UZASADNIENIE

Powódka Kancelaria (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w K. wniosła o zasądzenie od pozwanej kwoty 1.730 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 28 lutego 2015r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, że pozwana zawarł z (...) sp. z o.o. w W. umowę, której przedmiotem było udzielenie pożyczki pieniężnej w kwocie 1.200 zł, którą pozwana zobowiązała się zwrócić do dnia 27 lutego 2015r. Następnie na mocy umowy cesji pierwotny wierzyciel dokonał przelewu przysługującej mu wobec pozwanej wierzytelności na rzecz strony powodowej. O dokonaniu cesji pozwana została poinformowana pismem z dnia 30 czerwca 2015 r. Powódka bezskutecznie wzywała pozwaną do zapłaty w/w należności. (k. 9-11)

Pozwana B. K. nie złożyła odpowiedzi na pozew, nie podjęła obrony w sprawie i nie stawiła się na rozprawę mimo prawidłowego zawiadomienia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana zawarł z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę pożyczki, na podstawie której udzielono jej pożyczki w kwocie 1.200 zł. Środki przekazano na rachunek pozwanej w dniu 03.01.2015 r.

(dowód: potwierdzenie transakcji – k. 25)

Pozwana nie zwróciła pożyczki. Umową przelewu wierzytelności z dnia 30 czerwca 2015 r. kredytodawca przeniósł na rzecz powódki wymagalną wierzytelność wobec pozwanego wraz z wszelkimi prawami z nią związanymi.

(dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 30 czerwca 2015 r. wraz z załącznikiem – k. 13-14)

Powódka zawiadomiła pozwaną o dokonanej cesji wierzytelności jednocześnie wzywając ją do spłaty wierzytelności pismem z dnia 30 czerwca 2015 r.

(dowód: pismo powódki z dnia 30 czerwca 2015 r. – k. 15, potwierdzenie nadania – k. 10)

Sąd zważył, co następuje:

Na podstawie zebranego materiału dowodowego roszczenie powódki zasługiwało na uwzględnienie w części.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zebranych w sprawie dokumentów, których prawdziwość nie budziła wątpliwości.

Podać należy, że zgodnie z art. 339 § 2 k.p.c. w wypadku wydania przez sąd wyroku zaocznego, przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

W niniejszej sprawie powódka opierała swoje roszczenie na umowie pożyczki zawartej przez pozwaną z wierzycielem pierwotnym oraz zawartej następczo umowie przelewu wierzytelności.

Z treści umowy cesji z dnia 30 czerwca 2015 r. wynika, że powódka nabyła od (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. wierzytelności wskazane w załączniku nr 1 wraz z wszelkimi prawami z nimi związanymi. Wśród przeniesionych wierzytelności znajdowała się również wierzytelność wobec pozwanej. W myśl postanowień umownych wszystkie z przelanych wierzytelności były w dniu zawarcia umowy wymagalne.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 12.07.2006 r. (V CSK 187/06, publ. MoP (...)), w przypadku cesji wierzytelności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. Żądanie zapłaty należności w sytuacji, gdy doszło do sprzedaży jej przez pierwotnego wierzyciela musi być udokumentowane w sposób wykluczający jakiekolwiek wątpliwości dłużnika co do wierzyciela uprawnionego do zapłaty, szczególnie aktualizuje się to w sytuacji, gdy te same wierzytelności coraz częściej przelewane są wielokrotnie i uczestniczą w tym podmioty profesjonalnie zajmujące się obrotem wierzytelnościami, co przybiera aktualnie coraz większy rozmiar.

W rozpoznawanej sprawie powód nie wykazał, by wierzycielowi pierwotnemu przysługiwało roszczenie w części ponad wypłacone pozwanej świadczenie tj. 1.200 zł. Wśród dokumentów złożonych wraz z pozwem brak jest dowodów potwierdzających szczegółowe warunki umowy pożyczki zawartej przez pozwanego z (...) Sp. z o.o. w W.. Treść takich warunków nie sposób ustalić na podstawie złożonego do akt pisma oznaczonego jako „umowa ramowa pożyczki”. Pismo to nie zostało opatrzone podpisem pozwanej, stąd też nie może stanowić o zaakceptowaniu przez nią warunków w nim opisanych.

Wyjaśnić trzeba, że domniemanie ustanowione w art. 339 § 2 k.p.c., a dotyczące zgodności twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy „nie zwalnia powoda od przytoczenia faktów, które są niezbędne do dokonania subsumcji materialnoprawnej, stanowiącej faktyczną i materialnoprawną podstawę wyroku. Sąd obowiązany jest bowiem, nawet przy uznaniu twierdzeń powoda za prawdziwe, dokonać prawidłowej oceny zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach, z punktu widzenia prawa materialnego” (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 06 czerwca 1997r., I CKU 87/97, Prok. i Pr. 1997/10/44). Z treści przywołanego przepisu wynika, iż twierdzeń powoda nie przyjmuje się za prawdziwe, jeśli budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

W tym stanie rzeczy, zdanie się powódki na niezaprzeczenie jej twierdzeń przez pozwaną nie zwalniało jej od wykazania, choćby minimum okoliczności przemawiających za zasadnością żądania ponad przekazaną pozwanej kwotę. Podkreślić należy, iż w przedmiotowym postępowaniu strona powodowa reprezentowana była przez profesjonalnego pełnomocnika, który powinien był być świadomy wystąpienia negatywnych konsekwencji procesowych, w przypadku gdy powołuje mniej dowodów niż tego wymaga materialnoprawna podstawa zgłoszonego roszczenia.

Nadto, wskazać należy, iż w sprawach cywilnych rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy – obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (por. Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz pod red. A. Zielińskiego, Wydawnictwo C.H. Beck, wyd. 6, Warszawa 2012, s. 431).

Z tych przyczyn, w ocenie Sądu, powódce z tytułu wierzytelności wobec pozwanej, należna jest wyłącznie kwota 1.200 zł odpowiadająca wysokości udzielonej pożyczki.

Od w/w sumy, zgodnie z żądaniem wskazanym w pozwie, na podstawie art. 481 k.c., powódce należne były odsetki ustawowe od dnia 6 stycznia 2015 r. do dnia zapłaty.

Chociaż w sprawie powódka nie wykazała terminu na jaki pożyczka została udzielona pozwanemu, przez co nie można było ustalić dokładnego terminu wymagalności roszczenia dochodzonego pozwem, to na podstawie umowy przelewu obejmującego wyłącznie wymagalne wierzytelności uznać należy że przynajmniej od dnia 30 czerwca 2015 r. roszczenie to było wymagalne.

Mając na uwadze poczynione rozważania, na podstawie przywołanych przepisów w zw. z art. 321 § 1 k.p.c., w punkcie I wyroku, zasądzono od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.200 zł z odsetkami ustawowymi.

W pkt II wyroku powództwo w pozostałej części Sąd oddalił jako niezasadne.

O kosztach procesu orzeczono, w punkcie III wyroku, na podstawie art. 100 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Biorąc pod uwagę, że powódka wygrała sprawę w ok. 69,36% na jej rzecz należało zasądzić kwotę 853,19 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Na podstawie art. 333 §1 pkt 3 k.p.c. Sąd nadał wyrokowi w punkcie I i III rygor natychmiastowej wykonalności (pkt IV wyroku).

SSR Piotr Żywicki

Przewodniczący:	SSR Piotr Żywicki
Protokolant:	st. sekr. sądowy Małgorzata Karwacka

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE