UZASADNIENIE

Powodowie A. Seminarium D. w P., B. C., B. W. i Z. C. wystąpili przeciwko pozwanej J. K. o zapłatę kwoty 24.418,74 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z zajmowanego przez pozwaną lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...) w G..

W uzasadnieniu powodowie wskazali, iż są współwłaścicielami w/w nieruchomości, a pozwana zajmuje go bez tytułu prawnego, albowiem z uwagi na niepłacenie czynszu i innych opłat obciążających najemcę, umowa najmu została rozwiązana ze skutkiem na dzień 31.12.2012r. Ponadto został wydany przeciwko pozwanej wyrok eksmisyjny. Pomimo tego pozwana nadal zamieszkuje w spornym lokalu. W związku z tym zobowiązana jest do zapłaty odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu za okres od stycznia 2013r. do września 2014r., które powodowe wyliczyli w wysokości odpowiadającej dotychczas naliczanemu czynszowi wraz z opłatami niezależnymi.

(pozew k. 3 – 5, pismo k. 72))

Nakazem zapłaty z dnia 24 kwietnia 2015r. wydanym w postępowaniu upominawczym w sprawie o sygn. akt I Nc 1494/14 Sąd Rejonowy w Gdyni orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz zapłaty k. 78)

W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty pozwana zaskarżyła go w całości wnosząc o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu wskazała, iż nie zna treści umowy najmu na którą powołuje się powód. Ponadto umowy o zarządzanie sporną nieruchomością zostały podpisane przez różne podmioty, które oświadczyły, iż są właścicielami, a w jej ocenie mogą nimi nie być. Zarzuciła również, iż nie otrzymała wezwania do zapłaty z dnia 30.09.2014r. Wskazała także, iż wpłaciła kwotę 9000 zł na poczet remontu węzła ciepłowniczego i opłatę zaległych faktur, która nie została do dzisiaj rozliczona. Pozwana zakwestionowała także ważność przedłożonych pełnomocnictw, gdyż nie zawierają one daty ani miejsca ich udzielenia oraz podpis Z. C. pod umową o zarządzanie i udzielenie pełnomocnictwa gdyż są inne. W ocenie pozwanej jest ona właścicielką spornego lokalu, które jej matka i siostra otrzymały jako rekompensatę za mienie zabużańskie, a jej ojciec z uwagi, iż był strażakiem - od Ministerstwa Spraw Wewnętrznych.

(sprzeciw k. 81 - 83)

Sąd ustalił, co następuje:

Powodowie A. Seminarium D. w P., B. C., B. W. i Z. C. (którego poprzednikiem prawnym był (...) sp. z o.o. w G.) są współwłaścicielami lokalu mieszkalnego położonego w G. przy ul. (...).

(dowód: akta i dokumenty księgi wieczystej (...) w załączeniu)

(...) przedmiotową nieruchomością zostało powierzone przez właścicieli Stowarzyszeniu (...) w P..

(dowód: umowy zlecenia k. 15 – 30)

Pozwana zamieszkiwała w spornym lokalu na podstawie umowy najmu, która została wypowiedziała w listopadzie 2012r. i uległa rozwiązaniu w dniu 31 grudnia 2012r.

(dowód: decyzja k. 32, decyzja o przydziale k. 31, wypowiedzenie k. 33)

Prawomocnym wyrokiem z dnia 3 lutego 2014r., wydanym przez Sąd Rejonowy w Gdyni w sprawie o sygn. akt I C 369/13, nakazano m.in. J. K., aby opróżniła, opuściła i wydała powodom A. Seminarium Duchownemu w P., B. C., (...) sp. z o.o. w G. lokal nr (...) położony w budynku przy ul. (...) w G., nie ustalono uprawnienia pozwanej do lokalu socjalnego. Wyrokowi dnia 30 czerwca 2014r. została nadana klauzula wykonalności.

(okoliczność bezsporna: wyrok k. 35,)

Pozwana w spornym okresie tj. od stycznia 2013r. do 30 września 2014r. nie uiszczała żadnych opłat za korzystanie z lokalu ani powodom ani na rzecz zarządcy. Wysokość czynszu i kosztów eksploatacyjnych za użytkowanie spornego lokalu powstałych w w/w okresie wynosi łącznie kwotę 24.418,74 zł.

(dowód: zawiadomienie o wysokości opłat wraz z potwierdzeniami odbioru k. 36 – 43, zestawienie należności k. 44 – 45)

Pismem z dnia 30 września 2014r. zarządca oraz pełnomocnik powodów wezwał pozwaną do zapłaty odszkodowania za sporny okres.

(dowód: wezwanie k. 46, potwierdzenie odbioru k. 93 - 94)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny był niesporny pomiędzy stronami w zakresie okoliczności, że pozwana zajmowała lokal, którego dotyczy pozew w okresie od stycznia 2013r. do września 2014r., a także, iż w stosunku do niej wydano prawomocne orzeczenie eksmisyjne. Ponadto Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie dokumentów przedłożonych przez strony, oraz znajdujących się w aktach i dokumentach księgi wieczystej (...), które nie budzą wątpliwości Sądu co do swej prawdziwości oraz wiarygodności, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary. W tym miejscu wskazać należy, że pozwana co prawda zakwestionowała ważność załączonych pełnomocnictw do reprezentacji powodów oraz podpisów powoda Z. C. na pełnomocnictwie i umowie zlecenia o zarządzanie, jednak w ocenie Sądu złożone pełnomocnictwa spełniają wszelkie wymogi konieczne do uznania ich za ważne i skuteczne w niniejszym postępowaniu. Natomiast kwestia ewentualnego fałszywego podpisu Z. C. nie została w żaden sposób wykazana przez pozwaną, a podkreślić należy, że to na pozwanej w myśl art. 6 k.c. jako stronie, która wywodziła z tego faktu skutki prawne, ciążył obowiązek ich wykazania. Ponadto Sąd uznał za wiarygodne zeznania złożone przez pozwaną co do zajmowania lokalu w spornym okresie. Sąd nie dał wiary twierdzeniom pozwanej, że jest właścicielką spornego lokalu, ponieważ pozostają one w sprzeczności z dokumentami znajdującymi się w aktach i dokumentach Kw oraz są sprzeczne z odpisem z Kw dotyczącym przedmiotowego lokalu. Podobnie Sąd odmówił wiary twierdzeniom pozwanej, że powodowie nie są właścicielami spornego lokalu ze względów, o których mowa poniżej.

Wobec zakwestionowania przez stronę pozwaną legitymacji czynnej powodów Sąd rozważał zasadność tego zarzutu i uznał, że jest on chybiony. W ocenie pozwanej z księgi wieczystej nie wynika, aby powodowie byli właścicielami spornej nieruchomości. Co więcej jej zdaniem, dla spornej nieruchomości prowadzona jest więcej niż jedna księga wieczysta, a pozwana jest właścicielką lokalu, który zajmuje. Mając na względzie powyższe Sąd przeanalizował akta i dokumenty Kw prowadzone dla spornej nieruchomości o nr (...) i stwierdził, że stan prawny wynikający ze znajdujących się tam dokumentów odpowiada treści odpisów z księgi wieczystej i ujawnionym w KW prawom. Zaznaczyć przy tym należy, że przedłożone przez pozwaną dokumenty nie pozostają w żadnej sprzeczności z dokumentami zawartymi w księdze wieczystej. Sąd analizując historię własności spornej nieruchomości stwierdził, że pierwotnie nieruchomość należała do K. U. oraz F. B. jak również, że toczyło się postępowanie z wniosku J. P. o dział spadku po F. B. w sprawie o sygn. akt IV Ns 3420/77 przed Sądem Rejonowym w Poznaniu oraz o zasiedzenie nieruchomości przez M. Ł.. Powyższe nie prowadzi jednak do uznania, że powodom wpisanym i ujawnionym w księdze wieczystej jako właściciele nie przysługuje prawo własności spornej nieruchomości. Zważyć bowiem należy, że K. U. sprzedał swój udział w tej nieruchomości na rzecz J. W., po której własność tą odziedziczyły jej dzieci oraz mąż, a następnie ich następcy prawni. Ostatecznie prawo własności w drodze dziedziczenia oraz sprzedaży nabyli powodowie. Natomiast własność udziału przysługującego F. B. przeszła na rzecz A. Seminarium Duchownego w P.. Wobec powyższego brak jest jakichkolwiek podstaw do uznania, że powodowie nie są właścicielami spornej nieruchomości. Co więcej z analizy akt księgi wieczystej nie wynika, aby dla spornego lokalu prowadzona była więcej niż jedna księga wieczysta. Również twierdzenia pozwanej odnośnie przysługującego jej prawa własności do spornego lokalu nie znajdują żadnego potwierdzenia w treści przeanalizowanych dokumentów. Wskazać bowiem należy, że ani pozwana ani jej poprzednicy prawni nigdy nie byli właścicielami tej nieruchomości. Pozwana w żaden sposób nie wykazała, aby lokal ten stanowił mienie zabużańskie czy jakąkolwiek rekompensatę z tym związaną. Jak wynika z przedłożonych dokumentów, rodzice pozwanej uprawnieni byli jedynie do zamieszkiwania w przedmiotowym lokalu na podstawie uzyskanej decyzji o przydziale lokalu. Następnie pozwana wstąpiła w stosunek najmu po zmarłym ojcu. Oznacza to, że pozwanej przysługiwało jedynie prawo najmu do lokalu, które jednak utraciła w grudniu 2012r. i w związku z tym zapadł przeciwko niej wyrok eksmisyjny. W konsekwencji w ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, że powodom przysługuje prawo do domagania się od pozwanej, która zajmuje lokal stanowiący ich własność bez tytułu prawnego, stosownego odszkodowania za korzystanie z ich lokalu.

Powództwo zostało zatem oparte na treści art. 18 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego z dnia 21 lipca 2001 r. (Dz. U. z 2005 nr 31 poz. 266 z poźn. zm.) zgodnie z którym osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Z zastrzeżeniem ust. 3, odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego (ust. 2).

Sąd zważył, że niewątpliwie przedmiotowy lokal w okresie, za który powodowie domagają się zapłaty za bezumowne korzystanie tj. od stycznia 2013r. do września 2014r. znajdował się w posiadaniu pozwanej, która nie posiadała do niego tytułu prawnego. Ponadto nie ulegało też wątpliwości, że pozwana nie uiściła na rzecz powodów ani zarządcy żadnych należności za jego korzystanie, wskazując, iż kwota 9.000 zł o której wspomniała w sprzeciwie nie stanowiła zapłaty za ten czynsz. Wysokość żądania pozwu nie została również przez pozwaną zakwestionowana w żadnej części, a nadto wynika ona z zestawienia zaległości oraz dołączonych do pozwu zawiadomień o wysokości miesięcznych opłat, które co istotne, były każdorazowo doręczane pozwanej. W związku z tym pozwana miała wiedzę i świadomość jaką kwotę winna uiszczać co miesiąc tytułem korzystania z lokalu. Dodać również należy, że powodowie domagają się zapłaty czynszu najmu jedynie w wysokości równej tej, jaką pozwana była zobowiązana uiszczać gdyby tytułu nie utraciła oraz kosztów zużytych mediów. Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu powodowie wykazali wysokość szkody, jaka powstała po ich stronie na skutek zamieszkiwania przez pozwaną w lokalu bez tytułu prawnego. Powództwo zasługiwało zatem na uwzględnienie w całości.

Z tych też względów Sąd w punkcie 1 wyroku na podstawie art. 18 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie praw lokatorów (…) w zw. z art. 481 § 1 i 2 k.c. oraz art. 455 k.c. zasądził od pozwanej na rzecz powodów kwotę 24.418,74 zł wraz z odsetkami od dnia 22 października 2014r. do dnia zapłaty zgodnie z żądaniem pozwu. Zważyć bowiem należało, że pismem z dnia 30 września 2014r. powód wezwał skutecznie pozwaną do zapłaty odszkodowania za sporny okres, co wynika z załączonego potwierdzenia zwrotu przesyłki niepojętej w terminie przez pozwaną. Z tych też względów nie ulega wątpliwości, że pozwana winna liczyć się z negatywnymi konsekwencjami wynikającymi z braku zapłaty należności na rzecz powoda.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 6 pkt. 5 i § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. 02.163.1349) i zasądził od pozwanej, jako strony przegrywającej niniejsze powództwo w całości, na rzecz powodów solidarnie kwotę 3689 zł. Na koszty te składa się opłata sądowa od pozwu w wysokości 1221 zł, opłaty od pełnomocnictw (68 zł) oraz koszty wynagrodzenia pełnomocnika w kwocie 2400 zł.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE