Sygn. akt II Ca 1626/16
Dnia 8 września 2016 r.
Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział II Cywilny-Odwoławczy w składzie:
|
Przewodniczący: |
SSO Katarzyna Serafin-Tabor |
po rozpoznaniu w dniu 8 września 2016 r. w Krakowie
na posiedzeniu niejawnym
sprawy z powództwa (...) we W.
przeciwko A. A.
o zapłatę
na skutek apelacji strony powodowej
od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie
z dnia 7 kwietnia 2016 r. sygn. akt XII C 334/16/P
1. oddala apelację;
2. zasądza od strony powodowej na rzecz pozwanej kwotę 1.800 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.
SSO Katarzyna Serafin-Tabor
Niniejsza sprawa była rozpoznana przez Sąd Rejonowy w postępowaniu uproszczonym. Również Sąd Okręgowy jako Sąd II instancji rozpoznał sprawę w postępowaniu uproszczonym.
Sąd Odwoławczy nie prowadził postępowania dowodowego, zatem na zasadzie art. 505 13 § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku obejmować będzie jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia z przytoczeniem przepisów prawa.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje.
Apelacja okazała się bezzasadna.
Okoliczności faktyczne leżące u podstaw zaskarżonego wyroku zostały uznane za bezsporne, a apelujący stanowiska tego nie kwestionował, zatem stan faktyczny ustalony przez Sąd I instancji Sąd Okręgowy przyjmuje za własne, podzielając również dokonaną przez ten Sąd Rejonowy ocenę prawną roszczenia.
W ocenie Sądu Okręgowego zaskarżone orzeczenie jest prawidłowe i nie narusza dyspozycji przepisów prawa materialnego w postaci art. 123 § 1 k.c. i art. 118 k.c. poprzez przyjęcie, że umorzenie postępowania egzekucyjnego na podstawie art. 825 pkt 1 k.p.c. na skutek wniosku poprzedniego wierzyciela nie przerywa biegu przedawnienia oraz przepisów prawa procesowego w postaci art. 825 pkt 1 k.p.c. w zw. z art. 203 § 2 k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c. poprzez przyjęcie, że cofnięcie wniosku o wszczęcie egzekucji przez pierwotnego wierzyciela niweczy skutek przerwania terminu przedawnienia. W tym zakresie w pełni miarodajna jest przywołana w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku uchwała Sądu Najwyższego w sprawie o sygn. akt III CZP 103/14, w której potwierdzono, że złożenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu przerywa bieg przedawnienia stwierdzonego tym tytułem (por. uchwała z dnia 16 stycznia 2004 r., III CZP 101/03). Z uzasadnienia uchwały III CZP 101/03 wynika, że głównym argumentem za przyjęciem stanowiska, iż złożenie wniosku klauzulowego przerywa bieg przedawnienia było to, że nadanie klauzuli wykonalności tytułowi egzekucyjnemu jest aktem koniecznym, stanowiącym conditio sine qua non do wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Dokonując wykładni sformułowania z art. 124 § 2 k.c. mówiącego m. in. o tym, że w razie przerwania przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed organem powołanym do egzekwowania roszczeń, przedawnienie nie biegnie na nowo „dopóki postępowanie to nie zostało zakończone” w kontekście postępowania klauzulowego Sąd Najwyższy wskazał, że realizacja tego niezbędnego warunku do wszczęcia egzekucji następuje z chwilą uwzględnienia przez sąd wniosku klauzulowego, a tym samym, że z tym momentem ustaje zawieszenie biegu przedawnienia spowodowane złożeniem tego wniosku i zaczyna ono biec od nowa (por. uchwała Sądu Najwyższego III CZP 101/03). Z tych względów należy przyjąć, że zawieszenie biegu przedawnienia spowodowane wnioskiem o nadanie klauzuli wykonalności, kończy się z chwilą uwzględnienie przez sąd tego wniosku, zwłaszcza że postanowienie sądu w tym przedmiocie jest skuteczne z momentem jego wydania (art. 360 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.). Słusznie zauważono w apelacji, że przewidziane w art. 203 § 2 zd. k.p.c. zastrzeżenie ma na celu przede wszystkim zapobieżenie możliwości manipulowania przez powoda terminami przedawnienia roszczenia, co mogłoby prowadzić do tego, że powód mógłby wielokrotnie składać pozew i cofać go ze skutkiem przewidzianym w art. 123 § 1 pkt 1 k.c. w postaci przerwania biegu przedawnienia roszczenia. Przeciwdziałanie takim właśnie manipulacjom jest tym bardziej uzasadnione na gruncie postępowania egzekucyjnego, w którym chodzi o zastosowanie wobec dłużnika środków przymusu. Prowadzi to do wniosku, że w postępowaniu egzekucyjnym ma, na zasadzie art. 13 § 2 k.p.c., odpowiednie zastosowanie art. 203 § 2 zd. 1 k.p.c., co oznacza, że umorzenie tego postępowania niweczy przerwę przedawnienia spowodowaną jego wszczęciem. W niniejszej sprawie nie zachodzą żadne wyjątkowe okoliczności, które uzasadniały by odstąpienie o zaprezentowanego poglądu, który jest podzielany przez Sąd Odwoławczy w całości. Skoro przedawnienie rozpoczęło bieg w kwietniu 2011 r. po nadaniu (...) klauzuli wykonalności i termin nie został skutecznie zawieszony lub przerwany, to w chwili wytaczania powództwa w październiku 2015 r. roszczenie było już przedawnione po upływie trzyletniego terminu, skoro roszczenie związane było z działalnością gospodarczą poprzednika prawnego strony powodowej.
Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy, na zasadzie art. 385 k.p.c., orzekł jak w punkcie 1. sentencji.
O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i zasądzono na rzecz pozwanej zwrot wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika w kwocie 1.800 zł, ustalonej po myśli § 2 pkt 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.
SSO Katarzyna Serafin-Tabor