UZASADNIENIE

G. K. został oskarżony o to, że w dniu 29 października 2010 roku w C., działając z zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 1150 złotych poprzez wprowadzenie w błąd pracowników pokrzywdzonej co do autentyczności dowodu wpłaty kwoty 1150 zł tytułem opłaty czesnego za miesiąc maj i czerwiec 2009 roku w (...) złożonego jako załącznik do reklamacji dotyczącej przedmiotowej wpłaty, której miał dokonać w (...) (...)w dniu 22 czerwca 2009 roku, lecz czynu swojego nie zrealizował z uwagi na zanegowanie autentyczności powyższego dowodu wpłaty przez pracowników (...) SA..; tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Mokotowa wyrokiem z dnia 19.12.2013 r. (VIII K 699/13) oskarżonego uniewinnił od popełnienia zarzucanego mu czynu i kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Apelację od wyroku wywiódł Prokurator, zaskarżając wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego i zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mających wpływ na jego treść, a polegających na przyjęciu, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na uznanie G. K. za winnego zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. poprzez wyciągnięcie wadliwych wniosków opartych na nieprawidłowej argumentacji i błędnej ocenie zebranych dowodów, podczas gdy ich prawidłowa analiza prowadzi do wniosku, że G. K. dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa, który to błąd był konsekwencją mającej wpływ na treść orzeczenia przepisów postępowania zawartych w art. 7 k.p.k., tj. dokonania przez Sąd dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów.

Podnosząc ten zarzut Prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

W tym miejscu podnieść też trzeba, iż zaskarżony wyrok został wydany po ponownym już rozpoznaniu sprawy niniejszej w I instancji, jako że pierwszy wydany w tej sprawie wyrok z dnia 7 lutego 2013 r., uniewinniający oskarżonego G. K. od popełnienia zarzucanego mu czynu, został uchylony do ponownego rozpoznania wyrokiem Sądu Okręgowego X Wydział Karny Odwoławczy z dnia 24 czerwca 2013 r.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja wywiedziona przez Prokuratora powodowała uchylenie zaskarżonego wyroku. Zdaniem Sądu Okręgowego wyrok wydany w sprawie niniejszej został ponownie wydany bez wnikliwej analizy całości zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a tym samym jest orzeczeniem przedwczesnym. Bez wątpienia Sąd Rejonowy ponownie orzekając w sprawie niniejszej dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych, który był skutkiem naruszenia art. 7 k.p.k., który to przepis obliguje Sąd orzekający do swobodnej a nie dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego. Sąd Rejonowy bowiem zupełnie pominął w swoich rozważaniach treść zeznań matki oskarżonego, tj. świadka M. K., która wskazała, że reklamację o której to mowa w zarzucie stawianym oskarżonemu w sprawie niniejszej - złożyła ona w porozumieniu z oskarżonym (vide k. 314). W świetle zaś takich zeznań Sąd Rejonowy zobligowany był do rozważenia, czy w realiach sprawy niniejszej oskarżony nie wypełnił swoim zachowaniem zarówno znamion art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., jak i ewentualnie wyłącznie znamion art. 270 § 1 k.k. Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zawarł wiele stwierdzeń tyczących się znamion przestępstw kwalifikowanych z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k., jednak tych swoich rozważań o charakterze ogólnym i czysto teoretycznym nie odniósł do całości zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności do w/w zeznań świadka M. K.. Sąd ten nie rozważył zatem w sposób wnikliwy kwestii zamiaru oskarżonego co do popełnienia zarzucanego mu czynu. Należy podnieść, iż nie negując bezspornego w sprawie faktu, iż rzeczoną reklamację w (...) złożyła osobiście matka oskarżonego, to sama ta okoliczność nie zwalania jeszcze oskarżonego z odpowiedzialności co do popełnienia zarzucanego mu czynu (ewentualnie jedynie co do czynu z art. 270 § 1 k.k.) jeśli w istocie matka oskarżonego złożyła rzeczoną reklamację w porozumieniu z oskarżonym, zaś oskarżony wiedział, że dokument potwierdzenia wpłaty który

przekazał matce jest podrobiony. W tym zakresie należy mieć przy tym na względzie, iż rzeczony dokument potwierdzenia wpłaty - co wynika z wydanej w sprawie opinii kryminalistycznej z zakresu badania dokumentów - był podrobiony (vide k. 49 -opinia) i Sąd Rejonowy orzekający w sprawie dowodu z tej opinii nie zakwestionował uznając go za w pełni wiarygodny. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku poza wyrażonym przez Sąd Rejonowy przekonaniem, iż zdaniem tego Sądu nic nie świadczy o tym, iż oskarżony wiedział, iż posiadany przezeń dokument potwierdzenia przelewu jest podrobiony, a tym samym, że oskarżony nie wypełnił dyspozycji art. 270 § 1 k.k. - nie ma żadnych szerszych rozważań w tym przedmiocie. Nie wiadomo zatem jakie konkretnie okoliczności skłoniły Sąd Rejonowy do wyrażenia takiego właśnie poglądu. Nadto - naruszenie przez Sąd Rejonowy art. 7 k.p.k. poprzez pominięcie w/w fragmentu zeznań matki oskarżonego rzutuje także na dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę co do popełnienia przez oskarżonego czynu kwalifikowanego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. Jeśli bowiem oskarżony miałby świadomość tego, że przekazywany przezeń matce w celu wszczęcia postępowania reklamacyjnego dokument jest podrobiony, to tym samym oczywistym jest, że chciał w ten sposób doprowadzić (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wypłatę na jego rzecz sumy pieniężnej wynikającej z podrobionego dokumentu potwierdzenia wpłaty. Wszczęcie bowiem postępowania reklamacyjnego w realiach niniejszej sprawy służyło tylko i wyłącznie temu właśnie celowi.

Nie przesądzając zatem obecnie kwestii winy oskarżonego w odniesieniu do zarzucanego mu czynu - stwierdzić należy, iż zaskarżony wyrok, z przyczyn podanych powyżej musiał ulegać uchyleniu. Sąd Rejonowy bowiem nie rozważył w sposób wnikliwy kwestii zamiaru oskarżonego w odniesieniu do zarzucanego mu czynu, a powinien w tym zakresie odnieść się zarówno do możliwości przypisania oskarżonemu przestępstwa kwalifikowanego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.; jak też - w razie uznania, że czyn oskarżonego nie nosił w sobie znamion usiłowania oszustwa - do możliwości przypisania oskarżonemu wyłącznie czynu z art. 270 § 1 k.k., jako że w świetle zeznań świadka M. K. a przytoczonych na wstępie, wskazujących na fakt złożenia rzeczonej reklamacji w porozumieniu z oskarżonym, jest to po prostu niezbędne.

Ponownie rozpoznając niniejszą sprawę Sąd Rejonowy będzie miał na względzie całość powyższych wskazań Sądu Okręgowego. Ponownie przeprowadzi postępowanie dowodowe - odbierając wyjaśnienia od oskarżonego oraz zeznania od świadka M. K.. W odniesieniu zaś do innych dowodów, które nie miały wpływu na uchylenie wyroku będzie mógł poprzestać na ich ujawnieniu, zgodnie z art. 442 § 2 k.p.k. Po czym zebrany w sprawie materiał dowodowy oceni w sposób zgodny z art. 7 k.p.k. W razie zaś wyrażenia przez którąkolwiek ze stron procesu woli zaskarżenia wydanego ponownie wyroku - sporządzi uzasadnienie w sposób zgodny z art. 424 § 1 i 2 k.p.k.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE