P. Waszczak, „Refundacja wydatków na najem pojazdu zastępczego z perspektywy Rzecznika Ubezpieczonych „ Iustitia Dodatek Nr 1 ( 15) /2014 ) . Każdorazowo należy zatem badać mierniki staranności poszkodowanego oraz jego obiektywne możliwości finansowe i osobiste mając także na uwadze zasadę minimalizacji szkody.

W świetle powyższego zgodnie z art. 6 k.c. to powódka miała obowiązek wykazać, że okres najmu wynoszący 59 dni pozostawał w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem, a zatem przedstawić argumentację, dlaczego w danym przypadku najem pojazdu trwał przez oznaczony czas i w jakim zakresie determinowany był okresem , w którym poszkodowana podejmowała działania w sprawie zakupu innego pojazdu w miejsce uszkodzonego. W przedmiotowej sprawie powódka nie odniosła się w ogóle do kwestii , czy i kiedy poszkodowana nabyła nowe auto, czy zakup nowego auta był uzależniony od wypłaty odszkodowania przez pozwaną. Powódka ograniczyła się do twierdzenia, że okres najmu trwał do (...) tj. zakończył się przed otrzymaniem przez poszkodowaną pełnego odszkodowania z tytułu orzeczonej szkody całkowitej. Następnie powódka podniosła, iż właściwym okresem, za który istnieje zobowiązanie do refundacji kosztów wynajmu jest okres od dnia wynajęcia pojazdu zastępczego do spełnienia świadczenia odszkodowawczego z uwzględnieniem okresu czasu niezbędnego dla zagospodarowania pozostałości. Nie przedstawiła jednak jakichkolwiek faktów świadczących o tym, iż rzeczywiście poszkodowana zamierzała zakupić inny samochód i podejmowała w tym celu niezbędne działania, których czas trwania uzasadniałby okres 59 dni najmu pojazdu zastępczego. Znamienne jest , iż także zeznania poszkodowanej D. G. nie pozwoliły na ustalenie , czy faktycznie okres 59 dni był niezbędny i pozostawał w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą. Świadek nie pamiętała , kiedy kupiła nowe auto. Zeznała natomiast, że auto było u mechanika. Natomiast z umowy cesji , jaką poszkodowana zawarła z powódką wynika wprost, że auto zostało oddane do naprawy - § 1 umowy cesji odnosi się bowiem do czasu naprawy samochodu a nie czasu związanego z zakupem innego pojazdu (k. 22). Jeżeli poszkodowana zdecydowała się na naprawę w przypadku szkody całkowitej to obowiązkiem powódki było wykazanie, iż mimo przyjętego sposobu likwidacji szkody okres naprawy pozostawał w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą, a decyzja o naprawie była zgodna z zasadą minimalizacji szkody. Powódka natomiast w ogóle pominęła tą kwestię w uzasadnieniu pozwu.

