UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie w dniu 30 września 2014 roku, w elektronicznym postępowaniu upominawczym, powód (...) Bank (...) Spółka Akcyjna we W., domagał się zasądzenia od S. W. kwoty 9.734,48 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 20 stycznia 2009 roku przyznał pozwanemu pożyczkę w rachunku prowadzonym w ramach konta nr (...) ustalając limit pożyczki w wysokości 5.000 zł. Podał, że pozwany nie wywiązał się z przyjętego na siebie zobowiązania comiesięcznego zasilania rachunku jak również spłaty wykorzystanej pożyczki z upływem okresu na jaki została zawarta, całość roszczenia stała się wymagalna z dniem 19 stycznia 2012 roku. Wezwanie pozwanego do dobrowolnej spłaty nie przyniosło rezultatu.

Postanowieniem z dnia 22 października 2014 roku Referendarz sądowy Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty, a rozpoznanie sprawy zostało przekazane do Sądu Rejonowego w Gliwicach według właściwości ogólnej pozwanego.

Pozwany nie złożył odpowiedzi na pozew, ani nie stawił się na rozprawie w dniu 13 sierpnia 2015 roku ani w dniu 27 października 2015 roku.

Wyrokiem zaocznym z dnia 27 października 2015 roku Sąd Rejonowy w Gliwicach oddalił powództwo.

Podstawę tej treści rozstrzygnięcia stanowiły następujące rozważania Sąd I instancji.

Zgodnie z art. 248 § 1 k.p.c. każdy obowiązany jest przedstawić na zarządzenie sądu w oznaczonym terminie i miejscu dokument znajdujący się w jego posiadaniu i stanowiący dowód faktu istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy, chyba że dokument zawiera informacje niejawne. Natomiast na mocy art. 129 § 1 i 2 k.p.c. strona powołująca się w piśmie na dokument obowiązana jest na żądanie przeciwnika złożyć oryginał dokumentu w sądzie jeszcze przed rozprawą. Zamiast oryginału dokumentu strona może złożyć odpis dokumentu, jeżeli jego zgodność z oryginałem została poświadczona przez notariusza albo przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym, rzecznikiem patentowym lub radcą Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa. Jeśli jest to uzasadnione okolicznościami sprawy sąd, na wniosek strony albo z urzędu, zażąda od strony składającej odpis dokumentu, o którym mowa w §2, przedłożenia oryginału tego dokumentu (art. 129 § 4 k.p.c).

Wskazał Sąd Rejonowy na fakt, że postanowieniem z dnia 13 sierpnia 2015 roku pełnomocnik powoda został zobowiązany przez Sąd do przedłożenia oryginału lub poświadczonej za zgodność z oryginałem przez notariusza umowy pożyczki z dnia 10 stycznia 2009 roku w terminie 14 dni pod rygorem pominięcia. W zakreślonym terminie pełnomocnik powoda nie przedłożył żądanego dokumentu we właściwej formie.

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 27 października 2015 roku Sąd oddalił wniosek dowodowy z wezwania do uregulowania zaległości oraz z umowy pożyczki, wskazując że w aktach znajdowały się jedynie kopie tych dokumentów.

Podkreślił Sąd I instancji, iż kserokopia dokumentu nie jest dokumentem w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania cywilnego i nie może dokumentu zastąpić.

Równocześnie znajdująca się w aktach kserokopia umowy pożyczki został w sposób niewłaściwy poświadczona przez pełnomocnika powoda – pracownika banku. Zgodnie bowiem z art. 129 § 2 k.p.c. odpis dokumentu będącego dowodem w sprawie, musi być poświadczony za zgodność z oryginałem przez notariusza albo przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym, rzecznikiem patentowym lub radcą Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa. Podkreślił także Sąd Rejonowy, iż wyłączną podstawą ustaleń sądu nie mógł stać się wyciąg z ksiąg rachunkowych banku wystawiony przez powoda w dniu 30 września 2014 roku zgodnie z art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku prawo bankowe (tj. Dz.U. z 2012 r. poz. 1376), albowiem zgodnie z art. 95 ust. 1a cytowanej ustawy, obowiązującym od dnia 20 lipca 2013 roku moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowy w ustępie 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym.

Niniejsze powództwo podlegało w całości oddaleniu jako niewykazane, stosownie do treści art. 6 kc.

Z wyżej wskazanym rozstrzygnięciem nie zgodziła się strona powodowa wywodząc apelację i zarzucając uniemożliwienie dochodzenia przez powoda od pozwanego całości dochodzonego powództwem roszczenia wynikającego z umowy dwustronnie zobowiązującej, świadczącej o roszczeniu. W oparciu o tak sformułowany zarzut skarżąca domagała się uchylenia wyroku w całości i zasądzenia kosztów postępowania według norm przepisanych. W apelacji zawarto wnioski dowodowe.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie mogła odnieść spodziewanego skutku, jako że zaskarżony wyrok zaoczny ostatecznie odpowiada prawu.

Wskazania jednak wymaga, że zgodnie z treścią art. 339 § 1 jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. Wyrok zaoczny cechuje szczególna podstawa faktyczna. Zgodnie bowiem z art. 339 § 2 sąd przyjmuje za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Zapis ten nie wyklucza możliwości wydania wyroku zaocznego w ogóle. Nakazuje on jednak przeprowadzenie postępowania dowodowego przed wydaniem wyroku zaocznego. Rolą Sądu jest także wskazanie w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia, czy a jeśli tak to które z faktów przytaczanych przez powoda wzbudziły jego uzasadnione wątpliwości i dlaczego. W rozpoznawanej sprawie brak wskazania powyższych okoliczności – jednakże w ocenie Sądu Okręgowego – ostatecznie nie stanowi to naruszenia dyspozycji art. 328 § 2 kpc, które skutkowałoby koniecznością dokonania korekty zaskarżonego orzeczenia bądź jego uchylenia. Z przebiegu postepowania w niniejszej sprawie wynika bowiem, że wątpliwości Sądu budził sam fakt zawarcia przez strony umowy pożyczki, czemu Sąd dał wyraz kierując do strony pozwanej zobowiązanie na rozprawie w dniu 13 sierpnia 2015 roku, doręczone w dniu 4 września 2015 roku. Bez wątpienia – w okolicznościach rozpoznawanej sprawy, nawet w sytuacji bierności procesowej pozwanego - miał Sąd I instancji podstawy do powzięcia wątpliwości co do wskazanego wyżej faktu, wobec dołączenia do akt sprawy kserokopii tejże umowy bez prawidłowego jej poświadczenia za zgodność z oryginałem. Skarżąca miała jednak możliwość usunięcia wyżej wskazanych wątpliwości Sądu poprzez przedłożenie – na wezwanie Sądu – oryginału umowy lub jej kopii w sposób prawidłowy poświadczonej. Zobowiązania tego powódka nie wykonała, nie odniosła się także do wezwania Sądu, nie wskazała również innych wniosków dowodowych. W tej sytuacji trafnie wskazał Sąd I instancji, że roszczenie powódki, jako niewykazane podlegało oddaleniu.

Dla porządku także zaznaczyć należy, że wnioski dowodowe zgłoszone w postępowaniu odwoławczym – jako spóźnione – podlegały oddaleniu na zasadzie art. 381 kpc.

Reasumując powyższe, apelacja nie mogła doprowadzić do korekty zaskarżonego orzeczenia, co skutkowało jej oddaleniem, stosownie do dyspozycji art. 385 kpc.

SSO Anna Hajda

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE