Sygn. akt II W 364/16
Dnia 5 grudnia 2016 r.
Sąd Rejonowy w Szczytnie w II Wydziale Karnym
w składzie:
Przewodniczący: SSR Jan Steraniec
Protokolant: sekr. Agnieszka Krzewska
bez udziału oskarżyciela publicznego
po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 5.09, 17.10, 7.11 i 5.12. 2016 r.
sprawy przeciwko:
A. K.
synowi J. i M. z domu R., urodz. (...) w L.
obwinionemu o to, że: w dniu 06/03/2016 r. o godzinie 13:15 kierując samochodem m-ki C. o nr rej. (...) w miejscowości D. przekroczył dozwoloną prędkość o 43 km/h,
tj. za wykroczenie z art. 92a kw
I. obwinionego A. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu wykroczenia i za to z mocy art. 92a kw wymierza mu karę grzywny w kwocie 400,00 zł. (czterystu złotych),
II. na podstawie art. 118 § 1, 3 i 4 k.p.w. obciąża obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100 złotych oraz innymi należnościami które powstały w toku postępowania, a nadto opłatą w kwocie 40 złotych.
Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:
W dniu 6 marca 2016 r obwiniony A. K. kierował samochodem osobowym marki C. o nr rej. (...). Gdy poruszał się w miejscowości D. gm. R., zjeżdżając z niewielkiego wzniesienia, prędkość jego pojazdu wynosiła 93km/h, a więc o 43 km/h ponad ustawowo dopuszczalną na terenie zabudowanym. Pasażerką pojazdu obwinionego była jego partnerka K. C.. Powyższe przekroczenie prędkości zostało zarejestrowane laserowym miernikiem prędkości z odległości 334,6 m. Bezpośrednio po stwierdzeniu popełnienia tego wykroczenia, został zatrzymany przez patrol Policji w składzie (...). Dokonujący pomiaru prędkości, policjant P. W. na mierniku laserowym pokazał odległość pomiaru i wskazanie prędkości. Tenże policjant zaproponował obwinionemu A. K. mandat kredytowy w kwocie 300 złotych i 8 punktów karnych. Obwiniony odmówił przyjęcia mandatu stwierdzając, że nie jest to prędkość jego pojazdu.
Dowód: zeznania świadka P. W. z k. 23v-24, notatka urzędowa z k. 1, częściowo zeznania świadka K. C. k. 55-55v, częściowo wyjaśnienia obwinionego A. K. z k. 23v., świadectwo legalizacji przyrządu pomiarowego k. 28, instrukcja obsługi przyrządu pomiarowego 29-48, dokumentacja fotograficzna miejsca zdarzenia k. 58-59, szkic i dokumentacja fotograficzna eksperymentu procesowego k. 72-74, 78-79.
Obwiniony P. W. nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i wyjaśnił, że zwolnił przed znakiem teren zabudowany do prędkości 50 km/h. Otrzymywał sygnały świetlne od innego pojazdu ostrzegającego go o stojącym na drodze patrolu policyjnym.
W świetle oceny całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego i jednoznacznych, niewątpliwych wniosków, jakie należało wywieść z jego analizy, wyjaśnienia obwinionego zasługują na wiarę jedynie, co do podnoszonych przez niego okoliczności związanych z potwierdzeniem, że został zatrzymany do kontroli drogowej wobec podejrzenia przekroczenia prędkości i, że odmówił przyjęcia mandatu karnego. W pozostałym zakresie, lansując subiektywne przekonanie, co do prędkości pojazdu, obwiniony mija się z prawdą.
Przede wszystkim, w kontekście jednoznacznych zeznań świadka P. W. oraz mając na uwadze treść sporządzonej przez niego notatki urzędowej, bezpośrednio po kontroli, przedstawiającej jej przebieg, brak jest podstaw do zakwestionowania prawidłowości przeprowadzonego pomiaru prędkości samochodu kierowanego przez obwinionego. Z zeznań tego świadka wynika, że pomiaru dokonano na prostym odcinku drogi laserowym miernikiem prędkości z ważnym atestem, o możliwości wykonania pomiaru na odległość do 1 km. W kontekście treści zeznań świadka P. W., nie sposób wysnuć jakiekolwiek wątpliwości, co do prawidłowości wykonanego pomiaru prędkości samochodu kierowanego przez obwinionego A. K.. Zeznania wymienionego świadka znajdują potwierdzenie w dokumentacji sporządzonej w związku z przeprowadzonym ekskrementem procesowym w postaci szkicu i dokumentacji fotograficznej z miejsca zdarzenia, z której wynika, że pomiaru prędkości dokonano na prostym odcinku drogi w terenie zabudowanym a wzniesienia na tej drodze są niewielkie.
W ocenie Sądu, zawarte w wypowiedzi obwinionego A. K. stwierdzenia o jego świadomości w zakresie potencjonalnej obecności policjantów na drodze, nie są równoznaczne z tym, że nie przekroczył dopuszczalnej prędkości w miejscu pomiaru. Zauważyć należy, że wersja lansowana przez oskarżonego nie jest spójna z zeznaniami jadącej z nimi pasażerki K. C., która wskazała, że obwiniony był informowany o kontroli drogowej poprzez radio, podczas gdy A. K. takiej okoliczności nie wskazuje. Tym samym zeznania K. C., osoby dla obwinionego bliskiej, ocenić należało w wyżej wskazanym zakresie jako niewiarygodne i stanowiące jedynie próbę wsparcia obwinionego poprzez wskazania dodatkowej okoliczności świadczącej o tym, że A. K. wiedział o patrolu Policji prowadzącym kontrolę drogową.
W tym stanie rzeczy, wina obwinionego A. K. co tego, że ustawowo dopuszczalną prędkość przekroczył o 43km/h nie budzi żadnych wątpliwości. Tym samym, dopuścił się on wykroczenia określonego w art. 92a k.w.
Ustalone okoliczności popełnionego przez obwinionego wykroczenia doprowadziły sąd do stanowiska w kwestii wymiaru kary takiego, jaki został zawarty w wydanym wyroku. Obwiniony A. K. znacznie przekroczył administracyjnie dopuszczalną prędkość w terenie zabudowanym. Zatem, dopuścił się rażącego naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, co skutkowało orzeczenie kary grzywny, której rozmiar, w ocenie sądu, w należytym stopniu napiętnuje popełnione wykroczenie.
O kosztach postępowania i opłacie od orzeczonej kary grzywny orzeczono na podstawie przepisów powołanych w punkcie II wyroku.