Sygn.akt III AUa 1625/13
Dnia 12 listopada 2013r.
Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący: SSA Marek Szymanowski (spr.)
Sędziowie: SA Bohdan Bieniek
SA Piotr Prusinowski
Protokolant: Agnieszka Charkiewicz
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 listopada 2013 r. w B.
sprawy z odwołania Urzędu Gminy Ł. w Ł.
przy udziale zainteresowanej A. G.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.
o zwrot nienależnie wypłaconego świadczenia
na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.
od wyroku Sądu Okręgowego w Łomży III Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 19 kwietnia 2012 r. sygn. akt III U 16/12
I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że oddala odwołanie;
II. zasądza od Urzędu Gminy Ł. w Ł. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści złotych).
Sygn. akt III A Ua 1625/13
Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. decyzją z dnia 28 listopada 2011 roku, wydaną na podstawie przepisów ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2009 roku, Nr 205, poz. 1585 ze zm.) zobowiązał Urząd Gminy Ł. w Ł. do zwrotu nienależnie wypłaconej emerytury A. G. za okres od dnia 1 października 2008 roku do dnia 30 września 2011 roku w kwocie 42.780,98 złotych. W uzasadnieniu tejże decyzji organ rentowy wskazał, iż Urząd Gminy w Ł. w świadectwie pracy A. G. z dnia 15 lutego 1990 roku nie zamieścił informacji, iż w okresie od dnia 25 listopada 1989 roku do dnia 15 lutego 1990 roku ubezpieczona korzystała z urlopu bezpłatnego. Wskutek powyższego decyzją z dnia 18 grudnia 2000 roku organ rentowy przyznał A. G. prawo do emerytury „wcześniejszej” od dnia 1 grudnia 2000 roku, ustalając staż ubezpieczeniowy w wysokości 30 lat i 16 dni, podczas gdy prawidłowy staż ubezpieczeniowy wynosił 29 lat, 9 miesięcy i 24 dni.
Urząd Gminy Ł. w Ł. w odwołaniu od powyższej decyzji wniósł o jej zmianę i ustalenie, że nie jest zobowiązany do zwrotu nienależnie wypłaconego świadczenia na rzecz A. G..
Sąd Okręgowy w Łomży wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2012 roku zmienił zaskarżoną decyzję i stwierdził, że Urząd Gminy Ł. w Ł. nie jest zobowiązany do zwrotu nienależnie wypłaconych świadczeń za okres od dnia 1 października 2008 roku do dnia 30 września 2011 roku w kwocie 42.780,98 złotych oraz zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. na rzecz Urzędu Gminy Ł. w Ł. kwotę 60 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w sprawie. Sąd Okręgowy ustalił, że A. G. urodziła się w dniu 19 lipca 1945 roku, zaś w dniu 1 grudnia 1990 roku złożyła wniosek o przyznanie jej prawa do emerytury. Do wniosku o przyznanie prawa do świadczenia ubezpieczona dołączyła kwestionariusz dotyczący okresów zatrudnienia oraz świadectwo pracy z dnia 15 lutego 1990 roku wystawione przez Urząd Gminy w Ł. stwierdzające zatrudnienie w tym Urzędzie w okresie od dnia 1 września 1967 roku do dnia 15 lutego 1990 roku oraz zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (Rp-7) z dnia 15 listopada 2000 roku wystawione przez Urząd Gminy w Ł., stwierdzające zatrudnienie A. G. w okresie od dnia 1 września 1967 roku do dnia 15 lutego 1990 roku. Organ rentowy decyzją z dnia 18 grudnia 2000 roku przyznał A. G. prawo do emerytury od dnia 1 grudnia 2000 roku. Do ustalenia prawa do emerytury przyjęto 30 lat i 16 dni okresów składkowych. W dniu 16 września 2011 roku A. G. złożyła ponownie wniosek o emeryturę po osiągnięciu pełnego wieku emerytalnego. Do wniosku dołączyła zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 11 września 2011 roku, wystawione przez Urząd Gminy Ł., w którym stwierdzono między innymi, że w okresie od dnia 25 listopada 1989 roku do dnia 15 lutego 1990 roku A. G. przebywała na urlopie bezpłatnym. W wyniku powyższego decyzją z dnia 14 października 2011 roku organ rentowy wstrzymał wypłatę emerytury A. G., a następnie decyzją z dnia 28 listopada 2011 roku, zaskarżoną w niniejszej sprawie, zobowiązał pracodawcę ubezpieczonej - Urząd Gminy w Ł. do zwrotu nienależnie wypłaconych świadczeń. Mając na uwadze treść art.84 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych, Sąd Okręgowy stwierdził, że w niniejszej sprawie nie można było uznać, że świadczenie pobrane przez A. G. było nienależne w rozumieniu art. 138 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W ocenie Sądu Okręgowego żądanie zwrotu świadczenia od pracodawcy jest w niniejszej sprawie nieuzasadnione, bowiem Urząd Gminy w Ł. nie przekazał nieprawdziwych danych o okresie zatrudnienia zainteresowanej. Dane te były prawdziwe, lecz nie były wystarczające do ustalenia prawa do emerytury. Wystawiając świadectwo pracy z dnia 15 lutego 1990 roku Urząd Gminy nie podał, że A. G. korzystała z urlopu bezpłatnego, lecz jednocześnie nie wskazał, iż nie korzystała z takiego urlopu. Na druku świadectwa pracy, z którego korzystał Urząd Gminy, nie przewidziano miejsca na wpisanie informacji dotyczącej urlopu bezpłatnego. Zgodnie z § 7 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 listopada 1974 roku w sprawie świadectw pracy i opinii (Dz. U. Nr 45, poz. 269 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym od dnia 29 sierpnia 1989 roku, w świadectwie pracy należało wpisać okres korzystania z urlopu bezpłatnego i podstawę prawną jego udzielenia. Natomiast Urząd Gminy wystawił świadectwo pracy na nieodpowiednim druku, stąd też nie zawierało ono niektórych niezbędnych danych. Jednakże zdaniem Sądu Okręgowego nie można było uznać, że dane zawarte w świadectwie pracy były nieprawdziwe. Skoro z przedstawionego świadectwa pracy, jak też zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu nie wynikało żadne stwierdzenie, także negatywne, co do udzielonego urlopu bezpłatnego, to w takiej sytuacji organ rentowy powinien był zwrócić się o udzielenie informacji co do korzystania z urlopu bezpłatnego, czy też innych urlopów, które można by uznać za okresy nieskładkowe. Sąd Okręgowy powołał się na orzecznictwo Sądu Apelacyjnego w Poznaniu i Sądu Apelacyjnego w Katowicach i stwierdził, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych jako organ uprawniony do przyznania świadczeń z ubezpieczeń społecznych i ustalania wysokości tych świadczeń ma obowiązek dokonania kontroli przedłożonego zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu stanowiącego nie dokument urzędowy, a prywatny. Na marginesie Sąd Okręgowy wskazał, że nawet gdyby Urząd Gminy przekazał nieprawdziwe dane, to jego odpowiedzialność ograniczałaby się do różnicy między świadczeniem wypłaconym A. G., a świadczeniem które przysługiwałoby jej od czasu, kiedy nabyłaby prawo do emerytury w związku z ukończeniem 60 lat. Taka bowiem byłaby realna kwota szkody organu rentowego. Wysokość tej różnicy organ rentowy wyliczył na 10.524,56 złotych, a wyliczenia nie były kwestionowane przez obie strony. Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 14§ 2 k.p.c. orzeczono jak w sentencji wyroku.
Organ rentowy zaskarżył powyższy wyrok apelacją w całości, zarzucając mu naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 84 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych poprzez przyjęcie przez Sąd, że wnioskodawca nie jest zobowiązany do zwrotu świadczeń w kwocie 42.780,98 złotych stanowiących nienależnie wypłaconą przez organ rentowy emeryturę na rzecz A. G. w sytuacji, gdy przyznanie prawa do świadczenia spowodowane zostało podaniem przez pracodawcę nieprawdziwych danych w świadectwie pracy i zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp7.
Wyrokiem z dnia 30 października 2012 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku:
I. zmienił zaskarżony wyrok i ustalił, że Urząd Gminy Ł. w Ł. jest zobowiązany do zwrotu na rzecz organu rentowego nienależnie wypłaconego świadczenia za okres od 1 października 2008 r. do 30 września 2011 r. w kwocie 10.524,56 złotych;
II. oddalił apelację w pozostałym zakresie;
III. odstąpił od obciążania Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. kosztami zastępstwa procesowego Urzędu Gminy Ł. w Ł. za II instancję.
Sąd Apelacyjny uznając apelację częściową za zasadną w pierwszej kolejności, wbrew stanowisku Sądu Okręgowego wyrażonemu w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, przyjął, że Urząd Gminy w Ł. jako płatnik - nie wskazując ani w świadectwie pracy, ani w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu informacji o korzystaniu przez ubezpieczoną z urlopu bezpłatnego, podał organowi rentowemu nieprawdziwe dane w rozumieniu art. 84 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji tego , pobranie nienależnych świadczeń zostało spowodowane przekazaniem przez płatnika składek nieprawdziwych danych, co powoduje obowiązek płatnika zwrotu tych świadczeń wraz z odsetkami. Zdaniem Sądu Apelacyjnego Urząd Gminy w Ł. jako płatnik wystawił dokument zawierający nieprawdziwe dane na skutek świadomego działania lub rażącego niedbalstwa. Przede wszystkim Urząd Gminy w Ł. wystawił świadectwo pracy A. G. na nieobowiązującym wówczas druku, wbrew treści § 7 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 listopada 1974 roku w sprawie świadectw pracy i opinii w brzmieniu obowiązującym od dnia 29 sierpnia 1989 roku. W świadectwie tym Urząd Gminy powinien był wpisać okres korzystania przez A. G. z urlopu bezpłatnego i podstawę prawną jego udzielenia. Także w przypadku wystawienia zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, pracodawca powinien był wskazać, że A. G. korzystała z urlopu bezpłatnego. Wbrew stanowisku Sądu Okręgowego, organ rentowy nie miał obowiązku ustalania, czy wnioskodawczyni korzystała z urlopu bezpłatnego, gdyż obowiązek udzielenia takiej informacji ciążył na pracodawcy. Nie dopełniając obowiązku wystawienia rzetelnych dokumentów pracodawca wskazał nieprawdziwe informacje w świadectwie pracy i zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, co skutkowało ustaleniem zawyżonego stażu ubezpieczeniowego A. G. i przyznaniem jej prawa do emerytury . Wystawienie świadectwa pracy zawierającego prawidłowe informacje jest obowiązkiem pracodawcy. Obowiązek ten jest uregulowany zarówno w kodeksie pracy (art. 97 § 2), jak też w art. 125 ust. 1 pkt 1 i 1 oraz art. 125a ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W przepisach tych nie zostały określone sankcje za niewykonanie tych obowiązków, jednakże sytuacja, w której pracodawca podaje nieprawdziwe dane np. w świadectwie pracy, została uregulowana właśnie w art. 84 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych. Podając nieprawdziwe dane w świadectwie pracy, pracodawca naraża się na obowiązek zwrotu nienależnie wypłaconych świadczeń przyznanych na podstawie podanych przez pracodawcę nieprawdziwych danych. Art. 84 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych jest skonstruowany w taki sposób, że nie wymaga ustalania winy za przekazanie nieprawdziwych danych organowi rentowemu. Zatem w niniejszej sprawie nie było potrzeby wskazywania, czy pracodawca zawinił, wskazując nieprawdziwe dane w świadectwie pracy i zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, a istotne było ustalenie jedynie obiektywnej okoliczności, że organ rentowy na podstawie powyższych dokumentów błędnie ustalił staż ubezpieczeniowy A. G.. Urząd Gminy w Ł. przekazał organowi rentowemu nieprawdziwe dane, nie wskazując, że ubezpieczona korzystała z urlopu bezpłatnego, a dane te miały bezpośredni wpływ na przyznanie A. G. prawa do świadczenia, a zatem są to okoliczności wystarczające do zastosowania art. 84 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych.
Zatem nie oceniając, czy organ rentowy w dostatecznym stopniu wykorzystał swoje uprawnienia kontrolne w dacie wydawania decyzji o przyznaniu zainteresowanej prawa do wcześniejszej emerytury, należy stwierdzić, że dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy istotne było jedynie to, czy przekazane dane dotyczące stosunku pracy A. G. były zgodne ze stanem faktycznym (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 3 grudnia 2003 roku, III AUa 2325/2002 LexPolonica nr 2395152). Mając na uwadze powyższe, skoro Urząd Gminy w Ł. przekazał nieprawdziwe informacje dotyczące urlopu bezpłatnego A. G., to na podstawie art. 84 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych jest on zobowiązany do zwrotu nienależnie wypłaconych przez organ rentowy świadczeń.
Odmiennie natomiast niż organ rentowy Sąd Apelacyjny określił zakres obowiązku zwrotu świadczenia przez Urząd Gminy w Ł.. Sąd Apelacyjny zauważył bowiem, iż niezależnie od powyższego A. G. nabyłaby prawo do emerytury w związku z ukończeniem wymaganego wieku 60 lat. Stąd zdaniem Sądu Apelacyjnego należało uznać, że realna kwota szkody organu rentowego to różnica pomiędzy emeryturą wypłaconą A. G. w okresie od dnia 1 października 2008 roku do dnia 20 września 2011 roku, a emeryturą, która przysługiwałaby jej w związku z ukończeniem 60 roku życia. Organ rentowy wyliczył tą różnicę na kwotę 10.524, 56 złotych (k. 44), a wyliczenia te nie były kwestionowane przez strony. Do tej właśnie kwoty Sąd Apelacyjny ograniczył obowiązek Urzędu Gminy w Ł. do zwrotu wypłaconego świadczenia.
Na skutek skargi kasacyjnej organu rentowego Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 20 sierpnia 2013 r. uchylił zaskarżony wyrok w punktach II i III i w tym zakresie przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu w Białymstoku do ponownego rozpoznania, pozostawiając mu orzeczenie o kosztach postępowania kasacyjnego.
Sąd Najwyższy dopatrzył się naruszenia przez Sąd Okręgowy art. 100 ust. 1 i art. 129 ust. 1 ustawy emerytalnej, uznając iż zakres odpowiedzialności płatnika na podstawie art. 84 ust. 6 ustawy o sus nie może być zmniejszony o hipotetyczne świadczenie, które zainteresowanej nie przysługiwało w okresie, w którym pobierała świadczenie nienależne. Wprawdzie prawo do świadczeń określonych w ustawie emerytalnej powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do jego nabycia ( art. 100 ust.1) to jednak koniecznym warunkiem nabycia świadczenia jest złożenie stosownego wniosku, bowiem dopiero od złożenia wniosku świadczenie może być wypłacane. Sąd Najwyższy wskazał, iż należy rozróżnić nabycie prawa do emerytury z mocy ustawy od uprawnienia do wypłaty tego świadczenia. Emerytury powszechnej nie przyznaje się z urzędu, a z wniosku ubezpieczonej o emeryturę wcześniejszą nie wynikał wniosek o przyznanie z momentem ukończenia 60-roku życia emerytury powszechnej. Inaczej rzecz ujmując Sąd Najwyższy zrekapitulował, że w rozważnym okresie ubezpieczona nie miała prawa do emerytury od ukończenia 60 roku życia, a zatem nie było podstaw do zmniejszenia kwoty nienależnie pobranych świadczeń o kwoty hipotetycznych świadczeń z tytułu emerytury zwykłej.
Sąd Najwyższy podnosi, iż dokumenty wystawione przez płatnika, w których płatnik zaniechał podania informacji o urlopie bezpłatnym ubezpieczonej wskazują na jego odpowiedzialność z art. 84 ust. 6 ustawy o sus.
Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja organu rentowego jest zasadna także w zakresie dotychczas prawomocnie w sprawie nie rozstrzygniętym, czyli w zakresie przekraczającym kwotę 10.524, 56 zł, co do której to kwoty Sąd Apelacyjny orzekł już prawomocnie ( pkt. I wyroku z dnia 30 października 2012 r.) .
Jak wiadomo przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Apelacyjny - niezależnie od przekonującej argumentacji Sądu Najwyższego w tym względzie, jest stosownie do art. 398 ( 20) zd. I k.p.c. związany wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Sąd Najwyższy. Godzi się zatem wskazać, iż Sąd Najwyższy nie podzielił stanowiska Sądu Apelacyjnego zaprezentowanego w uzasadnieniu uchylonego orzeczenia co do tego, iż możliwym i dopuszczalnym było ograniczenie odpowiedzialności płatnika o kwotę hipotetycznej emerytury ubezpieczanej jaką przysługiwałaby od osiągnięcia powszechnie obowiązującego - wedle poprzedniego stanu prawnego wieku emerytalnego ( 60 lat). Nie ulega też wątpliwości, iż Sąd Najwyższy przyjął (k.133), iż dokumenty płatnika, w których nie było informacji o urlopie bezpłatnym ubezpieczonej miały decydujące znaczenia dla niezasadnej wypłaty świadczenia. W tych okolicznościach zasadniczą rolą Sądu Apelacyjnego pozostało rozważenie prawidłowości okresu i wysokości kwoty określającej obowiązek zwrotu świadczenia nienależnie wypłaconego przez organ rentowy, za co odpowiedzialność ponosi Urząd Gminy w Ł.. Stosowanie do art. 84 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. t.j. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 z zm.) jeżeli pobranie nienależnych świadczeń zostało spowodowane przekazaniem przez płatnika składek lub inny podmiot nieprawdziwych danych mających wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość, obowiązek zwrotu tych świadczeń wraz z odsetkami, o których mowa w ust. 1, obciąża odpowiednio płatnika składek lub inny podmiot. Stosownie do ust. 3 art. 84 tejże ustawy nie można żądać zwrotu kwot nienależnie pobranych świadczeń z ubezpieczeń społecznych za okres dłuższy niż ostatnie 12 miesięcy, jeżeli osoba pobierająca świadczenia zawiadomiła organ wypłacający świadczenia o zajściu okoliczności powodujących ustanie prawa do świadczeń albo wstrzymanie ich wypłaty, a mimo to świadczenia były nadal wypłacane, a w pozostałych przypadkach - za okres dłuższy niż ostatnie 3 lata. W świetle zaskarżonej decyzji nienależne świadczenie wypłacono za okres od 01.12.2000 r. do 30.09.2011 r. ( k.13 a.r. ) a zatem za okres znacznie dłuższy niż 3 lata. Obowiązkiem zwrotu organ rentowy objął zgodnie z wyżej wspomnianym przepisem okres 3 lat od 01.10.2008 r. do 30.09.2011 r. przyjmując, iż ujawnienie wypłaty nienależnego świadczenia nastąpiło w dniu 28 listopada 2011 r. notatka organu (k.12) , która to data pokrywa się datą decyzji zaskarżonej w niniejszej sprawie. W świetle akt rentowych (k.48-49 ) faktycznie do ujawnienia wypłaty świadczenia doszło wcześniej, bowiem do wniosku o przeliczenie świadczenia (k.41) z dnia 16 września 2011 r. wnioskodawczyni dołączyła druk Rp7 wystawiony przez Urząd Gminy Ł., gdzie wskazano okres od 25.11.1989 r. do 15.02.1990 r. jako okres przebywania ubezpieczonej na urlopie bezpłatnym. Ta informacja zrodziła wątpliwość w organie rentowym co do prawdziwości wcześniej złożonego zaświadczenia z dnia 15.11.2000 r. , które takiej informacji nie zawierało, i w dniu 27 września 2011 r. (k. 47 a.r.) organ rentowy zwrócił się złożenie wyjaśnień przez płatnika co do sprzeczności między tymi dokumentami. W dniu 4 października 2011 r. wpłynęło wyśnienie płatnika potwierdzające fakt przebywania ubezpieczanej w przedmiotowym okresie na urlopie bezpłatnym (k. 48). Nadto 13 października 2011 r. organ rentowy wydał decyzję wstrzymująca wypłatę emerytury od dnia 1 października 2011 r. z powodu braku uprawnień (k.52). Wydaje się być uprawnionym, iż z dniem 4 października 2011 r. organ rentowy miał niewątpliwe wszystkie niezbędne okoliczności do stwierdzenia nienależnej wypłaty świadczenia. Potwierdza to też fakt, iż 3-letni okres liczono od września 2011 r. wstecz, czyli od daty ostatniej wypłaty świadczenia jaka poprzedzała ujawnienie wypłaty nienależnego świadczenia. Biorąc powyższe rozważania pod uwagę uznać należało, iż prawidłowo zakreślono okres zwrotu świadczenia obejmując nim 3 ostatnie lata, począwszy od dnia otrzymania ostatniej wypłaty ( por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2012 r. II PZ 1/12 M.P.Pr. 2012/6/282. ; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 2009 r. II UK 124/08 OSNP 2010/13-14/169). Zakres czasowy za jaki zatem świadczenie podlega zwrotu ograniczony został zgodnie z art. 84 ust. 3 ustawy do 3 lat ( 36 miesięcznych świadczeń). Wysokość tej kwoty podlegającej zwrotowi nie była przedmiotem sporu w sprawie. Zważywszy na fakt, iż co do obowiązku zwrotu kwoty 10.524,56 zł Sąd Apelacyjny orzekł już prawomocnie w nieuchylonej przez Sąd Najwyższy części wyroku z dnia 30 października 2012 ( pkt 1 wyrok). Niniejszy wyrok Sądu Apelacyjnego dotyczy zatem kwoty 32.256,42 zł
stanowiącej różnicę kwot 42.780,98 zł, co do której obowiązek zwrotu nakłada zaskarżana decyzja oraz kwoty 10.524.56 zł rozstrzygniętej już wyrokiem z dnia 30 października 2012 r.
W tym stanie rzeczy na zasadzie art. 386 § 1 k.p.c. Sąd Apelacyjny orzekł jak na wstępie.
O kosztach procesu Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 w z 99 k.p.c. w zw. § 2 ust. 3 z § 12 ust. 4 pkt 1 i ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 r., nr 163 poz. 1349 ze zm.). W tym względzie Sąd Apelacyjny uwzględnił wynagrodzenie pełnomocnika organu rentowego za w postępowaniu kasacyjnym i postępowaniu apelacyjnym .