Sygn. akt X Ka 408/14
Dnia 3 czerwca 2014 roku Sąd Okręgowy w Warszawie X Wydział Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący: SSO Eliza Proniewska
Sędziowie: SO Mariusz Jackowski - spr.
SR (del.) Radosław Lenarczyk Protokolant: sekr. sąd. Monika Matuszczak
przy udziale Prokuratora Lucyny Korga-Mazurek
po rozpoznaniu w dniu 3 czerwca 2014 roku
sprawy W. Ż.
oskarżonego o przestępstwo z art. 288 § 1 k.k.
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego w Piasecznie z dnia 15 listopada 2013 roku, sygn. akt II K
1378/12
orzeka:
1. zaskarżony wyrok uchyla i ustalając wysokość szkody na kwotę 2.183,50 zł / dwóch
tysięcy stu osiemdziesięciu trzech złotych pięćdziesięciu groszy / oraz , iż czyn
W. Ż. stanowi wypadek mniejszej wagi określony w art.288 § 2
kk na podstawie art.66 § 1 i 2 kk i art.67 § 1 i 3 kk postępowanie w sprawie wobec
oskarżonego warunkowo umarza na okres próby lat 2 / dwóch /, zobowiązując go do naprawienia szkody w całości - poprzez zapłatę wskazanej kwoty na rzecz pokrzywdzonego
T. Ż. w terminie 4 / czterech / miesięcy od dnia wydania niniejszego wyroku
2. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 100 / sto / złotych opłaty za obie instancje oraz obciąża go pozostałymi kosztami sądowymi postępowania w sprawie .
X Ka 408/14
W. Ż. został oskarżony o to , że – w dniu 2.08.2012 r. w m. Z. dokonał uszkodzenia płotu lamelowego w ilości 6 szt. paneli o wymiarach 180 cm x 180 cm oraz 30 szt. elementów mocowania poprzez przecięcie mocowań i innych elementów konstrukcyjnych płotu powodując straty w wysokości 3.334 zł na szkodę T. Ż. , tj. o czyn z art.288 § 1 kk .
Sąd Rejonowy w Piasecznie wyrokiem z dnia 15.11.2013 r. uznał oskarżonego za winnego zarzucanego mu czynu z tym iż ustalił wartość szkody na kwotę 2183,50 zł i za to na mocy powołanego przepisu wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności , warunkowo zawieszając jej wykonanie na okres próby lat 2 , zobowiązując go – na mocy art.72 § 2 kk do naprawienia szkody w całości w terminie 4 miesięcy od uprawomocnienia się wyroku , nadto orzekł o zwrocie dowodu rzeczowego i o kosztach .
Apelację od w/w wyroku , zaskarżając go w całości złożyła obrońca oskarżonego . Apelacja zarzuca wyrokowi obrazę art.7 kpk w zw. z art.4 kpk poprzez uznanie że dowody zebrane w sprawie pozwalają na przypisanie oskarżonemu winy w postaci zamiaru bezpośredniego – podczas gdy jego zamiarem było jedynie usunięcie paneli z własnego ogrodzenia , pominięcie roli i intencji pokrzywdzonego – który powiesił panele na ogrodzeniu oskarżonego bez jego zgody i wezwania przez oskarżonego pokrzywdzonego do ich usunięcia w określonym terminie z zastrzeżeniem że po jego bezskutecznym upływie zostaną zdjęte , uznanie iż opinia rzeczoznawcy określająca wysokość szkody jest jasna , logiczna i niesprzeczna ; błąd w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie iż pokrzywdzony poniósł szkodę w przypisanej wyrokiem wysokości . Podnosząc te zarzuty apelacja wnosi o zmianę wyroku – uniewinnienie oskarżonego bądź umorzenie postępowania ew. przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania .
Sąd Okręgowy zważył , co następuje .
Apelacja wywiedziona w sprawie przez obrońcę oskarżonego nie jest zasadna . Wbrew jej zarzutom , Sąd Rejonowy – po wyczerpującym zebraniu dowodów – prawidłowo ustalił i ocenił , iż sprawstwo , wina oskarżonego w odniesieniu do czynu uszkodzenia rzeczy pokrzywdzonego / w tym w odniesieniu do rozmiaru wyrządzonej szkody / w rozumieniu art.288 kk nie budzą wątpliwości . Już w tym miejscu podnieść jednakże należy , iż Sąd Okręgowy wyraża pogląd , iż – przy uznaniu że czyn oskarżonego stanowi wypadek mniejszej wagi w rozumieniu art.288 § 2 kk – zachodzą w sprawie podstawy do zastosowania warunkowego umorzenia postępowania karnego . Zostały bowiem spełnione przesłanki warunkowego umorzenia , określone w art.66 kk / tj. wina i społeczna szkodliwość czynu oskarżonego nie są znaczne , okoliczności popełnienia tego czynu nie budzą wątpliwości , a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne , jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przekonanie , że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego , w szczególności nie popełni przestępstwa , a zagrożenie ustawowe czynu in concreto nie przekracza 3 lat pozbawienia wolności / . Podzielając ustalenia i oceny Sądu Rejonowego – w powołanym na wstępie zakresie , należy zauważyć , iż skarżący w istocie nie neguje co do zasady popełnienia przez oskarżonego czynu / jednakże kwestionując wysokość szkody / , nie zgadzając się z oceną prawną zachowania W. Ż. , dokonaną przez Sąd I instancji . Od razu podkreślić należy , iż zarzuty apelacji w tym ostatnim zakresie są bezzasadne . Sąd Rejonowy szczegółowo odniósł się do kwestii oceny prawnej zachowania oskarżonego , w tym pod kątem dozwolonej samopomocy , o której stanowi art.343 kc , trafnie konkludując , iż wobec spóźnionych w rozumieniu tego przepisu czynności oskarżonego w jego zachowaniu występują znamiona uszkodzenia rzeczy w rozumieniu art.288 kk / k-162-163 / . Dodatkowo zauważyć należy , iż w świetle regulacji art.194 kc przepisy o przetworzeniu , połączeniu , pomieszaniu nie uchybiają przepisom m.in. o obowiązku naprawienia szkody . Sąd Rejonowy przy tym szczegółowo , swobodnie , powołując się na konkretne ustalenia i dowody , wywiódł , iż popełnienie przez oskarżonego tego czynu nie budzi wątpliwości tak w zakresie jego strony przedmiotowej , jak i podmiotowej . Wbrew zarzutom apelacji , brak jest przy tym podstaw do zakwestionowania ustalonej przez Sąd Rejonowy wysokości szkody . Sąd Rejonowy prawidłowo oparł się w tym zakresie o wyliczenia biegłego z zakresu wyceny rzeczy I. Z. . W tym miejscu podkreślić należy , iż pisemna opinia , sporządzona przez tego biegłego / k-118 i n. / zawiera tak sprawozdanie , jak i oparte o nie przekonywujące i logiczne wnioski , a tym samym spełnia wymogi art.200 kpk . Brak jest przy tym podstaw , aby zakwestionować metodologię badań biegłego .Biegły wprawdzie dokonał wyceny szkody szacunkowo , ale uwzględnił w tym zakresie najkorzystniejszy dla oskarżonego wariant , m.in. wyłączając z wartości szkody wartość elementów nieuszkodzonych . Okoliczność , iż biegły oparł się w sowich obliczeniach na materiałach aktowych nie może przy tym dyskwalifikować jego opinii . Biegły bowiem na rozprawie logicznie i przekonywująco uzasadnił , iż wobec upływu czasu dokonanie postulowanych przez obrońcę oględzin jest bezprzedmiotowe / k-150 / . W nawiązaniu do zarzutów apelacji obrońcy , w omawianym zakresie , pewna nieprecyzyjność w zeznaniach biegłego na rozprawie , nie podważa jednakże jego pisemnej opinii , którą – co podkreślić należy – podtrzymał w toku przewodu sądowego . Nie można jednakże zgodzić się z oceną Sądu Rejonowego stopnia społecznej szkodliwości czynu i stopnia zawinienia oskarżonego .Jak już bowiem nadmieniono , w sprawie zachodzą podstawy do zakwalifikowania czynu oskarżonego jako wypadku mniejszej wagi w rozumieniu art.288 §2 kk i istnieją przesłanki warunkowego umorzenia postępowania . Sąd Rejonowy bowiem w kontekście art.115 § 2 kk nie uwzględnił istotnych okoliczności , związanych ze stopniem społecznej szkodliwości czynu , a w konsekwencji i stopniem zawinienia oskarżonego , rzutujących na względniejszą kwalifikację prawną czynu / art.288 § 2 kk / , mających zasadnicze znaczenie także z punktu widzenia przesłanek warunkowego umorzenia postępowania . Za zastosowaniem wobec oskarżonego względniejszej kwalifikacji w odniesieniu do przedmiotowego czynu przemawia tak podłoże konfliktu między oskarżonym , a pokrzywdzonym – rodzinno – majątkowe , jak i bezsporna okoliczność , iż oskarżony przecież wzywał pokrzywdzonego do zdemontowania przedmiotowej rzeczy / aczkolwiek – w świetle powołanych wyżej okoliczności – jego spóźnione czynności skutkują , iż nie może być uniewinniony / . Jednocześnie okoliczności te rzutują na ocenę , iż tak stopień społecznej szkodliwości czynu , jak i stopień winy oskarżonego nie są znaczne . Oczywiste jest też , w świetle niniejszych rozważań , iż okoliczności popełnienia przez oskarżonego czynu nie budzą wątpliwości . Spełnione zostały też pozostałe przesłanki , podmiotowe warunkowego umorzenia postępowania . Oskarżony prowadzi ustabilizowany tryb życia , nie był karany . Prezentowana zaś przez niego postawa w postępowaniu nie wykracza poza granice prawa do obrony / art.6 kpk / . Z tych przyczyn możliwe i celowe jest zastosowanie wobec oskarżonego instytucji warunkowego umorzenia postępowania . Z tym , iż – wobec wszystkich ustalonych okoliczności czynu oskarżonego , tak łagodzących , jak i obciążających – celowe jest przyjecie okresu próby maksymalnego , dwuletniego , jak i zobowiązanie go do naprawienia szkody / co zresztą , zgodnie z art.67 §3 kk jest obowiązkowe / , w realnym , a jednocześnie uwzględniającym kierunek środka odwoławczego terminie . Wobec warunkowego umorzenia postępowania , uwzględniając potrzebę zabezpieczenia dowodów na wypadek podjęcia postępowania Sąd Okręgowy nie rozstrzygnął – tak jak uczynił to Sąd Rejonowy w wyroku skazującym – o zwrocie przedmiotowego dowodu rzeczowego / por. art.342 § 3 kpk / . Z tych przyczyn Sąd Okręgowy orzekł jak wyroku . Wydane w drugiej instancji orzeczenie zgodne jest z założeniami kodeksu karnego z 1997 r. , dążenia do likwidacji konfliktu pomiędzy oskarżonym , a pokrzywdzonym / Andrzej Zoll / . Orzeczenie w przedmiocie kosztów uwzględnia zapis art.627 kpk w zw. z art.629 kpk , art.7 , art.10 u.1 – per analogiam ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych / Dz. U. poz.223 z 1983 r. ze zm. / .