WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 września 2016 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Milczarek

Protokolant – sekr. sądowy Sylwia Sawicka

po rozpoznaniu w dniu 20 września 2016 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

odwołania: S. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 24 marca 2016 r., znak: (...)

w sprawie: S. R.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o emeryturę

1)  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu S. R. prawo do emerytury od dnia (...) r.,

2)  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. na rzecz ubezpieczonego kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego,

3)  stwierdza, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt VIU 1341/16

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił S. R. prawa do emerytury z powodu niewykazania posiadania piętnastoletniego okresu pracy w szczególnych warunkach. Organ rentowy na skutek odwołania ubezpieczonego, który twierdził, że przepracował 15 lat w szczególnych warunkach i powołał na tą okoliczność pracy w Zakładach (...) i w za..., i w Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Usługowym (...) świadków, a więc organ w odpowiedzi na to odwołanie podtrzymał swoją argumentację zawartą w uzasadnieniu decyzji i wskazał, że świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach, wystawionych przez byłych pracodawców ubezpieczonego, nie spełniały wymogów formalnych. Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny. Ubezpieczony S. R. urodzony (...) złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury 17 marca 2016 roku. Organ rentowy uznał, że ubezpieczony posiada wymagany staż ubezpieczeniowy dwudziestopięcioletni. Sporną w niniejszej sprawie była okoliczność, czy ubezpieczony przez okres co najmniej 15-tu lat był zatrudniony w warunkach szczególnych. W tym celu, żeby sprawdzić charakter pracy ubezpieczonego w dwóch zakładach, w których ubezpieczony twierdził, że pracował w szczególnych warunkach, Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe polegające na przesłuchaniu ubezpieczonego i przesłuchaniu świadków. I na podstawie tego postępowania dowodowego Sąd Okręgowy ustalił, że ubezpieczony S. R. zatrudnił się w Zakładach (...) w 75 roku początkowo jako monter mechanizmów korbowych. Natomiast od dnia 1 sierpnia 80 roku podjął pracę jako szlifierz na wydziale (...), to był dział galwanizerni i szlifierni jako jeden dział. Ubezpieczony w okresie do 16 lipca 1992 roku pracował jako szlifierz, przygotowywał detale do obróbki galwanicznej, czyli szlifował poszczególne detale na szlifierce. Była to jego stała praca w pełnym wymiarze czasu pracy. W następnym okresie, to jest od 17 lipca 92 do 13 grudnia 92 ubezpieczony korzystał ze świadczenia rehabilitacyjnego. Powrócił do pracy 14 grudnia 1992 roku i pracował od tego momentu w galwanizerni do 30 kwietnia 93 wykonując stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace przy wannach galwanicznych polegające na umieszczeniu zawieszki na konstrukcji, którą umieszczało się w wannie galwanicznej, następnie wyjmowaniu tej konstrukcji i przekazywaniu do dalszej pracy, czyli ubezpieczony w tym okresie wykonywał prace galwanizera, o których mowa w dziale 3-cim pozycja 76 załącznika A do Rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 83 roku. W następnym okresie, to jest od 1 maja 93 roku do 12 października 1993 roku ubezpieczony ponownie pracował jako szlifierz szlifując wyroby, czyli wykonywał prace z działu 3-go pozycja 78 załącznika A do Rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 83 roku. Następnie ubezpieczony pracował w Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Usługowym (...) i w tym zakładzie pracował początkowo jako brakarz, a następnie formalnie jako kontroler jakości, ale faktycznie w całym okresie od 2 stycznia 1996 roku do 31 grudnia 1998 roku ubezpieczony wykonywał kontrolę jakości produkcji, czyli wykonywał prace z działu 14-go pozycja 24 załącznika A do Rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 83 roku. To była stała praca ubezpieczonego w pełnym wymiarze czasu pracy. Ubezpieczony nie korzystał z urlopów bezpłatnych ani w czasie zatrudnienia w Zakładach (...) w B., ani w zakładach, ani w Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Usługowym (...). Prace ubezpieczonego w Zakładach (...) w B. potwierdzili świadkowie R. L.
[ f 00:06:48.237]
W. S.
[ f 00:06:49.548]
natomiast prace ubezpieczonego w Przedsiębiorstwie (...) potwierdzili świadkowie P. P.
[ f 00:06:56.998]
M. C.
[ f 00:06:58.508]
a ponadto Sąd dysponował dokumentami z akt osobowych ubezpieczonego, które potwierdzia..., potwierdzały charakter jego zatrudnienia. Zeznania świadków i zeznania ubezpieczonego pokrywały się wzajemnie, uzupełniały się, dlatego Sąd również dał im wmie..., wiarę. Zarówno Zakłady (...), jak i Przedsiębiorstwo (...) wystawiły ubezpieczonemu świadectwa pracy w szczególnych warunkach. Z R. ubezpieczony dostał zaświadczenie z 22 lutego 2000 roku, gdzie wskazano, że pracował jako szlifierz i jako ślusarz wykonując prace z działu 3-go pozycja 78 i 4-go pozycja 39 załącznika A do Rozporządzenia Rady Ministrów. Natomiast Przedsiębiorstwo (...) wskazało, że ubezpieczony już od 1 grudnia 94 do 28 lutego 2007 pracował w tym zakładzie i wykonywał prace w szczególnych warunkach od 2 stycznia 96 do 28 lutego 2007 i była to praca z działu 14-go pozycja 24. Sąd Okręgowy dokonał następnie oceny ustalonego stanu faktycznego w kontekście przepisów artykułu 184 i 32 Ustawy z 17 grudnia 98 roku o emeryturach i rentach z FUS oraz Rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 83 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Jednym z warunków uzyskania prawa do emerytury w obniżonym wieku, warunków, który okazał się spornym w niniejszej sprawie, w myśl artykułu 184 Ustawy FUS jest posiadanie piętnastoletniego okresu pracy w szczególnych warunkach. Zgodnie z treścią artykułu 32 z kolei Ustawy emerytalnej emerytura w niższym wieku przysługuje osobom w wie..., przysługuje osobom będącym pracownikami zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. A dla celów uprawnień, o którym mowa w artykule 32 i 184 Ustawy emerytalnej za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie stosownych przepisów. Przepisy Rozporządzenia wykonawczego z 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze zachowały swoją moc na warunkach określonych w artykule 32 ustęp 4 Ustawy emerytalnej i zgodnie z paragrafem 2-gim tego Rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Dokumentem potwierdzającym prace w szczególnych warunkach były świadectwa pracy w szczególnych warunkach wystawiane przez pracodawców. W przypadku gdy ubezpieczony wykazywał, że nie może przedstawić stosownego zaświadczenia albo to zaświadczenie obarczone było brakami, przepisy procedury cywilnej, a konkretnie artykuł 472 i 473 umożliwia ustalenie tych okoliczności, czyli okoliczności pracy w szczególnych warunkach, w drodze postępowania przed Sądem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na podstawie na przykład zeznań świadków. Przeprowadzone postępowanie w niniejszej sprawie pozwala na stwierdzenie, że w czasie pracy w Romecie w tych wymienionych wcześniej okresach, ubezpieczony pracował przy pracach jako szlifierz, czyli przy pracach z działu 3-go pozycja 78 załącznika A do Rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 83, w dwóch okresach od 1 września 80 do 16 lipca 92 i od 1 maja 93 do 12 października 93, natomiast w okresie od 14 grudnia 92 do 30 kwietnia 93 pracował w galwanizerni jako galwanizer wykonując prace z działu 3-go pozycja 76 tego załącznika A do Rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 83. Prace te wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy i prace tę należało zaliczyć do, jako prace w szczególnych warunkach. W Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Usługowym (...) ubezpieczony faktycznie w spornym okresie, czyli od 2 stycznia 96 do 31 grudnia 98 wykonywał prace z działu 14-go pozycja 24 dokonując kontroli jakości wyrobów. Niezależnie od tego jak zostało nazwane jego stanowisko, czy to nazwano je brakarzem, czy kontrolerem jakości, to ta praca mieściła się właśnie w pracach wskazanych pod pozycją 24 działu 14-go załącznika A. W związku z powyższym, skoro łączny okres pracy w Zakładach (...) i w Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Usługowym (...) przekraczał wymagany piętnastoletni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach, Sąd Okręgowy uznał, że ubezpieczony spełnia wszystkie warunki do uzyskania prawa do emerytury z momentem gdy osiągnął wymagany wiek, czyli z dniem(...)roku. I dlatego na podstawie artykułu 477 ze znaczkiem 14 paragraf 2 Kodeksu postępowania cywilnego orzekł jak w punkcie pierwszym wyroku z konsekwencją przyznania ubezpieczonemu kosztów w kwocie 360 złotych od organu rentowego na podstawie artykułu 98 Kodeksu postępowania cywilnego. Natomiast w punkcie 3-cim wyroku Sąd na podstawie artykułu 118 ustęp 1a Ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych stwierdził brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji z uwagi na to, że świadectwa pracy w szczególnych warunkach wystawionych powodowi przez byłych pracodawców nie były formalnie poprawne, a zbadanie okresu tego zatrudnienia w obu zakładach pracy i charakteru pracy powoda w tym okresie wymagało postępowania dowodowego przeprowadzonego przed Sądem.