WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 8 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Wojciech Vogt
Sędziowie:	SSO Janusz Roszewski (spr.) SSO Wojciech Tomalak
Protokolant:	st. sekr. sąd. Elżbieta Wajgielt

po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2016 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa R. G.

przeciwko (...) SA w W.

o odszkodowanie

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Krotoszynie

z dnia 2 czerwca 2016r. sygn. akt I C 28/15

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od pozwanego (...) SA w W. na rzecz powoda R. G. kwotę 2400 (dwa tysiące czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSO Wojciech Tomalak SSO Wojciech Vogt SSO Janusz Roszewski

Dnia 14 grudnia 2016 roku

Sygnatura akt II Ca 501/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 2 czerwca 2016r. Sąd Rejonowy w Krotoszynie zasądził od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda R. G. kwotę 38.500 złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 13.09.2012r. do dnia 31.12.2015r. oraz od dnia 1.01.2016r. (pkt. 1. Wyroku) do dnia zapłaty orzekł o kosztach procesu i o nieuiszczonych kosztach sądowych ( pkt 2.do 4 wyroku).

Apelację od wyroku wniósł pozwany zaskarżając wyrok ten w części a mianowicie co do kwoty zasądzonego zadośćuczynienia przekraczającego kwotę 11.000 zł tj pkt. 1 wyroku co do kwoty 27.500 zł wraz z kosztami sądowymi a także w zakresie odsetek ustawowych zasądzonych od kwoty 27.000 zł od dnia 13.09.2012r. do dnia 11.03.2016r.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  naruszenie prawa materialnego art. 455 k1 k.c. przez jego niewłaściwą interpretację
a tym samym ustalenie zadośćuczynienia w kwocie rażąco zawyżonej, art. 481 1 k.c. przez jego niewłaściwe zastosowanie a także art. 118 k.c. przez jego niezastosowanie
i zasądzenie odsetek od kwoty 27.500 zł od dnia 13.09.2012r. mimo, że rozszerzenie powództwa o ta kwotę nastąpiło pismem z dnia 10.03.2016r. doręczonym pozwanemu
w dniu 11.03.2016r.

2.  naruszenie prawa procesowego art.2331 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, przez przyjęcie, ze zasadne jest przyznanie powodowi zadośćuczynienia w kwocie 45.00 zł i zasądzenie z tego powodu kwoty 38.500 zł, art. 316 1 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i zasadzenie odsetek od dnia 13.09.2012r..

Wskazując na powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku
i oddalenie powództwa w zaskarżonej części co do kwoty 27.500 zł i zasadzenie w tym zakresie od powoda kosztów postępowania w tym kosztów procesu według norm przypisanych; ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania z uwzględnieniem kosztów postępowania apelacyjnego.

W odpowiedzi na apelację pozwanego powód wniósł o jej oddalenie w całości i zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia faktyczne i rozważania dokonane przez Sąd Rejonowy i uznaje je za własne. W takiej sytuacji gdy sąd odwoławczy orzeka na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w pierwszej instancji i aprobuje dotychczasowe ustalenia, nie musi ich powtarzać (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r., II CSK 18/07, Lex nr 966804; orzeczenie Sadu Najwyższego z dnia 13 grudnia 1935 r., C III 680/34. Zb. Urz. 1936, poz. 379, z dnia 14 lutego 1938 r.., C II 21172/37, Przegląd Sądowy 1938, poz. 380 i z dnia 19 listopada 1998 r., III CKN 792/98, OSNC 1999, nr 4, poz. 83; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2006 r., I CSK 147/05).

Nie doszło do naruszenia wskazanych w apelacji przepisów postępowania dotyczących zasad gromadzenia materiału dowodowego, w szczególności zasad swobodnej oceny dowodów, które skarżący upatruje w ustaleniach obejmujących okoliczności mających wpływ na wysokość roszczenia oraz na oznaczenie terminu płatności odsetek.

Wbrew stanowisku skarżącego przedmiotem ustaleń faktycznych w zakresie roszczenia o zadośćuczynienie są wyłącznie konsekwencje wypadku drogowego w 2012r. , na skutek którego powód doznał długotrwałego uszczerbku wynikającego ze skręcenia kręgosłupa w wysokości 7% oraz urazu psychicznego w wysokości 10%, a który trwa nadal i obecnie wynosi 5%. Rozmiar cierpienia wynikający z tego uszczerbku, który szczegółowo opisany w uzasadnieniu SR jest zgodny z wnioskami z opinii biegłego ortopedy M. G. oraz biegłych psychiatrów i psychologa. uzasadnia on ustalenie jako odpowiedniego zadośćuczynienia w kwocie zasadzonej zaskarżonym wyrokiem. Wbrew zarzutom apelacji, dobre rokowania na przeszłość, nie zmienia oceny rozmiaru cierpień doznanych przez powoda w chwili ich wystąpienia. Ponadto poprawiający się aktualnie stan zdrowia powoda wskazuje wyłącznie na charakter doznanego uszczerbku, jako długotrwałego. Skarżącym natomiast pomija takie istotne przesłanki oceny doznanych cierpień przez powoda jak wywołanie rzeczywistego zagrożenia śmiercią, przeżeranie
i bezradność wynikającą z przebiegu wypadku oraz akcji ratunkowej.

Wysokość przyznanego zadośćuczynienia w takim przypadku nie odbiega od realnie zasadzanych świadczeń i mieści się w granicach dyskrecjonalnej władzy sądu rozpoznawczego a tylko rażące jego zawyżenie uprawnia sąd odwoławczy do korekty, co nie zachodzi w rozpoznawanej sprawie.

Nie jest również uzasadniony zarzut naruszenia art. 481 §1 k.c. wynikający z zasądzenia odsetek ustawowych od całej kwoty zadośćuczynienia od dnia 13.09.2012r.

Skarżący podnosi zarzut nieuwzględnienia skutków rozszerzenia powództwa o kwotę 27.500 zł pismem z dnia 10.03.2016r. doręczonym pozwanemu w dniu 11.03.2016r.. Z art. 481 k.c. wyraźnie wynika, że odsetki należą się za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego. Nie ulega wątpliwości, że wyrok zasądzający zadośćuczynienie jest wyrokiem deklaratoryjnym (por. orzeczenie Sądu Najwyższego II CSK 595/13, Lex 1504837).

Z charakteru świadczenia w postaci zadośćuczynienia, którego wysokość zależna jest od oceny rozmiaru doznanej krzywdy , ze swojej istoty trudno wymiernej i zależnej od szeregu okoliczności związanych z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia wynika, że obowiązek jego niezwłocznego spełnienia powstaje po wezwaniu dłużnika

Obowiązek zapłaty zadośćuczynienia powstał w chwili wyrządzenia szkody, a opóźnienie w spełnieniu świadczenia od momentu wezwania dłużnika do spełnienia świadczenia.

Powodu po zgłoszeniu szkody pozwanemu w dniu 13.09.2012r. wezwał go jednocześnie do przyznania i zapłaty zadośćuczynienia a zatem 30 dniowy termin spełnienia świadczenia upłynął w dniu 12.09.2012r. Sprawą pozwanego było ustalenie świadczenia w wysokości spełniającej wymogi odpowiedniej sumy z art. 445 §1 k.c. Zatem, mimo, że ostateczna wysokość zadośćuczynienia, po rozszerzeniu żądania powoda, została ustalona dopiero w wyroku, to opóźnienie w jego spełnieniu rozpoczęło swój bieg co do całej sumy od dnia 13.09.2016r. W takiej sytuacji rozszerzenie żądania co wysokości odpowiedniej sumy zadośćuczynienia nie stanowi wezwania do zaspokojenia dochodzonego roszczenia. Zatem prawidłowo Sąd I instancji termin ich płatności w treści zaskarżonego wyroku.

Mając powyższe na uwadze należało, zgodnie z art. 385 k.p.c., orzec jak w sentencji. O kosztach orzeczono zgodnie z art. 98 k.p.c.

SSO Wojciech Tomalak SSO Wojciech Vogt SSO Janusz Roszewski