UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 28 marca 2012 roku Nr (...) pozwany - Prezes Urzędu Regulacji Energetyki, po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej stwierdził, że Koncesjonariusze E. J. i Z. K. prowadzące wspólnie działalność gospodarczą pod nazwą (...) s.c. naruszyli warunki udzielonej koncesji na obrót paliwami ciekłymi poprzez wprowadzanie do obrotu paliwa ciekłego - oleju napędowego, które nie spełniało wymogów określonych w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 09 grudnia 2008r. w sprawie wymagań jakościowych dla paliw ciekłych (Dz. U. z 2008r. Nr 221, poz. 1441).

Za powyższe działanie Prezes URE wymierzył solidarnie Koncesjonariuszom karę pieniężną w wysokości (...) % przychodu osiągniętego z działalności koncesjonowanej w 2011r. polegającej na obrocie paliwami ciekłymi, tj. w kwocie 20.000 zł.

Prezes URE wskazał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na bezsprzeczne ustalenie, iż Koncesjonariusze na należącej do nich stacji paliw wprowadzali do obrotu paliwo złej jakości, a ich wyjaśnienia co do sposobu zaopatrywania stacji paliw nie zmieniają ustaleń co do naruszenia warunków koncesji, a nawet nie umniejszają ich winy.

Od niniejszej Decyzji powódki – E. J. oraz Z. K. prowadzące wspólnie działalność gospodarczą pod nazwą (...) s.c. złożyły odwołanie, zaskarżając Decyzję w całości i wnosząc o jej uchylenie. W uzasadnieniu odwołania powódki wskazały, iż nałożona na nie kara jest rażąco wysoka i niesprawiedliwa. Podniosły, iż kierowca firmy (...), który dostarczał paliwo we wrześniu 2009r. najpierw napełnił zbiornik benzyną, a następnie używając tej samej pompy i tego samego węża napełnił zbiornik olejem napędowym. Natomiast znikoma obecność benzyny w oleju napędowym wskazuje, że resztki jakie pozostały w pompie i wężu przedostały się do zbiornika z olejem napędowym. Jak zaznaczyły, zeznania kierowcy składane przed Prokuratorem, który dystrybuował paliwo potwierdzają ich stanowisko. Powódki wyraziły pogląd, iż mimo dołożenia należytej staranności nie miały wpływu na nalewanie paliwa do zbiorników, gdyż zawsze czynności te wykonuje dostawca z firmy (...), a same nie mają uprawnień, ani nie są przeszkolone w tym zakresie. Zauważyły, że poprzedni kierowcy wymienionej firmy prawidłowo wykonywali swoje obowiązki, podczas gdy nowy kierowca okazał się nierzetelnym pracownikiem, czego, jak podały powódki, nie mogły przewidzieć. Powódki zaznaczyły, że zanieczyszczone paliwo zostało wycofane z obrotu, a w wyniku wielu kolejnych kontroli nie stwierdzono żadnych zanieczyszczeń. Powódki podkreśliły, że kontrole stacji paliw miały miejsce we wrześniu 2009r., a kara została nałożona po blisko 2,5 roku, Decyzją z dnia 28 marca 2012r. Tymczasem sytuacja ekonomiczna oraz osobista powódek zmieniła się w tym czasie diametralnie. Powódki wskazały, że przy obecnych cenach paliwa prowadzenie stacji benzynowej w bezpośrednim sąsiedztwie stacji (...) graniczy z opłacalnością, a już teraz są na granicy bankructwa. Podniosły, iż zapłata przez nie kary w wysokości 20.000 zł przyspieszy decyzję o zamknięciu interesu. Powódki zaznaczyły także, że zdecydowanemu pogorszeniu uległa także ich sytuacja rodzinna, gdyż mąż i ojciec Koncesjonariuszek bardzo podupadł na zdrowiu i opieka nad nim spoczywa na właścicielkach stacji.

Dodatkowo w piśmie z dnia 01 kwietnia 2014r. strona powodowa, precyzując swoje stanowisko wniosła o zmianę zaskarżonej Decyzji poprzez zmniejszenie wymiaru kary do kwoty 2.000 zł stanowiącej (...) przychodu z działalności koncesjonowanej osiągniętego w 2011r.

Rozpoznając odwołanie Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Powódki – E. J. oraz Z. K. prowadzą wspólnie działalność gospodarczą pod nazwą (...) s.c. w zakresie obrotu paliwami ciekłymi na podstawie koncesji udzielonej decyzją Prezesa URE z dnia 09 lutego 2005r. Nr (...), zmienioną decyzją z dnia 18 sierpnia 2006r. Nr (...) ( w aktach adm.).

W toku kontroli (Nr akt kontroli (...), k. 2-5 akt adm.) przeprowadzonej w dniu 14 września 2009r. przez inspektorów (...) Wojewódzkiego Inspektora Inspekcji Handlowej w S. na należącej do powódek stacji paliw zlokalizowanej w R., przy ul. (...) pobrano próbki oleju napędowego (protokół pobrania próbek paliw nr (...) k. 6-7 akt adm. oraz protokół pobrania próbek paliw ciekłych do użytku wewnętrznego Inspekcji Handlowej k.8 akt adm.), które przekazano do specjalistycznego laboratorium w celu zbadania jakości paliwa i jej zgodności z przepisami prawa.

W wyniku przeprowadzonych badań stwierdzono niezgodność badanego paliwa tj. oleju napędowego z wymaganiami określonymi w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 09 grudnia 2008 roku w sprawie wymagań jakościowych dla paliw ciekłych (Dz.U. Nr 221 poz. 1441) ze względu na zaniżoną temperaturę zapłonu.

Z protokołu badania laboratoryjnego próbki podstawowej przeprowadzonego przez (...) Laboratorium (...) z siedzibą w B. wynika, iż w badanej próbce oleju napędowego stwierdzono zaniżoną wartość temperatury zapłonu, która wynosiła 45,5°C, a powinna, wynosić powyżej 55°C, natomiast przy uwzględnieniu tolerancji 52,9°C (k. 23 akt adm.).

Z kolei w dniu 22 września 2009r. na stacji paliw powódek powtórnie przeprowadzono kontrolę (Nr akt kontroli (...), k. 11-15 akt adm.), podczas której pobrano próbki oleju napędowego (protokół pobrania próbek paliw nr (...) k. 18-19 akt adm. oraz protokół pobrania próbek paliw ciekłych do użytku wewnętrznego Inspekcji Handlowej k.20 akt adm.), które przekazano do specjalistycznego laboratorium w celu zbadania jakości paliwa i jej zgodności z przepisami prawa.

W wyniku przeprowadzonych badań po raz kolejny stwierdzono niezgodność badanego paliwa - oleju napędowego z wymaganiami określonymi w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 09 grudnia 2008 roku w sprawie wymagań jakościowych dla paliw ciekłych (Dz.U. Nr 221 poz. 1441) ze względu na zaniżoną temperaturę zapłonu.

Z protokołu badania laboratoryjnego próbki podstawowej przeprowadzonego przez (...) Laboratorium (...) z siedzibą w B. wynika, iż w badanej próbce oleju napędowego stwierdzono zaniżoną wartość temperatury zapłonu, która wynosiła < 40°C, a powinna, wynosić powyżej 55°C, natomiast przy uwzględnieniu tolerancji 52,9°C (k. 27 akt adm.).

Wobec powyższego Prezes URE wszczął z urzędu postępowanie w sprawie wymierzenia powódkom kary pieniężnej, o czym zawiadomił pismem z dnia 01 marca 2010r. (k. 40-41 akt adm.). Postępowanie zostało zakończone wydaniem zaskarżonej Decyzji.

Postanowieniem z dnia 15 marca 2010r. umorzono dochodzenie m.in. w sprawie wprowadzenia w dniu 14 i 22 września 2009r. w R., woj. (...) przy ul. (...) na stacji paliw należącej do E. J. i Z. K. wspólników spółki cywilnej (...) do obrotu oleju napędowego w łącznej ilości 6.220 litrów nie spełniającego wymagań jakościowych ze względu na obniżoną temperaturę zapłonu, tj. o czyn z art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006r. o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw, wobec stwierdzenia, iż czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego (k. 12 akt sąd.).

Przychód powódek z działalności koncesjonowanej za rok 2011r. wyniósł (...) zł, a dochód z tej działalności za dany rok (...) zł (k. 247 akt adm.).

W tym stanie faktycznym Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

W ocenie Sądu zaskarżona Decyzja jest zasadna w zakresie stwierdzenia przez Prezesa URE naruszenia przez powódki warunków udzielonej im koncesji na obrót paliwami ciekłymi i wymierzenia w związku z tym naruszeniem kary pieniężnej.

Przede wszystkim należy zauważyć, że stosownie do treści art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku Prawo energetyczne (Dz.U. z 2006 roku, Nr 89, poz. 625 z późn. zm.) karze pieniężnej podlega ten, kto nie przestrzega obowiązków wynikających z koncesji.

Należy przy tym zaznaczyć, że naruszenie jednego z warunków koncesji jest wystarczającą przesłanką do zastosowania przepisów art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy - Prawo energetyczne i wymierzenia na tej podstawie, w oparciu o art. 56 ust. 2 powołanej ustawy, kary pieniężnej przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki.

Zdaniem Sądu, brzmienie przytoczonego wyżej przepisu przesądza o obligatoryjnym charakterze kary za naruszenie określonych w koncesji warunków wykonywania działalności gospodarczej, przewidując bezwzględny obowiązek ukarania danego przedsiębiorcy, w razie stwierdzenia okoliczności podlegających karze. Przepis art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy - Prawo energetyczne stanowi więc samodzielną podstawę do wymierzenia kary przedsiębiorcy za niedochowanie obowiązków udzielonej koncesji i nie wymaga wykazania zawinionego działania lub zaniechania przedsiębiorcy. Na brak konieczności wykazania winy umyślnej lub nieumyślnej karanego przez Prezesa URE podmiotu w kontekście odpowiedzialności z tytułu naruszenia obowiązków wynikających z Prawa energetycznego, która ma charakter odpowiedzialności obiektywnej, zwraca również uwagę Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 30 września 2011r. sygn. III SK 10/11 (opublik. LEX nr. 1101332).

W tym miejscu należy stwierdzić, że powódki akceptując warunki udzielonej im koncesji zaakceptowały również warunek 2.1.1, 2.1.2, a zwłaszcza najistotniejszy w niniejszym przypadku warunek 2.2.1, zgodnie z którym nie wolno im było czynić przedmiotem obrotu paliw ciekłych, których parametry jakościowe są niezgodne z parametrami wynikającymi z zawartych umów i z norm określonych prawem. W szczególności były one zobowiązane do posiadania ważnego dokumentu określającego parametry fizyko – chemiczne paliwa będącego przedmiotem obrotu i wydania na jego podstawie, na żądanie odbiorcy, oświadczenia we własnym imieniu, o zgodności parametrów jakości dostarczanego paliwa z parametrami wynikającymi z norm określonych prawem lub z zawartej z tym odbiorcą umowy.

Tymczasem, jak wynika z materiału dowodowego, badania próbek oleju napędowego pobranego na stacji paliw powódek w R., przy ul. (...) w toku kontroli przeprowadzonej przez inspektorów Inspekcji Handlowej w dniu 14 i 22 września 2009r., wykazały niezgodność jakości tego paliwa z wymaganiami określonymi w rozporządzeniu rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 09 grudnia 2008r. w sprawie wymagań jakościowych dla paliw ciekłych (Dz. U. Nr 221, poz. 1441).

Z załącznika nr 2 do powołanego rozporządzenia wynika, iż temperatura zapłonu oleju napędowego każdego typu, stosowanego w pojazdach, ciągnikach rolniczych, a także maszynach nieporuszających się po drogach, wyposażonych w silniki z zapłonem samoczynnym powinna wynosić minimum 55°C. Natomiast w badaniach prowadzonych przez (...) Laboratorium (...) z siedzibą w B. dopuszczono tolerancję wyniku badania w zakresie temperatury zapłonu minimum 52,9°C. Tymczasem badanie wykonywane przez laboratorium wykazało temperaturę zapłonu oleju napędowego pobranego w toku pierwszej kontroli w wysokości 45,5°C, a wynik badania oleju napędowego pobranego przy drugiej kontroli wyniósł <40,0°C, a zatem dwukrotnie wykazano zaniżoną temperaturę zapłonu oleju napędowego wprowadzanego do obrotu na stacji paliw powódek.

Ponadto zaznaczenia wymaga, iż w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006r. o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw (Dz.U. Nr 169, poz. 1200 ze zm.) paliwa transportowane, magazynowane, wprowadzane do obrotu oraz gromadzone w stacjach zakładowych powinny spełniać wymagania jakościowe określone dla danego paliwa, ze względu na ochronę środowiska, wpływ na zdrowie ludzi oraz prawidłową pracę silników zamontowanych w pojazdach, ciągnikach rolniczych, a także maszynach nieporuszających się po drogach. Natomiast w świetle art. 7 ust. 1 pkt 1 tej ustawy zabrania się transportowania, magazynowania, wprowadzania do obrotu oraz gromadzenia w stacjach zakładowych paliw ciekłych niespełniających wymagań jakościowych określonych w przepisach wykonawczych.

Mając zatem na uwadze wyniki analizy próbek paliwa, których powódki nie kwestionowały, Sąd stwierdził, iż doszło do naruszenia przepisów nakładających na Koncesjonariuszy obowiązek spełniania określonych przepisami prawa warunków wykonywania działalności gospodarczej, a przez to warunku 2.2.1 koncesji, jaką powódki otrzymały na obrót paliwami ciekłymi.

Sąd zważył, że Prezes URE ocenia wyłącznie obiektywne okoliczności związane z wypełnianiem przez przedsiębiorców obowiązków wynikających z ustawy. Celem postępowania jest jedynie ocena, czy zostały spełnione warunki, na których dopuszczalne było prowadzenie działalności w danym zakresie. W tym kontekście znaczenie ma stanowisko Trybunału Konstytucyjnego wyrażone w wyroku z dnia 24 stycznia 2005r. w sprawie SK 52/04, iż „W doktrynie w sprawach deliktów administracyjnych przyjmuje się koncepcję winy obiektywnej, tj. opartej na przewadze obiektywnego faktu naruszenia normy sankcjonowanej, który sam w sobie uzasadnia postawienie zarzutu niezachowania należytej ostrożności wymaganej w stosunkach danego rodzaju. W przekonaniu Trybunału Konstytucyjnego przemawia to za odrzuceniem zasady domniemania niewinności jako reguły wiążącej organy orzekające o konsekwencjach popełnionego czynu. (…) Przesłanką konstruowania odpowiedzialności różnej od odpowiedzialności karnej jest legitymacja ustawodawcy do represjonowania bezprawia z tytułu samej niesubordynacji wobec porządku prawnego, w oderwaniu od warunku czynu, winy i podziałów na klasyczne rodzaje odpowiedzialności oraz poza ustawami karnymi (tzw. obiektywna koncepcja odpowiedzialności)”.

Istotnym jest więc wyłącznie to, że powódki, aby sprostać wymaganiom nałożonym na nie w związku z otrzymaniem koncesji, powinny podjąć wszelkie działania, aby spełnić określone w niej warunki. Zaznaczenia wymaga, że przedsiębiorca ma pełną swobodę wyboru działań, które podejmie w celu wywiązania się z obowiązków koncesyjnych. Wypełnienie postanowień określonych w warunkach wykonywania działalności objętej koncesją jest podstawowym obowiązkiem koncesjonariusza i nie stanowi rzeczy niemożliwej, bowiem organ koncesyjny warunki te określa w granicach i na podstawie obowiązujących przepisów prawa. Jednocześnie powódki, prowadząc w sposób profesjonalny koncesjonowaną działalność gospodarczą polegającą na obrocie paliwami ciekłymi powinny dołożyć należytej staranności przy zaopatrywaniu stacji paliw. Tymczasem jak same podały, dostawca paliwa zanieczyścił paliwo przy jego przepompowywaniu, nieprawidłowo napełniając zbiorniki, bo używając tej samej pompy i tego samego węża do napełnienia zbiornika zarówno benzyną, jak i później kolejnego zbiornika olejem napędowym, przez co resztki, jakie pozostały w pompie i wężu przedostały się do zbiornika z olejem napędowym. Powyższe świadczy, wbrew przekonaniu powódek, iż nie dopilnowały właściwej organizacji obrotu paliwem.

Zdaniem Sądu, to na powódkach jako profesjonalistach ciążył obowiązek stworzenia takiej organizacji obrotu, aby wykluczyć możliwość wprowadzenia do sprzedaży paliwa o jakości nie odpowiadającej normom określonym w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 09 grudnia 2008r. w sprawie wymagań jakościowych dla paliw ciekłych. Przedsiębiorcy zobowiązali się bowiem, że będą wprowadzać do obrotu tylko paliwo odpowiedniej jakości i pod tym warunkiem otrzymali koncesję. Nie można zatem uznać, iż powódki nie ponoszą odpowiedzialności za odchylenia jakościowe od normy sprzedawanego przez nie paliwa.

Zaznaczenia wymaga, iż skoro w wyniku przeprowadzonych kontroli ustalono, że wprowadzane do obrotu paliwo nie spełnia wymogów jakościowych zgodnych z obowiązującymi przepisami, odpowiedzialność z tego tytułu spoczywa na podmiocie gospodarczym prowadzącym sprzedaż tego paliwa.

Mając na uwadze, że działanie takie stanowi naruszenie warunków udzielonej koncesji na obrót paliwami ciekłymi Sąd stanął na stanowisku, że wydana przez pozwanego Decyzja znajduje pełne uzasadnienie w świetle okoliczności sprawy i obowiązujących przepisów.

Wobec tego uzasadnionym stało się nałożenie na powódki kary pieniężnej na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy – Prawo energetyczne.

Stosownie do treści art. 56 ust. 6 powołanej ustawy, ustalając wysokość kary pieniężnej, Prezes URE uwzględnia stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz dotychczasowe zachowanie podmiotu i jego możliwości finansowe.

Jeśli chodzi o stopień szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze, iż wprowadzenie do obrotu oleju napędowego o obniżonej temperaturze zapłonu naraża użytkownika w związku ze zwiększeniem zagrożenia pożarowego w czasie transportu paliwa, jego przechowywania, dystrybucji i stosowania.

W świetle treści § 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi przesyłowe dalekosiężne służące do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 243, poz. 2063 ze zm.) olej napędowy zalicza się do III klasy produktów naftowych, gdyż jego temperatura zapłonu powinna wynosić powyżej 55°C, co powoduje określone konsekwencje dotyczące wymogów bezpieczeństwa, przykładowo przechowywania oleju napędowego. Mianowicie im wyższa jest temperatura zapłonu, co implikuje przynależność do danej klasy, tym co do zasady mniejsze są obostrzenia co do wymogów bezpieczeństwa. Powyższe ma przykładowo istotne znaczenie w przypadku określonych w załączniku do powołanego rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005r. - stref zagrożenia.

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż olej napędowy będący przedmiotem kontroli na stacji paliw Przedsiębiorcy, nie spełniał parametru mającego istotne znaczenie dla spełnienia wymagań dotyczących bezpieczeństwa zdrowia i życia osób na stacjach paliw oraz bezpośrednio w pojazdach zaopatrzonych w takie paliwo, stąd też Prezes URE miał uzasadnione powody, aby uznać przedmiotowe naruszenie za czyn o dość dużej szkodliwości.

Odnosząc się do stopnia zawinienia powódek, należy stwierdzić, iż występujący po stronie powodowej Przedsiębiorcy nie wykazali staranności wymaganej od podmiotu prowadzącego profesjonalną działalność gospodarczą wynikającej z regulacji art. 355 § 2 k.c. oraz wyjątkowego charakteru działalności gospodarczej, jaką jest działalność koncesjonowana, gdyż nie podjęli stosownych działań, które zapobiegłyby wprowadzeniu do obrotu paliwa o jakości nie odpowiadającej normom określonym w rozporządzeniu. Tymczasem w przypadku prowadzenia koncesjonowanej działalności poziom staranności wymaganej od przedsiębiorcy jest jeszcze wyższy niż przeciętny poziom staranności przyjęty w obrocie gospodarczym. Przedsiębiorcy nie zrobili wszystkiego co było możliwe, aby nie wprowadzić do obrotu paliwa o jakości niezgodnej z obowiązującymi przepisami. Nie podjęli zwłaszcza czynności zabezpieczających prawidłowe napełnianie zbiorników paliwem. Nie ma przy tym znaczenia, że jak podały powódki, nie mają uprawnień i przeszkolenia do napełniania zbiorników, w trakcie którego ich zdaniem doszło do zanieczyszczenia paliwa poprzez nieprawidłowe wykonywanie tych czynności przez dostawcę, albowiem nie posiadanie tych uprawnień nie czyni podjęcia działań w kierunku zabezpieczenia prawidłowego napełniania zbiorników paliwem niemożliwym do wykonania.

Oceny możliwości finansowych Sąd dokonał biorąc pod uwagę przychód Koncesjonariuszy za rok 2011r., który wyniósł (...) zł, ale również i roczny dochód wynoszący zaledwie (...) zł. W świetle osiąganych przez powódki niewysokich dochodów, jak również mając na względzie, iż Przedsiębiorcy nie byli dotychczas karani za naruszenie warunków koncesji, kara 20.000 zł wymierzona przez Prezesa URE, zdaniem Sądu, wydaje się być nieodpowiednio zmiarkowana. W ocenie Sądu kara stanowiąca ponad połowę uzyskanego w 2011 r. dochodu powódek, jest zbyt wygórowana i spowodowałoby daleko idące negatywne konsekwencje dla dalszego prosperowania Przedsiębiorców na rynku.

Sąd miał również na uwadze, że kara pieniężna, o której mowa wyżej, ma pełnić funkcję prewencji szczególnej i ogólnej, a więc być zarówno realną, odczuwalną dolegliwością dla ukaranego podmiotu, będącą reakcją na naruszenie przepisów, ale także wyraźnym ostrzeżeniem na przyszłość, zapobiegającym powtarzaniu nagannych zachowań, co zmotywuje go do przestrzegania reguł prawnych wynikających z prowadzenia koncesjonowanej działalności gospodarczej.

Zdaniem Sądu kara w wysokości 10.000 zł również spełni te cele, nie niosąc ze sobą jednocześnie ryzyka wyeliminowania Przedsiębiorców z obrotu gospodarczego.

Wobec tego, iż stosownie do treści art. 56 ust. 3 ustawy Prawo energetyczne Prezes URE mógł wymierzyć Przedsiębiorcom karę pieniężną w wysokości nie przekraczającej 15% przychodu ukaranego Przedsiębiorcy, wynikającego z działalności koncesjonowanej, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym, należy stwierdzić, że tak ustalona kara pieniężna mieści się w granicach wskazanych w wyżej wymienionych przepisie, stanowiąc ok. (...) % przychodu Przedsiębiorców osiągniętego w 2011r. z działalności objętej koncesją.

Karę w tej wysokości Sąd uznał więc za adekwatną, biorąc pod uwagę wszystkie dyrektywy wymiaru kary, zajmując przy tym na stanowisko, iż kara w wysokości 2.000 zł, o jaką wnioskowały powódki, nie byłaby karą odpowiednią w stosunku do zaistniałego naruszenia warunków koncesji.

Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie powódki w charakterze strony, albowiem wszelkie okoliczności istotne dla rozpoznania sprawy zostały wystarczająco wyjaśnione.

Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zmienił zaskarżoną Decyzję w ten tylko sposób, iż obniżył wymierzoną powódkom solidarnie karę pieniężną z 20.000 do 10.000 zł na podstawie art. 479⁵³ § 2 k.p.c.

SSO Maria Witkowska

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE