Sygn. akt IV P 125/15
Dnia 26 listopada 2015 roku
Sąd Rejonowy w Grudziądzu IV Wydział Pracy
w składzie:
Przewodniczący: |
SSR Lucyna Gurbin |
Ławnicy: |
A. K., Z. L. |
Protokolant: |
stażysta Żaneta Szlachcikowska |
po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2015 roku
sprawy z powództwa P. P.
przeciwko (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w O.
o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę
O R Z E K Ł:
I. Oddalić powództwo.
II. Opłatą od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony, obciążyć Skarb Państwa.
III. Nie obciążyć powoda kosztami zastępstwa procesowego.
Powód P. P. wniósł pozew przeciwko (...) Sp. z o.o. w O. o zasądzenie od pozwanej odszkodowania w wysokości 16.935,00 zł wraz z odsetkami liczonymi od dnia złożenia pozwu do dnia zapłaty z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę na czas określony zawartej z powodem z zachowaniem okresu wypowiedzenia, zasądzenia kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu wskazał, że był pracownikiem strony pozwanej zatrudnionym na stanowisku handlowiec – kasjer na czas określony do dnia 31 października 2017r. Z tytułu świadczonej pracy otrzymywał wynagrodzenie miesięczne w wysokości 4.000 zł netto (kwota brutto 5.645 zł). W dniu 9 kwietnia 2015r pozwany rozwiązał z powodem łączącą strony umowę z zachowaniem okresu wypowiedzenia ze skutkiem na dzień 30 kwietnia 2015r w trakcie pozostawania powoda na urlopie wypoczynkowym w dniach 9 – 10 kwietnia 2015r. Pod pretekstem rozmów na temat umowy agencyjnej jaka miała łączyć powoda z pozwanym pozwana zaprosiła powoda do oddziału firmy celem podpisania wskazanej umowy, uprzednio przesłanej powodowi przez pozwaną. Pozwana zdaniem powoda dokonała zatem rozwiązania z powodem umowy o pracę w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności, co prowadzi do naruszenia art. 41 k.p. Powód wskazał, że zgodnie z wykładnią literalną komentowanego przepisu pracodawca „ nie może wypowiedzieć” umowy podczas urlopu lub innej usprawiedliwionej nieobecności pracownika, jeżeli nie upłynął jeszcze okres uprawniający do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. Powód powołał się na wykładnie literalną powołanego przepisu jak również wskazywał, że art. 41 zabrania pracodawcy złożenia o świadczenia woli o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem w czasie trwania okresu ochronnego. Powód podnosił, że wypowiedzenie umowy o pracę w okresie ochronnym jest skuteczne, ale stanowi naruszenie przepisów w rozumieniu art. 45 § 1 k.p. Powód przytoczył ogólne twierdzenie, że Sąd Najwyższy stwierdził, że pracodawca który wypowie umowę o pracę choremu pracownikowi nawet jeśli się z tego wycofa zapłaci odszkodowanie. Dodatkowo powód wskazywał, że ochrona przed wypowiedzeniem obejmuje zarówno urlop bieżący, jak i zaległy, a także urlop na żądanie. Przepis gwarantuje pracownikowi „spokój urlopowy”, który umożliwia niezakłócony wypoczynek lub zajęcie się sprawami osobistymi. Zakaz wypowiedzenia umowy stanowi gwarancję powrotu do przedsiębiorstwa, a ewentualne wypowiedzenie będzie dopuszczalne dopiero po zakończeniu urlopu wypoczynkowego. W świetle orzecznictwa o początku urlopu decyduje rozkład czasu pracy pracownika. W konsekwencji znaczenie ma początek kolejnej doby pracowniczej, a nie ta sama doba kalendarzowa (wyrok SN z 4.11.2010 II PK 116/10). Naruszeniem przepisu będzie odwołanie pracownika z urlopu na podstawie art. 167 § 1 k.p., jeżeli celem takiego działania jest wręczenie mu oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem. W tej sytuacji w ocenie powoda zasadnym jest twierdzenie o naruszeniu przez pozwaną przepisów o wypowiadaniu umów terminowych uzasadniających zgłoszenie roszczenia o zapłatę odszkodowania. Podstawą dla powoda określenia wysokości odszkodowania był przepis art. 50 § 4 kp, a dochodzona kwota stanowi równowartość trzymiesięcznego wynagrodzenia otrzymywanego przez powoda.
Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości, zasądzenie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu pozwany wskazał, że powód domaga się odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie z nim stosunku pracy. Pozwany podnosił, że powód odwoływał się do wręczenia powodowi wypowiedzenia w czasie, kiedy przebywał na urlopie. Pozwany z takim stanowiskiem się nie zgadzał. Pozwany wyjaśniał, że powodowi nikt ze strony pracodawcy urlopu nie udzielił, nikogo też powód w żaden sposób nie poinformował o rzekomym urlopie. Pracodawca otrzymał wniosek urlopowy powoda dopiero w dniu 13 kwietnia 2015r urlop zaś miał trwać w dniach 9 - 10 kwietnia. Pozwany dodatkowo podnosił, że wniosek powoda był podpisany przez powoda jako pracownika wnioskującego o urlop. Powód otrzymał wypowiedzenie umowy w dniu 9 kwietnia 2015r w miejscu pracy. Pismo to zostało mu wręczone przez K. M., pełniącego u pozwanego funkcję dyrektora. Zdaniem pozwanego nie jest prawdą, że powód został zwabiony do pracy pod pretekstem podpisania umowy agencyjnej. Jest to gołosłowne twierdzenie powoda, mające wyjaśnić fakt jego pobytu w pracy skoro rzekomo był na urlopie. Powód nie mógł podpisać umowy agencyjnej, gdyż nie prowadził działalności gospodarczej, a przepisy kc wymagają, aby agent był przedsiębiorcą. Podobnie pozwany oceniał sytuację, jeżeli chodzi o przedłożoną przez powoda listę obecności, to pracodawca nie zabezpieczył dostępu do niej, co powód wykorzystał. Świadczy o tym fakt, że powód wszedł w jej posiadanie bez wiedzy i zgody pracodawcy i załączył ją do pozwu. Zawarte tam zapisy dotyczące urlopu powoda w dniach 9-10 kwietnia 2015r nie polegają na prawdzie. Pozwany zakwestionował wysokość odszkodowania wskazaną przez powoda.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Powód zawarł umowę o pracę z pozwanym w dniu 12 sierpnia 2013r na okres do dnia 30 września 2014r w charakterze kasjera z miejscem świadczenia pracy przy ul. (...) w G.. Następnie powód w dniu 28 lutego 2014r przyjął obowiązki pełnienia funkcji „ Zarządcy Filii w G.” na okres do dnia 31 maja 2014r. Kolejną umową z dnia 30 września 2014r powód ustalił warunki zatrudnienia na okres do dnia 31 października 2017r w charakterze handlowiec kasjer z miejscem świadczenia pracy przy ul. (...) w G.. Pismem z dnia 1 czerwca 2014r z dniem 1 czerwca 2014r powierzono powodowi pełnienie dodatkowych obowiązków pracowniczych tj. pełnienie funkcji zarządcy filii w G. do dnia 31 marca 2015r. W dniu 9 kwietnia 2015r powód nie stawił się do pracy informując wcześniej pracownika świadka J. Ś. o swojej nieobecności. Powód przyjechał do Filii przy ul. (...) w G. na telefoniczne wezwanie dokonane przez świadka K. M.. Wraz ze świadkiem K. M. do Filii w G. przyjechał świadek M. W.. Świadkowie K. M. i M. W. wręczyli powodowi oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę. Tego samego dnia powód na polecenie przełożonych uzupełnił brak kasowy na kwotę 3.000 zł oraz wystawił na swoje nazwisko fakturę dotyczącą pobranych wcześniej materiałów. Powód został zwolniony z obowiązku świadczenia pracy w okresie wypowiedzenia.
Sąd zważył, co następuje:
Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie zeznań świadków tj. K. M., M. W., J. Ś., D. B., J. B., P. W., Z. A., M. T., W. K. (1) i zeznań stron. Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków i stron. Co do przedłożonych dokumentów w tym także akt osobowych nie było wątpliwości co do ich wiarygodności.
O ile stan faktyczny między stronami był bezsporny, to należało ocenić i wywieść określone skutki prawne z nieobecności powoda w dniu 9 kwietnia 2015r i dokonać oceny wniosku urlopowego z dnia 8 kwietnia 2015r dotyczące urlopu wypoczynkowego w dniach od 9-10 kwietnia 2015r. Od powyższej okoliczności Sąd rozpoczyna swoje rozważania. Powód nie stawił się do pracy w Filii w G. przy ul. (...) o czym uprzedził pracownika podległego J. Ś.. Świadek J. Ś. potwierdził, że powód poinformował go o swojej nieobecności w pracy przewidzianej na dzień 9 kwietnia 2015r. Natomiast świadek J. Ś. nie potwierdził, aby w dniu 9 kwietnia 2015r powód informował go, iż zamierza korzystać z urlopu wypoczynkowego. Świadkowi nie było wiadomo, czy powód wysłał wniosek urlopowy do pozwanego. Nieobecność powoda w dniu 9 kwietnia 2015r potwierdzili także inni pracownicy tj. D. B., J. B. oraz świadek W. K. (1).
Pracownik ma prawo do skorzystania z urlopu wypoczynkowego jednakże może to nastąpić wyłącznie za zgodą pracodawcy. Dotyczy to każdego rodzaju urlopu wypoczynkowego w tym również urlopu na żądanie pracownika. Powód w ustalonym stanie faktycznym wypełnił wniosek urlopowy ze wskazaniem daty wypełnienia 8 kwietnia 2015r i wskazaniem dni urlopu 9-10 kwietnia 2015r. Wniosek został podpisany przez powoda. Na wniosku nie ma adnotacji pozwanego. Świadek M. T. - pracownik pozwanego zatrudniona w O. potwierdziła, że u pozwanego obowiązują ogólne zasady co do wypełniania wniosków urlopowych. Świadek wskazywała również, że jest możliwość wysłania wniosku urlopowego e-mailem. Świadek potwierdziła, że wniosek urlopowy powoda z dnia 8 kwietnia 2015r dotarł do niej drogą wewnętrzną 13 kwietnia 2015r. Bezpośredni przełożeni powoda świadek K. M., któremu powód podlegał bezpośrednio nie potwierdził, aby miał informacje od powoda, że ten korzysta z urlopu wypoczynkowego. Świadkowi nic nie było wiadomo o urlopie wypoczynkowym powoda. Z kolei świadek miał informacje od świadka M. T., że wniosek urlopowy powoda dotarł do pozwanego 3-4 dni po fakcie. Podobnie potwierdził świadek M. W. zajmujący stanowisko dyrektora handlowego, który również nie miał informacji o wykorzystywaniu przez powoda urlopu wypoczynkowego. Także pozwany W. K. (2) jednoznacznie oświadczył, że nie wyraził zgody powodowi na korzystanie z urlopu wypoczynkowego w dniach 9 - 10 kwietnia 2015r. Zeznania pozwanego w tym zakresie były jednoznaczne. Reasumując należy stwierdzić, że prawo do urlopu nie oznacza, że pracownik może udzielić tego urlopu sobie sam. Pracownik jedynie zgłasza zamiar wykorzystania urlopu tj. wnioskuje o jego udzielenie. Te zasady dotyczą także urlopu wypoczynkowego udzielonego na tzw. żądanie. Zawsze urlopu udziela pracodawca. Z urlopu wypoczynkowego pracownik może skorzystać dopiero wówczas gdy urlop ten zostanie mu udzielony. Dopóki nie nastąpi udzielenie urlopu przez pracodawcę, pracownik nie może rozpocząć korzystania z urlopu. Pracownik ma każdorazowo obowiązek uzyskania uprzedniej zgody pracodawcy na wykorzystanie urlopu w określonym terminie. Nawet ustalenie terminu urlopu w planie urlopów lub w trybie indywidualnym nie jest równoznaczne z wyrażeniem takiej zgody przez pracodawcę. Do rozpoczęcia urlopu nie upoważnia pracownika samo złożenie wniosku o urlop (wyrok SN z dnia 16 grudnia 2008 I PK 88/08 OSNP 2010 nr 11, 12 poz. 137). Powód nie otrzymał na piśmie zgody na urlop, nie kontaktował się z działem kadr, jak również nie uzyskał ustnej zgody na korzystanie z urlopu wypoczynkowego w dniach od 9-10 kwietnia 2015r. Zarówno pozwany jak i bezpośredni przełożony powoda K. M. nie potwierdzili, że wyrażali zgodę na urlop wypoczynkowy powoda w dniach 9 - 10 kwietnia 2015r, jak również nie mieli wiedzy, że powód z takiego urlopu korzysta. Świadek M. T. podnosiła, że istniała możliwość przesłania wniosku urlopowego drogą e-mailową. Natomiast na piśmie wniosek urlopowy otrzymała w dniu 13 kwietnia 2015r. Pozwany co Sąd powtórzy nie potwierdził, że wyrażał zgodę na urlop powoda w spornych dniach. Ta ocena zdarzeń ma istotne znaczenie ponieważ przy przyjęciu, że w dniu 9 kwietnia 2015r powód nie korzystał z urlopu wypoczynkowego, to dokonane tego dnia wypowiedzenie umowy o pracę wywołuje skutki prawne.
Sąd uwzględnił zeznania świadków P. W., Z. A., które wskazywały na nieobecność powoda w pracy w dniu 9 kwietnia, ale o urlopie wypoczynkowym powoda wiedziały wyłącznie z relacji powoda. Także wpis w liście obecności za miesiąc kwiecień 2015r nie może stanowić dowodu na potwierdzenie udzielenia urlopu przez pozwanego, albowiem powód miał dostęp do listy obecności co najmniej do dnia 9 kwietnia 2015r. Powyższe okoliczności nie pozwalały na jednoznaczne przyjęcie za prawdziwe zeznań powoda, że w dniu 9 kwietnia 2015r został udzielony powodowi urlop wypoczynkowy. Zdaniem Sądu twierdzenia powoda o prowadzonych rozmowach co do zawarcia umowy agencyjnej nie mają wpływu na ocenę stanu faktycznego i prawnego niniejszej sprawy. Powód w trakcie obecności w dniu 9 kwietnia 2015r na terenie sklepu pozwanego w G. nie mówił zarówno swoim przełożonym jak i współpracownikom, że korzysta z urlopu wypoczynkowego. Należy zauważyć, że powód po przyjeździe przełożonych w dniu 9 kwietnia opuścił sklep, ponieważ przywiózł pieniądze brakujące w kasie. Dlatego Sąd uznał, że powód nie uzyskał na piśmie jak również ustnej zgody na korzystanie z urlopu wypoczynkowego w dniach 9 i 10 kwietnia 2015r. Powód wiedząc, że składa wniosek drogą wewnętrzną nie potwierdził w żaden sposób, że wniosek o urlop wypoczynkowy dotarł do pozwanego. Podkreślić należy, że został on złożony „z dnia na dzień”, tym bardziej powód winien dochować należytej staranności w tym zakresie. Pozwany złożył oświadczenie woli o wypowiedzeniu umowy o pracę ze skutkiem na dzień 30 kwietnia 2015r. Zwolnił powoda z obowiązku świadczenia pracy. W tym zakresie pozwany pod względem formalnym nie uchybił art. 33 k.p. Powód w pozwie oprócz naruszenia art. 41 k.p. nie wskazywał na inne naruszenia dotyczące wypowiedzenia umowy o pracę.
Sąd nie uwzględnił roszczenia powoda. Sąd nie obciążył powoda kosztami procesu pozwanej na podstawie art. 102 k.p.c. uznając, że powód nie pozostaje w zatrudnieniu, mógł być subiektywnie przekonany o zasadności swojego żądania w zaistniałym stanie faktycznym i dlatego Sąd uznał, że powód nie powinien ponosić kosztów w tym zakresie.