UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym w dniu 17 października 2015 roku (...) Państwowe Spółka Akcyjna w W. zażądała od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. zapłaty kwoty 228.560,58 zł wraz z odsetkami ustawowymi od 10 września 2015 roku oraz zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Roszczenie swoje powódka wywodziła z umowy najmu zawartej 31 sierpnia 2009 roku, na podstawie której oddała pozwanej do używania plac o łącznej powierzchni 540m2, tor boczny nr 6 o długości 258 mb oraz teren pod torem o łącznej powierzchni 1161,00m2 w G.. Umowa ta została zawarta na czas nieokreślony, a uzgodniony przez strony miesięczny czynsz za najem gruntu, toru oraz gruntu pod torem został ustalony na kwotę 5265,34 zł netto. Miesięczna opłata za korzystanie z dojazdu ustalona została zaś na kwotę 200 zł netto. Z tytułu najmu przedmiotowych nieruchomości za okres od 1 listopada 2012 roku do 31 sierpnia 2015 roku powód wystawił pozwanemu faktury VAT opiewające łącznie na kwotę dochodzoną pozwem, których to należności pozwana nie opłaciła, jak również nie odpowiedziała na wezwanie do zapłaty z dnia 16 września 2015 roku.

Nakazem zapłaty wydanym w elektronicznym postępowaniu upominawczym 24 listopada 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie uwzględnił żądanie pozwu.

W dniu 15 grudnia 2015 roku do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie wpłynął sprzeciw pozwanej od nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, w którym (...) spółka z o.o. wniosła o oddalenie powództwa w całości z uwagi na brak roszczenia po stronie powodowej oraz obciążenie powoda kosztami postępowania.

W piśmie przygotowawczym z 18 kwietnia 2016 roku powódka podtrzymała twierdzenia pozwu z 17 października 2015 roku.

W piśmie procesowym z 11 maja 2016 roku pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa. Potwierdziła fakt zawarcia z powódką umowy w dniu 31 sierpnia 2009 roku. Podniosła jednak, że od października 2010 roku umowa nie była wykonywana przez strony ze względu na uniemożliwienie pozwanej przez powódkę korzystania z toru nr 6 oraz terenu pod nim, co spowodowało, że korzystanie z całej nieruchomości straciło dla pozwanej sens ekonomiczny. Powódka o niemożności korzystania z toru nr 6 nie poinformowała pozwanej, a w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszeń umowy do 1 grudnia 2010 roku, powódka przesłała pozwanej potwierdzenie zawieszenia obowiązywania umowy, co skutkowało zaprzestaniem naliczania należności przez pozwaną. Dopiero po wypowiedzeniu przez pozwaną z dniem 31 lipca 2015 roku zawieszonej umowy powódka – łamiąc wcześniejsze uzgodnienia –naliczyła czynsz najmu za cały jego okres. Faktur tych pozwana nigdy nie uznała i nie zaksięgowała.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Państwowe Spółka Akcyjna z siedzibą w W. oraz (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. zawarły we W. w dniu 31 sierpnia 2009 roku umowę najmu nr (...), na mocy której wynajmujący oddał najemcy ( (...) spółce z o.o.) plac o łącznej powierzchni 540m2 częściowo utwardzony kostką brukową (nr inwentarzowy (...)), tor boczny nr 6 o długości 258mb, teren pod torem o łącznej powierzchni 1161,00m2 w G. usytuowany na działce nr (...) obręb G.. Teren ten miał być wykorzystywany na składowanie, załadunek oraz transport kruszywa przez najemcę.