Zeznania złożone przez świadka D. G. wskazują , w ocenie Sądu, że działania poszkodowanej związane z zawarciem umowy najmu z powódką naruszały zasadę minimalizacji szkody. Z powołanych zeznań wynikało jednoznacznie, że poszkodowana w ogóle nie była zainteresowana stawką najmu oraz czasem korzystania z auta zastępczego. Nie podjęła próby zweryfikowania ofert różnych wypożyczalni ani nie ustalała, jakie wypożyczalnie znajdują się najbliżej jej miejsca zamieszkania. Całość spraw związanych z najmem poszkodowana powierzyła firmie zewnętrznej , przez którą została zapewniona, że auto zastępcze jej się należy i nie poniesie żadnych kosztów najmu . Tym samym poszkodowana zaniechała dokonania wyboru pojazdu zastępczego przy uwzględnieniu zasad ekonomiki i minimalizacji kosztów . W dobie Internetu i telefonii komórkowej nie sposób jednak twierdzić, iż próba weryfikacji ofert kilku różnych wypożyczalni na lokalnym rynku związana byłyby w przypadku poszkodowanej ze znacznym nakładem czasu i uciążliwymi trudnościami. Z dowodów zgromadzonych przez Sąd w postaci ofert różnych wypożyczalni oraz opinii biegłego sądowego, który także analizował rynek najmu, wynika, iż poszkodowana miała możliwość wynajmu auta za znacznie niższą stawkę niż przyjęta w umowie z powódką. Powódka nie przedstawiła żadnej argumentacji ani dowodów wskazujących, że w tym konkretnym przypadku wybór oferty powódki przez poszkodowaną był optymalny i korzystniejszy od innych ofert dostępnych w danym czasie na rynku. Powódka wprawdzie powołała cenniki wypożyczalni stosujących wyższe od niej stawki w segmencie B, jednakże w odpowiedzi na to pozwana przedstawionymi przez siebie cennikami wykazała, że na rynku istniały także stawki znacznie niższe. Takie niższe stawki ustalił także biegły sądowy P. R. w opinii uzupełniającej – k. 248 . Stwierdzić trzeba, iż w istocie poszkodowana nie dokonała żadnego wyboru, ponieważ było jej to obojętne. Jak sama zeznała nie chciała się nawet tymi kwestiami interesować. Nie wiedziała nawet, że wynajmuje auto od firmy z W. ( odległość 67 km ). Nie miała pojęcia o kosztach związanych z podstawieniem i odbiorem auta na tym dystansie, które zostały naliczone przez powódkę w łącznej kwocie (...),-zł. Zaznaczyć też trzeba, iż zapisy umowy najmu nie pozwalają na przyjęcie, iż strony uzgodniły takie wynagrodzenie za podstawienie i odbiór. W umowie jedynie w rubryce dotyczącej podstawienia po godzinach pracy zapisano „wg. kilometrów” bez podawania jakiejkolwiek kwoty, a w rubryce „odbiór” zaznaczono tylko (...) zł + VAT . Z zeznań poszkodowanej wynikało natomiast, że nie miała ona wiedzy, jakie koszty powstaną w związku z przekazaniem jej auta i jego odbiorem po zakończeniu najmu, i w ogóle jej to nie interesowało. Te zeznania pozostają w całkowitej sprzeczności z twierdzeniami powódki zawartymi w piśmie z 25.01.2016r. , w którym powódka wywodziła, że poszkodowana rzekomo dokonała świadomego wyboru wypożyczalni powódki we W. , bo jej oferta była wygodna i wiązała się z oszczędnością czasu (k.130).

W tym stanie rzeczy Sąd uznał, iż powódka nie wykazała odpowiedzialności gwarancyjnej ubezpieczyciela za dodatkowe 39 najmu pojazdu zastępczego oraz że stawka najmu przewyższająca uznaną przez pozwaną stawkę w kwocie 117 zł netto była w okolicznościach tej konkretnej sprawy ekonomicznym i celowym kosztem. Podobnie nie udowodniła powódka, iż kwota (...),-zł za podstawienie i odbiór auta zastępczego stanowiła niezbędny koszt wynikający z kolizji z dnia (...)

Mając na względzie powyższe, Sąd oddalił powództwo, o czym orzekł w punkcie I sentencji wyrok.

Stan faktyczny został ustalony na podstawie dowodów z dokumentów prywatnych, których autentyczność i prawdziwość nie zostały zaprzeczone przez żadną ze stron. Sąd oparł się również na zeznaniach świadka D. G. oraz opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego szkód komunikacyjnych mgr inż. P. R..

O kosztach postępowania Sąd orzekł w punkcie II wyroku na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Strona pozwana wygrała sprawę w całości związku z tym obowiązkiem zwrotu kosztów postępowania Sąd obciążył powódkę, przy czym na zasądzoną od niej kwotę (...) zł złożyła się kwota (...) zł kosztów zastępstwa procesowego, ustalonych na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, a nadto kwota (...) zł z tytułu kosztu opinii biegłego sądowego.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE