Sygn. akt : II Ka 386/16
Dnia 16 listopada 2016 r.
Sąd Okręgowy w Ostrołęce w II Wydziale Karnym w składzie
Przewodniczący : SSO Magdalena Dąbrowska
sędziowie : SSO Jerzy Pałka /spr/
SSO Ryszard Warda
protokolant: Monika Iwańska
w obecności prokuratora: Adama Kolbusa
po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2016 r.
sprawy: A. K.
oskarżonego z art. 242 §2 kk
z powodu apelacji obrońcy oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrołęce
z dnia 23 czerwca 2016 r. sygn. akt II K 281/16
Orzeka:
1/ Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy.
2/ Koszty postępowania odwoławczego przejmuje na rzecz Skarbu Państwa
Sygn. akt II Ka 386/16
A. K. został oskarżony o to, że:
I. korzystając z zezwolenia na czasowe opuszczenie jednostki Zakładu Karnego w P. bez dozoru, bez usprawiedliwionej przyczyny nie powrócił najpóźniej w ciągu 3 dni po upływie wyznaczonego terminu tj. 19 sierpnia 2014 roku do godz. 23.00
To jest o czyn z art. 242 § 1 k.k.
Sąd Rejonowy w Ostrołęce wyrokiem z dnia 23 czerwca 2016 roku w sprawie II K 281/16
- oskarżonego A. K. uniewinnił od popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu
- na podstawie art. 632 pkt 2 kpk koszty postępowania w sprawie przejął na rachunek Skarbu Państwa
Apelację od powyższego wyroku złożył prokurator. Działając na podstawie art. 425 $ 1 i 2 kpk, art. 444 kpk prokurator zaskarżył powyższy wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego. Działając na podstawie art. 427 $1 i 2 kpk i art. 438 pkt 1 kpk wyrokowi temu zarzucił:
a) obrazę przepisu prawa materialnego tj. art. 242 § 2 kk poprzez błędną subsumpcję ustalonego stanu faktycznego i nie zastosowanie przytoczonego przepisu jako podstawy skazania oskarżonego za przestępstwo niepowrotu do Zakładu Karnego po udzielonym mu zezwoleniu na czasowe jego opuszczenie do dnia 16.08.2014r. g. 23.00 i powróceniu w dniu 20.08.2014r. o godz. 11.20, w konsekwencji uniewinnienie oskarżonego od popełnienia tego przestępstwa.
Wskazując na powyższe zarzuty, na podstawie art. 427 § 1 i 2 kpk i art. 437 § 1 i 2 kpk prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja oskarżyciela publicznego jest oczywiście bezzasadna i nie została przez Sąd Okręgowy uwzględniona.
Oskarżonemu A. K. przedstawiono zarzut z art. 242 § 2 k.k. Sąd Odwoławczy podzielił – jako słuszne - stanowisko Sądu Rejonowego odnośnie braku znamion zarzucanego oskarżonemu czynu.
W art. 242 § 2 k.k. penalizowane jest zachowanie polegające na tym, że sprawca, korzystając z zezwolenia na czasowe opuszczenie zakładu karnego lub aresztu śledczego bez dozoru albo zakładu psychiatrycznego dysponującego warunkami podstawowego zabezpieczenia (art. 138 § 1 pkt 8 i art. 139 § 2 k.k.w.), bez usprawiedliwionej przyczyny nie powróci najpóźniej w ciągu trzech dni po upływie wyznaczonego terminu. Karalne jest nie powrócenie do zakładu karnego lub zakładu psychiatrycznego, które trwało więcej niż trzy dni. Przestępstwo ma charakter trwały i czas jego popełnienia zawiera się pomiędzy czwartym dniem od zakończenia dnia do którego udzielona była przepustka, a dniem ponownego rozpoczęcia odbywania kary. Oskarżony po upływie wyznaczonego terminu powrotu ( 19 sierpnia 2014 roku godz. 23.00) powrócił do jednostki 20 sierpnia 2014 r. o godz. 11.40.
Sąd Okręgowy zgadza się ze stanowiskiem Sądu Najwyższego z dnia 29 listopada 2006 r. IV KK 417/06 Zachowaniem kryminalizowanym w art. 242 § 2 k.k. jest cały czas bezprawnego pozostawania na wolności, a więc okres od czwartego dnia liczonego od upływu wyznaczonego terminu powrotu do chwili faktycznego powrotu do zakładu penitencjarnego (w wyniku zgłoszenia się lub zatrzymania). OSNwSK 2006/1/2334
W niniejszej sprawie oskarżonemu termin powrotu upływał w dniu 16 sierpnia 2014 roku o godz. 23.00. Wskazane przez ustawodawcę trzy dni (trzy doby) upłynęły w dniu 19 sierpnia 2014 roku o godz. 23.00. Skoro oskarżony powrócił do jednostki nazajutrz tj. 20 sierpnia 2014 roku o godz. 11.20 to znaczy, że powrócił nim zakończył się czwarty dzień bezprawnego pobytu też oskarżonego na wolności. W zachowaniu oskarżanego nie sposób było dopatrzeć się znamion czynu zabronionego stypizowanego w art. 242 § 2 kk.
Z tych względów z mocy art. 437 § 1 kpk orzeczono jak wyżej.