W §3 umowy strony ustaliły – począwszy od 2 grudnia 2009 roku – czynsz miesięczny, płatny z góry w wysokości 4148,00 zł brutto (3400,00 zł netto) za utwardzony plac o powierzchni 2000 m2 oraz 1312,55 zł brutto (1075,86 zł netto) za najem 258mb toru. Stawkę za teren pod torem strony ustaliły na kwotę 963,47 zł brutto (789,48 zł netto). Łącznie miesięcznie najemca miał zapłacić z tytułu najmu kwotę 6423,72 zł brutto (5265,34 zł netto). Nadto, strony ustaliły pobieranie przez wynajmującego od najemcy opłaty za korzystanie z dojazdu w wysokości 200,00 zł netto miesięcznie. Umowa została zawarta na czas nieokreślony począwszy od 2 grudnia 2009 roku i przewidywała możliwość jej rozwiązania z trzymiesięcznym okresem wypowiedzenia przez każdą ze stron. Zgodnie z §11 umowy wszelkie zmiany w umowie wymagały formy pisemnej w postaci aneksu do umowy – pod rygorem nieważności. W umowie przewidziano, że nieotrzymanie przez najemcę faktury nie zwalnia z obowiązku uiszczenia czynszu do końca miesiąca kalendarzowego. Strony ponadto potwierdziły, że w związku z kontynuacją poprzednich umów, najemca w związku z zawarciem umowy – w dniu 20 września 2006 roku uiścił na rzecz powódki kaucję w wysokości 5.934,08 zł. Przedmiot umowy najmu został pozwanej wydany 2 grudnia 2009 roku.

Dowód:

- umowa z 31.08.2009r. wraz z załącznikiem nr 1 – k. 58-63;

- protokół zdawczo-odbiorczy z 02.12.2009r. – k. 64-66;

W związku ze stwierdzonym przez (...) spółkę z o.o. z siedzibą w S. niezrealizowaniem przez (...) spółkę z o.o. Oddział w W. zamówień na wysyłki wagonów w październiku 2010 roku, pismem z 22 października 2010 roku pozwana przedstawiła (...) spółce z o.o. zamówienia wagonów oraz ich realizację, a także wskazała, że większość zleceń nie została zrealizowana. Skierowała również do tej spółki pytanie o dalszą współpracę.

Dowód:

- pismo (...) spółki z o.o. z 22.10.2010r. – k. 133-134;

Pismem z 26 października 2010 roku (...) spółka z o.o. Oddział w W. poinformowała pozwaną, że w związku z kapitalnym remontem toru nr 2 od stacji Ś. do stacji K. Główne w dniach od 25 października 2010 roku do dnia 13 grudnia 2010 roku całkowicie wstrzymano ruch pociągów na tym terenie, co z kolei uniemożliwia obsługę punktu ładunkowego w G..

Dowód:

- pismo (...) spółki z o.o. z 22.10.2010r. – k. 133-134;

- pismo (...) spółki z o.o. z 26.10.2010r. – k. 135;

W dniu 24 listopada 2010 roku (...) spółka z o.o. skierowała do (...) Państwowych S.A. wezwanie do usunięcia naruszeń umowy z dnia 31 sierpnia 2009 roku i umożliwienia korzystania z wynajętej nieruchomości. W piśmie tym pozwana wskazała, że przez wyłączenie toru nr 2 z eksploatacji pozwana nie ma możliwości wywiązania się z zawartych umów na dostawę kruszyw. Poinformowała również o zajęciu części wynajmowanego terenu przez firmę dokonującą remontu infrastruktury kolejowej.

Dowód:

- pismo z 24.11.2010r. – k. 136-137;

W odpowiedzi na pismo z 24.11.2010r. (...) S.A. Oddział Gospodarowania (...) we W. w dniu 27 grudnia 2010 roku skierował do (...) spółki z o.o. informację o sporządzeniu korekt do wystawionych faktur za najem placu i toru nr 6 począwszy od 25 października 2010 roku oraz wskazał, że do czasu zakończenia modernizacji toru nr 2 na linii Ś. – K. Główne umowa z 31 sierpnia 2009 roku zostaje zawieszona.

Dowód:

- pismo z 27.12.2010r. – k. 138;

(...) S.A. Oddziału Gospodarowania (...) T. D. i B. W. – skierowali do Departamentu Komercjalizacji (...) we W. w dniu 11 marca 2013 roku pismo informujące o tym, że od stycznia 2012 roku tor nr 6 jest czynny, że (...) spółka z o.o. korzystała z wagonów od (...) kilkanaście razy w 2012 roku, a 8 marca 2012 roku wynajmowała wagony. Na wynajmowanym placu nadal składowane jest kruszywo.

Dowód:

- pismo z 11.03.2013r. – k. 190;

(...) S.A. pismem z 9 kwietnia 2013 roku poinformowała (...) S.A. Oddział Gospodarowania (...) we W., że tor nr 2 główny zasadniczy linii kolejowej nr 286 K. (...)– Ś. jest torem czynnym, a odbiór końcowy robót modernizacyjnych został dokonany 21 grudnia 2011 roku.

Dowód:

- pismo (...) S.A. z 09.04.2013. – k. 189;

W dniu 10 kwietnia 2013 roku odbyło się spotkanie stron, w trakcie którego ustalono, że od 1 maja 2013 rok umowa z dnia 31 sierpnia 2009 roku nr (...)- (...) zostanie „odwieszona”. Ze spotkania tego sporządzono notatkę służbową, w której zapisano, że najemca zwróci się do pozwanej z pismem dotyczącym proponowanej kwoty odszkodowania za użytkowanie nieruchomości w okresie zawieszenia umowy. Do wznowienia realizacji umowy nie doszło.

Dowód:

- notatka służbowa z 10.04.2013. – k. 202;

- zeznania świadka T. G. – k. 206-207;

Do października 2010 roku (...) spółka z o.o. w S. korzystała z placu i toru nr 6 na zasadzie wyłączności i odpowiadała za stan toru.

Po dokonaniu modernizacji toru, od 2012 roku zarówno z toru nr 6, jak i z placu korzystały również inne niż pozwana podmioty, świadczące usługi dla kolei. Na wynajmowanym przez pozwaną placu składowały swoje maszyny. Nie doszło do udostępnienia przedmiotu najmu pozwanej w takim samym zakresie, jaki był realizowany przed remontem toru nr 2 linii kolejowej nr 286 K. (...) – Ś..

W latach 2013-2014 pozwana kilkukrotnie wysyłała przesyłki z G.. Wysyłki te były realizowane przez (...). Użycie nieruchomości przez pozwaną przejawiało się w tym, że wjechały wagony, dokonano załadunku i wagony odjechały.

Dowód:

- zeznania świadka T. G. – k. 206-207;

- zeznania przesłuchanej w charakterze strony M. K. – k. 208-209;

Za lata 2011-2014 pozwana sporządzała „potwierdzenia salda” dotyczące należności względem swoich kontrahentów, które wysyłała listami poleconymi. Potwierdzenie salda dotyczącego (...) S.A. w W. na kwotę 20380,73 zł (należną pozwanej) za rok 2011 roku zostało odebrane przez powódkę 9 lutego 2012 roku. Potwierdzenia salda opiewające również na kwotę 20380,73 zł za lata 2012-2013 zostały nadane powódce listem poleconym.

W okresie objętym pozwem powódka nie wystawiała faktur, nie kwestionowała też sald wystawionych przez pozwaną, w których nie wskazywano zadłużenia wobec powódki za ten okres.

Dowód:

- potwierdzenie salda z 31.12.2011r. dot. powódki wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 139

- obroty i salda z 31.01.2013r., w tym dot. powódki wraz z dowodem nadania – k. 140-143;

- obroty i salda z 22.01.2014r., w tym dot. powódki wraz z dowodem nadania– k. 144-146;

- zeznania świadka J. G. – k. 207-208;

W dniu 30 czerwca 2015 roku powódka i pozwana prowadziły rozmowy dotyczące przedmiotu najmu. Strony ustaliły, że zostanie podpisana nowa umowa, obejmująca stawki uzależnione od sezonu, umowa z 2009 roku zostanie rozwiązana za porozumieniem stron, a po uzgodnieniu stawki (...) S.A. skontaktuje się z propozycją kwoty odszkodowania za okres od stycznia 2012 roku do czerwca 2015 roku.

Dowód:

- notatka z 30.06.2015r. – k. 191;

- zeznania świadka T. G. – k. 206-207;

W związku z tym, że strony nie doszły do porozumienia co do wysokości odszkodowania w dniu 31 lipca 2015 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. wypowiedziała powódce umowę najmu nr (...) z 31 sierpnia 2009 roku z dniem 30 lipca 2015 roku – z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia.

Dowód:

- wypowiedzenie umowy najmu wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 151;

- zeznania przesłuchanej w charakterze strony M. K. – k. 208-209;

W dniu 26 sierpnia 2015 roku (...) Państwowe Spółka Akcyjna w W. wystawiła:

- 14 faktur VAT opiewających każda na kwotę 6476,37 zł tytułem czynszu najmu za tor boczny nr 6, najem placu oraz dzierżawę gruntu pod torem za miesięczne okresy począwszy od listopada 2012 roku do grudnia 2013 roku;

- 14 faktur VAT opiewających na kwotę 246,00 zł tytułem opłaty za korzystanie z dojazdu za miesięczne okresy począwszy od listopada 2012 roku do grudnia 2013 roku;

- 20 faktur VAT opiewających na kwotę 6722,37 zł tytułem czynszu najmu za tor boczny nr 6, najem placu oraz dzierżawę gruntu pod torem, jak również opłatę za korzystanie z dojazdu za miesięczne okresy począwszy od stycznia 2014 roku do sierpnia 2015 roku.

Faktury te nie zostały przez pozwaną uznane. Nie wprowadzono ich do ksiąg rachunkowych ani też nie zapłacono.

Dowód:

- faktury VAT z 26.08.2015r. – k. 67-115;

- zeznania świadka J. G. – k. 207-208;

- zeznania przesłuchanej w charakterze strony M. K. – k. 208-209;

W dniu 16 września 2015 roku (...) S.A. w W. skierowała do (...) spółki z o.o. w S. wezwanie do zapłaty kwoty 283506,12 zł, wyznaczając pozwanej na zapłatę 7-dniowy termin od dnia otrzymania pisma.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z 16.09.2015r. wraz ze specyfikacją należności oraz potwierdzeniem odbioru – k. 115-120;

W dniu 6 listopada 2015 roku doszło do protokolarnego odbioru placu i toru będących przedmiotem najmu na podstawie umowy z 31 sierpnia 2009 roku.

Dowód:

- protokół zdawczo-odbiorczy z 06.11.2015r. – k. 52;

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią przepisu art. 659 §1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Sąd dokonał ustaleń faktycznych w oparciu o częściowo niesporne twierdzenia stron, dowody z dokumentów, zeznania świadków i wiceprezes pozwanej. Dowody z dokumentów nie były kwestionowane co do swojej autentyczności, strony wyprowadzały z nich natomiast częściowo odmienne wnioski. Zeznania świadków T. G., J. G. oraz przesłuchanej w charakterze strony M. K. korespondują ze zgromadzonymi w sprawie dokumentami, tworząc w świetle zasad doświadczenia życiowego spójną i logiczną całość.

Pomiędzy stronami bezsporne było zarówno zawarcie przedmiotowej umowy nr (...) w dniu 31 sierpnia 2009 roku, jak również (co przyznała powódka w piśmie z 13.06.2016r.) fakt, że pozwana nie mogła korzystać z toru nr 6 do 21 grudnia 2011 roku – z powodu remontu. W konsekwencji, już choćby ze względu na przyznanie przez stronę powodową, że możliwość ponownego korzystania z toru zaistniała dopiero od stycznia 2012 roku, za nieuzasadnione należało uznać jej twierdzenie, że pozwana korzystała z przedmiotu umowy także w okresie od 1 listopada 2011 roku do 31 grudnia 2011 roku. W świetle wypowiedzi samej powódki było to bowiem niemożliwe.

W odniesieniu do pozostałego okresu spornego, tj. od 1 stycznia 2012 roku do 31 sierpnia 2015 roku Sąd również nie znalazł podstaw do uznania, że w okresie, za który powódka domaga się zapłaty czynszu, przedmiot najmu był oddany do korzystania pozwanej. Ciężarem dowodu co do udostępnienia przedmiotu najmu pozwanej w kolejnych okresach obciążona była – zgodnie z ogólną regułą art. 6 k.c. – powódka.

W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na treść pisma pozwanej skierowanego do powódki w dniu 24 listopada 2010 roku, w którym wezwała (...) S.A. do usunięcia naruszeń umowy poprzez przywrócenie jej możliwości korzystania z toru, a tym samym prowadzenia działalności na dotychczasowych zasadach oraz odpowiedź powódki z 27 grudnia 2010 roku, w której stwierdzono „zawieszenie” umowy do czasu zakończenia modernizacji toru nr 2 na linii Ś. – K. (...). W piśmie z 13 czerwca 2016 roku powódka wskazywała, że o „zawieszeniu” umowy nie może być mowy, gdyż §11 ust. 1 umowy łączącej strony nakazywał – pod rygorem nieważności – dokonywanie zmian umowy w formie pisemnej. Przyznając rację stronie powodowej co do tego, że termin „zawieszenie umowy” nie został przewidziany w kodeksie cywilnym ani też takiej możliwości nie przewidywała umowa stron, stwierdzić trzeba równocześnie, że sam fakt jego użycia w korespondencji stron nie wyłącza uznania, że również po zakończeniu modernizacji toru nr 2 przedmiot najmu nie został pozwanej ponownie udostępniony, a zawarta umowa nie była realizowana, jak wskazywała pozwana.

Powódka twierdziła wprawdzie, że pismo z 27 grudnia 2012 roku zostało podpisane przez osobę nieuprawnioną do reprezentacji, a zatem nie można go uznać za oświadczenie potwierdzające jakiekolwiek ustalenia, niemniej argument ten nie mógł zyskać akceptacji Sądu. Fakt rzeczywistego nierealizowania zawartej przez strony umowy po 31 października 2011 roku (jak również po 31 grudnia 2011 roku) potwierdzają bowiem również inne dowody.

Po pierwsze, na nieudostępnienie przedmiotu najmu wskazuje długotrwałe, tj. od listopada 2011 roku do sierpnia 2015 roku, zaniechanie przez powódkę wystawiania dokumentów rozliczeniowych za kolejne miesięczne okresy najmu. Wprawdzie w świetle umowy łączącej strony pozwana była zobowiązana do zapłaty umówionego czynszu pomimo nieprzedstawienia jej faktury VAT za dany okres, jednak w ocenie Sądu z faktu niewystawiania faktur przez powódkę, jej bierności wobec nieuiszczania przez pozwaną przez ponad trzyletni okres czynszu najmu, jak również braku jakichkolwiek działań zmierzających do wyjaśnienia zaistniałej sytuacji, w oparciu o treść art. 231 k.p.c. wywieść należy, że przedmiot najmu nie był w spornym okresie udostępniony pozwanej do wyłącznego korzystania.

Za powyższym przemawiały także zeznania świadka J. G. oraz przedstawione przez pozwaną zestawienia dokumentów – potwierdzeń sald. Przesłane powódce potwierdzenia sald – zawierające informację o tym, że to powódka jest zobowiązana wobec pozwanej na kwotę 20380,73 zł nie spotkały się z żadną reakcją ze stron (...) S.A.

W ocenie Sądu brak jest jakiegokolwiek dowodu, by przed lipcem 2015 roku strona powodowa oczekiwała od pozwanej realizacji umowy z 31 sierpnia 2009 roku w postaci uiszczenia czynszu, co świadczy o tym, że i po stronie powódki brak było świadczenia wzajemnego.

Nie wskazuje na to również zakończenie remontu toru, na które powoływała się powódka, wskazując na zawarte w piśmie z 9 kwietnia 2013 roku stwierdzenie o odbiorze końcowym robót na torze nr 2 w dniu 21 grudnia 2011 roku. Przedstawione przez powódkę pismo obrazuje jedynie wewnętrzną korespondencję pomiędzy jednostkami powódki bądź też podmiotami z nią związanymi – zostało ono skierowane nie do pozwanej, a do Oddziału (...) S.A. we W. i to po kilkunastu miesiącach od czasu zakończenia remontu toru. W konsekwencji nie sposób na podstawie tego pisma uznać, że z samego faktu zakończenia robót modernizacyjnych wynika ponowne udostępnienie pozwanej przedmiotu najmu (i to od stycznia 2012 roku, a nie jak sformułowano w pozwie – od listopada 2011 roku). Nie była ona bowiem poinformowana ani o zakończeniu prac remontowych, ani też o ponownym udostępnieniu jej – na dotychczasowych zasadach – przedmiotu najmu.

Odnosząc się do argumentu strony powodowej o możliwości korzystania z toru w 2013, co miała potwierdzać przedłożona przez powódkę notatka z dnia 30 czerwca 2015 roku, Sąd miał na uwadze to, że z treści tej notatki wynika, że strony uzgodniły rozwiązanie umowy z 2009 roku za porozumieniem stron, zawarcie nowej umowy przy uwzględnieniu stawek zależnych od sezonu, a po uzgodnieniu stawki przedstawienie przez (...).S.A. propozycji kwoty odszkodowania dla (...) S.A. za okres korzystania przez pozwaną z toru i placu od stycznia 2012 roku do czerwca 2015 roku. W istocie zatem z notatki tej wynika, że strony prowadziły rozmowy, których celem było uzgodnienie zapłaty przez pozwaną odszkodowania za wcześniejszy okres. Powyższe potwierdził również świadek T. G. (dyrektor pozwanej), który wskazał, że w rezultacie prowadzonych rozmów strony miały zawrzeć nową umowę, bądź też ustalić warunki wznowienia dawnej umowy. W oparciu o treść tej notatki nie można uznać, by strony potwierdziły wcześniejsze wznowienie obowiązywania umowy najmu. Wręcz przeciwnie, z treści tego pisma wynika zamiar stron, aby dopiero w przyszłości strony ponownie realizowały umowę najmu.

W odniesieniu do dowodu w postaci pisma z 11 marca 2013 roku wskazać należy, że strona powodowa nie zgłosiła wniosku o przesłuchanie w charakterze świadka osób, które pismo to sporządziły. Dokument ten stanowi zatem – zgodnie z art. 245 k.p.c. – dowód tego, że osoby, które je podpisały (T. D. i B. W.) złożyły oświadczenia takiej treści. Ponieważ przedstawione przez stronę dowodową pismo nie może zastępować zeznań świadków, brak było podstaw do przyjęcia, że pismo to stanowi dowód zaistnienia faktów stwierdzonych w tym piśmie, tj. korzystania przez stronę we wskazanym zakresie z przedmiotu najmu.

Podobnie ocenić trzeba notatkę służbową z 10 kwietnia 2013 roku, w oparciu o którą powódka wywodziła, że umowa najmu została wznowiona począwszy od 1 maja 2013 roku. Sąd wprawdzie nie uwzględnił zastrzeżenia pełnomocnika pozwanej co do dopuszczenia tego dowodu jako spóźnionego. Jego uwzględnienie – mimo iż dowód ten jest spóźniony – nie spowodowało zwłoki w rozpoznaniu sprawy (art. 207 §6 k.p.c). Niemniej, wobec braku wniosku dowodowego o przesłuchanie w charakterze świadków osób, które pod tą notatką się podpisały, Sąd nie mógł uznać w oparciu o treść tej notatki, że doszło do wznowienia realizacji umowy z dnia 31 sierpnia 2009 roku począwszy od dnia 1 maja 2013 roku. Nadto, sposób zredagowania notatki, jednoznacznie odnoszący się do przyszłych działań, czego wyrazem jest sformułowanie „zostanie odwieszona umowa”, nie wskazuje na dokonanie wiążących ustaleń. Wprawdzie świadek T. G. nie zaprzeczał, by do spotkania stron w 2013 roku doszło. Przyznał również, że w świetle poczynionych wówczas ustaleń, umowa najmu miała zostać wznowiona w maju 2013 roku. Do wznowienia umowy w świetle zeznań świadka nigdy nie doszło - strony nie uzgodniły bowiem, na jakich warunkach wznowienie to (czy też zawarcie nowej umowy) miało nastąpić. Zeznaniom tym Sąd dał wiarę, jako że znajdują one odzwierciedlenie w dalszych krokach stron, które aż do 2015 roku utrzymywały swoisty stan „zawieszenia”.

Odnosząc się do twierdzeń powódki, która wskazywała, że pozwana spółka używała w spornym okresie zarówno placu, jak i toru wskazać należy, że przesłuchana w charakterze strony M. K. (wiceprezes pozwanej), jak i zawnioskowany przez nią świadek T. G. (były wiceprezes i prezes pozwanej, a obecnie dyrektor) potwierdzili, że w latach 2013-2015 korzystali częściowo z placu i toru będących przedmiotem umowy z 31 sierpnia 2009 roku. T. G. jednoznacznie wskazywał przy tym, że kilkakrotnie spółka używała przedmiotowego toru w ten sposób, że wjechały wagony, zostały załadowane i wyjechały. Podał również, że z przedmiotowego toru korzystały również inne przedsiębiorstwa, a na wynajmowanym przez spółkę placu przedsiębiorstwa świadczące usługi dla kolei zrobiły sobie składowisko. Wyraźnie przy tym odróżnił okres przed remontem, kiedy pozwana odpowiadała jako najemca za stan toru i korzystała z niego na wyłączność, a okres po remoncie, kiedy to wobec braku faktur wystawionych przez powódkę, korzystania z toru przez inne podmioty oraz zajęcia części placu przez inne przedsiębiorstwa pozwana nie była zainteresowana realizacją umowy na poprzednich zasadach.

Sąd orzekający uznał, że sam fakt korzystania z toru przez pozwaną w spornym okresie nie może być uznany za równoznaczny z korzystaniem przez nią z przedmiotu najmu. W świetle zeznań świadka T. G. pozwana nie była jedynym podmiotem korzystającym z toru i placu, a plac był zajęty przez inne podmioty świadczące usługi na rzecz (...). Nie była to zatem sytuacja równoznaczna z oddaniem przedmiotu najmu do używania najemcy. W ocenie Sądu powódka zdawała sobie sprawę z tego, że zakres korzystania przez pozwaną z nieruchomości był mniejszy i nie wyczerpywał tych wszystkich uprawnień najemcy, jakie wynikają z umowy najmu. Świadczy o tym zarówno niewystawianie faktur przez cały ponad trzyletni okres, aż do 26 sierpnia 2015 roku, jak również istota prowadzonych przez strony w 2013 i 2015 roku negocjacji, które dotyczyły odszkodowania za korzystanie przez pozwaną z przedmiotowej nieruchomości. W przypadku, gdyby w ocenie powódki pozwana korzystała z przedmiotu najmu w zakresie właściwym dla najemcy, niewątpliwie wystawiałaby ona sukcesywnie faktury potwierdzające realizację umowy, a negocjacje stron dotyczyłyby terminów realizacji zobowiązania umownego, a nie odszkodowania. Wynikające z zeznań świadka T. G. prowadzenie przez strony rozmów dotyczących odszkodowania – poza treścią pism z 10 kwietnia 2013 roku oraz 30 czerwca 2015 roku – także przemawia za tym, że przed lipcem 2015 roku same strony postrzegały sytuację z lat poprzednich w sposób odmienny od tej, w jakiej znajduje się najemca. Stanowiska tego nie podważa dokonanie wypowiedzenia umowy przez pozwaną dopiero w lipcu 2015r. Wypowiedzenie to nastąpiło na skutek braku porozumienia co do wzajemnych relacji stron i miało charakter porządkujący.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że powódka nie spełniła w spornym okresie świadczenia, do wykonania którego zobowiązana była jako wynajmujący, a mianowicie nie oddała pozwanej przedmiotu najmu do używania . W konsekwencji brak było podstaw do żądania od pozwanej świadczenia wzajemnego w postaci zapłaty czynszu najmu.

Z tego też względu skierowane przeciwko pozwanej powództwo (...) S.A. w W. zostało oddalone.

Konsekwencją oddalenia powództwa jest orzeczenie o kosztach procesu, oparte na przepisie art. 98 § k.p.c., stosownie do którego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Z uwagi zatem na fakt, iż powódka przegrała proces w całości, zobowiązana została do zwrotu na rzecz pozwanej kwoty 7217 złotych, w tym kwoty 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kwoty 7200 złotych tytułem kosztów wynagrodzenia radcy prawnego, który reprezentował powoda w niniejszym procesie, ustalonego w stawce minimalnej obliczonej adekwatnie do wartości przedmiotu sporu na podstawie mającego zastosowanie w sprawie (zainicjowanej przed 1 stycznia 2016 roku) §6 pkt 7 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w punkcie II sentencji.

VIII GC 134/16 21 listopada 2016 r.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE