UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Świdnicy wyrokiem z dnia 8 grudnia 2015r. sygn. akt II K 1266 /13:

I. Oskarżonego Ł. M. uznał za winnego popełnienia tego, że:

w dniu 01 sierpnia 2013 roku w W. w województwie (...) zabrał w celu przywłaszczenia telefon komórkowy marki (...) X. wartości 800 złotych działając na szkodę U. R., przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 29 kwietnia 2010r., sygn. akt II K 520/09 za czyn z art. 280§1 kk i art. 157§ 2 kk i art. 275§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 64§1 kk na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i za czyn z art. 288§1 kk w zw. z art. 64§1 kk na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz wyrokiem Sadu Rejonowego w Świdnicy z dnia 18 stycznia 2012r., sygn. akt II K 346/10 za czyn z art. 278§1 kk w zw. z art. 64§1 kk na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, objęte następnie wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 14 maja 2012 roku, sygn. akt II K 113/12, którym wymierzono karę łączną 3 lat pozbawienia wolności, która odbywał w okresach od dnia 13 września 2009 roku do 15 września 2009 roku, od dnia 24 września 2009 roku do 19 sierpnia 2013 roku oraz od dnia 18 kwietnia 2011 roku do dnia 20 grudnia 2012 roku,

tj. występku z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

II. na podstawie art. 46 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym z dniem 08 czerwca 2010 roku orzekł wobec oskarżonego Ł. M. obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej U. R. kwoty 800,- zł (osiemset złotych),

III. nakazał wypłatę ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Świdnicy na rzecz Kancelarii Adwokackiej J. K. kwoty 1549,80 zł tytułem nieopłaconych kosztów obrony z urzędu,

IV. na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego Ł. M. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Świdnicy kwotę 1569,80 zł (jeden tysiąc pięćset sześćdziesiąt dziewięć złotych osiemdziesiąt groszy) tytułem zwrotu części wydatków poniesionych w sprawie przez Skarb Państwa, zaś podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego z obowiązku ponoszenia wydatków w pozostałej części i opłaty.

Z wyrokiem tym w całości nie pogodził się oskarżony, wnosząc apelację za pośrednictwem obrońcy z urzędu.

Apelujący na podstawie art. 427§2 kpk zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1) obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia (art. 438 pkt 2 kpk) mianowicie art. 7 kpk, polegającą na:

a) dowolnym, tj. sprzecznym z zasadami logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego uznaniu za wiarygodne zeznań pokrzywdzonej U. R. w zakresie, w jakim twierdzi ona, iż pozostawiła telefon komórkowy marki S. (...) dnia 1 sierpnia 2013 r. około godziny 11:30 na przednim siedzeniu pojazdu zaparkowanego przy ulicy (...) w W., w sytuacji gdy pokrzywdzona w pierwszej kolejności poszukiwała go w miejscu pracy, co świadczy o braku pewności zeznającej i kierowania się przezeń w tym względzie jedynie przypuszczeniami, a który to fakt stanowi jedyny dowód przypisanego oskarżonemu zaboru przedmiotowego telefonu;

b) dowolnej tj. sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania ocenie dowodów odnoszących się do wartości używanego telefonu marki S. (...) w dacie czynu, w sytuacji gdy Sąd nie dokonał ustaleń faktycznych co do dokładnego modelu tego telefonu, jego stanu technicznego i daty produkcji, a ponadto nie poparł ich opinią biegłego rzeczoznawcy, co skutkowało przypisaniem oskarżonemu czynu stypizowanego w kodeksie karnym nie zaś kodeksie wykroczeń;

1) obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia (art. 438 pkt 2 kpk), mianowicie art. 193§1 kpk w zw. z art. 2§2 kpk polegającą na zaniechaniu skorzystania z opinii biegłego rzeczoznawcy pomimo, iż ustalenie wartości używanego telefonu marki S. (...) w dacie czynu wymaga wiedzy specjalnej;

a ponadto z ostrożności procesowej:

2) obrazę przepisów prawa materialnego (arty. 438 pkt 1 kpk), mianowicie art. 278§3 kk poprzez jego niezastosowanie w miejsce art. 278 kk w sytuacji, gdy znikoma wartość przedmiotu kradzieży oraz przypisane oskarżonemu okoliczności jego popełnienia świadczą o wypadku mniejszej wagi;

3) obrazę przepisów prawa materialnego (438 pkt 1 kpk), mianowicie art. 63§1 kk poprzez jego niezastosowanie w sytuacji gdy Sąd ustalił zatrzymanie oskarżonego trwające od 6 sierpnia 2013 o godzinie 17:00 do 7 sierpnia 2013 r. do godz. 13:00, co implikuje potrzebę zaliczenia tego okresu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności;

4) rażącą niewspółmierność kary (art. 438 pkt 4 kpk) polegającą na pominięciu przy jej wymiarze niskiej społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu, a uzasadniającej wymierzenie kary odpowiadającej dolnej granicy ustawowego zagrozeni9a.

Na podstawie art. 427§1 kpk oraz 437§2 kpk skarżący wniósł o:

1) zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu (zarzut 1 lit.a), ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania (zarzuty 1 lit.b i 2);

a ponadto z ostrożności procesowej

2) zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, iż przypisany oskarżonemu czyn wyczerpuje znamiona art. 278§3 kk i wymierzenie kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia przy zaliczeniu n a poczet orzeczonej kary dwóch dni rzeczywistego pozbawienia wolności, tj. zatrzymania trwającego od 6 sierpnia 2013 o godzinie 17:00 do 7 sierpnia 2013 r. do godz. 13:00 (zarzuty 3 i 4), ewentualnie zmianę rozstrzygnięcia o karze i wymierzenie jej w wysokości dolnej granicy ustawowego zagrożenia przy zaliczeniu na poczet orzeczonej kary dwóch dni rzeczywistego pozbawienia wolności, tj. zatrzymania trwającego od 6 sierpnia 2013 o godzinie 17:00 do 7 sierpnia 2013 r. do godz.13:00 (zarzuty 4 i 5).

Sąd Okręgowy zważył co następuje;

Apelacja okazała się tylko częściowo zasadna, co znalazło odbicie w dokonanej korekcie przez zaliczenie okresu zatrzymania oskarżonego na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności.

W odniesieniu do pozostałych zarzutów i wniosków apelującego stwierdzić zdecydowanie należy, iż nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Rejonowy poczynił w sprawie jedynie trafne ustalenia faktyczne, które oparł o prawidłowo przeprowadzone i ocenione dowody. Wnioski końcowe o sprawstwie oraz zawinieniu oskarżonego Ł. M. mieszczą się w granicach swobodnej oceny dowodów, w żadnym wypadku nie można im zarzucić dowolności, zaś uzasadnienie pisemne wyroku zawiera prawidłowy wywód logiczny, jest wyczerpujące i odpowiada wszystkim wymogom art. 424 kpk, wobec czego Sąd Odwoławczy aprobuje je w całej rozciągłości.

Błędnie autor apelacji podnosi zarzuty 1) i 2) obrazy przepisów procedowania. Argumentacja apelującego nie jest w stanie podważyć miarodajności jednoznacznych zeznań pokrzywdzonej U. R. co do okoliczności pozostawienia przedmiotowego telefonu na przednim siedzeniu niezamkniętego samochodu. Dostrzegłszy brak telefonu pokrzywdzona poszukiwała go w miejscu pracy po czym skojarzyła pozostawienie go w aucie i przypomniała sobie, że w pobliżu auta widziała znanego jej z widzenia oskarżonego, kolegę T. K.. Podejrzenia pokrzywdzonej co do osoby oskarżonego jako sprawcy kradzieży okazały się słuszne, bo oskarżony bezpośrednio po dokonaniu kradzieży nie tylko wykonał szereg rozmów telefonicznych przy wykorzystaniu tego aparatu, ale także proponował świadkowi Ł. S. jego kupno za 600 zł, po czym w toku sprawy przyznał jego przywłaszczenie.

Niesłusznie także apelujący kwestionuje ustalenie wartości telefonu na 800 złotych oraz brak ustaleń co do jego marki i modelu, zarzucając brak opinii rzeczoznawcy. Przecież pokrzywdzona do zawiadomienia o przestępstwie dołączyła dowód zawarcia w dniu 22 maja 2013r. umowy kupna przedmiotowego telefonu z wyszczególnieniem wszystkich danych identyfikacyjnych łącznie z nr seryjnym (...) za kwotę 1600 zl ( k. aneks k. 5 akt, przywołany w pisemnych motywach wyroku).

Zatem oskarżony dokonał kradzieży niemal nowego aparatu, którego wartość pokrzywdzona oszacowała bardzo umiarkowanie do ceny zakupu i nie występuje w związku z tym potrzeba korzystania z wiedzy biegłego dla weryfikacji tej wyceny telefonu. Nie ma też żadnych uzasadnionych podstaw do wnioskowania, by przez ponad 2- miesięczny okres użytkowania telefonu jego amortyzacja umniejszyła wartość tego telefonu do granic wykroczenia z art. 119 § 1 kw.

Błędnie apelujący wywodzi, jakoby to przedmiotowa kradzież stanowiła wypadek mniejszej wagi z art. 278 § 3 kk wobec znikomej wartości przedmiotu oraz okoliczności przestępstwa. Ustalona wartość 800 zł nie jest znikomą, a pozostawienie przez pokrzywdzoną telefonu na siedzeniu pojazdu w żaden sposób nie usprawiedliwia dokonania kradzieży przez oskarżonego i nie pomniejsza stopnia jego zawinienia. O niższym - niż przyjęty w wyroku - stopniu społecznej szkodliwości czynu nie świadczy także brak wcześniejszego zaplanowania kradzieży przez oskarżonego.

Wręcz oczywiście bezzasadnym byłoby postulowane w apelacji obniżenie wymiaru kary. Wykazał prawidłowo Sąd Rejonowy, iż oskarżony jest sprawcą niepoprawnym, wielokrotnie powracającym na drogę przestępstwa, w tym w ramach recydywy specjalnej z art. 64 § 1 kk. Bezkrytyczne i zupełnie chybione pozostają także twierdzenia apelacji o niskiej społecznej szkodliwości popełnionego występku. Wymierzona kara 10-ciu miesięcy pozbawienia wolności oscyluje w dolnej granicy ustawowego zagrożenia z art. 278 § 1 kk, uwzględnia wartość szkody i uzyskaną przez oskarżonego bezprawną korzyść z przestępstwa (pokrzywdzona dotychczas telefonu nie odzyskała). Zatem nie sposób skutecznie wykazać, by orzeczenie o karze było rażąco niewspółmiernie surowe w rozumieniu art. 438 pkt. 4 kpk,

Wymierzona oskarżonemu kara spełnia więc wszystkie wymogi art. 53 § 1 i 2 kk, a jej wykonanie powinno osiągnąć założone cele kary, głównie zapobiegawczy i wychowawczy wobec oskarżonego oraz ogólnoprewencyjny.

O kosztach sądowych postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk i art. 624 § 1 kpk uznając, iż wobec orzeczenia kary izolacyjnej i braku po stronie oskarżonego Ł. M. istotnego majątku i dochodów, zasadnym jest zwolnienie oskarżonego od ich ponoszenia.

Przewodniczący:	SSO Ewa Rusin (spr.)
Sędziowie:	SSO Elżbieta Marcinkowska SSO Adam Pietrzak
Protokolant:	Ewa Ślemp

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE