UZASADNIENIE

R. T. został oskarżony o to, że w dniu 26 lutego 2010r. w N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nabył na dane osobowe Z. S. w firmie (...) sp. j. S. R.z siedzibą w G. W.. towar w postaci 48 ton s.34% o wartości 50.661,50 zł, wprowadzając w błąd pracownika ww. firmy, co do tożsamości kupującego oraz zamiaru zapłaty za nabyty towar, czym doprowadził firmę (...) sp. j. S. R.z siedzibą w G. W.. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem na łączną kwotę 50.661,50 zł

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Goleniowie wyrokiem z dnia 01 marca 2016r. w sprawie o sygn. akt II K 159/13:

I. uznał oskarżonego R. T. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, tj. przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. przy czym ustalił, że czynu tego dopuścił się wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą i za ten czyn za podstawie art. 286 § 1 k.k. skazał go na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności na okres 3 lat próby;

III. na podstawie art. 72 § 2 k.k. zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej firmy (...) sp. j. S. R. z siedzibą w G. W.. kwoty 50.661,50 zł w terminie 1 roku od uprawomocnienia wyroku;

IV. na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k., § 14 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu przyznał od Skarbu Państwa adwokatowi T. W. kwotę 619,92 zł, która obejmuję kwotę 115,92 zł z tytułu podatku VAT – tytułem pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu;

V. na podstawie art. 627 k.p.k., art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym wymierza mu 300 zł opłaty.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego zaskarżając wyrok w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1) mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazę prawa procesowego, tj. art. 2 § 1 pkt 1 k.p.k. oraz art. 4 k.p.k. w zw. z art. 5 § 1 i § 2 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k., poprzez wydanie orzeczenia skazującego bez dowodów uprawdopodobniających fakt zawinienia oraz poprzez naruszenie podstawowych zasad procesowych określających regułę dowodzenia winy i zastąpienia ich przez domniemanie winy oskarżonego.

Na wypadek nieuwzględnienia powyższego zarzutu, zaskarżonemu wyrokowi obrońca oskarżonego zarzucił:

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia polegający na bezpodstawnym uznaniu przez Sąd I instancji, że zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy pozwala na przypisanie oskarżonemu sprawstwa i winy zarzucanego mu czynu, jakkolwiek dowody i okoliczności przedmiotowej sprawy ocenione we wzajemnym ze sobą powiazaniu prowadzą do przeciwnego wniosku.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o :

I. uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów,

II. ewentualnie o uchylenie wyroku w całości i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się niezasadna i nie mogła prowadzić do uwzględnienia postulowanej w wyżej wymienionym środku odwoławczym zmiany orzeczenia, poprzez uniewinnienie oskarżonego.

Sąd II instancji na podstawie lektury akt przedstawionych do kontroli instancyjnej doszedł do przekonania, że Sąd meriti przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i wyczerpujący zaś dysponując kompletnym materiałem dowodowym, jego całokształt zgodnie z treścią przepisu art. 410 k.p.k. ocenił zgodnie z regułami interpretacyjnymi określonymi w art. 7 kodeksu postępowania karnego. Ocena dowodów została przeprowadzona w oparciu o wskazania wiedzy, logicznie umotywowana i zgodna z doświadczeniem życiowym. Sąd I instancji w sposób wyczerpujący i logicznie niesprzeczny, uzasadnił w oparciu o jakie dowody wydał rozstrzygnięcie w sprawie oraz dlaczego nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, w części w której twierdził, że to Z. S. chciał sprzedać nabyty w firmie (...) sp. j. S. R. towar, a oskarżony jedynie wyświadczył Z. S. prywatną przysługę szukając dla niego klientów.

Kontrola instancyjna wywołana wniesioną apelacją wykazała, że nie znalazł odzwierciedlenia zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 2 § 1 pkt 1 k.p.k. oraz art. 4 kodeksu postępowania karnego.

Wskazać należy, że z zasady trafnej reakcji karnej wynika postulat, aby osoba niewinna nie ponosiła odpowiedzialności karnej. W sytuacji, gdy w świetle zgromadzonego materiału dowodowego sprawstwo i wina oskarżonego nie budzą wątpliwości, zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 2 § 1 pkt 1 k.p.k. jawi się jako bezzasadny.

Niezasadne są zarzuty apelacji podnoszące zaniechanie wnikliwego i obiektywnego zbadania okoliczności sprawy przez Sąd I Instancji skoro wydanie zaskarżonego wyroku poprzedziło zgromadzenie kompletnego materiału dowodowego, pozwalającego na rozstrzygnięcie kwestii sprawstwa i winy oskarżonego. Sąd Rejonowy uwzględnił wszystkie okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego.

Sąd Okręgowy akceptując argumentację Sądu Rejonowego przedstawioną w uzasadnieniu wyroku, uznał że nie ma potrzeby jej powielania, a przedstawione poniżej rozważania wynikają z konieczności szczegółowego ustosunkowania się przez Sąd odwoławczy do zarzutów podniesionych w apelacji, ze wskazaniem dlaczego zostały przez Sąd Okręgowy uznane za nieprzekonywujące i nieprzydatne do skutecznego podważenia ustaleń Sądu I instancji.

W tym miejscu przypomnieć należy, że ocena materiału dowodowego, dokonana przez organ procesowy, winna być wolna od błędów natury faktycznej lub logicznej, zgodna ze stanem wiedzy oraz niesprzeczna z doświadczeniem życiowym. Zatem aby skutecznie podnieść zarzut obrazy przepisu art. 7 k.p.k., należałoby wykazać, że rozumowanie Sądu I Instancji zwerbalizowane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, było niezgodne z powyższymi zasadami.

Natomiast argumentacja zawarta w apelacji obrońcy ograniczała się do przedstawienia własnej oceny materiału dowodowego, opartej na subiektywnych domniemaniach, przez jego bardzo wybiórcze, wręcz selektywne przywołanie, podporządkowane tezie, że oskarżony nie dopuścił się przypisanego mu czynu.

Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że Sąd meriti prawidłowo przyjął sprawstwo i winę oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu, zgodnie z dokonanymi w toku postępowania ustaleniami faktycznymi. Nie budzi żadnych zastrzeżeń Sądu Odwoławczego uznanie za częściowo wiarygodnych zeznań Z. S. i D. S. oraz uznanie za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego jedynie w tym zakresie, w jakim zostały one przywołane w poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleniach faktycznych.

Przystępując do oceny poszczególnych zarzutów apelacji, wskazać należy, że skarżący nie miał racji kwestionując dokonaną przez Sąd I instancji ocenę wyjaśnień oskarżonego, który uznał je co do zasady za niewiarygodne. Nie znajdują potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym twierdzenia skarżącego, że Sąd Rejonowy podważając wiarygodność wyjaśnień oskarżonego nie wskazał innych dowodów przeczących wersji zdarzeń przedstawionej przez R. T., bowiem Sąd Rejonowy odniósł się zarówno do zeznań Z. S., które uznał za wiarygodne w części oraz zeznań pozostałych świadków, w tym w szczególności zeznań E. S. (1). Podnieść należy, że wyjaśnienia oskarżonego pozostają częściowo w sprzeczności z zeznaniami E. S. (1), którego zeznania pozostają konsekwentne, logiczne i korespondujące z resztą zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. E. S. (1) konsekwentnie wskazywał, że dane odbiorców saletry przekazał logistykom firmy (...) sp. j. S., za pośrednictwem R. T., który koordynował czynności związane z dostawą saletry amonowej zamówionej na dane Z. S. a dostarczonej do J. K. i A. J. (k. 327). Nie znajdują zatem potwierdzenia w aktach sprawy wyjaśnienia oskarżonego, w których podniósł , że nie posiadał on wiedzy co dzieje się z nawozami, gdyż to kierowca kontaktował się z danym klientem (k. 174). Słusznie Sąd Rejonowy wskazywał także na zachowanie się oskarżonego, który po wyjawieniu, że faktura VAT o numerze (...) nie została przez Z. S. zapłacona, domagał się od E. S. (1) zwrotu podpisanego przez niego pokwitowania odbioru pieniędzy za zapłacony nawóz i zobowiązania do przekazania odebranej kwoty Z. S.. Jak trafnie ustalił Sąd I instancji, oskarżony w rozmowie z E. S. (1) podnosił, że obawia się, że poniesie odpowiedzialność karną za swoje działania. Powyższe zachowanie oskarżonego wskazuje, że R. T. nie działał w ramach prywatnej przysługi dla Z. S., oraz nie pomagał mu w zbyciu towaru należącego do niego, bowiem wówczas nie obawiałby się poniesienia odpowiedzialności karnej.

Na aprobatę Sądu Odwoławczego zasługuje również dokonana przez Sąd I instancji ocena, zgodnie z którą Sąd orzekający nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, w zakresie w jakim oświadczył, że otrzymaną ze sprzedaży nawozu kwotę otrzymaną od E. S. (1), przekazał Z. S., a nie otrzymał pokwitowania przekazania środków finansowych, gdyż ufał Z. S.. Powyższe twierdzenia oskarżonego, zdaniem Sądu odwoławczego zostały podniesione jedynie dla celów niniejszego postępowania w ramach przyjętej przez niego linii obrony i nie zasługują na uwzględnienie. Nie jest bowiem wiarygodne, aby przeciętny dorosły człowiek nie domagał się pokwitowania przekazania środków finansowych w wysokości ponad 30 000 zł. Tym bardziej nie jest wiarygodne, aby oskarżony, który działał jako przedstawiciel handlowy, nie domagał się otrzymania pokwitowania środków finansowych. Zachowania takiego nie uzasadniałaby także długoletnia znajomość z Z. S., którego z oskarżonym nie łączyły ani więzi rodzinne ani przyjaźń. Słusznie zatem Sąd I instancji wskazane zachowania ocenił jako nielogiczne, zwłaszcza mając na uwadze, że oskarżony pokwitował odebranie pieniędzy przekazanych mu przez E. S. (1) za sprzedany nawóz , mimo że współpracował z nim w tej samej firmie i nie miał powodów, aby mu nie ufać.

Fakt, że zeznania wspólników (...) sp. j. S. R., jak i zeznania pracowników tej spółki nie wykluczają takiego przebiegu zdarzeń jaki został przedstawiony przez oskarżonego, nie może skutkować zmianą rozstrzygnięcia w postulowanym przez skarżącego kierunku. Podnieść należy, że pracownicy firmy nie posiadali wiedzy o relacji pomiędzy R. T. a Z. S., o ich wzajemnych ustaleniach dotyczących zakupu towaru na dane Z. S., ani o dalszej sprzedaży nawozów. Uzupełniająco należy dodać, że ze wszech miar słusznie Sąd meriti ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie odniósł się do zeznań W. M., Z. W. oraz E. S. (2), którzy zeznali, że skontaktował się z nimi R. T. i zaproponował im zakup nawozu, który to towar formalnie miał być zamówiony na dane Z. S. i na jego dane miała zostać wystawiona faktura. Powyższe wskazuje, że to oskarżony przedstawiając dokumenty , będące podstawą do wystawienia faktury z dnia 26 lutego 2010r wprowadzał pracowników firmy (...) sp. j. S. R. w błąd co do danych nabywcy towaru. Natomiast, jak wynika ze zgodnych w tym zakresie zeznań Z. S. i D. S., kwota uzyskana z powyższej sprzedaży miała zostać przeznaczona na opłacenie faktury VAT o numerze (...), ponieważ R. T. nie przekazał Z. S. żadnych pieniędzy uzyskanych za poprzednią sprzedaż nawozu i namówił wymienionego świadka na zamówienie kolejnego towaru, aby pokryć z tak uzyskanych środków finansowych poprzednią fakturę. Jednakże Z. S. postanowił opłacić bieżącą, fakturę zamiast zaległej, bowiem stracił zaufanie do oskarżonego.

Kontynuując ocenę zarzutów apelacji w kontekście treści zeznań Z. S. Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że nawet przywołana przez obrońcę oskarżonego okoliczność, że świadek zmieniał w toku postępowania zeznania, nie podważa prawidłowej oceny dowodów i ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd Rejonowy. Niewątpliwie rację należy przyznać skarżącemu, w zakresie w jakim podnosi, że Z. S. był zainteresowany przedstawieniem przebiegu zdarzenia w korzystny dla siebie sposób, to jednocześnie podkreślić należy, że Sąd I instancji uznał zeznania świadka jedynie w części w jakiej korespondowały z resztą materiału dowodowego, odnosząc się do nich z dużą ostrożnością procesową oraz dostrzegając udział Z. S. w inkryminowanym zdarzeniu, czemu Sąd orzekający dał wyraz w pisemnych motywach uzasadnienia wyroku. Jednakże błędnie podnosi skarżący, że Z. S. jako klient (...) sp. j. S. R. doskonale znał zasady sprzedaży obowiązujące w przedmiotowej firmie, bowiem wewnętrzne procedury i sposób udzielania kredytów, jako ściśle związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, nie są znane innym osobą niż pracownicy danej spółki. Uzupełniająco należy dodać, że w toku postępowania nie ujawniły się żadne okoliczności, które podważałyby wiarygodność zeznań D. S., zatem trafnie Sąd Rejonowy uwzględnił zeznania tego świadka poza tą częścią, w której wskazywała, że ani ona ani jej mąż nie wiedzieli, że oskarżony R. T. zamówił na nich jakiś towar, gdyż Z. S. przyznał w toku postępowania, że wyraził na powyższą czynność zgodę. Jednocześnie jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy Z. S. był stałym klientem spółki (...) sp. j. S. R., który dotychczas terminowo wywiązywał się z zawartych umów. W toku postępowania nie ujawniły się żadne okoliczności, które wskazywałyby, że Z. S. otrzymał od oskarżonego środki finansowe na opłacenie faktury o numerze (...), lecz postanowił jej nie spłacić, a zamiast tego otrzymaną kwotę przeznaczyć na inny cel. Same twierdzenia skarżącego, że Z. S. z tak pozyskanych środków kupił kombajn są w tym zakresie gołosłowne i nie zasługujące na uwzględnienie.

Wbrew twierdzeniom skarżącego zeznania świadka J. G. nie mogły prowadzić do uznania, że pomiędzy R. T., a Z. S. doszło do rozliczenia związanego ze sprzedażą nawozu w postaci ww. saletry amonowej. Jak wskazał sam skarżący w uzasadnieniu środka odwoławczego, wspólny wyjazd świadka z oskarżonym w trakcie, którego oskarżony pojechał do gospodarstwa rolnego (...), w celu wzajemnego rozliczenia się oskarżonego z Z. S. za zakup środków do produkcji rolnej, nie był sytuacją wyjątkową, co więcej świadek ten nie posiadał wiedzy o szczegółach transakcji. Ponadto, jak wynika z zeznań J. G. nie był on naocznym świadkiem przekazywania gotówki pomiędzy R. T., a Z. S.. Okoliczność, że oskarżony podczas podróży samochodem mówił świadkowi o tym, że ma się rozliczyć finansowo z Z. S., w sytuacji, gdy J. G. nie posiadał wiedzy odnośnie szczegółów transakcji, ani w jakiej była ona wysokości oraz sam nie był bezpośrednim świadkiem przekazania środków pieniężnych, nie mogła prowadzić do uznania zeznań wskazanego świadka za wiarygodne w całości, bowiem takie zeznanie J. G. w powiązaniu z faktem, że jest on bliskim znajomym oskarżonego, w pełni uzasadniało stanowisko Sądu I instancji, który przyjął, że zeznania świadka należało uznać jedynie w tej części, w której korelowały z poczynionymi przez Sąd Rejonowy ustaleniami faktycznymi. Przeciwne przyjęcie prowadziłoby do dowolnych ustaleń Sądu orzekającego, które nie znajdywałby odzwierciedlenia w zgromadzonym materiale dowodowym.

W niniejszej sprawie nie doszło zdaniem Sądu Okręgowego do naruszenia art. 5 § 2 k.p.k., albowiem do oceny czy został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są miarodajne wątpliwości strony procesowej, ale jedynie to, czy sąd orzekający wątpliwości takie powziął i rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego albo to, czy w świetle realiów wątpliwości takie powinien był powziąć. W wypadku bowiem, gdy ustalenia faktyczne zależne są od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu reguły in dubio pro reo, albowiem jedną z podstawowych prerogatyw sądu orzekającego jest swobodna ocena dowodów (art. 7 k.p.k.). Fakt zaistnienia w sprawie sprzecznych ze sobą dowodów, w szczególności osobowych, sam w sobie nie daje podstaw do odwoływania się do powyższej zasady.

W rzeczonej sprawie Sąd Rejonowy słusznie ustalił, że prezentowana przez oskarżonego wersja, w której twierdził, że nie zaproponował on Z. S. zakupu towaru w firmie (...) sp. j. S. R.na jego dane w celu odsprzedania innym osobom nie znalazła potwierdzenia w pozostałych zgromadzonych w sprawie dowodach, które Sąd I instancji słusznie uznał za wiarygodne. Przesłuchani bowiem w niniejszej sprawie świadkowie wskazywali, że R. T. złożył to zamówienie oraz zajmował się wszystkimi czynnościami związanymi z tą transakcją

Wskazać należy, że przestępstwo oszustwa określone w art. 286 § 1 k.k. jest przestępstwem umyślnym, zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Charakterystyczny dla strony podmiotowej tego przestępstwa zamiar bezpośredni, powinien obejmować zarówno cel działania sprawcy, jak i sam sposób działania zmierzającego do zrealizowania tego celu. Przypisanie przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. wiąże się z wykazaniem, że sprawca obejmował swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim kierunkowym wprowadzenie w błąd innej osoby oraz to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem ( postanowienie SN z 4 stycznia 2011 r., III KK 181/10, OSNKW 2011, nr 3, poz. 27).

Dla przestępstwa oszustwa nie ma potrzeby wykazywania, że w chwili zawierania umowy sprawca nie miał zamiaru wywiązać się ze zobowiązania, gdyż wystarczającym jest ustalenie, że pokrzywdzony nie zawarłby umowy, gdyby wiedział o okolicznościach, które były przedmiotem wprowadzenia go w błąd przez sprawcę. Do wprowadzenia w błąd skutkującego niekorzystnym rozporządzeniem mieniem wystarczające jest więc celowe wywołanie błędnego wyobrażenia o okolicznościach decydujących o rozporządzeniu lub sposobie rozporządzenia (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 12 sierpnia 201r., sygn. akt II AKa 194/16). Trafnie zatem Sąd Rejonowy wskazał, że firma (...) sp. j. S. R.została wprowadzona w błąd co do danych nabywcy towaru, w sytuacji, w której zamówiony towar na dane Z. S. i na którego została wystawiona faktura, został następnie dostarczony innym rolnikom, bowiem inni nabywcy niż Z. S. mogli nie otrzymać tak korzystnych warunków zakupu towaru. Ponadto oskarżony nie przekazał pieniędzy , które otrzymał za sprzedaż ww. nawozu Z. S., nie uiścił też należności za wystawioną fakturę z dnia 26 lutego 2010r. co potwierdza okoliczność ,ze nie miał zamiaru tej kwoty wpłacić.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że wina i sprawstwo oskarżonego na gruncie przypisanego mu czynu nie budzi wątpliwości. Również analiza prawna oceny zachowania oskarżonego nie nasuwa żadnych zastrzeżeń i podlega aprobacie Sądu odwoławczego, jako znajdująca umocowanie w obowiązujących przepisach prawa.

Ponieważ apelacja była skierowana do całości zaskarżonego orzeczenia, kontroli instancyjnej poddano również rozstrzygnięcie o karze oraz obowiązku naprawienia szkody. W zakresie wymierzonej kary Sąd I instancji prawidłowo przywołał i określił okoliczności przemawiające zarówno na korzyść oskarżonego, jak również na jego niekorzyść, a następnie nadał w sposób właściwy przynależną im rangę. W konsekwencji rozstrzygniecie w zakresie wymierzonej kary nie może być uznane za rażąco surowe. Kara nie przekracza żadną miarą stopnia zawinienia oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu, a wysokość obowiązku naprawienia szkody jest adekwatna do szkody jaką doznała spółka (...) sp. j. S. R.. Sąd meriti uwzględnił , przy określeniu okresu wskazanego jako termin uiszczenia ww. kwoty sytuację majątkową oskarżonego. Jednocześnie mając na uwadze okoliczności takie jak: brak uprzedniej karalności oskarżonego w czasie popełnienia czynu, jego właściwości i warunki osobiste dotychczasowy sposób życia, wskazać należy, że zasadnie Sąd Rejonowy uznał, że pozwalają one na sformułowanie wobec oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej, która czyni zasadnym zastosowanie wobec oskarżonego warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności.

W związku z powyższym, nie znajdując żadnych podstaw do zaaprobowania zarzutów i wniosków zawartych w wywiedzionym środku odwoławczym, Sąd Okręgowy wyrok ten, na podstawie art. 437 § 1 k.p.k., utrzymał w mocy.

O zasądzeniu od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. W. kosztów nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym Sąd Okręgowy orzekł na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 4 ust. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu ( Dz. U. z 2015, poz. 1801 ).

Sąd Okręgowy na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze, w tym na podstawie art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych orzekł 300 zł opłaty.

del.SSR Marzanna Kucharczyk SSO Władysława Motak SSO Beata Marzec

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE